Η Ιστορία της Γυναίκας που Δραπέτευσε από τη Σκλαβιά του George Washington

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Broadly.

Οι μαθητές στην Αμερική μαθαίνουν πολλά για τον George Washington. Μαθαίνουν ότι υποτίθεται πως ποτέ δεν είπε ψέματα και πως ήταν ένας βαθιά ηθικός και θρησκευόμενος άνθρωπος. Μαθαίνουν για όλα τα κατορθώματα του πατέρα του έθνους μας και ότι όταν πέθανε, στη διαθήκη του όριζε να απελευθερωθούν και οι 123 σκλάβοι του. Αλλά σπάνια μαθαίνουν για το ανελέητο κυνήγι του να πιάσει την Ona «Oney» Judge, μια σκλάβα της οικογένειάς του που το έσκασε. Η ιστορία της Oney Judge είναι εντυπωσιακή και τραγική ταυτόχρονα. Γεννήθηκε γύρω στο 1773, στη φυτεία του George Washington στη Βιρτζίνια, στο Μάουντ Βέρνον, με πατέρα έναν λευκό υπηρέτη και μητέρα μια σκλάβα μοδίστρα. Ξεκίνησε να υπηρετεί τη Martha Washignton σε νεαρή ηλικία και σύντομα έγινε προσωπική αγαπημένη της μελλοντικής Πρώτης Κυρίας, σύμφωνα με την επίσημη εγκυκλοπαίδεια του Μάουντ Βέρνον. Όταν η Judge ήταν 15 ετών, οι Washinghton την πήραν από την οικογένειά της, για να ζήσει μαζί τους στη Νέα Υόρκη και αργότερα στη Φιλαδέλφεια, όταν ο George έγινε Πρόεδρος, το 1789.

Η Judge τελικά προήχθη από τον «κύκλο ραπτικής» της Martha Washington σε προσωπική της υπηρέτρια, που σήμαινε ότι τη συνόδευε σε κοινωνικές επισκέψεις και εξόδους, όπως σημειώνει η ιστορικός Evelyn Gerson. Αυτές οι επισκέψεις επέτρεψαν στην Judge να δει την πραγματική διακυβέρνηση Washington και τον πραγματικό χαρακτήρα του Προέδρου. «Λέει ότι οι ιστορίες που λέγονται για την ευσέβεια και τις προσευχές του Washington, απ’ ό,τι είδε ή άκουσε εκείνη, όσο ήταν σκλάβα του, δεν έχουν βάση», ανέφερε δεκαετίες αργότερα μια μελέτη - σύμφωνα με τις αναμνήσεις της Judge, ο Whashington «έπαιζε χαρτιά και έπινε κρασί».

Ενώ οι Washington αργότερα θα επέμεναν ότι είχαν σαστίσει από την επιθυμία της Judge να αποδράσει, παρά την άνετη ζωή της, αρκετές ιστορικές αφηγήσεις επισημαίνουν τη σκληρή μεταχείριση των σκλάβων από μέρους του Προέδρου Washington και την τάση του να υποβάλει όσους τον θύμωναν σε ξυλοδαρμούς και επιπλέον εργασία. Ο Άγγλος Richard Parkinson, που ζούσε στη Βιρτζίνια κοντά στο Μάουντ Βέρνον, κάποτε έγραψε: «Όλοι οι γείτονες είχαν την αίσθηση ότι φερόταν στους σκλάβους του με μεγαλύτερη αυστηρότητα από οποιονδήποτε άλλον».

Αλλά μόνο όταν η Martha Washington κατέστησε σαφές ότι θα έδινε την Judge στην εγγονή της, όταν θα πέθαινε, η Judge αποφάσισε ότι έπρεπε να δράσει. Όπως επισημαίνεται στην επίσημη βιογραφία της Judge του Μάουντ Βέρνον, «Η υπόσχεση της συνεχιζόμενης σκλαβιάς και μετά τον θάνατο των Washington, ενίσχυσε την απόφαση της Judge να ρισκάρει τη σχετικά άνετα θέση της κοντά στην οικογένεια».

«Ήξερα ότι αν γύριζα στη Βιρτζίνια δεν θα είχε ποτέ την ελευθερία μου», είπε στην Granite Freeman το 1845. «Είχα φίλους ανάμεσα στους έγχρωμους της Φιλαδέλφειας, κανόνισα να πάνε από πριν τα πράγματά μου και εγκατέλειψα τους Washington την ώρα που έτρωγαν το δείπνο τους». Έπειτα, επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο που πήγαινε στο Πόρτσμουθ, στο Νιου Χάμσαϊρ.

Η Martha Washington έλεγε αμυντικά ότι στο σπίτι της φέρονταν καλά στη Judge. Η πρώτη κυρία ένιωσε τόσο προσωπικά προδομένη που έλεγε ψευδώς σε φίλους ότι η Judge είχε αποπλανηθεί από έναν Γάλλο που την έπεισε να το σκάσει. Παρά το εντεινόμενο αίσθημα ενάντια στη σκλαβιά που υπήρχε στον Βορρά, οι Washington έκαναν πολλά , για να διατηρήσουν τους σκλάβους τους, όσο ζούσαν στη Φιλαδέλφεια. Για παράδειγμα, ο Σταδιακός Νόμος Κατάργησης της Σκλαβιάς της Πενσιλβάνια του 1780 όριζε ότι όποιος σκλάβος έμπαινε και ζούσε στην πολιτεία για περισσότερο από έξι μήνες αυτόματα θα ελευθερωνόταν, έτσι η Πρώτη Οικογένεια ενάλλασσε τους σκλάβους της ανάμεσα στην προεδρική κατοικία και το Μάουντ Βέρνον κάθε μισό χρόνο, για να αποφεύγει το νόμο.

Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας. Με τον ίδιο στόχο, τη διατήρηση αυτού που θεωρούσαν ιδιοκτησία τους, οι Washington έβαλαν αγγελία σε τοπική εφημερίδα προσφέροντας αμοιβή 10 δολάρια σε όποιον έπιανε και επέστρεφε τη Judge. «Δραπέτευσε από το σπίτι του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών η ONEY JUDGE, ένα ανοιχτόχρωμο μουλάτο κορίτσι, με πολλές φακίδες, με πολύ μαύρα μάτια και φουντωτά μαλλιά», έγραφε η αγγελία. «Καθώς δεν υπήρχε υποψία ότι θα φύγει, ούτε πρόκληση για κάτι τέτοιο, δεν είναι εύκολο να εικάσουμε πού έχει πάει ή ποιο είναι το σχέδιό της… Αλλά καθώς μπορεί να αποπειραθεί να διαφύγει δια θαλάσσης, όλοι οι ιδιοκτήτες σκαφών προειδοποιούνται να μην τη δεχτούν». Η αγγελία παραλίγο να λειτουργήσει: Λίγες εβδομάδες μετά τη διαφυγή της Judge, την είδε η Elizabeth Langdon, κόρη του γερουσιαστή John Langdon, στους δρόμους του Πόρτσμουθ. Η Elizabeth αμέσως την αναγνώρισε και ειδοποίησε τους Washington.

Η αντίδραση του Προέδρου ήταν άμεση. Ζήτησε από τον υπουργό Οικονομικών Oliver Wolcott Jr. να ζητήσει από έναν τελωνειακό στο Πόρτσμουθ να βρει την Judge και να την επιστρέψει στη Βιρτζίνια. Αυτό ήταν παραβίαση του νόμου περί φυγάδων σκλάβων του 1793, που έλεγε ότι οι σκλάβοι έπρεπε να εμφανιστούν μπροστά σε δικαστή, αφότου πιαστούν και που τον είχε υπογράψει ο ίδιος ο Washington. Αλλά εκείνος τόνισε στον Wolcott ότι η αχαριστία της Judge καθιστούσε απαραίτητο να παρακάμψει τον νόμο. «Μεγαλώσαμε και φερθήκαμε στην Judge», όπως έγραψε σε ένα γράμμα στον Wolcott, «περισσότερο σαν παιδί μας, παρά σαν υπηρέτρια» και «δεν θα πρέπει να διαφύγει ατιμώρητη».

Το σχέδιο του Washington δεν πέτυχε. Ενώ ο Joseph Whipple, ο τελωνειακός του Πόρτσμουθ, κατάφερε να την εντοπίσει, εκείνη τον έπεισε να την αφήσει να μείνει στην πόλη. Σε ένα γράμμα προς τον Washington, ανακαλούσε πώς τον εντυπωσίασε η «δίψα της για απόλυτη ελευθερία» και προειδοποιούσε τον Πρόεδρο για τις πολιτικές συνέπειες της μεταφοράς της.

«Η κυρίαρχη άποψη εδώ είναι υπέρ της καθολικής ελευθερίας», έγραψε, συμβουλεύοντάς τον να ακολουθήσει τις νόμιμες διαδικασίες, αν ήθελε να προχωρήσει. Ο Whipple, σύμφωνα με το βιβλίο του 2017 Never Caught : The Washingtons ’ Relentless Pursuit of Their Runaway Slave , Ona Judge (εκδ. Atria), επίσης πρότεινε ο Πρόεδρος να απαρνηθεί ολότελα τον θεσμό της σκλαβιάς και να ξεκινήσει ελευθερώνοντας τη Judge.

Oι Washignton, όμως, δεν σταμάτησαν ποτέ να ψάχνουν την Judge. Αλλά εκείνη συνεχώς κατάφερνε να γλιτώνει την αιχμαλωσία. Τις επόμενες δεκαετίες, εγκαταστάθηκε στο Νιου Χάμσαϊρ, παντρεύτηκε έναν ελεύθερο μαύρο ναύτη ονόματι Jack Staines και έκανε τρία παιδιά. Επίσης, έμαθε να διαβάζει και έγινε πιστή χριστιανή.

Τα τελευταία χρόνια της Judge δεν ήταν εύκολα. Αφού έμεινε χήρα σε νεαρή ηλικία και έχασε και τα τρία παιδιά της –που πέθαναν νωρίς από διάφορες αιτίες–, βασιζόταν στη φιλανθρωπία, για να έχει ξύλα για τη φωτιά και φαγητό, προκειμένου να επιβιώσει. Πέθανε το 1848.

Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μετά την απόδρασή της και παρά τους γελοίους ισχυρισμούς των Washington ότι είχε μια ευχάριστη ζωή ως σκλάβα, στο βιβλίο Never Caught επισημαίνεται ότι όταν ένας δημοσιογράφος ρώτησε κάποτε τη Judge αν μετάνιωνε τίποτε, εκείνη απάντησε αρνητικά.

«Όχι, είμαι ελεύθερη και πιστεύω πως έχω γίνει παιδί του Θεού», απάντησε.

Περισσότερα από το VICE

Η Κατερίνα Μάτσα θα Παλεύει Πάντα για τα Παιδιά που Παίρνουν τα Φθηνά Ναρκωτικά της Κρίσης

Το «Have a Nice Day» Είναι το Κινέζικο Γκανγκστερικό Animation που Κάνει τον Ταραντίνο να Ζηλέψει

Το «Πιο Επικίνδυνο Παγωτό στον Κόσμο» Υποτίθεται ότι σε Διεγείρει Σεξουαλικά