Ιστορίες Παρενόχλησης από Επιδειξίες στην Ελλάδα που Σίγουρα Θέλουμε να Ξεχάσουμε

Είμαστε μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι, όταν μπαίνει μέσα μια φίλη και ξεκινάει να μας λέει ότι ερχόμενη με το τρένο, καθόταν κάποιος απέναντί της που ξαφνικά ξεκίνησε να αυνανίζεται δημόσια. Αποδείχτηκε ότι όλοι είχαμε να διηγηθούμε μια τέτοια ιστορία, δείχνοντας πόσο ανησυχητικό είναι το φαινόμενο. Αυτές είναι μερικές ιστορίες παρενόχλησης από επιδειξίες, που θέλουμε να ξεχάσουμε και σίγουρα θα θέλαμε να μην επαναληφθούν.

«Η τελευταία φορά που είδα επιδειξία ήταν πέρσι τον Ιούλιο, στον Ηλεκτρικό. Μπήκα στο Μoναστηράκι. Ήταν μια πολύ ζεστή μέρα και το τρένο ήταν σχεδόν άδειο. Δίπλα μου κάθισε ένα κορίτσι γύρω στα 15, που σύντομα αποκοιμήθηκε. Στον Άγιο Ελευθέριο μπήκε ένας τύπος λίγο παράξενος. Φορούσε μια πράσινη φόρμα και κρατούσε στο χέρι του κάποιες κομμένες σελίδες από περιοδικό, τις οποίες έκανε πού και πού ότι διαβάζει. Μερικές στάσεις αργότερα, στο ύψος του Νέου Ηρακλείου, σήκωσα το βλέμμα μου από το βιβλίο που διάβαζα και είδα πως είχε βγάλει το πουλί του έξω με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο κράταγε τις σελίδες των περιοδικών τάχα μου για να κρυφτεί. Ξεκίνησα να ουρλιάζω, ενώ δυο-τρεις επιβάτες που είχαν απομείνει στο βαγόνι -ανάμεσά τους και η κοπέλα που κοιμόταν δίπλα μου- με κοιτούσαν έκπληκτοι. Ο τύπος, που προφανώς δεν ήταν στα καλά του, έβαλε το πουλί του μέσα και ξεκίνησε να χαζογελάει, κάτι που με θύμωσε ακόμη περισσότερο. Στο μεταξύ, μέσα στο θυμό μου με είχε πιάσει μανία να αποδείξω στον εαυτό μου πως δεν πρόκειται να φύγω εγώ από το τρένο, αλλά αυτός, κυρίως επειδή σκεφτόμουν όλες τις φορές που μου είχε τύχει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν και είχα νιώσει ντροπή. Όσο πιο πολύ σκεφτόμουν ότι αυτός θα έπρεπε να ντρέπεται και όχι εγώ, τόσο πιο πολύ φώναζα. Ελάχιστες φορές στη ζωή μου έχω νιώσει τόσο έντονη την ανάγκη να πλακώσω κάποιον στο ξύλο. Μoυ πήρε ώρες να ηρεμήσω».
- Κατερίνα

«Μεγάλωσα στα νότια προάστια και πιο συγκεκριμένα στη Βούλα, όπου το βράδυ έχει τρομερή ερημιά. Για κάποια χρόνια, στην ευρύτερη περιοχή κυκλοφορούσε μια ξανθιά, ευπαρουσίαστη κυρία, περίπου 40-45 χρονών, η οποία οδηγούσε μια μαύρη, ελαφρώς τρακαρισμένη BMW. Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως συνήθιζε να βγαίνει τις βραδινές ώρες για βόλτα ολόγυμνη. Όπως είναι φυσικό, είχε γίνει γνωστή στους έφηβους της περιοχής, αλλά ποτέ δεν είχαμε ακούσει να έχει κάνει κάτι παραπάνω από το να οδηγεί σε χαμηλή ταχύτητα όντας τσίτσιδη - την είχα πετύχει και εγώ κάποιες φορές. Στην αρχή νόμιζα πως τα μάτια μου με ξεγελάνε, όμως τελικά σιγουρεύτηκα ότι είχα δει καλά. Ένα βράδυ, λοιπόν, ξεκίνησα με τα πόδια από τη Βούλα με σκοπό να βρω κάτι φίλους μου στη Γλυφάδα. Ξαφνικά, εμφανίζεται πίσω μου η κλασική μαύρη BMW. Αυτήν τη φορά, όμως, δεν με προσπέρασε, συνεχίζοντας την πορεία της, αλλά ξεκίνησε να πηγαίνει παράλληλα με εμένα. Ίσως να μην υπήρχε λόγος, αλλά τρόμαξα λίγο. Προσπάθησα να μην γυρίσω το κεφάλι μου και με αποφασιστικό βήμα πέρασα στο απέναντι πεζοδρόμιο -ο δρόμος ήταν διπλής κυκλοφορίας- και συνέχισα την πορεία μου. Το ίδιο και η γυμνή οδηγός που συνέχιζε ευθεία, παράλληλα με εμένα, μέχρι που πλησιάσαμε κοντά στα πρώτα μαγαζιά της περιοχής και αποφάσισε να στρίψει και να χαθεί ξανά στα σκοτεινά στενά. Αυτό συνέβη πριν από περίπου δέκα χρόνια, ίσως και παραπάνω και δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, όμως έκτοτε δεν την πέτυχα ξανά».
- Κίμωνας

«Στις παλιές “καλές” εποχές που τα παιδιά συνήθιζαν να παίζουν στους δρόμους, ως μικρό παιδί του Δημοτικού έβγαινα κοντά στο σπίτι, για να παίξω με τα γειτονόπουλα. Θα περίμενε κανείς ότι σε ένα μέρος τόσο κοντά στο σπίτι του δεν μπορεί να γίνει κάτι τρομακτικό, αφού λίγο-πολύ γνωρίζουν ο ένας τον άλλον στις γειτονιές. Πάντα σε προειδοποιούν για τον μπαμπούλα, όμως δεν ξέρεις από που θα εμφανιστεί - αλήθεια, μπορεί να είναι περισσότερο κοντά απ' ότι νομίζεις. Με τα χρόνια, η φάτσα του στις αναμνήσεις μου έχει σβήσει. Όμως για χρόνια, η φιγούρα του καραδοκούσε στη γωνία για να με τρομάξει. Θυμάμαι μια φορά ήμουν στο αμάξι μαζί με τους γονείς μου και είδα το δικό του από πίσω μας - η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει, όμως δεν έβγαλα μιλιά. Μόνο που τον είδα, τρομοκρατήθηκα. Πίσω μας ήταν αυτός ο άνθρωπος που ένα απόγευμα με φώναξε από τον δρόμο, για να δω τα γατάκια στην αυλή του. Εκεί, έβγαλε το πέος του από το παντελόνι και μου είπε "'Αγγιξέ το".

».Αμέσως μετά, άκουσα τη φωνή της μαμάς μου από το μπαλκόνι, η οποία σαν να το ένιωσε και με φώναζε να γυρίσω σπίτι. Έτρεξα κατευθείαν πίσω, αλλά δεν έβγαλα μιλιά. Κάτι με εμπόδιζε να πω τι μου είχε συμβεί. Ένα πεντάλεπτο αρκεί, για να συμβεί κάτι που θα στοιχειώσει τις αναμνήσεις σου και θα χωθεί για πάντα κάπου ανάμεσα σε χαρές και λύπες. Για μένα, αυτή η φιγούρα παραμένει μια σκιά χωρίς όνομα, κάπου εκεί στα παιδικά μου χρόνια».
- Φανή

«Φυλακισμένη» στην Αθήνα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

«Είμαι από τα παιδιά που λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα μου πέρασα μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας -όλο το Δημοτικό- στο εξωτερικό, ζώντας σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον. Όταν πλέον πήγα Γυμνάσιο, ήρθαμε στην Αθήνα και εγώ έπρεπε να μάθω να κινούμαι μόνη μου πεζή -πράγμα αδιανόητο στο παρελθόν- για να πηγαίνω σχολείο, φροντιστήρια, γήπεδο κτλ. Έχοντας πλήρη άγνοια των κινδύνων και νιώθοντας ελεύθερη να μπορώ να κινηθώ όπως θέλω, ξεκίνησα με θάρρος να πηγαινοέρχομαι μόνη μου. Σε ηλικία 16 ετών, ένα βράδυ του Φεβρουαρίου 1991 –πήγαινα Α΄ Λυκείου- παρατήρησα ένα κόκκινο παλιό αυτοκίνητο να με ακολουθεί. Επιτάχυνα αμέσως το βήμα μου και προσπάθησα να πάω από κεντρικούς δρόμους. Όταν είδα ότι συνεχίζει να είναι πίσω μου, μπήκα σε μια τυχαία πολυκατοικία, πατώντας όλα τα κουμπιά του θυροτηλεφώνου. Χτύπησα το κουδούνι στο πρώτο διαμέρισμα που βρήκα και μου άνοιξε την πόρτα -για καλή μου τύχη- μια ευγενέστατη κυρία. Της εξήγησα τι συνέβη και πήρε αμέσως τους γονείς μου τηλέφωνο, για να έρθουν να με πάρουν.

»Η αλήθεια είναι ότι αυτό το περιστατικό με αφύπνισε. Δεν πέρασα ξανά από την πολυκατοικία εκείνη -με τον φόβο ότι ο τύπος θα νόμιζε ότι μένω εκεί- και πάντα κρατούσα σταθερά γοργό βήμα, έχοντας την εμμονή να αποφεύγω τα κόκκινα αυτοκίνητα που περνούσαν από δίπλα μου ή ήταν σταθμευμένα. Ένα μεσημέρι, μετά από την προπόνηση μπάσκετ, είδα το ίδιο κόκκινο αυτοκίνητο να περιμένει έξω από την είσοδο του γηπέδου. Προσπάθησα να βγω μαζί με φίλους, για να μην με δει, αλλά δεν τα κατάφερα για πολύ. Μόλις κατέληξα μόνη, ήρθε ακριβώς δίπλα μου και άκουσα τον οδηγό να μου μιλάει, κάτι του τύπου, «Να σε ρωτήσω κάτι;». Αποφάσισα να γυρίσω και να του πω να σταματήσει να με ακολουθεί. Στάθηκα δίπλα στο αυτοκίνητο, σήκωσα το κεφάλι μου και είδα να την έχει βγάλει έξω και να την παίζει… με το πουλί στο χέρι τον άφησα - έφυγα τρέχοντας και είπα στους γονείς μου ότι θα πρέπει να με πηγαινοφέρνουν με το αυτοκίνητο, για μεγάλο χρονικό διάστημα».
- Ελένη

«Πάνε περίπου 15 χρόνια. Ήμουν μαθητής και ήταν άλλη μια μέρα στο φροντιστήριο αγγλικών. Με τον κολλητό μου φίλο, μόλις είχαμε τελειώσει ένα ακόμη μάθημα στον δρόμο για το Lower και βγαίναμε από το φροντιστήριο, για να περπατήσουμε μερικά μέτρα μέχρι το σπίτι του ο καθένας. Ήταν αρχές άνοιξης και ήμασταν δυο αγοράκια με τα πρώτα σημάδια εφηβικής ακμής να έχουν κάνει την εμφάνισή τους στα πρόσωπά μας, με τσάντες χιαστί που ήταν τότε της μόδας και φανέλες ποδοσφαιρικών ομάδων - εγώ φορούσα του Beckham στη Μάντσεστερ. Προχωρούσαμε αμέριμνοι στους όχι και τόσο πολυσύχναστους δρόμους της επαρχιακής πόλης μας. Έξω από μια μονοκατοικία, όπου είχε γίνει μια δολοφονία πριν από χρόνια και συζητούσαμε για αυτό, ένας μελαχρινός, μεγαλόσωμος άνδρας με καμπαρντίνα εμφανίστηκε και ξεκίνησε να έρχεται προς το μέρος μας. Περίπου στα δέκα μέτρα, μας κοίταξε στιγμιαία και άνοιξε την καμπαρντίνα του. Σοκ και δέος! Τον προσπεράσαμε με τα κεφάλια κάτω και αυτός συνέχισε την πορεία του. Αρχικά, κοιταχτήκαμε με τον φίλο μου για δυο-τρία δευτερόλεπτα, σε φάση, «όντως έγινε τώρα αυτό;» - έμοιαζε σαν ψέμα. Ως τότε, πιστεύαμε ότι επιδειξίες υπάρχουν μόνο σε ταινίες ή σε περιθωριακά μέρη σε μεγαλουπόλεις, ξέρω 'γω. Έπειτα, στον δρόμο προς τα σπίτια μας, συζητούσαμε για τη μορφολογία του πέους του: Από ό,τι προλάβαμε να δούμε, ήταν κάτω του μέσου όρου σε μέγεθος και αξύριστο».
- Γιώργος

«Ήμουν 22 χρονών, φοιτήτρια στην ΑΣΟΕΕ και περπάταγα με μία φίλη μου επί της Πατησίων, για να πάμε στο μάθημα. Ήταν πρωί και περιμέναμε νυσταγμένες να ανάψει πράσινο το φανάρι των πεζών στο ύψος της Αλεξάνδρας, όταν ακούσαμε από πίσω μας κάποιον να λέει κάτι, αλλά όχι πολύ ξεκάθαρα. Η ομιλία συνεχιζόταν και διακρίναμε μέσα στον μονόλογό του λέξεις όπως «κούκλες μου» και «μωρά μου». Όταν άναψε το φανάρι και ξεκινήσαμε να περπατάμε, για να περάσουμε τον δρόμο, καταλάβαμε ότι περπάταγε από πίσω μας, σε αρκετά κοντινή απόσταση. Τότε γυρίσαμε να κοιτάξουμε τι συμβαίνει και είδαμε έναν άνδρα γύρω στα 40 να έχει το χέρι του μέσα από το παντελόνι του και να μας κοιτάζει επίμονα. Ήταν ξεκάθαρο ότι αυνανιζόταν όσο μας ακολουθούσε και μας κοιτούσε επίμονα. Ξεκινήσαμε να τρέχουμε και ευτυχώς στη γωνία υπήρχε μια καφετέρια, όπου και μπήκαμε, για να τον αποφύγουμε. Δεν αναφέραμε κάτι σε κάποιον και τώρα που το σκέφτομαι ξανά, ίσως θα έπρεπε, αλλά είχαμε σοκαριστεί και δεν ξέραμε με ποιον τρόπο να αντιδράσουμε».
- Αντιγόνη

«Την πρώτη φορά που συνάντησα επιδειξία ήμουν γύρω στα 14 και είχα κατέβει με την καλύτερη μου φίλη για βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Τρώγαμε σε ένα φαστφουντάδικο πάνω στην πλατεία Συντάγματος, καθόμασταν μέσα από την τζαμαρία, όταν μέσα στο πλήθος εμφανίστηκε ένας κοντός καραφλός άνδρας, ο οποίος ήρθε αποφασιστικά προς το μέρος μας, κόλλησε σχεδόν το σώμα του πάνω στο γυαλί και άνοιξε τη γαλάζια καμπαρντίνα του: Φορούσε ένα άσπρο μπλουζάκι και ένα καρό, γκρίζο κασκόλ, αλλά ήταν γυμνός από τη μέση και κάτω. Θυμάμαι ότι μετά την αρχική μου έκπληξη, σκέφτηκα πως ό,τι και αν κάνω, δεν πρέπει να τον κοιτάξω στα μάτια, έτσι είχα καρφώσει το βλέμμα μου πίσω του και κοιτούσα τρομοκρατημένη τη διάβαση προς την πλατεία Συντάγματος. Δεν τον πήρε χαμπάρι κανένας άλλος, μόνο δύο κοπέλες λίγο πιο πέρα που ξεκίνησαν να γελάνε και να δείχνουν το πέος του υποτιμητικά. Η αντίδραση τους εκείνη τη στιγμή ήταν πολύ ανακουφιστική για μένα, επειδή είχα πετρώσει από τον φόβο μου. Ντράπηκα τόσο, που δεν το συζήτησα για χρόνια».
- Μαρία

Περισσότερα από το VICE

Ληστείες, Σακούλες με Λεφτά και Εξαφανισμένοι Ράπερ: Ιστορίες Ενός Promoter

#10YearChallenge: Μια Ανασκόπηση στο Παρελθόν και το Παρόν Πέντε Ελλήνων Ράπερ

Ο Έλληνας «Μastermind» που Βάδιζε για Νόμπελ, τα Πειράματα σε Πιθήκους και ο Βλάσης Μπονάτσος