Ένα Βράδυ στη Σαλόνικα (Online) με τον Hawk

Φαντάζομαι, ο περισσότερος κόσμος όταν παίρνει την πρώτη του καλοκαιρινή άδεια έχει ήδη κανονίσει ένα τριήμερο σε κάποιο νησί, κάποια μεγαλοπρεπή νυχτερινή έξοδο, μια δραστηριότητα - κάτι. Εγώ έχω ένα άλλο κόλλημα. Τις δυο-τρεις πρώτες ημέρες της άδειάς μου θέλω να ξυπνάω γύρω στις 10-11 πμ, να φτιάχνω και να πίνω καφέ σε μια κούπα που χωράει γύρω στο μισό λίτρο και να αράζω μπροστά από το YouTube ψάχνοντας κομμάτια που έχασα το προηγούμενο διάστημα, λόγω φόρτου εργασίας, ή αναζητώντας τα προσωπικά μου hits του καλοκαιριού. Γύρω στις 3-4 μμ κάνω ένα διάλειμμα για να φάω κάτι και μετά, μέχρι το βράδυ, η αναζήτηση ταλέντων συνεχίζεται. Έτσι, εξασφαλίζω τη μουσική μου γαλήνη, τουλάχιστον για το καλοκαίρι.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, λοιπόν, ανακάλυψα δυο ραπ κομμάτια, τα οποία με την εκπληκτική εφαρμογή του YouTube που σου εμφανίζει τραγούδια σε ροή, με οδήγησαν σε άλλα δύο και άλλα δύο τραγούδια, ώσπου τελικά κατάλαβα πως ο Hawk ήταν το new entry στη μουσική μου παιδεία.

Τα καλοκαιρινά αράγματα με φίλους στο σπίτι μου είχαν όλα κάτι κοινό: μουσικό background από «Εδώ Είναι Ελλάδα» και «Ένα Βράδυ στη Σαλόνικα», σε λούπα.

Την Παρασκευή το βράδυ, λοιπόν, εξ αποστάσεως, βρέθηκα με τον Hawk. «Έλα πασά μου», ήταν η πρώτη του αντίδραση όταν άνοιξε το παράθυρο του Skype. Ήταν αραχτός στο δωμάτιο του σπιτιού του, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, φορώντας ένα φανελάκι και ανάβοντας με μανία το στριφτό του τσιγάρο που έσβηνε κάθε λίγο και λιγάκι.

Ο Νίκος είναι 23 ετών, δεν είναι από τη Θεσσαλονίκη αλλά από την Κατερίνη και στη συμπρωτεύουσα βρέθηκε πριν από περίπου έναν χρόνο, για να σπουδάσει μουσική τεχνολογία. «Μια μέρα είπα ότι σταματάω με ό,τι άσχετη δουλειά ασχολούμαι -έχω δουλέψει ως σερβιτόρος, μπάρμαν, υδραυλικός, σε εταιρία, σε στήσιμο συναυλιών, ως "φυλλαδιάς"- και φεύγω για να ακολουθήσω αυτό που γουστάρω. Κάπως έτσι κατέληξα εδώ», λέει, «αν και από πιτσιρικάς πηγαινοέρχομαι Σαλόνικα. Είναι μισή ώρα δρόμος από την Κατερίνη».

Hawk σημαίνει γεράκι κι επιτέλους το καλλιτεχνικό όνομα ενός ράπερ έχει ολοκληρωμένη εξήγηση. Ο Νίκος είχε ως ερέθισμα το βαλσαμωμένο γεράκι που κοσμούσε τον τοίχο του παππού του -από την πλευρά του πατέρα του- και σε συνδυασμό με την ελευθερία, τη δύναμη και την ανωτερότητα που εκφράζει το ζώο, όπως λέει, το «Ηawk» τού φάνηκε μια καλή επιλογή όταν ξεκινούσε το γκραφίτι. «Έβγαιναν ωραία τα γράμματα στις ταγκιές και το κράτησα», συμπληρώνει.

Τώρα, ο Hawk μαζί με την ομάδα του «Above The Hood» έχουν το δικό τους στούντιο, γυρίζουν τα δικά τους κλιπ και είναι κύριοι των εαυτών τους.

VICE: Τελικά τι είναι το Above The Hood;
Hawk: Είναι κάτι σαν όραμα, που ξεκίνησε από όταν δουλεύαμε με τον Jester το «Ανώτερο Κλιμάκιο», στην Κατερίνη ακόμα. Θέλαμε να βγάλουμε προς τα έξω ένα νέο ήχο και υλικό που -όπως και το δικό μας- έμενε κρυμμένο τόσα χρόνια. Το ζητούμενό μας ήταν και είναι να συνεργαστούμε με νέους καλλιτέχνες και νέα μυαλά, που πρώτα να εκτιμάμε ως ανθρώπους.

Είναι ένα εν δυνάμει δισκογραρικό label;
Προς το παρόν είναι μια ιδέα, αν θες ένα κίνημα. Δεν υπάρχουμε στα χαρτιά. Ούτε το πάμε προς τη δισκογραφία, αλλά η Above The Hood μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και ως δισκογραφικό label. Είμαστε αυτόνομοι. Θα μπορούσε κάποιος να βγάλει εξ ολοκλήρου δουλειά μέσω της Above The Hood - κομμάτια, μίξη, κλιπ, covers. Οπότε, αν έρθει κάτι τέτοιο, καλώς να 'ρθει .

Αν δεν κάνω λάθος, είχες ένα συγκρότημα (Υπεράνω Skills) ως πιτσιρικάς στην Κατερίνη. Από το live-άκια όμως, πώς έφθασες στο επαγγελματικό ραπ;
Κοίτα, δεν ακολουθώ το ραπ ως επάγγελμα. Το ραπ ήταν πάντα η καύλα μου, απλώς ήθελα να το κάνω σωστά. Πάντα ήθελα να κάνω τη μουσική που με ευχαριστούσε να ακούω. Τελικά αυτό έγινε και το αναγνώρισε το κοινό. Δεν το περίμενα. Σκέψου ότι το «Εδώ Είναι Ελλάδα», το είχα ξεκινήσει ως mixtape για να κάνω εξάσκηση. Επειδή βγήκε καλό ως μουσικό αποτέλεσμα, είπαμε να το κάνουμε κλιπ. Το ότι έπιασε 1.000.000+ views ήταν φανταστικό.

Όπως και να 'χει πάντως, το «ψωμί» μου το βγάζω ως μουσικοτεχνολόγος. Αυτή είναι η δουλειά μου, που πληρώνει τα γούστα μου.

Τι γούστα έχεις;
Από το να βγω και να ξεφτιλιστώ με την παρέα μου ως το πρωί, μέχρι να φύγω με τη δικιά μου και να πάμε ένα ταξίδι. Μπορεί να βγω για μια μπίρα, μπορεί να πάω σε μια κλαμπάρα ή να θέλω να ανεβώ στον Όλυμπο. Γενικά, θέλω να γεμίζω τη μέρα μου με διάφορες ενασχολήσεις.

Μπουζούκια θα πήγαινες;
Παρά το γεγονός ότι μεγάλωσα σε επαρχία και η κουλτούρα του «ελληνάδικου» έχει κορεστεί κατά τη γνώμη μου, ειλικρινά δεν έχω τέτοια κόμπλεξ. Αν έχω καλή παρέα και λεφτά, πάω παντού και περνάω καλά.

Από τη ραπ, τι είδους καλλιτεχνικές επιρροές είχες;
Από Έλληνες, χωρίς παρεξήγηση, ποτέ δεν άκουγα ραπ, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Πρέπει να γνωρίζω προσωπικά κάποιον Έλληνα ράπερ και να τον εκτιμώ ως άνθρωπο πρώτα, για να μπω στη διαδικασία να τον ακούσω. Από ξένο ραπ ακούω κυρίως αμερικανικό, γαλλικό και λονδρέζικο. Ωστόσο, ακούω πολλά είδη μουσικής. Θα μπορούσα να πω «τα πάντα», αλλά θα ακουγόταν κλισέ. Άρα, τα βασικότερα είδη που μπορώ να σκεφτώ είναι, πρώτον, οτιδήποτε πειραματικό-υβριδικό, που ενώνει ένα είδος με ένα άλλο. Επίσης, ακούω dub, blues, jazz, ρεμπέτικο και techno και, γενικά, οποιοδήποτε είδος ηλεκτρονικής μουσικής, εκτός της psy-trance.

Αυτή η επιτυχία του «Εδώ Είναι Ελλάδα» και γενικά όλου του άλμπουμ «Ρυθμοί & Ζάλη», έχεις εξηγήσει πού οφείλεται;
Nαι. Οφείλεται στo ότι το τελικό αποτέλεσμα ήταν πραγματικά αγνό. Είχε πολύ μεράκι αυτή η δουλειά και συνεργασίες με ωραία άτομα. Όταν το έγραφα, δεν είχα στο μυαλό μου να κάνω επιτυχία. Δεν έκανα κάτι τρελό ή κάποια ιδιαίτερη κίνηση, δηλαδή. Απλώς πέτυχε ο συνδυασμός.

Όταν άκουσα τα πρώτα κομμάτια σου, ένιωσα ότι έχει κάτι καινούριο ο ήχος σου. Ήταν ένα ζητούμενο αυτό για σένα;
Σίγουρα ήθελα και θέλω τα κομμάτια μου να έχουν προσωπικότητα, αισθητική και να ξεχωρίζουν – ανεξάρτητα από το εκάστοτε γούστο του ακροατή.

Άρα υπάρχει κάτι που σε χαλάει στο ήδη υπάρχον ελληνικό ραπ και θες να το αλλάξεις;
Αν το καλοσκεφτείς, οι περισσότεροι μιλούν για ναρκωτικά, γυναίκες κ.λπ. Δεν είμαι κατά του να αναφέρεσαι σε αυτά, εφόσον αυτά ζεις. Αν τα υποστηρίζεις, όλα καλά. Όταν, λοιπόν, θα βγεις και θα μου πεις στο κομμάτι σου ότι σπρώχνεις κόκες, πρέπει να το κάνεις και να το ξέρω, αλλιώς δεν σε εκτιμώ, ως αναληθή και μόνο. Ο καλλιτέχνης οφείλει να βγάζει τον εαυτό του στη δουλειά του. Σαφώς, το role playing είναι μέρος της ραπ αλλά με κάποια όρια. Θέλει προσοχή το τι προωθείς, ειδικά όταν το κοινό σου είναι 15 χρονών. Άλλο να είσαι ο Frensh Montana, που στις συναυλίες σου μπαίνουν αυστηρά άτομα άνω των 23 ετών και να τους μιλάς για drugs και άλλο να απευθύνεσαι σε ανήλικους.

Από τα δικά σου lives, ποιο ξεχωρίζεις;
Ένα live στην Κατερίνη, σε ένα μικρό μαγαζάκι. Από κόσμο δεν είχε τίποτα τρελό, 200 άτομα. Αλλά πέρασα υπέροχα αφού όλο το μαγαζί ήταν δικά μου άτομα.

Από τα κομμάτια σου, αντίστοιχα, ξεχωρίζεις κάποιο;
Ξεχωρίζω το «Ήμουν Ιδέα». Μολονότι δεν είναι αυτό που έχει ξεχωρίσει ο κόσμος, κάθε φορά που το ακούω ανατριχιάζω.

Το κομμάτι σου «Γενιά 2000» είναι απολύτως επίκαιρο. Τι νομίζεις ότι χαρακτηρίζει τη γενιά μας;
Άγχος, ζήλια, Διαδίκτυο. Αυτές οι τρεις λέξεις μού έρχονται στο μυαλό με το που ακούω την παραπάνω φράση. Η γενιά μας πρέπει να προσπαθήσει πάρα πολύ για να τα καταφέρει σε αυτή την κοινωνία, αλλά έχει όλα τα φόντα. Είναι πιο εξελιγμένη από τις προηγούμενες γενιές. Έχουμε μεγαλώσει μέσα στην υπερ-πληροφόρηση, ωστόσο το θέμα παραμένει πώς θα την διαχειριστούμε. Επίσης, η γενιά του 2000 έχει μεγαλώσει με πολλά ναρκωτικά, πολλή μουσική και με λάθη των προηγούμενων γενιών που καλούμαστε να πληρώσουμε. Από αυτές τις προηγούμενες γενιές περιμένουμε να μας αφήσουν χώρο έκφρασης. Ο φαινομενικός αντίπαλός μας είναι οι άνθρωποι ηλικίας 50+. Κρατούν τη χώρα πίσω και κοιτάζουν να μυήσουν και τα παιδιά τους σε αυτήν τη νοοτροπία. Σε ορισμένες περιπτώσεις το πετυχαίνουν, αλλά πολλοί δεν ψαρώνουν.

Έχεις πει ότι δεν συμφωνείς με τον ρόλο του σχολείου. Τι εννοείς;
Δεν συμφωνώ με τον τρόπο που εκπαιδεύονται οι νέοι σήμερα, όχι με τον θεσμό του σχολείου γενικά. Το σχολείο εννοείται πως πρέπει να υπάρχει. Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει στα ελληνικά σχολεία είναι να πασάρεται στείρα γνώση. Οι καθηγητές νοιάζονται να είναι εντάξει απέναντι στους ανωτέρους τους κι όχι να δώσουν το κάτι παραπάνω στο παιδί, από τους γονείς του οποίου πληρώνονται ουσιαστικά. Το σχολείο έχει τον ρόλο του μπαμπούλα κι αυτό είναι το λάθος. Στην τελική, δεν χρειάζεται να μάθεις μόνο τόση φυσική, τόση χημεία, τόσα αρχαία για να έχεις μορφωθεί. Άλλωστε, ένα μυαλό δεν γίνεται εκ των πραγμάτων να συγκρατήσει τόσα πράγματα. Το σχολείο πρέπει να λειτουργεί ως το ερέθισμα για να ψαχτείς μόνος σου. Δυστυχώς -το βλέπεις- έχουμε γεμίσει με ανθρώπους οι οποίο έχουν άπειρες γνώσεις αλλά κάνουν κάτι που δεν τους εκφράζει - και δεν θα τους εκφράσει ποτέ. Δεν είναι ευτυχισμένοι, είναι κακοί επαγγελματίες και όλο αυτό έχει μια αρνητική επίδραση στην κοινωνία.

Οι γονείς σου σε πίεσαν ποτέ να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που ήθελες;
Σίγουρα, ως γονείς προσπάθησαν να με προσανατολίσουν σε κάτι που πίστευαν πως μου ταίριαζε και το οποίο είχε καλές χρηματικές απολαβές. Βλέποντας όμως κάθε τους προσπάθεια να ναυαγεί, με στήριξαν. Το μόνο που μου είπαν ήταν «κάνε αυτό που θες αλλά κάντο σωστά και μη χαβαλεδιάζεις».

Υπάρχει κάποια καλλιτεχνική ρίζα στην οικογένειά σου;
Η μητέρα μου είναι εκπαιδευτικός και λατρεύει τη λογοτεχνία. Ο πατέρας μου είναι φωτογράφος, συγγραφέας και παίζει κιθάρα, οπότε μπορείς να πεις πως ναι, κάτι υπάρχει. Επίσης, από τριών ετών μού έβαζαν να ακούω μουσική, βινύλια. Μεγάλωσα με Pink Floyd και Μαχαιρίτσα.

Ποιο είναι το «big dream» σου;
Πιστεύω ότι το ιδανικό δεν υπάρχει ποτέ και ότι κάθε μέρα αλλάζει με βάση τις καταστάσεις που ζεις. Οπότε, περισσότερο οραματίζομαι παρά κάνω όνειρα. Γενικά, έχω σκακιστική νοοτροπία. Εκτιμώ κάθε μέρα τις καταστάσεις που έχω να αντιμετωπίσω και προσπαθώ να πραγματοποιήσω το καλύτερο δυνατό. Καλλιτεχνικά, μπορείς να πεις πως οραματίζομαι ένα νέο ήχο -αυτόν που ήδη έχω ξεκινήσει να φτιάχνω- και μια νέα νοοτροπία καλλιτεχνών και κοινού. Σκοπός μου είναι να ζήσω από αυτό που αγαπάω. Δεν έχω στόχο να γίνω πλούσιος, απλώς να μη χρειαστεί να δουλέψω ξανά για κάποιο αφεντικό.

Γιατί είσαι κατά της πολιτικής, όπως έχεις δηλώσει;
Είμαι κατά του πολιτικού φανατισμού και της ταμπελοποίησης, όχι κατά της πολιτικής ιδεολογίας. Για μένα δεν υπάρχει κόκκινο και μπλε. Έχω πολλούς φίλους στον αριστερό χώρο, έχω φίλους που δεν εντάσσονται πουθενά, έχω μέχρι και ΔΑΠίτες. Δεν μου αρέσει το «πες μου πού ανήκεις». Πουθενά δεν ανήκω. Έχω τα δικά μου πιστεύω και τον δικό μου τρόπο σκέψης. Είμαι κατά του συνδικαλισμού, ειδικά στον χώρο της εκπαίδευσης. Πιστεύω ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη να γίνεται αυτό που γίνεται στα πανεπιστήμια.

Είδα ότι στο Facebook δεν έχεις σελίδα, όπως η πλειοψηφία των ομολόγων σου. Διατηρείς μόνο ένα προφίλ, το οποίο λειτουργεί ως σελίδα - πιο καλλιτεχνικά. Τι μηνύματα δέχεσαι εκεί; Απαντάς;
Απαντάω σε ό,τι σχετίζεται με τη μουσική. Σε πεσίματα, κραξίματα και άλλα προσωπικά δεν απαντάω. Απλώς σπαταλάω ένα-δυο λεπτά από τον χρόνο μου για να τα διαβάσω. Πλέον δεν με ενοχλεί. Μπορώ να πω ότι για το μόνο που έχω ενοχληθεί και έχει γραφτεί στο facebook, είναι πως το «Εδώ Είναι Ελλάδα», πολλοί το ερμήνευσαν -κακώς- ως diss στην Capital. Kαμία σχέση. Είναι ένα κομμάτι που μιλάει για συμπεριφορές και νοοτροπίες που μας ενοχλούν και είναι απλώς επίκαιρο.

Στα μηνύματα -που λες- κυρίως χαίρομαι με την ανταπόκριση του κόσμου ή όταν μου λένε «έλα στην πόλη μας για live». Μακάρι να ήμουν μάνατζερ και να κανόνιζα να παίζω παντού.

Στο 7PLY Project που εμφανίζεσαι την Κυριακή, τι θα δούμε;
Καταρχάς, δύο καινούρια κομμάτια. Το ένα κυκλοφόρησε ήδη την Κυριακή (Style Γειτονιά). Για το δέυτερο κομμάτι θα καταλήξουμε το Σάββατο, πριν το live, διότι δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα. Υπάρχουν πολλά τραγούδια από τα οποία πρέπει να διαλέξουμε. Σε ό,τι αφορά το 7PLY, το πιο ουσιαστικό είναι ότι θα παίξουμε για πρώτη φορά επίσημα, όλοι μαζί, ως Above The Hood.

Tα σχέδιά σου για αυτήν τη νέα σεζόν, ποια είναι;
Πάρα πολλά νέα κομμάτια που ήδη μιξάρονται -ξέρει ο Θανάσιμος- και σίγουρα καινούρια κλιπ. Θα έχουμε καλύτερο ήχο, μιας και έχουν ηχογραφηθεί στο στούντιο του Smuggler, και θα είναι -όπως είπες κι εσύ- διαφορετική μουσική. Δεν ξέρω αν θα την κρίνει καλά ή κακά ο κόσμος, αλλά θα είναι κάτι διαφορετικό.

Θα σκεφτόσουν να έρθεις να μείνεις στην Αθήνα;
Ναι, το σκέφτομαι σοβαρά. Ίσως, σύντομα. Φέτος παίρνω το πτυχίο μου ως μουσικοτεχνολόγος και έπειτα ίσως μετακομίσω στην πρωτεύουσα για κάποιο χρονικό διάστημα. Έχω εκεί τον Θανάσιμο που αγαπιόμαστε, είναι και η δικιά μου Αθήνα, θέλω να διευρύνω και τον κύκλο μου, άρα -ναι- έχω λόγους να έρθω προς τα εκεί και μάλλον θα το κάνω.

Απόψε τι θα κάνεις;
Θα πάω να βρω τον Pepe, τον Smuggler και τον Sapranov να πιούμε κάνα ξίδι και να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, διότι έχουμε πολλή δουλειά. Μετά θα πάμε σε ένα φιλαράκι που έχει γενέθλια.

Περισσότερα από το VICE

Περάσαμε Επτά Μήνες στη Γειτονιά με τα Περισσότερα Μπουρδέλα στη Βραζιλία

Ένας Καθηγητής Νομικής Εξηγεί Γιατί δεν Πρέπει Ποτέ να Μιλάς στην Αστυνομία

Η Ιστορία της Φοιτήτριας Νομικής που Σκότωσε τον Σύντροφό της με Υπερβολική Δόση Ηρωίνης