FYI.

This story is over 5 years old.

Μια Αληθινή Ιστορία

Η Δοκιμασία Eνός Πατέρα που Κατηγορήθηκε (Αδίκως) για την Κακοποίηση του Παιδιού του

«Η μικρή έτρεξε χαρούμενη να με υποδεχθεί, όμως η πεθερά μου βγήκε στο μπαλκόνι και τη σταμάτησε, κλειδώνοντας την πόρτα και τα στόρια»

Η ιστορία είναι του Θ.Κ., όπως τη διηγήθηκε στον Αντώνη Ντινιακό.

«Παντρεύτηκα τον Αύγουστο του 2010. Έναν μήνα αργότερα γεννήθηκε η κόρη μου. Το συναίσθημα ήταν κάτι πρωτόγνωρο, αισθανόμουν πιο πλήρης από ποτέ. Τα προβλήματα με την πρώην σύζυγό μου, που προϋπήρχαν του γάμου συνεχίστηκαν και αργότερα –καθημερινές διαφωνίες, νεύρα, ασυνεννοησία. Ήμασταν διαφορετικοί χαρακτήρες και λόγω της ανωριμότητας και των δύο αδυνατούσαμε να διαχειριστούμε από τα πιο τα απλά έως τα πιο σύνθετα προβλήματα της καθημερινότητάς μας. Εν τέλει, αποφασίσαμε να διακόψουμε το γάμο μας το καλοκαίρι του 2011. Δεν είχα ιδέα τότε τι σημαίνει διαζύγιο, ούτε μπορούσα να φανταστώ σε τι ψυχοφθόρα δοκιμασία έμπαινα. Το πρώτο διάστημα ήταν σχετικά ανώδυνο, καθώς υπήρχε μια σχετικά καλή επικοινωνία με τη μητέρα του παιδιού μου. Όμως η σχέση μας εκτραχύνθηκε. Τον Μάιο του 2012, μου ήρθε η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων και εκεί έπαθα το πρώτο σοκ. Έγραφε πως δεν υπήρχε καθόλου συννενόηση μεταξύ μας και μάλιστα αυτό οφειλόταν σε εμένα, περιγράφοντάς με ως ιδιόρυθμο και αυταρχικό άνθρωπο. Τρελάθηκα. Έτρεξα αμέσως στον πρώτο δικηγόρο για να δω τι γίνεται και εκείνος με καθησύχασε, λέγοντάς μου πως αυτοί οι χαρακτηρισμοί είναι συνηθισμένοι σε τέτοιες περιπτώσεις –μάλιστα εν προκειμένω είναι και αρκετά ήπιοι σε σχέση με άλλους που χρησιμοποιούνται κατά κόρον σε αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων. Δεν ήθελα δικαστήρια. Πρότεινα να δώσω τη γονική μέριμνα, την επιμέλεια, την επικοινωνία, τη διατροφή, τα πάντα, θεωρώντας πως αυτό θα εξομάλυνε την σχέση με την τότε συζυγό μου, και πως αυτό είναι το καλύτερο για την κορούλα μου. Να ζει με τη μητέρα της, να είναι ήρεμα τα πράγματα, για να μπορώ να δίνω τα μέγιστα.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Αν και μετά το διαζύγιο είχα μετακομίσει σε άλλη πόλη, είχα κάνει σαφές στην πρώην σύζυγό μου πως θέλω να συμμετέχω ενεργά στην ανατροφή του παιδιού - όχι μόνο οικονομικά. Έτσι, σε κάθε ευκαιρία ταξίδευα για να βλέπω την κόρη μου, να κάνουμε βόλτες, να παίζουμε, ήθελα να είμαι παρών όσο μεγαλώνει. Όποτε δεν μπορούσα να ταξιδέψω, λόγω δουλειάς, πλήρωνα όλα τα έξοδα μετακίνησης και διαμονής στη πρώην σύζυγό μου για να έρχεται στην πόλη μου και να μην στερείται η μικρή τον μπαμπά της. Κάναμε και οι δύο υποχωρήσεις, έχοντας ως μοναδικό γνώμονα το καλό του παιδιού. Όλα άλλαξαν τον Σεπτέμβριο του 2013. Ξαφνικά, η πρώην γυναίκα μου, χωρίς να μάθω το γιατί, ξεκίνησε να βάζει εμπόδια στην επικοινωνία με τη μικρή. Εγώ για να μη χάσω την επαφή με το παιδί, κατάφερα να πάρω απόσπαση από τη δουλειά μου και μετακόμισα στην πόλη που έμενε η πρώην σύζυγός μου και η κόρη μας. Έκτοτε, ξεκίνησε ένα μαρτύριο που εύχομαι, από τα βαθή της καρδιάς μου, να μην το ζήσει ποτέ κανένας γονιός.

Η μικρή έτρεξε χαρούμενη να με υποδεχθεί, όμως η πεθερά μου βγήκε στο μπαλκόνι και τη σταμάτησε, κλείδωνοντας την πόρτα και τα στόρια.

Βρήκα σπίτι κοντά τους, σκεπτόμενος πως αυτό θα διευκόλυνε την επικοινωνία με το παιδί, ενώ θα του έδινε και ένα αίσθημα ασφάλειας, πως ο μπαμπάς του είναι κοντά ό,τι κι αν χρειάζεται. Δεν ήθελα να θεωρήσει η κόρη μου πως είμαι απών. Βέβαια και που έμενα στα 200μ. απόσταση ελάχιστη σημασία είχε όπως αποδείχθηκε –από τον Σεπτέμβριο του 2013 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2014 είδα συνολικά τη μικρή μου ελάχιστες φορές, σε έναν παιδότοπο, για δυο-τρεις ώρες, ενώ το αμέσως επόμενο διάστημα βρέθηκα εγκλωβισμένος σε έναν κυκεώνα ασφαλιστικών μέτρων και απανωτών δικαστηρίων με εξωφρενικές υπόνοιες και κατηγορίες.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Δείτε ακόμα: To VICE Συναντά τον Γιάνη


Για την όλη κατάσταση, με είχε προϊδεάσει ήδη από τον Δεκέμβριο του '13, ένα περιστατικό που συνέβη κοντά στα Χριστούγεννα, όταν επισκέφτηκα το πατρικό της πρώην συζύγου μου για να δω το παιδί λίγο πριν από τις γιορτές. Η μικρή έτρεξε χαρούμενη να με υποδεχθεί, όμως η πεθερά μου βγήκε στο μπαλκόνι και τη σταμάτησε, κλειδώνοντας την πόρτα και τα στόρια. Πάγωσα, δεν πίστευα στα μάτια μου! Άρχισα να φωνάζω το παιδί να βγει να την δω, παρακαλούσα να την αφήσουν. Εκείνοι όμως κάλεσαν την αστυνομία για να μου κάνει συστάσεις για διατάραξη οικιακής ειρήνης! Ήμουν ράκος ψυχολογικά, ήθελα να φύγω από την πόλη, μου φαινόταν αδιανόητο πως είχαμε φτάσει ως εκεί. Ο αξιωματικός υπηρεσίας, βλέποντάς με σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, μου έπιασε την κουβέντα για να με καθησυχάσει. Μου είπε να μην παρατήσω την προσπάθεια, να μην φύγω μακριά από το παιδί και πως αυτές οι πρακτικές είναι συνηθισμένες σε τέτοιες περιπτώσεις. «Αυτός είναι ο στόχος να σε κάνουν εγκαταλείψεις την κόρη σου», κατέληξε. Το επόμενο διάστημα, βέβαια, οι ψυχολογικές πιέσεις που θα μου ασκούνταν, από την πρώην σύζυγό μου, θα ήταν απείρως πιο επώδυνες. Τίποτα δεν μπορούσε να με προετοιμάσει για όσα θα ακολουθούσαν.

Την άκουσα να λέει, ενώπιον του δικαστή, πως με έπιασε να έχω στύση, ενώ έκανα το παιδί μου μπάνιο.

Αρχές του '14 συναντήθηκα με τον δικηγόρο μου, ο οποίος με ενημέρωσε πως η άλλη πλευρά άφηνε υπόνοιες σεξουαλικής κακοποίησης του παιδιού. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, δεν πίστευα στα αυτιά μου με όσα μου έλεγε. «Ξέχνα το παιδί, αν υπάρχει τέτοια κατηγορία, και λόγω της επαγγελματικής της ιδιότητας, δεν έχεις καμία ελπίδα», μου είπε. Αδυνατούσα να χωνέψω αυτό που συνέβαινε, ήταν κάτι που με ξεπερνούσε. Έψαξα να βρω άλλον δικηγόρο, κανείς δεν με ήθελε καθώς, ήταν δεδομένη η αποτυχία. Ευτυχώς, με ηρέμησαν οι άνθρωποι του φορέα κοινωνικής φροντίδας για την γονεϊκή Ισότητα (ΓΟΝ.ΙΣ) και σύντομα βρήκα μια 29χρονη κοπέλα, εξαιρετική δικηγόρο, η οποία ήταν γνωστή για την ευαισθησία που είχε επιδείξει σε αντίστοιχες υποθέσεις στο παρελθόν. Βαθιά μέσα μου, αρνιόμουν να πιστέψω πως η γυναίκα που είχα παντρευτεί και κάνει ένα παιδί θα με κατηγορούσε για κάτι τόσο εξωφρενικό στο δικαστήριο. Κι, όμως, τον Μάιο του 2014 την άκουσα να λέει, ενώπιον του δικαστή, πως με έπιασε να έχω στύση, ενώ έκανα το παιδί μου μπάνιο. Δεν μπορώ να περιγράψω πώς ένιωσα, ήμουν άδειος, κενός. Η κατηγορία, βέβαια, δεν έπεισε τον δικαστή, ο οποίος διατήρησε τις επιφυλάξεις του. Στην απόφασή του, όρισε να υπάρχει επικοινωνία με το παιδί, παρότι η μητέρα ουσιαστικά με κατηγορούσε για παιδοφιλία. Πλέον θα μπορούσα να βλέπω την κόρη μου κάθε πρώτο και τρίτο Σαββατοκύριακο από τις 10 το πρωί έως τις οκτώ το βράδυ, στο σπίτι της πρώην συζύγου μου, χωρίς την παρουσία τρίτων. Μονάχα οι τρεις μας. Μια νέα κόλαση ξεκινούσε.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Από το πρώτο κιόλας Σαββατοκύριακο η πρώην γυναίκα μου έδειξε τις διαθέσεις της. Τα μεσημέρια μου ζητούσε να τρώω έξω στο δρόμο και όχι μαζί τους. Επίσης, δεν με άφηνε να πιω νερό, να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα, ενώ σε κάθε ευκαιρία με απαξίωνε στα μάτια του παιδιού με πολύ υποτιμητικές εκφράσεις, και ύπουλες χειροδικίες. Οι ώρες στο σπίτι ήταν ένας ατέλειωτος ψυχολογικός πόλεμος, αλλά προσπαθούσα να κάνω υπομονή για να βλέπω το παιδί μου, να μην το χάσω, να μην χαθούμε. Η κατάσταση, όμως, έφτασε γρήγορα στο απροχώρητο. Ένα Σάββατο, την ώρα που παίζαμε με τη μικρή στο σαλόνι, άρχισε, χωρίς λόγο, να φωνάζει, κατηγορώντας με πως χτυπάω εκείνη και το παιδί,–ήταν σαφές πως δεν πήγαινε άλλο. Πήγα στο αστυνομικό τμήμα και προσπάθησα να βρω μια λύση. Οι αστυνομικοί, μου είπαν πως δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι, επειδή έφυγα μόνος μου, και ίσως θα ήταν καλύτερο να μην ξαναπάω σπίτι. Πήγα ξανά. Την επομένη ημέρα. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Εκτοτε έκανα να δω την κόρη μου δύο ολόκληρα χρόνια και δύο μήνες

«Μην ανησυχείς καθόλου, έχω καταλάβει ακριβώς τι συμβαίνει», με καθησύχασε αργότερα ο ψυχίατρος

Το Μάιο του 2015 ξεκίνησε η τακτική δίκη. Ήρθα ξανά αντιμέτωπος με εξωφρενικές κατηγορίες: ισχυρίστηκαν πως δεν ενδιαφέρομαι για το παιδί, πως είμαι βίαιος και το χτυπάω, ενώ φυσικά οι αιχμές περί κακοποίησης παρέμειναν και επαυξήθηκαν. Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου -είχα διαλυθεί ψυχολογικά. Αυτό που με αποτελείωσε ήταν η κοινή επίσκεψη, με τη πρώην σύζυγο και την κόρη μας, στον ψυχίατρο μετά την προδικαστική απόφαση. Εκεί το παιδί κάποια στιγμή είπε τη φράση «Mπαμπά θυμάσαι όταν μου έβαλες το δάχτυλο στο πιπί;». Παγώσαμε όλοι. Αμέσως μετά, το παιδί ξέχασε τη συνέχεια και κοίταξε τη μητέρα του. Όταν αργότερα μείναμε μόνοι μου είπε: "Μπαμπά, η μαμά μου τα λέει". Ήταν ξεκάθαρο όμως ήδη και στο γιατρό ποια ήταν η πηγή αυτής χυδαίας και ψευδούς κατηγορίας. «Μην ανησυχείς καθόλου, έχω καταλάβει ακριβώς τι συμβαίνει», με καθησύχασε αργότερα ο ψυχίατρος. Στη συνέχεια περάσαμε εγώ και η μητέρα από τεστ σε ανιχνευτή ψεύδους. Οι δικοί μου δείκτες ήταν χαμηλοί, σε αντίθεση με τους δικούς της.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Tον Δεκέμβριο του 2016 ο ψυχίατρος εξέδωσε τη γνωμάτευσή του, η οποία ανέφερε μεταξύ άλλων πως είμαι κατάλληλος για πατέρας, αγαπητός στο παιδί και πλήθος άλλων θετικών χαρακτηρισμών. Η τελική απόφαση του δικαστηρίου βγήκε πριν από μερικούς μήνες, στις αρχές του 2017. Ήταν μια πανηγυρική δικαίωση για εμένα, καθώς έγινε δεκτή ολόκληρη η πρότασή μου, δηλαδή να μπορώ να παίρνω το παιδί για δύο Σαββατοκύριακα το μήνα, εφτά ημέρες το Πάσχα, εφτά τα Χριστούγεννα και ένα μήνα το καλοκαίρι, ενώ πλέον μπορώ καθημερινά να επικοινωνώ τηλεφωνικά μαζί του μεταξύ έξι και οκτώ. Χάθηκαν όμως για την κόρη μου τέσσερα χρόνια γονικής επάφης, τέσσερα χρόνια που δεν μπορώ να πάρω πίσω.

Θέλησα να γνωστοποιήσω την ιστορία μου γιατί τα τελευταία χρόνια πολλοί γονείς έχουν βρεθεί αντιμέτωποι, σε υποθέσεις διαζυγίων, με ψευδείς καταγγελίες περί κακοποίησης και ενδοοικογενειακής βίας. Είναι ένα θέμα ταμπού που κανείς δεν θίγει, κανείς δεν θέλει να συζητά, αλλά δυστυχώς υπάρχει, και το χειρότερο είναι πως λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και βλαπτικά για πολλές υπαρκτές περιπτώσεις κακοποίησης».

Περισσότερα από το VICE

Έδωσα τον Πλήρη Έλεγχο της Σεξουαλικής μου Ζωής σε μία Sex Coach για μια Εβδομάδα

«Μας Έχουν Πηδήξει τα Όνειρα» - Αυτή Είναι η Νέα Εργατική Τάξη στην Ελλάδα

Αυτή Είναι η Μαρίνα Σάττι για την Οποία Μιλούν Ξαφνικά Όλοι

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.