Όσες φορές έχω επισκεφτεί αυτό το φεστιβάλ, μου δημιουργεί την αίσθηση πως πάντα θέλει να εκφράζει μια πολυσυλλεκτικότητα. Δεν φοβάται να κινηθεί εκτός προφανών ορίων και πλαισίων που θα το περιορίσουν και θα το ταξινομήσουν στο μυαλό όλων μας, ειδικά στο μέλλον. Με αυτή την έννοια κρατά τη συνέπεια μια θαρραλέας άρνησης να προσδιοριστεί επακριβώς. Το Plissken ερωτοτροπεί με όλα τα μουσικά είδη και τελικά ενώνει ένα κοινό που μπορεί να μοιάζει παράταιρο με την πρώτη ματιά. Once you get plisskened όμως, καταλαβαίνεις πως όλοι όσοι συμμετέχουν, έχουν κάποιο λόγο που είναι εδώ. Δεν είναι περαστικοί και δεν θα είναι. Το φεστιβάλ μπορεί ακόμη να πηγαίνει το νηπιαγωγείο ηλικιακά, όμως τα παραπάνω είναι ο λόγος που κάθε χρόνο κερδίζει νέους επισκέπτες, δεν χάνει τους περσινούς και δημιουργεί σιγά σιγά ένα loyal fun base που αναπτύσσεται. Και τέλος πάντων το Plissken είναι κουλ, όπως και ο Snake Plissken, ο πιο κουλ badass στο σινεμά. Μας καλωσόρισαν θερμά, όμως δεν πρόλαβα να τους ρωτήσω αν έχουν δει την ταινία του Τζον Κάρπεντερ («Απόδραση από τη Νέα Υόρκη»). Next time i guess…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το Plissken φέτος έκλεισε αισίως τα τέσσερα. Δεν είναι τυχαίο που το Pitchfork το έχει συμπεριλάβει για τέσσερις χρονιές στη σειρά στον ετήσιο οδηγό του για τα μουσικά (φυσικά) φεστιβάλ παγκοσμίως. Συγχαρητήρια και χρόνια πολλά!Δεν υπήρχαν καθυστερήσεις από τις ανακοινωμένες εμφανίσεις, οπότε γύρω στις οκτώμιση ο Son Lux ξεκίνησε με πολύ πάθος τον άχαρο ρόλο να ζεστάνει το λιγοστό κοινό που έκανε την υπέρβαση να βρίσκεται στην Ιερά Οδό πριν τις εννιάμιση. Δεν τον ήξερα, ήξερα μόνο ότι έχει συνθέσει μουσική για την ταινία «Η εξαφάνιση της Έλινορ Ρίγκμπι» και για το «Looper». Το «Easy» ήταν η καλύτερή του στιγμή.
Το κοινό άρχισε πραγματικά να συμμετέχει με το πρώτο κομμάτι του Lee "Scratch" Perry. O 78χρονος Τζαμαϊκανός εμφανίστηκε πάνω στη σκηνή με χρυσές μπότες, χρυσά δαχτυλίδια, χρυσό μικρόφωνο, χρυσά στο καπέλο και χρυσά παντού και έκανε όλους να κουνιούνται σε reggae και dub ρυθμούς, να σκάνε μπάφους και να δίνουν και λίγο στον διπλανό. «Ι wish you opened your doors, can you open your doors? I wish you tried» μας είπε πριν μας τραγουδήσει «Open Door». Απόλαυση για μάτια και ώτα, ο Lee Perry a.k.a The Upsetter, έβγαζε το καπέλο του για να χαιρετήσει το Plissken που είχε γενέθλια και σε πολύ γιορτινό κλίμα του τραγούδησε «happy birthday», μέσα σε βροχή από μπαλόνια και χαρτοπόλεμο. Μετά κοντοστάθηκε για λίγο και ζήτησε ένα στυλό: «Give me a pen, a wanna write in a balloon». Έγραψε «ONE JAH» σε ένα από τα τεράστια μπαλόνια που η διοργανωτές αμόλησαν στον ουρανό του venue, το πέταξε στον κόσμο και μας τραγούδησε «Jah Live», οργώνοντας τη σκηνή με ενέργεια εικοσάχρονου. Επίσης καλή στιγμή το «Fire».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν τη σκηνή κατέλαβε ο The Bug (Kevin Martin) μαζί με τον Flowdan, ο φωτογράφος του VICE (Νίκος Παλαιολόγος) και υπεύθυνος για όλες τις εικόνες που συνοδεύουν το κείμενο που διαβάζεις, ήταν μπροστά από το κάγκελο και κάτω από τη σκηνή, δίπλα στα μπροστινά ηχεία και ένιωσε να τον τινάζει ο ήχος. Τα κάγκελα του κτιρίου κλυδωνίζονταν σε παρατεταμένη δόνηση καθώς ανέβαινα για να τσεκάρω το live και από το επάνω πάτωμα, την ώρα που έπαιζε το «Louder». Κι όμως όταν τελείωσε το κομμάτι, ο Flowdan ρώτησε: «είναι αρκετά δυνατά η μουσική;». Έπαιξαν τόσο δυνατά που έτριξε όλη η εγκατάσταση. Τα ηχητικά κύματα διαπερνούσαν τα κορμιά μας και αυτά εξέπεμπαν πίσω όλη αυτή την ενέργεια. Όπως είπε και ένας φίλος που δεν θα αποκαλύψω το όνομά του: «φοβήθηκα πως θα μου ενεργοποιήσει κανένα έντερο!». Yuck but true…
Όλα τα παραπάνω βέβαια είναι αστεία μπροστά στο πόσο δυνατά έπαιξαν οι Swans. Θα ήταν δίκαιο να γραφεί πως ο περισσότερος κόσμος ήταν εκεί για αυτούς και πως ήταν αδιαμφισβήτητα, η πιο αξιοσημείωτη εμφάνιση της βραδιάς. Δυνατοί και καθηλωτικοί, κράτησαν το κοινό προσηλωμένο στην ατμοσφαιρική παράσταση που συνέβαινε επί σκηνής η οποία περιελάμβανε τον Michael Gira να αυτοχαστουκίζεται, τον Thor Harris να παίζει κρουστά ημίγυμνος και τον Christoph Hahn να γρατζουνά τη lap steel κιθάρα του με τσατσάρα. Όλα αυτά γίνονταν καθώς οι Swans εναλλάξ μας έσκιζαν τα σωθικά με τον επιβλητικό και επαναλαμβανόμενο ήχο τους και μας βύθιζαν σε μια απόλυτη μελαγχολία από εκείνες που σε κυριεύουν πριν να ξεκινήσει κάτι καινούριο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κατά τις δυόμιση, ανέβηκαν οι Simian Mobile Disco. Πολύ σωστά χρονικά προγραμματισμένοι μετά τους Swans, τα μπαλόνια (ναι πάλι μπαλόνια) και τον χαρτοπόλεμο (μην τα ξαναγράφουμε) και αφού όλοι φιλήθηκαν σταυρωτά (και μερικοί κέντρο) και είπαν «χρόνια πολλά Plissken» άφησαν τους εαυτούς τους να χορεύουν στον ρυθμό του πρωτοποριακό ηλεκτρονικού ήχου που έβγαινε από τα synthesizer του tech house διδύμου. Ήταν η καλύτερη στιγμή των γενεθλίων του Plissken καθώς ήταν αρκετός ο κόσμος που παρέμεινε on school night να χορεύει στην ομολογουμένως γιορτινή ατμόσφαιρα, ως τις 3 και κάτι περίπου.Φεύγοντας αλώβητοι και ευχαριστημένοι από την Ιερά Οδό και με μια γλυκιά εξάντληση να μας αλώνει, συλλογιζόμαστε μέχρι το αυτοκίνητο με ικανοποίηση τη γεμάτη μουσικά εβδομάδα, νομίζοντας πως την άλλη μέρα που το Plissken κατευθυνόταν προς Θεσσαλονίκη, εμείς θα βλέπαμε Morissey…Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
