Ένα θέμα που συζητιέται πολύ τις τελευταίες μέρες, είναι η ανακοίνωση της Μητρόπολης Γλυφάδας, στην οποία ζητά από τους πιστούς να απέχουν από την εξάσκηση πολεμικών τεχνών, καθώς «έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το Ορθόδοξο Χριστιανικό μήνυμα της αγάπης». Στην ίδια ανακοίνωση διαβάζουμε πως: «Όταν οι Ορθόδοξοι νέοι ασχολούνται με τις τεχνικές αυτές, χωρίς να το αντιληφθούν μυούνται τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη στον Βουδισμό, Ταοϊσμό, Ζεν, Σιντοϊσμό και άλλες θρησκευτικές τάσεις του πανθέου που επικρατεί στις χώρες της Άπω Ανατολής», καθώς και: «Η ένστασή μας λοιπόν, είναι ότι ενώ επιχειρείται στα σχολεία η απορθοδοξοποίηση του μαθήματος των Θρησκευτικών και η κατάργηση του κατηχητικού χαρακτήρα του, κάτι που στερεί από τους Ορθόδοξους μαθητές το δικαίωμα να μάθουν την πίστη τους, ταυτόχρονα εισάγεται, δια της πλαγίας οδού, η κατήχηση σε βουδιστικά και ανατολικά φιλοσοφικο-θρησκευτικά συστήματα, όπως είναι αυτό της γιόγκα και των πολεμικών τεχνών».

Αφορμή για όλα αυτά, ήταν η εισαγωγή του ζίου-ζίτσου σαν μάθημα, σε ορισμένα δημοτικά σχολεία της χώρας. Ευτυχώς για όλους μας, ο μητροπολίτης Γλυφάδας Παύλος, είδε έγκαιρα το χάραγμα του θηρίου πίσω από τα σχιστά μάτια του μίστερ Μιγιάγκι. Φυσικά, τα ερωτήματα μας είναι πάρα πολλά. Αν το ζίου-ζίτσου είναι αντιχριστιανικό, τότε τα εκατομμύρια των (φανατικά χριστιανών) Βραζιλιάνων που ασχολούνται με το βραζιλιάνικο ζίου-ζίτσου, θα πάνε στη κόλαση; Το ισραηλινό κραβ μαγκά που δεν έχει καμία σχέση με την Άπω Ανατολή είναι ΟΚ; Και κυρίως: Αν κάποιος θέλει και να κάνει γυμναστική και να πάει στον παράδεισο, υπάρχουν αθλήματα απόλυτα συμβατά με τα διδάγματα και τις παραδόσεις της Ορθόδοξης Χριστιανικής θρησκείας;

Ναι κυρίες και κύριοι, υπάρχουν τέτοια αθλήματα και σας τα παρουσιάζουμε σε αποκλειστικότητα.

Το συγκεκριμένο άκρως απαιτητικό παιχνίδι, τύπου «καουμπόηδες και ινδιάνοι», λαμβάνει χώρα συνήθως εντός του ναού της Αναστάσεως στην Ιερουσαλήμ, την περίοδο του Πάσχα. Οι κανόνες είναι σχετικά απλοί: Υπάρχουν δυο ομάδες, οι Ελληνορθόδοξοι και οι Αρμένιοι. Στόχος και των δυο ομάδων είναι να καταλάβουν το ναό και να κρατήσουν τους αντιπάλους τους μακριά από τον Πανάγιο Τάφο. Η νικήτρια ομάδα κερδίζει την αποκλειστικότητα των μοναδικών και υπέροχων θαυμάτων που κάνει το brandname «Πανάγιος Τάφος», στα παγκάρια εκκλησιών ανά τον κόσμο (Άγιο Φως, Τίμιο Ξύλο κλπ).

Καθώς το έπαθλο είναι τόσο βαρύτιμο, είναι σαφές πως -σχεδόν- τα πάντα επιτρέπονται. Μπουνιές, κλωτσιές, μαχαιριές, εξαπτέρυγα σαν ρόπαλα, μπινελίκια και κατάρες για σπάσιμο του τσαμπουκά των αντιπάλων, θεωρούνται εκ των ουκ άνευ. Αξέχαστο παραμένει μέχρι σήμερα το τουρνουά του 2008, όταν ομάδα 50 Αρμενίων επιτέθηκε στους Ελληνορθόδοξους και στις συμπλοκές που ακολούθησαν, τραυματίστηκαν δεκάδες άτομα.

Αυτό το άθλημα συνδυάζει αρμονικά το ποδόσφαιρο, δημοφιλέστερο σπορ παγκοσμίως, με την δημιουργική και παθιασμένη καταστροφή αρχαίων μνημείων από χριστιανούς, δημοφιλέστατο σπορ στους κόλπους της Εκκλησίας τα τελευταία 1700 χρόνια. Η λίστα με τις εκκλησίες που έχουν χτιστεί ακριβώς πάνω σε αρχαίους ναούς, είναι πάρα πολύ μεγάλη, ακόμα κι όταν συντάσσεται από χριστιανικές ιστοσελίδες, ενώ περιπτώσεις όπως η λογοκρισία του βίντεο του Κώστα Γαβρά για την Ακρόπολη, το 2009, (κόπηκε το κομμάτι που έδειχνε μαυροφορεμένες ρασοφόρες φιγούρες να βεβηλώνουν τον Παρθενώνα), δείχνουν πως, στο συγκεκριμένο θέμα τουλάχιστον, η Εκκλησία έχει λερωμένη τη φωλιά της.

Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι ολόιδιοι με αυτούς του ποδοσφαίρου, αν και γενικά είναι πολύ πιο δύσκολο και επώδυνο για τους τερματοφύλακες, να αποκρούσουν ένα μαρμάρινο κεφάλι απ'οτι μια συνηθισμένη μπάλα ποδοσφαίρου, ενώ για τους ίδιους λόγους, καλό θα ήταν να αποφεύγονται οι κεφαλιές.

Εκτός από γυμνασμένο σώμα, είναι πολύ σημαντικό για κάθε Ορθόδοξο νέο να έχει και γυμνασμένο πνεύμα, άλλα κυριως, γυμνασμένα δάχτυλα, προκειμένου να πληκτρολογεί πιο γρήγορα από τους αντίχριστους και χωρίς καμία αμφιβολία, Ιουδαίους προβοκάτορες του παγκόσμιου ίντερνετ. Το εν λόγω άθλημα λοιπόν, συνδυάζει δημιουργικότητα, φαντασία, εκγύμναση των άνω άκρων και ασταμάτητο σπαμάρισμα/τρολάρισμα για μυστηριώδες αγίους, αγνώστους γέροντες και σκοτεινές προφητείες.

Γνωστότερη ακαδημία του αθλήματος στην Ελλάδα, είναι η εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα», η οποία εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια, μαθαίνει σε νέους αθλητές πως να παίζουν στα δάχτυλα (κυριολεκτικά), ιστορίες για τον Πατροκοσμά, τους Ιλλουμινάτι, το πόσο Έλληνας είναι ο Πούτιν, τους μασώνους, την Κρόνια αδελφότητα, το (ελληνικής κατασκευής) υπερόπλο Μπέβατρον, την τυφλή προφήτισσα Βάνγκα και φυσικά, τον Αντίχριστο.

Όλοι οι ειδικοί συμφωνούν πως η κολύμβηση είναι μια από τις καλύτερες μορφές γυμναστικής, ενώ η χειμερινή κολύμβηση, είναι ακόμη καλύτερη μιας και ισχυροποιεί επιπλέον την άμυνα του οργανισμού (όποιος τριγυρνάει σχεδόν γυμνός και βρεγμένος στο ψοφόκρυο και δεν αρρωσταίνει, δεν έχει να φοβάται και πολλά από γρίππες κλπ). Αν τώρα στη χειμερινή κολύμβηση, προστεθούν οι παράμετροι των πολύ μικρών αποστάσεων (δηλαδή αγώνας ταχύτητας και όχι αντοχής) και του Τιμίου Σταυρού, τότε είναι σαφές οτι έχουμε ένα απόλυτα μοναδικό άθλημα, έτη φωτός ανώτερο από τα παγανιστικής καταγωγής, ολυμπιακά.

Όπως ίσως θα έχετε ήδη καταλάβει, αναφερόμαστε σε αυτό που η Εκκλησία ονομάζει «Αγιασμό των Υδάτων», ένα πολύ ιδιαίτερο αθλητικό γεγονός, το οποίο συμβαίνει κάθε χρόνο στις 6 Ιανουαρίου, σε λιμάνια, λίμνες, ποτάμια και πισίνες όλης της χώρας. Οι κανόνες είναι πολύ απλοί: o παπάς ρίχνει το σταυρό στο νερό και οι αθλητές που συμμετέχουν διαγωνίζονται για το ποιος θα τον βρει πρώτος. Όπως και στο γουότερ πόλο, οι εμφανείς τουλάχιστον «πατητές» απαγορεύονται.

Κλείνουμε με το μακράν πιο απαιτητικό, άλλα και δημοφιλές, από τα χριστιανικά αθλήματα, δηλαδή την ανάβαση Τήνου μπουσουλώντας στα τέσσερα. Οι αθλητές συγκεντρώνονται κατά χιλιάδες, κάθε δεκαπενταύγουστο, στο Κυκλαδονήσι της Τήνου και ξεκινούν -κατευθείαν από το λιμάνι- μια εξαιρετικά απαιτητική και εξαντλητική ανάβαση (άλλοι μπουσουλώντας, άλλοι έρποντας) μέχρι την εκκλησία της Παναγίας, στην κορυφή του λόφου. Η ούτως ή άλλως πολύ δύσκολη ανάβαση, είναι σχεδόν αδύνατη μέσα στον Αύγουστο, με τη ζέστη την υγρασία και το λιοπύρι, να είναι οι μεγάλοι εχθροί των συμμετεχόντων.

Το μεγαλείο της πίστης και του αθλητισμού είναι τέτοιο όμως, που η μεγάλη πλειοψηφία των αθλητών καταφέρνουν να τερματίσουν, έστω και ημι-λιπόθυμοι. Η όλη διοργάνωση είναι πολύ μεγάλη και άκρως επαγγελματικά οργανωμένη, ενώ δεν πρέπει να ξεχναμε, οτι το πιο σημαντικό θαύμα της Παναγίας της Τήνου, είναι αυτό που γίνεται κάθε χρόνο στο παγκάρι του ναού.

Περισσότερα από το VICE

Μπήκαμε στον «Κεντρικό» και Μιλήσαμε με τα Μέλη της Θύρας 13 για την Απόφαση Κοντονή

«Εθισμένοι» με το Βινύλιο

Μιλήσαμε με Άτομα που Κάνουν Σεξ στο Γυμναστήριο