Πέρασα 24 Ώρες στον Μεγαλύτερο Ψεύτικο Παράδεισο του Κόσμου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Germany.

Είναι πέντε το πρωί στο Tropical Islands Resort. Η θερμοκρασία της πισίνας είναι στους 31 βαθμούς, το τροπικό δάσος δείχνει πλούσιο και η Vanessa –το μόνο άλλο άτομο που κολυμπάει σ' αυτόν τον τεράστιο όγκο νερού- είναι το αντίθετο του ήρεμου. Την παρατηρώ προσεκτικά, καθώς το κεφάλι της εξαφανίζεται κάτω από το νερό. Τη βλέπω να ανοίγει το στόμα της και να ουρλιάζει – το νερό καταπίνει την οργή της. Βγαίνει ξανά στην επιφάνεια και βήχει. «Γιατί είσαι θυμωμένη;», τη ρωτάω. «Το νερό είναι ζεστό, μας περιβάλλουν φοίνικες, παραλία και κοκτέιλ. Η ζωή μοιάζει πολύ ωραία κάτω από αυτόν τον θόλο». Με κοιτάζει έντονα για μια στιγμή και ύστερα λέει: «Κανείς δεν μπορεί να είναι πραγματικά ευτυχισμένος εδώ».

Το Tropical Islands βρίσκεται στο Κράουσνικ, μια πόλη στη βορειοανατολική Γερμανία και είναι το μεγαλύτερο water park στον κόσμο, που βρίσκεται μέσα στη μεγαλύτερη ενιαία αίθουσα που έχει κατασκευαστεί και περιλαμβάνει το μεγαλύτερο τροπικό δάσος εσωτερικού χώρου στον κόσμο. Είναι ένας πανέμορφος ψεύτικος παράδεισος – με την υψηλότερη νεροτσουλήθρα της Γερμανίας, μίνι γκολφ, βόλτες με αερόστατο, αληθινά φλαμίνγκο και έναν ψεύτικο ινδουιστικό ναό, για κάποιον λόγο. Πάνω απ' όλα αυτά υψώνεται ένας θόλος τόσο ψήλος και μεγάλος, που θα μπορούσε να σταθεί από κάτω του το Άγαλμα της Ελευθερίας, και ο Πύργος του Άιφελ να χωθεί μέσα σε αυτό.

Το 2003, ένας επενδυτής από τη Μαλαισία αγόρασε το πρώην υπόστεγο αεροπλάνων και το μετέτρεψε στο θεματικό πάρκο που είναι σήμερα. Είναι τόσο μεγάλο, που η πλειοψηφία των επισκεπτών, οι οποίοι ανέρχονται σε ένα εκατομμύριο ετησίως, περνούν μέρες για να εξερευνήσουν όλες τις ατραξιόν. Οι περισσότεροι δε, κοιμούνται σε σκηνές στην άκρη του χώρου. Εγώ δεν έχω μέρες μπροστά μου, μόνο 24 ώρες αϋπνίας, για να ανακαλύψω όσα μπορώ γι' αυτόν τον τεχνητό παράδεισο και τους χιλιάδες ανθρώπους που τον κατακλύζουν καθημερινά.

Έχοντας οδηγήσει μια ώρα από το Βερολίνο και φτάνοντας στο πάρκο γύρω στις 12 μ.μ., βρίσκομαι αντιμέτωπος με δυνατή βροχή. Φτάνω μούσκεμα στην είσοδο. Αλλά μόλις μπαίνω μέσα στον πελώριο θόλο του Island, που σήμερα θα φιλοξενήσει πάνω από 6.000 ανθρώπους, ένας ξαφνικός καύσωνας αναστρέφει την ταλαιπωρία μου. Εδώ έχει 26 βαθμούς, μέρα-νύχτα.

Όταν μπαίνω μέσα, με εντυπωσιάζει το μέγεθος και η κλίμακα του τροπικού δάσους. Όταν πρωτοάνοιξε το 2004, οι 12 κηπουροί πλήρους απασχόλησης κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες να κρατήσουν τα 600 τροπικά φυτά ζωντανά χωρίς φυσικό φως. Λόγω αυτού του προβλήματος, αντικατέστησαν μέρος της οροφής με υλικό διαπερατό από ακτίνες UV.

Κοιτάζοντας προς τα κάτω για μια στιγμή, βλέπω την παραλία εσωτερικού χώρου –που έχει ονομαστεί Νότιες Θάλασσες– δίπλα στο ψεύτικο δάσος. Το όλο πράγμα είναι απίστευτα σουρεαλιστικό, παρ' όλα αυτά οι επισκέπτες παριστάνουν ότι είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Υποθέτω ότι γι' αυτόν τον λόγο βρίσκονται εδώ πολλοί εξ αυτών – για να ξεφύγουν από την πραγματικότητα.

Μου παίρνει λιγότερο από 30 λεπτά για να δω τα πρώτα φλαμίνγκο, που εμφανίζονται δίπλα στο ξύλινο μονοπάτι το οποίο οδηγεί στον βάλτο Μάνγκροουβ. Ένα αγοράκι που κολυμπάει με ένα «μακαρόνι» βλέπει και εκείνο τα πουλιά και ξεκινάει να τα κυνηγάει, ενώ η μητέρα του ψάχνει τη φωτογραφική μηχανή.

Αργότερα μες στο απόγευμα, οικογένειες με ψυγειάκια και σωσίβια περπατούν ανάμεσα στις ξαπλώστρες της «παραλίας». Μέσα τους, ξέρουν ότι ο κόπος είναι μάταιος – δεν υπάρχει ελεύθερη ξαπλώστρα ούτε για δείγμα. Ένας άνδρας παραπονιέται στον υπεύθυνο της πισίνας: «Κάναμε τέσσερις ώρες να έρθουμε από τη Βρέμη, για να μη βρίσκουμε ούτε μια ξαπλώστρα;», φωνάζει. Ο ναυαγοσώστης δεν έχει όρεξη να ασχοληθεί. «Αν θέλετε να φύγετε, μπορείτε να ζητήσετε επιστροφή των χρημάτων σας στην είσοδο».

Προσωπικά, όταν σκέφτομαι τις Νότιες Θάλασσες, με φαντάζομαι μόνο μου σε μια αιώρα, να πίνω ένα Μάι Τάι σε μια κάτασπρη παραλία, χωρίς κόσμο, τηλέφωνα και, ιδανικά, χωρίς παντελόνι.

Αλλά και πάλι, γιατί να σπαταλήσω τόσο χρόνο και χρήμα, για να πάω στην άλλη άκρη του κόσμου, όταν μπορώ να απολαύσω παρόμοιες χαρές σε ένα υπόστεγο αεροδρομίου στο Κράουσνικ;

Είναι νωρίς το βράδυ και μια γυναίκα στο μπαρ «Μπόρα Μπόρα» μου γνέφει. Μαθαίνω ότι είναι μια 59χρονη συνταξιούχος οδηγός φορτηγού.

«Γιατί αποφάσισες να έρθεις διακοπές εδώ;», τη ρωτάω. «Έχουμε έρθει για σαββατοκύριακο, μόνο γυναίκες», απαντά. «Είναι και η κόρη μου εδώ και μια φίλη της. Θέλαμε λίγο χρόνο χαλάρωσης».

Για δυο βράδια θα κοιμηθούν στο χωριό με τις σκηνές. Κάθε σκηνή έχει έτοιμα στρωμένα κρεβάτια και το κόστος είναι 75 ευρώ τη βραδιά.

Οι γυναίκες σκόπευαν να πιουν σαμπάνια δίπλα στη «λιμνοθάλασσα», αλλά ο κόσμος ήταν υπερβολικός, λέει. «Εκτός αυτού, το προσωπικό είναι πολύ αγενές». Ρώτησα γιατί αποφάσισαν να μείνουν στη Γερμανία, αντί να πάνε στο εξωτερικό. «Φροντίζω τον πατέρα μου και δεν μπορώ να φύγω για μεγάλο διάστημα», μου εξηγεί. «Λέμε σε όλους ότι κάνουμε ένα ταξίδι σε όλο τον κόσμο: Μπόρα Μπόρα, Ταϊλάνδη, Μπαλί – είναι όλα εδώ». Της λέω το πλάνο μου να μείνω ξύπνιος 24 ώρες. «Να σου δώσω τον αριθμό της σκηνής μου, αν θες να μείνεις ξύπνιος».

Στις 11 μ.μ., πέφτει επίσημα η νύχτα στο Tropical Islands. Η οθόνη πίσω από τις «Νότιες Θάλασσες» ξαφνικά γίνεται πορτοκαλοκίτρινη σαν ηλιοβασίλεμα. Μετά από 20 λεπτά αλλάζει σε μοβ, πράσινο και ύστερα σε σκούρο μπλε και μαύρο. Ένας πατέρας παραγγέλνει την τελευταία του μπίρα, ενώ ο μπάρμαν ξεκινάει να καθαρίζει το μπαρ και το τζακούζι στο σπα σταματάει να αφρίζει.

Όλα ησυχάζουν γύρω στη 1 π.μ. Στο σαλόνι των καπνιστών ένας νεαρός κάθεται μόνος. Μου λέει ότι είναι 17 ετών, από τη Δανία και ότι είναι εδώ με μια ομάδα παιδιών που πάσχουν από διάφορες επιθετικές διαταραχές. «Είσαι ο συνοδός τους;», ρωτάω. «Είμαι ένα από αυτά τα παιδιά», παραδέχεται.

Η ομάδα οργανώνει εκδρομές για τα παιδιά. Τον περασμένο χειμώνα πήγαν για σκι. Αναρωτιέμαι αν βρίσκει αυτά τα ταξίδια χαλαρωτικά. «Δεν θα το 'λεγα», λέει. «Έχουμε βγει από το πάρκο μόνο μια φορά μέσα σε ολόκληρη εβδομάδα – νιώθω παγιδευμένος. Εκτός αυτού, οι συνοδοί μας, μας ψάχνουν συνέχεια για ναρκωτικά και αλκοόλ». Για να σκοτώσουν την ώρα τους παίζουν χαρτιά, κολυμπάνε και καπνίζουν. «Μακάρι να είχε και περισσότερα κορίτσια εδώ», γελάει. «Θέλεις να γυρίσεις πίσω;», ρωτάω. «Μπα, οπουδήποτε αλλού είναι καλύτερα από το σπίτι», λέει.

Επιστρέφω στην παραλία στις 4 π.μ. και βρίσκω τους καθαριστές εν δράσει. Κοιτάζω ολόγυρα και συνειδητοποιώ ότι ο λόγος που δεν μπορείς να βρεις ξαπλώστρα τη μέρα, είναι επειδή οι επισκέπτες αφήνουν τις πετσέτες τους αποβραδίς, για να τις πιάσουν.

Στις 5 π.μ. μόνο τρεις άνθρωποι κολυμπούν – ένας ηλικιωμένος άνδρας, μια κοπέλα και εγώ. Ο άνδρας περνάει από μπροστά μου, χωρίς να πει κουβέντα. Η κοπέλα με πιτσιλάει. «Έι!», φωνάζω και την πιτσιλάω και εγώ. «Ποιος είσαι εσύ λοιπόν;», ρωτάει. Κάνει κύκλους γύρω μου σαν καρχαρίας. Προσπαθώ να απομακρυνθώ, αλλά με ακολουθεί. Είναι δύσκολο να αποφύγω την μπόχα του αλκοόλ. Ξαφνικά βουτάει μες στο νερό και ουρλιάζει.

Λίγα λεπτά αργότερα μαθαίνω ότι τη λένε Vanessa, ότι είναι 27 χρονών κι ότι μένει σε ένα χωριουδάκι της Κάτω Σαξονίας, στη νοτιοδυτική Γερμανία. Μου λέει ότι πάντα ήθελε να ταξιδέψει στον κόσμο, αλλά τα πλάνα της άλλαξαν, όταν έμεινε έγκυος στα 24 και τώρα δεν έχει χρήματα για τις διακοπές που πάντα ονειρευόταν. Αλλά λίγες μέρες εδώ, τη βοηθούν να ανταπεξέλθει, όπως λέει. «Με ηρεμεί».

Η Vanessa γυρίζει ανάσκελα και κοιτάζει τον θόλο. Στο σκοτάδι, μετά βίας προσέχεις την οροφή. Για να έρθει εδώ, άφησε το παιδί της με τον πατέρα του. Πριν από μερικές ώρες τηλεφώνησε για να δει τι γίνεται και απάντησε η μητέρα του. «Είχε βγει με φίλους να παρτάρει, αντί να προσέχει το παιδί μας», λέει. «Έχει χρόνια πρόβλημα με τα ναρκωτικά – παίρνει ό,τι μπορεί να βρει». Αύριο θα γυρίσει σπίτι, λέει – νωρίτερα απ' ό,τι σχεδίαζε. Θέλω να της κάνω κι άλλες ερωτήσεις, αλλά ξαφνικά βουτάει το κεφάλι της στο νερό ξανά και απομακρύνεται.

Το πρωινό φως πλημμυρίζει τον χώρο στις 7 π.μ. και έχω την παραλία δική μου. Μόνο τώρα εκτιμώ πόσο μαλακή είναι η άμμος και πόσο πράσινοι οι φοίνικες. Στις 8 π.μ. έρχεται η πρώτη παρέα παιδιών και βουτάνε κατευθείαν. Ένας τύπος κάνει τζόγκινγκ. Χώνω τα πόδια μου πιο βαθιά στην άμμο αυτής της απίστευτα ψεύτικης παραλίας και σκέφτομαι ότι η πραγματικότητα μπορεί να είναι υπερεκτιμημένη.

Περισσότερα από το VICE

Ένα Έντονο Απόγευμα Γεμάτο Τατουάζ, Κομμένα Δάχτυλα και Σάκε με τη Γιακούζα

«Έκανα Ένα Σπαγγάτο και Ανέβηκα» - Μιλήσαμε με τον Γιάννη που Χορεύει Ζεϊμπέκικο

Η Φωτογράφος που Τραβάει Πορτρέτα Αγνώστων Προτού και Αφού τους Φιλήσει