«Μια Διαδικασία Γεμάτη Ενσυναίσθηση» - Είμαι 33 Ετών, Single και Δώρισα τα Ωάριά μου

Είμαι 33 ετών και single. Πάντα πίστευα ότι θα κάνω παιδιά, αλλά μου φαίνεται απίθανο να ερωτευτώ και να κρατήσω μια σχέση. Το 2018 καθώς οι φίλοι μου ανέβαζαν όλο και πιο συχνά φωτογραφίες με τα μωρά και τα παιδιά τους, συμφώνησα να δωρίσω τα ωάριά μου στο Birmingham Women’s Hospital.

Δεν είμαι σίγουρη ότι είναι δυνατός ο πραγματικός αλτρουισμός αλλά με ενέπνευσε να κάνω αυτό. Ό,τι κάνουμε συνήθως παρακινείται από το δικό μας όφελος. Εγώ παράτησα την υψηλού στάτους δουλειά μου ως μουσική συντάκτρια στο i-D στο Λονδίνο, για να γίνω νοσοκόμα πριν από μερικά χρόνια. Ήθελα να νιώσω μια αίσθηση σκοπού. Μια αίσθηση επιβεβαίωσης. Μου αρέσει η νοσηλευτική και σέβομαι τη δουλειά μου. Αλλά επιβεβαιώνει την αυταξία μου – δεν είναι πραγματικός αλτρουισμός (επίσης πληρώνομαι).

Είναι παράνομο στη Βρετανία οι δωρήτριες ωαρίων να πληρώνονται (στην Ισπανία μπορούν να πληρωθούν 1.000 ευρώ ανά κύκλο). Αν και τα κόστη όπως μετακίνηση και άδεια από τη δουλειά αποζημιώνονται, το εθνικό σύστημα υγείας (NHS) θέλει οι δωρήτριες να το θεωρήσουν σαν ένα δώρο κι όχι κάτι από το οποίο έχεις κέρδος.

Η πρώτη μου συνάντηση το 2018 με τη νοσηλεύτρια γονιμότητας περιλάμβανε τις νομικές και γενετικές λεπτομέρειες. Δεν θα είχα δικαιώματα πάνω στο μωρό όταν θα γεννιόταν. Μέχρι δέκα αυγά θα καταψύχονταν και δεν θα μου ανήκαν πια – όταν θα συλλέγονταν θα ανήκαν στον γονιό που θα κυοφορούσε το παιδί. Ο ιστός μου θα γινόταν ιστός της. Το μωρό θα μεγάλωνε μέσα της, θα τρεφόταν και θα κυοφορούνταν χωρίς να ξέρω την ύπαρξή του. Η δωρεά μου θα ήταν ανώνυμη. Θα παραμέναμε για πάντα άγνωστοι.

Η νοσοκόμα είχε μια καλοσύνη που με έκανε να θέλω να ζητήσω συγγνώμη για την ίδια μου την ύπαρξη. Τους επόμενους εννιά μήνες βρεθήκαμε για ελέγχους, εξετάσεις, υπερήχους και διάφορα άλλα ραντεβού. Ο έλεγχος είναι αυστηρός: οι δωρήτριες μπορεί να αποκλειστούν λόγω γενετικών ασθενειών ή χρόνιων παθήσεων. Όταν μου είπαν ότι είχα «περάσει», ένιωσα σεβασμό για τον εαυτό μου. Το σώμα μου το οποίο παραμελούσα και μισούσα σχεδόν όλη μου τη ζωή είχε θεραπευτεί. Ένιωθα ανίκανη για ένα σωρό πράγματα, αλλά όχι για να δημιουργήσω μια ζωή.

Όταν ξεκίνησα με ενέσεις Supercur ήταν σοκ. Λίγο πριν την περίοδό μου, ο πόνος ήταν αφόρητος – ξύπνησα ένα βράδυ και έκανα τις τεχνικές αναπνοής που είχα δει γυναίκες να κάνουν όταν είχαν συσπάσεις. Ο γιατρός που τηλεφώνησα μες στον πανικό στις 4 πμ, μου είπε ότι ήταν φυσιολογικό. Ο πόνος πέρασε σε 24 ώρες. Μετά ήταν η σειρά μιας ορμόνης που διεγείρει τα ωοθυλάκια και ενισχύει την παραγωγή ωαρίων. Δεν ένιωσα μεγάλη αλλαγή από αυτό, αν και το Google με προειδοποίησε ότι μπορεί να μου ερχόταν να κλάψω, να φωνάξω να γελάσω και να κοιμηθώ ταυτόχρονα.

Λίγο μετά τον δεύτερο γύρο ενέσεων, πήγαινα στην κλινική στις 8 πμ κάθε πρωί για να ελέγξουν οι γιατροί την ανάπτυξη των ωαρίων στη μήτρα μου και το πάχος του ενδομητρίου. Τα ωάριά μου έμοιαζαν με κηρήθρες και η μήτρα μου παχιά, στο κοκκώδες γκρίζο της οθόνης. Ήμουν έτοιμη να ολοκληρώσω τη διαδρομή μου. Περίπου 48 ώρες πριν συλλεχθούν τα ωάριά μου, έκανα μια ένεση στις 10 μμ ακριβώς, με την ορμόνη που θα πυροδοτούσε την απελευθέρωση των ώριμων ωαρίων μου.

Ξύπνησα στις 5 πμ για να πάω στο νοσοκομείο με το τρένο. Σκεφτόμουν πώς πρέπει να είναι να γεννάς ή να βλέπεις το μωρό σου μέσα σου – όχι απλώς ωάρια μες στη μήτρα σου. Κράτησα την κοιλιά μου και αναρωτιόμουν αν μια έγκυος έκανε το ίδιο κάπου εκεί έξω.

Στο χειρουργείο, είδα ένα γαλακτερό λευκό υγρό να μπαίνει στον φλεβοκαθετήρα μου καθώς τα μάτια μου έκλεισαν από τη νάρκωση. Πριν αποκοιμηθώ προσπάθησα να αποτυπώσω τη στιγμή μέσα μου, όσο πιο καλά μπορούσα. Ήταν το πιο φιλόδοξο επίτευγμά μου, αυτό για το οποίο ήμουν πιο περήφανη. Ένα δευτερόλεπτο πριν αποκοιμηθώ, είχα βρει σκοπό στη ζωή μου.

Όταν ξύπνησα ένιωθα έναν τρομερό πόνο στη μήτρα και ήμουν ζαλισμένη. Έφαγα φρυγανισμένο ψωμί, κατούρησα και με συνόδευσαν σε μια αίθουσα γεμάτη κοπέλες στην ηλικία μου, με συντρόφους ή με τους γονείς τους. Αναρωτήθηκα γιατί ήταν εκεί. Κοίταξα ένα περιοδικό που έκανα πως διάβαζα για να μην κλάψω. Αλλά δεν μπορούσα.

Σηκώθηκα και πήγα μόνη στον διάδρομο όπου έκλαψα ανεξέλεγκτα – δεν ήξερα γιατί. Η καλή μου νοσοκόμα από την αρχή βρέθηκε δίπλα μου και με τύλιξε στη ζεστασιά της. Όταν ήρθε η φίλη μου η Margaret με έβαλε στο αυτοκίνητό της, ζεστή και ασφαλή. Η απελπισία και ο σεβασμός που ένιωσα για τη μητρική αγάπη υποχώρησε λίγο ακόμη.

Αυτό συνέβη τον Οκτώβρη του 2019 και θα παραμείνει το μεγαλύτερο επίτευγμά μου για όλη μου τη ζωή. Όποια μπορεί και σωματικά και συναισθηματικά να το κάνει, ας το κάνει. Εμένα αυτή η όμορφη  διαδρομή με άλλαξε διά παντός – μια απίστευτη διαδικασία γεμάτη ενσυναίσθηση και κατανόηση.

Αλτρουίστριες όπως η νοσοκόμα μου η Μάργκαρετ, συνέβαλαν στο να είμαι χαρούμενη και υγιής, και να δημιουργηθεί μια οικογένεια χάρη στη δωρεά μου. Αναζητώντας αποδοχή από μια οικογένεια που έχασα πριν πολλά χρόνια, ανακάλυψα μια καινούργια αγάπη δίνοντας σε μια άλλη οικογένεια – με τη στήριξαν όσων με βοήθησαν στην πορεία.

Πάντα αναζητούσα την ασφάλεια –θέλω να νιώθω ότι αξίζω και ότι ανήκω κάπου– αλλά στην πραγματικότητα δεν έχω νιώσει κάτι τέτοιο. Η παιδική μου ηλικία ήταν προβληματική και δεν έχω επαφές με τη μητέρα μου. Η ευθύνη του να μεγαλώσεις ένα ευτυχισμένο, υγιές παιδί και η σαρωτική πιθανότητα να καταστρέψεις αυτή τη ζωή με γεμίζει με φόβο. Αλλά αυτό; Αυτό μπορούσα να το κάνω.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην αγγλική έκδοση VICE (vice.com/en).

Περισσότερα από το VICE

Δύο Γυναίκες Επισκέπτονται το Μέρος Όπου Αυτοκτόνησαν Αγαπημένα τους Πρόσωπα

Κρατούμενοι στην Κέρκυρα Κάνουν Μήνυση για τον Κορονοϊό

Οι Αρμένιοι της Θεσσαλονίκης Έχουν Κάποιον που Πολεμάει στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.