Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Germany.Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου και η κατάρρευση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας άνοιξαν ένα νέο δρόμο για τους καλλιτέχνες graffiti της πόλης, οι οποίοι εκφράζονταν ηδη έντονα μέσω της τέχνης τους στην Δυτική πλευρά επί σχεδόν 10 χρόνια. Το τσιμέντο ύψους 3,6 μ. του Τείχους είχαν μετατραπεί σε καμβά για πολύχρωμα συνθήματα, ενάντια στην απομόνωση του Δυτικού Βερολίνου, αλλά και για αλλα παγκόσμια πολιτικά θέματα. Από την άλλη, τα φυλάκεια και τα λαγωνικά έκαναν το βάψιμο να φαίνεται σαν μια μάλλον μια ανόητη ιδέα στην Ανατολική πλευρά, οπότε μέχρι το 1989 εκείνη είχε μείνει σχεδόν άθικτη. Ωστόσο, η ύπαρξη καλλιτεχνών ήδη στην Ανατολική πλευρά, αλλά και η δουλειά που είχε προηγηθεί στη Δυτική, ενέπνευσαν τη νέα γενιά οδηγώντας σε μια έκρηξη της τέχνης του graffiti στο ενοποιημένο, πλέον, Βερολίνο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
O φωτογράφος Norman Behrendt μεγάλωσε στην «βαμμένη» πλευρά του Βερολίνου και το 2007 ξεκίνησε να φωτογραφίζει τα πορτραίτα διάφορων καλλιτεχνών της γενιάς του. Στο πλαίσιο του project μάζεψε 83 πορτραίτα καλλιτεχνών και 76 συνεντεύξεις, που ολα μαζί συγκεντρώθηκαν στο βιβλίο του Burning Down the House 2007-2012 (Seltmann+Söhne, 2015). «Εστίασα κυρίως σε άτομα που ζούσαν κατά κάποιο τρόπο διπλές ζωές», μας είπε ο Norman, «κάποιοι είναι δικηγόροι, κάποιοι σπουδάζουν, ενώ ένας από αυτούς δουλεύει μέχρι και σήμερα στην Αστυνομία». Θέλοντας να σπάσει τα στερεότυπα, ο Norman Behrendt αποθανάτισε τους ανώνυμους «γραφιάδες δημόσιου χώρου» του Βερολίνου βάζοντάς τους να στέκονται για παράδειγμα μέσα στο πλήθος, αφήνοντας το κοινό να καταλάβει ποιος είναι ο καλλιτέχνης. «Αυτό ακριβώς είναι το θέμα, ότι δεν ξέρεις ποτέ ποιος βάφει και ποιος όχι και ότι δεν μπορείς να κρίνεις τον κόσμο από την εξωτερική του εμφάνιση».
Τα πορτρέτα παρουσιάζονται μέσα από μια συνεργασία του φωτογράφου με το ίδιο του το θέμα, καθώς κάθε ένας από τους καλλιτέχνες αποφασίζει ο ίδιος πώς θα παρουσιάσει τον εαυτό του, «παίζοντας» με θεματικές που σχετίζονται με την δουλειά του, τα ρούχα που φοράει ή την τοποθεσία όπου θα φωτογραφηθεί. Ένας τύπος χρησιμοποίησε ακόμα και 4 λίτρα αίμα γουρουνιού για να περάσει το προσωπικό του μήνυμα… Παραδόξως, πολλοί από τους πρωταγωνιστές δεν κρύβουν τα πρόσωπά τους κάνοντας έτσι μια γενναία δήλωση για το ποιοι είναι, καθώς τεράστια πρόστημα και πιθανές ποινές φυλάκισης περιμένουν όσους συλληφθούν από την Αστυνομία. Δίνοντας μια ειρωνική χροιά, το εξώφυλλο του βιβλίου είναι φτιαγμένο με το ίδιο ακριβώς υλικό ταπετσαρίας που χρησιμοποιήθηκε από τον οργανισμό μέσων μαζικής μεταφοράς του Βερολίνου, ΒVG, για να φτιάξει τις θέσεις του U-Bahn, δηλαδή του υπόγειου σιδηρόδρομου. Ο βασικός σκοπός της χρήσης του περίφημου αυτού «Puzzle Print», ήταν να αποφευχθούν οι όποιες ετικέτες - κάτι σαν αστικό καμουφλάζ. Η χρήση του έπρεπε μάλιστα να εγκριθεί πρώτα από την ίδια την εταιρεία, η οποία στο μεταξύ ξοδεύει εκατομμύρια ευρώ προσπαθώντας να απωθήσει τους γκραφιτάδες και να καθαρίσει τους συρμούς της από τα tags τους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν πορτραίτα από μηχανές polaroid, που τραβήχτηκαν ξεχωριστά από τις άλλες φωτογραφίες στην αρχή του βιβλίου και οι οποίες στάλθηκαν πρώτα στους καλλιτέχνες για έγκριση. Αυτοί στη συνέχεια τις έστειλαν πίσω στον Norman για να τις δημοσιεύσει, μετά από προσωπική επεξαργασία που έκανε ο καθένας στη δική του, σε μια τελευταία προσπάθεια να αφήσουν το δικό τους στίγμα - χωρίς να αποκαλύπτουν την ταυτότητά τους, διατηρώντας δηλαδή το βασικό αυτό παράγοντα για έναν καλλιτέχνη graffiti.Το φωτογραφικό άλμπουμ Burning Down the House, 2007 – 2012, μια φωτογραφική μελέτη των γκραφιτάδων του Βερολίνου, εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 2015 και μετά από μερικούς μήνες τα 700 αντίγραφα της πρώτης έκδοσης είχαν εξαντληθεί. Αυτήν την περίοδο ο Norman παρουσιάζει μια ειδική έκδοση του βιβλίου η οποία περιορίζεται μόνο σε 30 μοναδικά αντίγραφα.Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
