Τις προηγούμενες μέρες παρακολουθήσαμε σε απευθείας μετάδοση το πραξικόπημα της γειτονικής Τουρκίας και είδαμε εικόνες με ανθρώπους να ξαπλώνουν μπροστά στα τανκς και δεκαοχτάχρονους στρατιώτες να λιντσάρονται από το πλήθος με ελάχιστη καθυστερηση από τον πραγματικό χρόνο των γεγονότων. Το θέαμα ήταν τουλάχιστον σοκαριστικό.

Γυρίζοντας το χρόνο πίσω 18 χρόνια, θυμάμαι πως η πρώτη είδηση που με σόκαρε ήρθε από ένα έκτακτο δελτίο του ΣΚΑΙ. Θυμάμαι ακόμη τις φράσεις που ακούστηκαν: «Με ακούτε; Έχω τέσσερις ανθρώπους εδώ μέσα» , «Κρατάω μια χειροβομβίδα και αν κάνουν πέσιμο χανόμαστε πέντε άνθρωποι. Μια λάμψη θα δείτε και τίποτα άλλο». Όπως θυμάμαι και τη φωνή του ανθρώπου που ανήκαν αυτές οι φράσεις, του Σορίν Ματέι, ενός δραπέτη που είχε εισβάλει σε ένα διαμέρισμα της οδού Νιόβης στα Κάτω Πατήσια κρατώντας ομήρους τέσσερις ενοίκους ενός διαμερίσματος.

O ΣΚΑΙ τότε είχε το μεγαλύτερο σε διάρκεια δελτίο, το οποίο καθιερώθηκε και από τους άλλους σταθμούς –ακόμη και τους κρατικούς -και εισήγαγε μια άλλη μορφή ειδήσεων που υποτίθεται πως αφορούσαν την έρευνα, κάτι που ίσως αποτέλεσε και το κίνητρο του Ματέι να επιλέξει το συγκεκριμένο κανάλι για να απευθυνθεί. Ήταν επίσης και το πρώτο κανάλι που καθιέρωσε αυτό που μετά μάθαμε ως "παράθυρο".

Εκείνο το βράδυ, ο Νίκος Ευαγγελάτος, τότε κεντρικός παρουσιαστής του καναλιού, συνομιλούσε σε πραγματικό χρόνο μαζί του, μέχρι που η αστυνομία -η οποία βρισκόταν και στο κοντρόλ του Δελτίου Ειδήσεων-, εκτίμησε πως η χειροβομβίδα που έλεγε πως κρατάει ο δραπέτης είναι ψεύτικη και εισέβαλε στο σπίτι. Είχαμε τη δυνατότητα να ακούμε live το χρονικό της ομηρείας, αφού το ακουστικό του τηλεφώνου παρέμενε ανοιχτό δίνοντας ξεκάθαρα τον ήχο του διαμερίσματος. Το αποτέλεσμα εκείνης της νύχτας ήταν να σκοτωθεί από την έκρηξη η 25χρονη ένοικος Αμαλία Γκινάκη και λίγες μέρες αργότερα να βρεθεί νεκρός στο κελί του ο Σορίν Ματέι. Εγώ ήμουν μόλις δέκα χρονών, όμως αυτό δεν έχει τόση σημασία γιατί ακόμη και οι ενήλικες σοκαρίστηκαν εκείνο το βράδυ από τη μεταφορά της είδησης. Πρώτη φορά άλλωστε συνέβαινε κάτι τέτοιο.

Η τηλεόραση,οι εφημερίδες και τα σάιτ σήμερα είναι πάντα γεμάτα με ειδήσεις από τη γειτονιά σου, τη χώρα σου και τον κόσμο με τις εικόνες άλλοτε φρίκης, άλλοτε ακατέργαστης συγκίνησης ή χαράς να εναλλάσσονται σε κλάσματα δευτερολέπτων, σε σημείο τέτοιο που είναι δύσκολο να μας κάνει κάτι εντύπωση πλέον γιατί σπάνια υπάρχει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Ρωτώντας ανθρώπους όλων των ηλικιών για το ποια είναι η πρώτη είδηση που θυμούνται, ανακαλύπτει κανείς πως όσο ο καιρός προχωράει τα media σταδιακά γεμίζουν με περισσότερο αίμα και σπέρμα. Ίσως περισσότερο απ' όσο μπορούμε να αντέξουμε:

Η πρώτη είδηση που θυμάμαι είναι η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Πρέπει να ήμουν 9 χρονών, αλλά θυμάμαι πολύ καθαρά τη μητέρα μου να ανοίγει τη μικρή τηλεόραση της κουζίνας και να παίζει ένα έκτακτο δελτίο που έλεγε ότι δολοφονήθηκε ένας 16χρονος μαθητής στα Εξάρχεια.

Θυμάμαι ότι είχα σοκαριστεί γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται. Άκουγα στο δελτίο να παίζουν πυροβολισμοί και νόμιζα ότι σκοτώνουν κι άλλους μαθητές. Ρώτησα τη μητέρα μου γιατί τους πυροβολούν αλλά μου είπε πως ακόμη δεν ξέρουμε. Ο πατέρας μου έβριζε εκείνη τη στιγμή τους αστυνομικούς αλλά νομίζω πως η λέξη «μαθητής» ήταν η ειδοποιός διαφορά γιατί σκεφτόμουν ότι το παιδί που πέθανε πήγαινε σχολείο.

Την επόμενη μέρα όταν ξύπνησα το πρωί και άρχισα να ετοιμάζομαι για το σχολείο ρώτησα ξανά τη μητέρα μου αν θα μας σκοτώσει η αστυνομία. Εκείνη μου είπε «Όχι σήμερα, μη φοβάσαι». Όταν πήγα να κάνω μάθημα επειδή το Κυλικείο μας ήταν δίπλα στο σημείο που κάπνιζαν τα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου ακούγονταν συνέχεια φωνές και όλοι συζητούσαν γι' αυτό. Νομίζω πως σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή ότι θα ξανακούσω πυροβολισμούς γιατί έφυγα και πήγα μέσα στην τάξη.

Θυμάμαι να είμαστε στο σπίτι και να τρώμε βραδινό με τη μητέρα μου και τον πατέρα μου. Ήταν η πρώτη φορά που με άφησαν να δω τηλεόραση και δεν με έστειλαν για ύπνο κατευθείαν. Η μητέρα μου μάζευε το τραπέζι και εγώ με τον πατέρα μου καθόμουν στον καναπέ. Οι ειδήσεις έπαιζαν κανονικά στην τηλεόραση και κάποια στιγμή ακούστηκε πως κάπου σε ένα χωριό στο Αγρίνιο νομίζω μια κοπέλα βιάστηκε από ένα φίλο του πατέρα της.

Θυμάμαι πολύ έντονα ότι ρωτούσα τι έπαθε και οι γονείς μου δεν μπορούσαν να μου εξηγήσουν τι είναι βιασμός. Αυτό το θυμάμαι πιο έντονα απ' όλα, οπότε ίσως η ταραχή τους να το κάνει τόσο έντονο στη μνήμη μου.

Η μητέρα μου, είπε να πάω για ύπνο, αλλά επέμενα να μου εξηγήσουν τι είναι. Τότε ο πατέρας μου προσπαθώντας να μου εξηγήσει μου είπε "Πώς να σου το πω. Όταν κάποιος σε χαϊδεύει αλλά εσένα δεν σου αρέσει ο τρόπος που το κάνει". Μου έκανε εντύπωση οπότε ξαναρώτησα τι κακό έχει το να σε χαιδεύουν. Μεγάλο λάθος η έκφραση. Εκεί τα βρήκαν σκούρα και με έστειλαν για ύπνο. Εκεί η μητέρα μου, μου είπε πως μερικές φορές οι άντρες κάνουν στις γυναίκες πράγματα που αυτές δεν θέλουν.

Φωτογραφία via Twitter

Νομίζω πως η πρώτη είδηση που θυμάμαι είναι τον Σημίτη να κουνάει μερικά ευρώ δίπλα στον Παπαδήμο. Πρέπει να ήμουν 15-16 χρονών τότε και θυμάμαι πως είχαμε μαζευτεί στο σπίτι της μητέρας μου. Βλέπαμε τηλεόραση, το σόι μου χοροπηδούσε από χαρά κι εγώ τους κοιτούσα σαν μαλάκας.

Μου έμεινε πολύ αυτή η εικόνα γιατί τότε μιλούσαν όλοι γι' αυτό. Επίσης θυμάμαι πολύ έντονα, μικρούς και μεγάλους ανθρώπους με τα κομπιουτεράκια τσέπης να υπολογίζουν τις τιμές τις διαφορές στις τιμές των προϊόντων στα σουπερ μαρκετ, στις λαικές. Θυμάμαι τις διαφημίσεις στην τηλεόραση να διαφημίζουν κομπιουτεράκια αυτόματης μετατροπής και να βομβαρδιζόμαστε από αυτά. Το δεύτερο που θυμάμαι είναι η σταδιακή εξίσωση των 50 δρχ με το 50λεπτο. Όλοι νόμιζαν ότι είναι το ίδιο.

Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς τι έλεγαν τα κανάλια εκείνη την ημέρα αλλά όλα το έπαιζαν ζωντανά και στην ατμόσφαιρα επικρατούσε πανδαιμόνιο. Επίσης ήξερα πως ο Σημίτης είναι πολιτικός, αλλά δεν ήξερα πολλά για εκείνον. Είχε προηγηθεί και το φιάσκο του χρηματιστηρίου και υπήρχε συνεχώς μια ένταση. Σήμερα νιώθω μια αηδία όταν το σκέφτομαι. Ότι μας εξαπάτησαν.

Η πρώτη είδηση που μου έκανε εντύπωση ήταν οι αναφορές σε μια περίεργη αρρώστια που σκοτώνει. Δεν είχαν καν βρει όνομα τότε. Το άκουσμα της είδησης ήταν πολύ τρομακτικό. Πρέπει να ήταν το 1985 κι εγώ ήμουν 13-14 ετών.

Θυμάμαι πως ήμουν στο σπίτι, βλέπαμε τηλεόραση με τους δικούς μου στα κρατικά κανάλια γιατί τότε δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση και ήταν η πρώτη είδηση που μου τράβηξε στην προσοχή γιατί με τρόμαξε. Η ανακοίνωση της αρρώστιας συνοδευόταν από τον θάνατο του ηθοποιού Ροκ Χάτσον.

Τότε ήταν η πρώτη φορά που ακούστηκε επίσημα και σοβαρά ότι υπάρχει μια μυστήρια αρρώστια και ότι ο ηθοποιός πέθανε από την επιδημία που είχε ξεσπάσει. Τα χαρακτηριστικά της ανέφεραν πως ήταν πρωτόγνωρα στον επιστημονικό κόσμο και πως έχουν νοσήσει χιλιάδες άνθρωποι. Τότε οι ειδήσεις προβάλλονταν αφηγηματικά. Δεν υπήρχε soundtrack και δραματικός τόνος, ούτε ρεπορτάζ όταν η είδηση ερχόταν από το εξωτερικό. Αυτό όμως που υπήρχε ήταν η αξιοπιστία. Όταν άκουγες να λένε πως η επιστημοκική κοινότητα δουλεύει νυχθημερόν για να κατανοήσει την ασθένεια ήταν ότι πράγματι ήταν κάτι σοβαρό. Εννοείται πως ένιωσα τρομαγμένος, αλλά σήμερα σκέφτομαι πόσο αξιόπιστη ήταν. Χωρίς φανφάρες, ψεύτικο πανικό και το soundtrack του εξολοθρευτή να παίζει για μουσικό χαλί.

Η είδηση που μου έχει μείνει εντονότερα ήταν μια ομιλία που έκανε ο Ντάριο Φο στην Ιταλία το 1976. Βρισκόμουν στην Ιταλία εκείνο το διάστημα, δούλευα σε ένα γκαράζ και είχα στο μυαλό μου να τελειώσω πριν τις 8 που ήταν προγραμματισμένη η ομιλία του για να προλάβω να πάω σε κάποιο μπαρ να το δω.

Όταν σχόλασα, οι δρόμοι ήταν σχεδόν έρημοι. Οι κόσμος είχε ήδη πάει σε σπίτια κτλ. Μόλις μπήκα σε ένα μπαρ η εκπομπή ξεκίνησε. Καθόμασταν όπως κάθονται στις κερκίδες και όλες οι καρέκλες ήταν γυρισμένες προς την ασπρόμαυρη τηλεόραση που υπήρχε. Τότε υπήρχε λογοκρισία στην Ιταλική τηλεόραση και ο Ντάριο Φο ήταν αποκλεισμένος για 13 χρόνια. Τον είχα γνωρίσει προσωπικά γιατί έμενα πολύ κοντά στην κατάληψη που έκανε θέατρο.

Στην περίπτωση αυτής της είδησης το βασικό ήταν το άτομο που έκανε την ομιλία, ο τρόπος που μίλησε αλλά κυρίως το ότι έσπασε η λογοκρισία τόσων ετών. Μπορεί να ήταν μια ομιλία πολιτική αλλά είχε θεατρικό υπόβαθρο. Θυμάμαι τον Ντάριο Φο να μιλάει εκροσωπόντας το Κόμμα της Προλεταριακής Δημοκρατίας, που είχε συγκεντρώσει 1,7% στις προηγούμενες εκλογές αν θυμάμαι καλά. Μου έμεινε η πρώτη φράση που είπε όταν άρχισε να μιλάει. Το κόμμα ήταν στο 2%, και εκείνος είπε πως όντας βέβαιος για τη νίκη στις εκλογές το πρώτο που θα νομοθετούνταν θα ήταν η ελευθερία στην τηλεόραση και επομένως θα έδινε το δικαίωμα στον Φανφάνι-τον αρχηγό του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος που επέβαλε τη λογοκρισία- να εμφανιστεί κι αυτός στην τηλεόραση μετά από 13 χρόνια. Όλοι ξέσπασαν σε γέλια.

Περισσότερα από το VICE Βίντεο-Ντοκουμέντο με τον Ρουπακιά να Ορκίζει Νεοσύλλεκτους της Χρυσής Αυγής Τι Σκέφτονται οι Έλληνες στην Τουρκία και οι Τούρκοι στην Ελλάδα για την Απόπειρα Πραξικοπήματος και το Μέλλον της Τουρκίας;

Η Ανακεφαλαίωση του Game of Thrones από τον Samuel Jackson Είναι Καλύτερη από τη Σειρά