Μια ιστορία όπως την διηγήθηκαν στον Άγγελο Γεραιουδάκη.

Η ημέρα της συνάντησης με τη βιολογική μου μητέρα ήταν σαν να έβλεπα μια ταινία. Είχα το ρόλο του θεατή που παρακολουθούσε με αγωνία την εξέλιξη της ιστορίας.

Η ώρα ήταν δέκα το πρωί. Καθόμουν σ' ένα παγκάκι και περίμενα. Δίπλα μου από την αριστερή πλευρά καθόταν η φίλη μου και δεξιά η θετή μου μητέρα. Εκείνες τις μέρες έκλεινα τα είκοσι δύο. Δεν είχα καμία πληροφορία για την εμφάνιση της βιολογικής μου μητέρας. Μπορεί εγώ να τη φανταζόμουν 1,60 σε ύψος, αλλά αυτή στη πραγματικότητα μπορεί να ήταν 1,80. Ένιωθα κάτι να με πνίγει στο στήθος. Αυτό μου συμβαίνει όταν περιμένω να γίνει κάτι και πιέζομαι ψυχολογικά. Βλέπω μία γυναίκα από το πουθενά να έρχεται προς τα πάνω μου. Με ρωτάει το ονοματεπώνυμο μου. Της το λέω. Μου λέει «χάρηκα, είμαι η βιολογική σου μητέρα». Τη κοιτάζω. Είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου. Έψαχνα να βρω γύρω μου τα δικά μου άτομα, τα οποία ήταν ακριβώς από πίσω μου. Ήταν μία τελείως διαφορετική γνωριμία, απ' όσο είχαμε συζητήσει να γίνει.

Έμαθα ότι είμαι υιοθετημένη από πολύ μικρή ηλικία. Για την ακρίβεια απ' όταν ξεκίνησα να μιλάω. Άρχισα όμως να το συνειδητοποιώ στα μέσα του δημοτικού που είχα έντονες συζητήσεις και καβγάδες με συμμαθητές μου. Στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα στην επαρχία όπου και μεγάλωσα, τέτοια θέματα όπως είναι η υιοθεσία θεωρούνται ακόμα ταμπού. Κάθε απόγευμα μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς και παίζαμε διάφορα ομαδικά παιχνίδια. Θα ήμουν σε ηλικία δώδεκα ετών περίπου, όταν ένα συνηθισμένο απόγευμα πήγα να παίξω με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς σ' ένα κοντινό πάρκο. Πάνω στην ένταση του παιχνιδιού ξεκίνησα να τσακώνομαι μ' ένα άλλο παιδί από την αντίθετη ομάδα. Γύρισε και με είπε «μούλικο» και «μπάσταρδο». Επειδή είμαι ευαίσθητο και ευάλωτο άτομο άρχισα να το σκέφτομαι και να το επεξεργάζομαι. Ο τρόπος που μου μίλησε με έβαλε σε σκέψεις. Γιατί μου μίλησε έτσι; Περνάει καλύτερα αυτός με τους δικούς του γονείς απ' ότι περνάω με τους δικούς μου; Τι διαφορά υπάρχει; Όλες αυτές τις σκέψεις που μπορεί να κάνει ένα μικρό παιδί αυτής της ηλικίας.

Όταν μένεις σε μία μικρή κοινωνία η διαδικασία της υιοθεσίας είναι κάτι που δεν μπορεί να μείνει κρυφή. Δεν είναι φυσιολογικό τη μία μέρα να βλέπεις μία γυναίκα με επίπεδη κοιλιά και την άλλη μέρα να είναι μητέρα με ενάμιση χρονών παιδί. Η σχέση με τους δικούς μου είναι πολύ καλή. Οτιδήποτε με απασχολεί πηγαίνω και το συζητάω μαζί τους, όπως θα έκανα με κάποια κολλητή μου. Υπάρχει σχέση εμπιστοσύνη μεταξύ μας. Θυμάμαι έντονα όταν ήμουν παιδί και τελείωνα τις υποχρεώσεις των μαθημάτων μου καθόμασταν όλοι μαζί τα απογεύματα γύρω από το τραπέζι του σαλονιού και παίζαμε επιτραπέζια ή βλέπαμε τηλεόραση.

Την ημέρα που έκλεινα τα δεκαοχτώ μου χρόνια, έκατσα και έκανα μία συζήτηση με τους γονείς μου ότι ήθελα να μάθω τους βιολογικούς μου γονείς. Ήθελα να κλείσω ένα κεφάλαιο της ζωής μου. Να μπορέσω να προχωρήσω παρακάτω. Κάθε φορά που μου συνέβαινε κάτι αρνητικό, το συνδύαζα με την υιοθεσία και έπεφτα ψυχολογικά. Κάτσαμε γύρω από το τραπέζι της κουζίνας για να μιλήσουμε γι' αυτό το θέμα και πώς θα μπορούσαμε να κινηθούμε. Ο κάθε θετός γονιός θα πρέπει να γνωρίζει ότι το παιδί του μπορεί κάποια στιγμή να θελήσει να γνωρίσει τις ρίζες του. Δεν είναι κάτι παράλογο. Ανοίξαμε το φάκελο που μας είχαν δώσει από το ίδρυμα. Δυστυχώς, όμως, δεν υπήρχαν στοιχεία που θα μας βοηθούσαν στην έρευνα.

Οι διαδικασίες ήταν χρονοβόρες. Είχα απογοητευτεί. Είχαν περάσει τέσσερα χρόνια περίπου από τότε που είχα ξεκινήσει τις έρευνες. Ήθελα να το κλείσω αυτό το κεφάλαιο. Ένιωθα ότι με πήγαινε πίσω στη ζωή μου. Απευθύνθηκα στο Σύλλογο Έρευνας και Αποκάλυψης Στοιχείων Υιοθετημένων Παιδιών.

Όταν με πήρε τηλέφωνο, η κ. Μαίρη, υπεύθυνη από το σύλλογο ΣΕΑΣΥΠ για να μου πει ότι βρέθηκε η βιολογική μητέρα μου, ήμουν έξω σε μία καφετέρια της γειτονιάς μαζί με τη παρέα μου. Εκεί που καθόμουν χαλαρά ήθελα να φύγω να πάω σπίτι να το μοιραστώ με τους δικούς μου. Υπήρχε πολύ χαρά μέσα στο σπίτι - επιτέλους είχε βγει μία άκρη μετά από τόσο καιρό. Από εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι έφυγε ένα μεγάλο βάρος. Με την έννοια ότι έβγαλα άκρη. Άρχισα να έχω το άγχος της συνάντησης. Ξεκίνησα να φτιάχνω εικόνες με το μυαλό μου για το πως μπορεί να είναι. Ποια μπορεί να είναι η αντίδραση της όταν θα με δει μπροστά της. Προσπαθούσα να φτιάξω εικόνες το πως μπορεί να είναι, αλλά ήταν θολές. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο.

Η συνάντηση έλυσε αυτές τις απορίες μου. Γενικά είχαμε πολλά κοινά στην εξωτερική μας εμφάνιση. Ήταν 1,60 σε ύψος, είχε καστανά μαλλιά, κανονική προς γεματούλα στα κιλά και ντυμένη στα μαύρα. Περπατήσαμε κατά μήκος της Ερμού και κάτσαμε σε κάποια κοντινή καφετέρια. Μαζί μας ήρθε η κ. Μαίρη για να μπορέσει να σπάσει την αμηχανία της στιγμής. Η θετή μου μητέρα και η φίλη μου πήγαν να κάνουν κάποιες δουλειές που είχαν για να μας αφήσουν μόνες ώστε να μιλήσουμε πιο ελεύθερα.

Η πρώτη ερώτηση που της έκανα ήταν, γιατί με έδωσε. Ένα ερώτημα που απασχολεί όλα τα παιδιά που έχουν υιοθετηθεί. Η απάντηση που πήρα δεν ήταν κάτι που μου άρεσε. Αποφάσισε να με δώσει για να μην έχω προβλήματα στη πορεία. Κοιμόταν σε παγκάκια και δεν είχε χρήματα ούτε για να φάει. Εμένα όλα αυτά μου ακούστηκαν πολύ φθηνά και συνηθισμένα. Δεν έδειχνε στο βλέμμα και τις κινήσεις της ότι έχει βιώσει δύσκολες καταστάσεις. Πληροφορίες για τον πατέρα μου δεν μου έδωσε όταν τη ρώτησα. Μου είπε ότι δεν θέλει να θυμάται τίποτα απ' όλα αυτά κι ότι ήταν μία πολύ κακή περίοδο της ζωής της.

Όταν πήρα τις απαντήσεις που ήθελα, δεν με κρατούσε κάτι άλλο πλέον εκεί. Ήθελα να φύγω. Άρχισα να στέλνω μηνύματα στη φίλη μου που ήταν μαζί με τη μητέρα μου για να έρθουν να μας βρουν. Μου ζήτησε να κρατήσω επαφή άμα θέλω μαζί της. Αυτή τώρα έχει κάνει οικογένεια και έχει ένα μικρό κοριτσάκι. Αφού τελείωσε η συνάντηση έμεινα με τη κυρία Μαίρη και τους δικούς μου. Ένιωσα σαν να μην με απασχολούσε καθόλου αυτό το θέμα. Σαν να μου έλεγε κάποιος τρίτος την ιστορία του.

Μέχρι σήμερα δεν έχω μπει στη διαδικασία να έρθω σε επικοινωνία μαζί της. Η ζωή μου είναι όπως ήταν και πριν. Δεν έχει αλλάξει κάτι. Απλά εγώ νιώθω ξεκάθαρη μέσα μου και απλά λύθηκε ένα θέμα που με τυραννούσε ψυχολογικά όλα αυτά τα χρόνια. Το μόνο που έχει αλλάξει πλέον είναι ότι προσφέρω περισσότερο χρόνο στον εαυτό μου, όπως για παράδειγμα, θα βγω μία ώρα για περπάτημα μόνη μου.

Η κεντρική φωτογραφία είναι από τον χρήστη του Flickr Randen Pederson

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.