Έτσι Καταλαβαίνεις ότι μια Ταινία Στοχεύει στα Όσκαρ, Αλλά Είναι Κακή

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Canada.

Από μακριά, έμοιαζε με τυπική περίπτωση ταινίας που στοχεύει στα Όσκαρ: Ο Πυρετός της Τουλίπας διαθέτει πρωτοκλασάτο καστ, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται οι βραβευμένοι με Όσκαρ, Alicia Vikander, Christoph Waltz και Judi Dench. Τα ταλέντα πίσω από την κάμερα αποτελούνται από τον σκηνοθέτη (Justin Chadwick, Μαντέλα: Ο Δρόμος προς την Ελευθερία), τον σεναριογράφο (Tom Stoppard, Ερωτευμένος Σαίξπηρ) και τους παραγωγούς (Bob και Harvey Weinstein, δύο μοχθηρά αδέρφια-μεγιστάνες που ευθύνονται για ορισμένες από τις πιο δυναμικές εκστρατείες υποψήφιων ταινιών για Όσκαρ στην πρόσφατη ιστορία), όλοι εκ των οποίων έχουν φιγουράρει σε οσκαρικές συζητήσεις στο παρελθόν. Η συγκεκριμένη ταινία ήταν ένα μεγαλόπνοο έργο, με πολύμηνα γυρίσματα και μια θεματολογία –ένα ρομαντικό δράμα εποχής, με ένα ερωτικό τρίγωνο με φόντο την Ολλανδία την περίοδο που η μανία με τις τουλίπες βρισκόταν στο απόγειό της- που κατά παράδοση κάνει τα σάλια των ψηφοφόρων των Όσκαρ να τρέχουν, όπως στα σκυλιά του Παβλόφ.

Θεωρητικά, μια τέτοια ταινία φωνάζει από μακριά χρυσό αγαλματίδιο. Όμως ο Πυρετός της Τουλίπας, ο οποίος κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα, αυτήν τη στιγμή παίρνει μια βαθμολογία τύπου «ούτε στη μάνα σου δεν θα άρεσε» και φτάνει μόλις στο 8% στο Rotten Tomatoes, με τους δημοσιογράφους να χαιρετίζουν την ταινία με τη χλεύη που συνήθως επιδεικνύουν, όταν έρχονται αντιμέτωποι με την κοινωνική αδικία και με Προέδρους που υποστηρίζουν τη λευκή υπεροχή. Μήνες νωρίτερα, υπήρχαν σημάδια που πρόδιδαν τι είδους ταινία έμελλε να είναι ο Πυρετός της Τουλίπας: μια απόκληρη των Όσκαρ.

Δεν είναι ποτέ ενθαρρυντικό, όταν δεν γίνεται κανένα σούσουρο για μια ταινία που είναι τόσο πολλά υποσχόμενη, όσο ο Πυρετός της Τουλίπας. Πλάνα της ταινίας προβλήθηκαν στις Κάννες ήδη από τον Μάιο του 2015, ενώ γίνονταν ειδικές προβολές για το κοινό από τον Νοέμβριο του 2014 – υπήρχε λοιπόν πολύς χρόνος, για να αποκτήσει καλή φήμη η ταινία. Όμως ο Πυρετός της Τουλίπας δεν συνοδεύτηκε ποτέ από θετικά σχόλια που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα, όπως συμβαίνει συνήθως μήνες πριν από την κυκλοφορία ταινιών που αξίζουν πραγματικά Όσκαρ.

Οι αλλαγές στην ημερομηνία κυκλοφορίας είναι συνηθισμένο φαινόμενο στον σύγχρονο κινηματογράφο – όμως, όταν μια ταινία αναβάλλεται τόσες φορές, ο κόσμος υποψιάζεται ότι κάτι δεν πάει καλά και αναρωτιέται αν τελικά η ταινία είναι τελικά ένας μύθος. Η ημερομηνία κυκλοφορίας του Πυρετού της Τουλίπας άλλαξε πέντε φορές και η ταινία τελικά προβλήθηκε σχεδόν δύο χρόνια μετά την αρχική εκτίμηση. Αυτό δεν σημαίνει πάντα ότι το δημιουργικό δυναμικό έχει πανικοβληθεί και κάνει συσκέψεις, ώστε να γίνει ένα τελικό μοντάζ και να προκύψει ένα αποτέλεσμα που να «βλέπεται». Το Margaret του Kenneth Lonergan καθυστέρησε έξι χρόνια, λόγω διαφορών μεταξύ του Lonergan και των παραγωγών και τελικά αναγνωρίστηκε ως αριστούργημα κατά την κυκλοφορία του, το 2011. Όμως στην περίπτωση του Πυρετού της Τουλίπας, οι καθυστερήσεις είχαν περισσότερο να κάνουν με τις πολυάριθμες δοκιμαστικές προβολές διορθωμένων εκδοχών της ταινίας.

Εκτός από μια πρόωρη εικόνα-teaser το 2015 και ένα trailer την επόμενη χρονιά, ουσιαστικά τηρήθηκε σιγή ιχθύος από άποψη μάρκετινγκ για τον Πυρετό της Τουλίπας, μέχρι και τον περασμένο μήνα, όταν δηλαδή η Weinstein Company αποφάσισε τελικά να προωθήσει τη συμβατική της ταινία ως άλλες Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι για nerd της Ιστορίας. Όταν ένα στούντιο δεν ξέρει πώς να προωθήσει μια ταινία, αυτό συνήθως συμβαίνει, επειδή δεν έχει εμπιστοσύνη σε αυτό που πουλάει.

Στο τελευταίο τετράμηνο της χρονιάς, τα κινηματογραφικά φεστιβάλ σηματοδοτούν την έναρξη της σεζόν των βραβείων. Μόνο τις τελευταίες δύο εβδομάδες, τα στούντιο στηρίζουν τις ταινίες που θεωρούν ότι θα είναι οι τελικές υποψήφιες για Όσκαρ σε φεστιβάλ όπως της Βενετίας και του Τορόντο. Το φεστιβαλικό κύκλωμα είναι ο χώρος που ξεκινούν οι συζητήσεις για τα βραβεία – και ο Πυρετός της Τουλίπας το παράκαμψε τελείως.

Οι συνεντεύξεις Τύπου για μια ταινία είναι αγγαρεία –αρκεί να ρωτήσετε τον Joaquin Phoenix, τον οποίο μπορείτε να δείτε εδώ να καπνίζει σιωπηλά στη διάρκεια συνέντευξης για την καλύτερη ταινία που έχει γυρίσει– όμως όταν ξεκινάει η κούρσα των βραβείων, το καστ και οι συντελεστές εμφανίζονται παντού, για να προωθήσουν τη δουλειά τους. Όσο και αν ψάξετε για πρόσφατες συνεντεύξεις με οποιονδήποτε συντελεστή του Πυρετού της Τουλίπας, το μόνο που θα βρείτε είναι το παραπάνω βίντεο με τον Christoph Waltz να παραδέχεται εύθυμα ότι ο Harvey Weinstein ουσιαστικά τον ανάγκασε να γυρίσει την ταινία.

Στο παρελθόν, ταινίες που κυκλοφόρησαν νωρίς μέσα στη χρονιά έχουν καταφέρει να κερδίσουν βραβεία: Η Σιωπή των Αμνών, η οποία, για κάποιον ανατριχιαστικό λόγο, προβλήθηκε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου το 1991, τελικά έφυγε με πέντε Όσκαρ στο τσεπάκι. Όμως τα στούντιο σπάνια προβάλλουν τα φαβορί για Όσκαρ πριν από το φθινόπωρο. Ο Πυρετός της Τουλίπας, ο οποίος κυκλοφόρησε στο κλείσιμο της καλοκαιρινής θερινής σεζόν του 2017, αν και φαινομενικά μοιάζει με οσκαρική υποψηφιότητα, επί της ουσίας δεν προβλήθηκε με σκοπό να διαγωνιστεί.

Σε έναν κόσμο «μετα-αλήθειας» που εχθρεύεται την αυθεντία, οι υπεύθυνοι ταινιών κακής ποιότητας θα ήταν κορόιδα, αν δεν ισχυρίζονταν ότι οι κριτικές των ειδικών αποτελούν ψεύτικες ειδήσεις, επιμένοντας ότι οι θεατές πρέπει να ξοδέψουν τα λεφτά τους, για να μάθουν από πρώτο χέρι πόσο χάλια είναι μια ταινία. Ο David Ayer υιοθέτησε αυτήν την προσέγγιση με την Ομάδα Αυτοκτονίας (Suicide Squad) και η άθλια μεταφορά του κόμικς της DC απέσπασε 745 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως - ακόμη κλαίμε τα δικά μας. Ο Harvey Weinstein αποφάσισε να ακολουθήσει μια υπερασπιστική γραμμή λίγο πριν από την κυκλοφορία του Πυρετού της Τουλίπας, επιμένοντας ότι η ταινία δεν γυρίστηκε για τους κριτικούς, αλλά για πραγματικούς ανθρώπους – μιας σαφής ένδειξη ότι οι κριτικοί ήταν έτοιμοι να θάψουν την ταινία.

Η τελευταία –και ίσως η πιο ξεκάθαρη– ένδειξη ότι μια ταινία είναι φιάσκο, είναι όταν απαγορεύεται στους κριτικούς να μιλήσουν για εκείνη εκ των προτέρων. Το στούντιο ξέρει ότι δεν θα έχουν τίποτα καλό να πουν και παρόλο που οι κριτικοί δεν ασκούν την ίδια επιρροή όπως παλιά, ιστοσελίδες όπως το Rotten Tomatoes και το Metacritic έχουν σημαντική επιρροή στις επιλογές του κοινού. Ποια είναι η λύση; Περιορίζεις τον αντίκτυπο των κακών κριτικών, αποκρύπτοντάς τις από το κοινό για όσο τον δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα. Οι κριτικές για τον Πυρετό της Τουλίπας είχαν εμπάργκο (δεν επιτρεπόταν δηλαδή να δημοσιευθούν), μέχρι το απόγευμα της ημέρας που βγήκε στις αίθουσες, έτσι ώστε να μην πατώσει η ταινία στα εισιτήρια κατά τη διάρκεια του σημαντικού εναρκτήριου σαββατοκύριακου.

Περισσότερα από το VICE

Τα Αποτελέσματα των Γερμανικών Εκλογών για Αρχάριους

Ο Έλληνας που Είπε Πρώτα «Γκάλης» και Μετά «Μπαμπάς» μάς Εξηγεί τι Σημαίνει Hoopfellas

Ο Μουσικός του Δρόμου που Έπεσε Θύμα Ρατσιστικής Βίας από Αστυνομικούς στο Μοναστηράκι Μιλά