Από τη Συρία στην Premier League: Ένας Πρόσφυγας Κρυφοκοιτάζει τα «Σαλόνια» του Αγγλικού Πρωταθλήματος

Tο άρθρο είναι μέρος της σειράς «Νέοι Γείτονες», όπου νέοι πρόσφυγες απ' όλη την Ευρώπη γράφουν την ιστορία τους στο VICE. Διαβάστε το σημείωμα συντάκτη εδώ.

Ο Helal al Baarini είναι 21 ετών και κατάγεται από τη Χομς της Συρίας. Κατέφυγε στην Ιορδανία το 2012 και ήρθε στην Αγγλία τον Φεβρουάριο του 2016.

Είμαι πρόσφυγας, αλλά είμαι και ποδοσφαιριστής. Αυτήν τη στιγμή παίζω στην Μπίλστον Τάουν – μια ομάδα κοντά στην περιοχή που μένω, στο Μπέρμινγκχαμ. Είμαι πλάγιος μέσος και μπορώ να παίξω και στις δυο πλευρές ή πίσω από τον επιθετικό.Μερικοί συμπαίκτες μου με φωνάζουν «Coutinho» επειδή έχουμε το ίδιο στιλ – μπορώ να βάλω γκολ, όμως εστιάζω κυρίως στη δημιουργία ευκαιριών και βγάζω πολλές ασίστ. Ονειρευόμουν να παίξω στην Αγγλία από τότε που ήμουν μικρό παιδί – νομίζω ότι η Πρέμιερ Λιγκ είναι το πιο δυνατό πρωτάθλημα στον κόσμο. Υποστηρίζω τη Λίβερπουλ, όμως θα μου άρεσε να παίζω επαγγελματικά σε οποιαδήποτε ομάδα εδώ. Θα έπαιζα οπουδήποτε μου δινόταν η ευκαιρία.

Κατάγομαι από τη Χομς. Ο αδερφός μου και εγώ εγκαταλείψαμε τη Συρία το 2012 – οι γονείς μας ήθελαν να φύγουμε και να αφήσουμε πίσω μας τη βία και τον πόλεμο. Εκείνη την εποχή, έπαιζα για την Αλ-Καραμάχ, μια από τις κορυφαίες ομάδες της χώρας και μία από τις παλαιότερες στην Ασία. Με πήραν για πρώτη φορά στην Αλ-Καραμάχ, όταν ήμουν 17 και ξεκίνησα να παίζω στο πρωτάθλημα Παίδων. Η ζωή ήταν ωραία, προτού ξεσπάσει ο πόλεμος. Μας ήταν δύσκολο να εγκαταλείψουμε τη χώρα, όμως ο πόλεμος είχε καταστρέψει ό,τι αγαπούσαμε και ό,τι μας ήταν οικείο. Ήταν επικίνδυνο ακόμη και να περπατάς στον δρόμο.

Όταν φύγαμε, ήμουν 16 και ο αδερφός μου 18. Πήραμε ένα λεωφορείο για το Αμμάν της Ιορδανίας, μιας και ο αδερφός μου είχε έναν φίλο που ζούσε εκεί. Μείναμε τέσσερα χρόνια στο Αμμάν – τρώγαμε, κοιμόμασταν και μέναμε στο ίδιο δωμάτιο. Έπιασα δουλειά να φτιάχνω καφέδες και δούλευα σκληρά, για να μπορέσω να μαζέψω λίγα χρήματα, όμως τα πάντα στην Ιορδανία ήταν πανάκριβα. Δεν είχαμε ποτέ λεφτά και ήταν πολύ δύσκολα. Κάθε μέρα, πήγαινα για προπόνηση στο γυμναστήριο. Για να κάνω οικονομία, περπατούσα 13 χιλιόμετρα, για να φτάσω εκεί.

Unfair Play: Ο Ντέμης και η Χαμένη Ευκαιρία

Τους πρώτους δυο-τρεις μήνες έκανα προπόνηση μόνος μου, όμως αργότερα, η Αλ-Φαϊζάλι, μία από τις κορυφαίες ομάδες της Ιορδανίας, έκανε δοκιμαστικά για νέους παίκτες. Μετά την πρώτη προπόνηση, μου έκαναν πρόταση να συμμετάσχω στην ομάδα, πράγμα που έκανα. Όσο έπαιζα εκεί, με κάλεσε η Εθνική Ομάδα της Συρίας, όμως τους είπα ότι δεν μπορούσα να επιστρέψω στη χώρα. Θα μπορούσα να παίξω μαζί τους, μόνο αν γινόταν κάποιος αγώνας στην Ιορδανία ή τον Λίβανο. Τελικά, έπαιξα σε δύο παιχνίδια με την Εθνική Συρίας κόντρα στον Λίβανο.

Όταν παίζαμε στον Λίβανο, ο μάνατζερ μιας από τις σημαντικότερες συριακές ομάδες μου ζήτησε να πάρω μεταγραφή στην ομάδα του. Αναγκάστηκα να αρνηθώ και πάλι – είχα συμβόλαιο με την Αλ-Φαϊζάλι στην Ιορδανία, όμως το βασικότερο ήταν ότι θα έπρεπε και πάλι να επιστρέψω στη Συρία. Σε κάποια στιγμή, μπήκα και πάλι στην Εθνική Συρίας, για να παίξουμε με την Παλαιστίνη, όμως μας απαγόρεψαν την είσοδο στη χώρα, λόγω των συριακών διαβατηρίων μας. Η ομάδα επέστρεψε στη Συρία και εγώ στην Ιορδανία. Έπαιξα για την Αλ-Φαϊζάλι για ενάμιση χρόνο και στη συνέχεια στην ομάδα της Νταρ Αλ-Ντάουα.

Πέρυσι, τα Ηνωμένα Έθνη βοήθησαν την οικογένειά μου να έρθει εδώ στην Αγγλία. Οι γονείς μου και η μικρή μου αδερφή μας συνάντησαν στην Ιορδανία και πετάξαμε όλοι μαζί εδώ. Ο πατέρας μου είναι μηχανικός, όμως δεν έχει δουλέψει μετά την καρδιακή προσβολή που έπαθε πρόσφατα. Η μητέρα μου είναι νοσοκόμα, όμως ούτε αυτή εργάζεται αυτήν τη στιγμή. Ο αδερφός μου σπουδάζει Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμινγκχαμ και η αδερφή μου, η οποία είναι 13 ετών, πηγαίνει σχολείο. Εγώ σπουδάζω, για να πάρω πιστοποιητικό δευτεροβάθμιου επιπέδου στα αγγλικά. Σχεδιάζω να παρακολουθήσω μαθήματα προετοιμασίας εισαγωγής σε αγγλικό πανεπιστήμιο για έναν χρόνο, ώστε να εγγραφώ στη σχολή Προπονητικής.

Όταν πρωτοήρθα στην Αγγλία, έπαιζα στην Κοντινένταλ Σταρ, όμως την άφησα, για να παίξω με την Μπίλστον Τάουν. Πριν από λίγους μήνες, είχα την ευκαιρία να παίξω δοκιμαστικά για την Μπέρμινγκχαμ. Ο κοινωνικός λειτουργός που έχει αναλάβει την υπόθεσή μου τους κάλεσε και τους είπε ότι ήμουν ποδοσφαιριστής και έτσι με προσκάλεσαν να κάνω προπονήσεις μαζί τους. Το απόλαυσα πολύ και έμειναν και εκείνοι ικανοποιημένοι, όμως δεν υπέγραψαν συμβόλαιο μαζί μου, επειδή είχαν ήδη πάρει παίκτες για τη θέση που παίζω. Θα ήθελα πολύ να μου δοθεί ακόμη μια ευκαιρία από μια μεγάλη ομάδα – ξέρω ότι μπορώ να αποδείξω την αξία μου, αν με αφήσουν.

Αν και το παιχνίδι είναι το ίδιο, το ποδόσφαιρο στη Συρία είναι πολύ διαφορετικό από την Αγγλία. Στη Συρία, αν είσαι κάτω από 20 και σε συμπαθεί ο προπονητής, μπορείς να υπογράψεις πενταετές συμβόλαιο και να παίρνεις 280 ευρώ τον μήνα. Δεν μπορείς να αποχωρήσεις πριν το πέρας των πέντε ετών και όλοι έχουν το ίδιο εισόδημα. Όταν πήγα στην Μπέρμινγκχαμ, συνάντησα έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Το γρασίδι, τα αποδυτήρια, τα πάντα ήταν διαφορετικά. Στη Συρία, δεν παίζουμε σε φυσικό χλοοτάπητα, αλλά σε τεχνητό. Νομίζω ότι πρέπει να είσαι λίγο πιο γρήγορος και πιο δυνατός, αν θέλεις να παίξεις επαγγελματικά στην Αγγλία. Στα μέρη μου, δεν έχουμε παίκτες που υπογράφουν συμβόλαιατων 10 και των 30 εκατομμυρίων ευρώ, παρ' όλο που έχουμε καλούς παίκτες.

Οι κανονισμοί υγείας και ασφαλείας είναι μια ακόμα μεγάλη διαφορά μεταξύ του ποδοσφαίρου στην Ανατολή και τη Δύση. Κάποτε, όταν έπαιζα στην Ιορδανία, ένας παίκτης πέθανε στη διάρκεια του αγώνα. Ήμουν στο γήπεδο, όταν συνέβη – χτύπησε το κεφάλι του και κατάπιε τη γλώσσα του, κάτι παρόμοιο με αυτό που έπαθε ο Fernando Torres, πριν από λίγους μήνες. Όμως εκεί, το ασθενοφόρο έφτασε αργά και δεν διέθετε οξυγόνο και έτσι ο παίκτης δεν κατάφερε να επιβιώσει.

Οι άνθρωποι εδώ στην Αγγλία είναι πολύ φιλικοί και στηρίζουν τόσο εμένα όσο και την οικογένειά μου, πράγμα που εκτιμώ πολύ – έχω κάνει πολλούς φίλους παίζοντας ποδόσφαιρο και σπουδάζοντας εδώ. Νιώθω ασφαλής και σε τελική ανάλυση, αυτό είναι που θέλουν όλοι οι Σύροι – να ζουν κάπου που είναι ασφαλείς, όπως άλλωστε και όλοι οι άνθρωποι. Μένουμε σε μια περιοχή του Μπέρμινγκχαμ που λέγεται Χάντσγουορθ, η οποία είναι πολύ διαφορετική από τη Συρία – ως προς τη γλώσσα και την κουλτούρα. Όμως, όλοι μας βοηθάνε. Όταν πρωτοήρθα εδώ, δεν μιλούσα καθόλου αγγλικά. Αυτό έχει αλλάξει, τώρα μπορώ να μιλάω με τους ανθρώπους.

Ο πόλεμος στη Συρία κατέστρεψε τα πάντα για εμάς. Κατέστρεψε κτίρια, κατέστρεψε όνειρα. Ελπίζω να καταφέρω να επιστρέψω στη Συρία, όμως νομίζω ότι θα περάσει πολύς καιρός, για να τα καταφέρω. Αν και ελπίζω να παίξω ξανά ποδόσφαιρο εκεί, φιλοδοξώ να παίξω και να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής εδώ στην Αγγλία. Ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να δείξω στον κόσμο τι μπορώ να κάνω.

Περισσότερα από το VICE

Έλληνες Αναρχικοί Εναντίον Τζιχαντιστών στο Δυτικό Κουρδιστάν

Πρόσωπα Όμορφων Ανθρώπων την Ώρα που Έρχονται σε Οργασμό

Αυτή η Metal Μπάντα Έγινε Τόσο Λιώμα που Τίναξε μια Συναυλία στον Αέρα