Παρακολούθησα Simpsons για Πρώτη Φορά και το Βρήκα Βασανιστικό

Μέχρι και αυτήν την εβδομάδα, δεν είχα δει ποτέ κάποιο επεισόδιο του Simpsons. Eπιτρέψτε μου να εξηγήσω: Οι γονείς μου δεν ήταν fan των κινούμενων σχεδίων και όταν ενηλικιώθηκα, δεν μου ήρθε ποτέ όρεξη να αγοράσω ένα boxset ή να βάλω να δω τα επεισόδια online. Η χρυσή εποχή της σειράς –από την τρίτη σεζόν μέχρι περίπου τη δέκατη ή τουλάχιστον έτσι μου είπαν- δεν είναι διαθέσιμη σε καμία από τις υπηρεσίες streaming στις οποίες έχω εγγραφεί. Οπότε, δεν είδα ποτέ τη σειρά. Όταν το είπα στους συναδέλφους μου, με κοίταξαν σαν να ήμουν εξωγήινη. Ένας, μου έδειξε μια εικόνα του παιδιού με τα μπλε μαλλιά και τα κόκκινα γυαλιά, ρωτώντας με: «Ξέρεις ποιος είναι αυτός;».

«Φυσικά», απάντησα, βρίσκοντας το meme που τον δείχνει να ρίχνει ένα φρίσμπι στο πουθενά, να τρέχει από πίσω του και να το ρίχνει πάλι πίσω.

«Ξέρεις το όνομά του;», συνέχισε ο συνάδελφός μου. Όχι.

Πάντα ήμουν εξοικειωμένη με την κουλτούρα και τα μοτίβα της σειράς - τις guest εμφανίσεις διαφόρων celebritites, τον αντίκτυπο στην ποπ κουλτούρα και ναι, τα memes. Αλλά δεν ήξερα τα ονόματα των χαρακτήρων, ούτε και την απέραντη διάρκεια της σειράς. Απλώς υπέθετα ότι το The Simpsons έφτασε στο αποκορύφωμά του στη δεκαετία του 2000 και έπειτα εξαφανίστηκε. Δεν είχα ιδέα ότι έπαιζε ακόμη.

Αλλά όταν αποφάσισα –ουσιαστικά, με ανάγκασαν οι αρχισυντάκτες μου- να δω τη σειρά, με τρόμαξαν τα 639 επεισόδια, οπότε έψαξα κάποιον που θα μπορούσε να είναι ο οδηγός μου. Βρήκα τον Tyler Shores, έναν υποψήφιο διδάκτορα στο Κέμπριτζ, ο οποίος δίδασκε ένα μάθημα στο Μπέρκλεϊ με τίτλο «Simpsons και Φιλοσοφία» το 2003. «Σήμερα, συναντά κανείς πιο συχνά μαθήματα που αναφέρονται στην ποπ κουλτούρα, αλλά εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν μαθήματα που χρησιμοποιούσαν μη ακαδημαϊκά ή κλασικά κείμενα», μου είπε ο Shores μέσω Skype. «Σχεδίασα αυτό το μάθημα για ένα εξάμηνο και πραγματικά δεν περίμενα πολλούς φοιτητές να εμφανιστούν. Αλλά είχα 500 το πρώτο έτος». Το μάθημα έγινε τόσο γνωστό, που αναγνωρίστηκε ακόμη και από τους συγγραφείς του Simpsons και εμφανίστηκε στο επεισόδιο «Little Girl in the BigTen».

Ο Shores μου διάλεξε 11 επεισόδια να παρακολουθήσω, με βάση τα ενδιαφέροντα που είχα δηλώσει ότι έχω, έτσι ώστε να μου παρέχει μια καλή γεύση της σειρά. Τον εμπιστεύτηκα. Οι γνώσεις του πάνω στη σειρά φαίνονταν εντυπωσιακά εγκυκλοπαιδικές. Επίσης, πρέπει να πω ότι κάθε επεισόδιο που έβλεπα, σχεδόν όλα εκ των οποίων ήταν από τη χρυσή εποχή, μου έδωσε κάτι διαφορετικό - ένα διαφορετικό χαρακτηριστικό γνώρισμα των βασικών χαρακτήρων, μια διαφορετική αφηγηματική φόρμουλα, έναν διαφορετικό στόχο της σάτιρας, μια guest εμφάνιση κάποιου διασήμου. Συμπεριέλαβε, επίσης, ένα από τα αγαπημένα του επεισόδια και ένα από τα αγαπημένα του Matt Groening, του δημιουργού της σειράς. Εδώ είναι η πλήρης λίστα:

1. «Lisa the Vegetarian»: σεζόν 7, επεισόδιο 5

2. «Homer the Heretic»: σεζόν 4, επεισόδιο 3

3. «Last Exit to Springfield»: σεζόν 4, επεισόδιο 17

4. «Homer’s Enemy»: σεζόν 8, επεισόδιο 23

5. «Marge vs. The Monorail»: σεζόν 4, επεισόδιο 12

6. «And Maggie Makes Three»: σεζόν 6, επεισόδιο 13

7. «Homer the Great»: σεζόν 6, επεισόδιο 12

8. «One Fish Two Fish Blowfish Blue Fish»: σεζόν 2, επεισόδιο 11

9. «Homer Badman»: σεζόν 6, επεισόδιο 9

10. «Treehouse of Horror I»: σεζόν 2, επεισόδιο 3

11. «Who Shot Mr. Burns»: σεζόν 6, επεισόδιο 25 και σεζόν 7, επεισόδιο 1

Πρώτα τα κακά νέα: Συνολικά, δεν μου άρεσε η σειρά. Αυτό δεν είναι περίεργο - ποτέ δεν μου άρεσαν τα sitcom (εκ του situation comedy – κωμωδία καταστάσεων) και πάντα δυσκολευόμουν να παρακολουθήσω φανατικά σειρές που έχουν αυτοτελή επεισόδια ή που δεν διαθέτουν μεγάλα αφηγηματικά τόξα. Πολλοί άνθρωποι απολαμβάνουν τις αυτοτελείς σειρές, μιας και μπορούν να παρακολουθήσουν όποιο επεισόδιο θέλουν, χωρίς να απαιτούνται βασικές γνώσεις της πλοκής. Αλλά αυτή η ποιότητα πάντα με έκανε να απολαμβάνω λιγότερο τα σίριαλ - το μόνο sitcom
που πραγματικά αγαπώ, το Good Place, έχει επεισόδια σε συνέχειες.

Αλλά η αντιπάθειά μου προς τη σειρά εκτείνεται πέρα από το γεγονός ότι είναι sitcom. Μπορείτε κάλλιστα να με φωνάζετε Frank Grimes, αφού μισώ τον Homer όσο τίποτα και δεν άντεχα να παρακολουθώ τη σειρά, κυρίως λόγω του χαρακτήρα του. Δεν τον βρίσκω αστείο, ούτε και συμπαθητικό - είναι ένα ανυπόφορο, αξιοθρήνητο παράσιτο. Δεν καταλαβαίνω πώς τον αντέχει οκόσμος. Είτε θα γελάς σε βάρος του, κάτι που απλώς με θλίβει είτε θα γελάς με τις καταστάσεις στις οποίες μπλέκει λόγω της βλακείας του, ενώ οι περισσότεροι από τους θριάμβους του φαίνεται να είναι εις βάρος των ανθρώπων που είναι ευσυνείδητοι και εργάζονται σκληρά.

Αυτός είναι ο λόγος που το «Homer’s Enemy», ένα είδος μετα-επεισοδίου όπου η παραμυθένια ζωή του Homer απειλείται από τον σκληρά εργαζόμενο Frank Grimes, ήταν το αγαπημένο μου επεισόδιο. Ο Shores μου είπε ότι ήταν επίσης ένα από τα αγαπημένα του Matt Groening. Σέβομαι πάρα πολύ την προθυμία της σειράς να κάνει τον δικηγόρο του διαβόλου απέναντι σε έναν από τους βασικούς χαρακτήρες της και το επεισόδιο έδειξε ένα επίπεδο συνειδητοποίησης για το οποίο έχει γίνει διάσημη η σειρά. Αλλά ήθελα να πεθάνει ο Homer αντί για τον Grimey στο τέλος του επεισοδίου.

Η άλλη πηγή της δυσαρέσκειας μου για το The Simpsons είναι ο τρόπος με τον οποίο φέρονται όλοι στη Marge, σαν να είναι σκουπίδι. Προφανώς, το The Simpsons ξεκίνησε το 1989, προτού η «πολιτική ορθότητα» -γνωστή και ως ανεκτική και ευσυνείδητη στάση απέναντι στους ανθρώπους– ξεκινήσει να απασχολεί πολλούς ανθρώπους. Δεν περίμενα ότι η σειρά θα ήταν απαλλαγμένη από προκαταλήψεις, αλλά το γεγονός ότι ο κόσμος εξακολουθεί να αγαπά τη σειρά και να τη θεωρεί προοδευτική για την εποχή της, μου είχε δώσει μερικές ελπίδες. Δεν είναι έτσι τα πράγματα, όμως, τουλάχιστον όχι όσον αφορά τη στάση απέναντι στη Marge. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν χωρίζει με τον βλάκα τον Homer. Δεν χρειάστηκε να κρατήσω καν σημειώσεις, την ώρα που παρακολουθούσα, για να θυμάμαι αυτές τις στιγμές:

• Στο «Margevs The Monorail», η Marge πετάει την ιδέα να χρησιμοποιηθεί το δημοσιονομικό πλεόνασμα του Σπρίνγκφιλντ για την επισκευή των δρόμων, κάτι που γίνεται αποδεκτό μόνο όταν ο πατέρας του Homer κάνει την ίδια πρόταση, σε βάρος των οδικών επισκευών (υποθέτω ότι αυτό είναι αστείο). Τη Marge την αγνοούν (αυτό υποτίθεται ότι είναι σάτιρα;). Στη συνέχεια, κάνει έρευνα πάνω στον σιδηρόδρομο και μαθαίνει ότι είναι απάτη. Αν και έχει κάνει όλη τη δουλειά, ο Homer είναι ο ήρωας του επεισοδίου, παρά το γεγονός ότι είναι ηλίθιος (υποθέτω ότι και αυτό υποτίθεται ότι είναι αστείο). Τι ωραία! Πάλι οι άνδρες παίρνουν τα εύσημα.
• Στο «Homer’s Enemy», η Marge ετοιμάζει ένα ωραίο δείπνο με αστακό, προκειμένου να συμφιλιωθεί ο Homer με τον Frank Grimes. Ο Homer δεν έχει πει καν στη Marge ότι ο Grimes δεν γνωρίζει για αυτό το δείπνο (το οποίο, υποθέτω, είναι αστείο). Σε αυτό το σημείο, η σειρά σου δίνει την αίσθηση ότι στήνει διαρκώς άπειρες παγίδες στη Marge, η οποία ρίχνει σκληρή δουλειά, μόνο για να τα καταστρέψει όλα ο πανηλίθιος άνδρας της. Τον μισώ. Τον μισώ τόσο πολύ.

Vice Video: Ο Έλληνας Rocky

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

• Το «And Maggie Makes Three» ίσως με εξόργισε περισσότερο από όλα τα επεισόδια - μια εκπληκτική διαπίστωση, δεδομένου του πόσο μου ανέβηκε η πίεση στις παραπάνω στιγμές. Τρεις ξεχωριστοί άνθρωποι μου μίλησαν για το πόσο «ειλικρινές και ζεστό»είναι το συγκεκριμένο επεισόδιο. Είναι το επεισόδιο όπου ο Homer καταφέρνει επιτέλους να παραιτηθεί από τη δουλειά που μισεί στο πυρηνικό εργοστάσιο και να κυνηγήσει τη δουλειά των ονείρων του σε ένα μαγαζί με μπόουλινγκ. Αυτό από μόνο του, πρέπει να πω ότι είναι αστείο. Όταν η Μarge μένει έγκυος, το κρύβει από τον άνδρα της, επειδή ξέρει ότι δεν μπορεί να στηρίξει οικονομικά και άλλο παιδί, κάνοντας τη δουλειά των ονείρων του. Μέσα από αναδρομές στο παρελθόν, μαθαίνουμε ότι κάθε φορά που η Marge είναι έγκυος, ο Homer θυμώνει τόσο που ξεριζώνει τα μαλλιά του (κάτι που υποτίθεται ότι είναι αστείο). Ο Homer δεν έχει ιδέα πώς να διαβάζει τα συναισθήματα της συζύγου του και δεν τη φροντίζει με κανέναν τρόπο, ούτε καν όταν έχει την πρωινή ναυτία (που επίσης υποτίθεται ότι είναι αστείο). Στη συνέχεια, γκρινιάζει –παρόλο που Η MARGE ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΑ ΓΕΝΝΗΣΕΙ-, μέχρι που παίρνει στην αγκαλιά του τη μικρή Maggie. Αγαπάει κατευθείαν τη Maggie και επιστρέφει στο πυρηνικό εργοστάσιο, για να τη στηρίξει οικονομικά. Ο Mr. Burns υψώνει μια πινακίδα που γράφει «Μην ξεχνάς: είσαι εδώ για πάντα», την οποία ο Homer καλύπτει με τις φωτογραφίες της Maggie, ώστε να φαίνεται ότι γράφει «Κάν’ το για εκείνη». Μα τι γλυκό… Απλώς και μόνο επειδή ο Homer είχε συναισθήματα για το ίδιο του το παιδί για περίπου τρία δευτερόλεπτα στην οθόνη, αυτό θεωρείται συγκινητικό επεισόδιο. Δώστε στον Homer ένα τεράστιο τρόπαιο.
• Στο «Homer Badman», όταν ο Homer πηγαίνει σε ένα συνέδριο ζαχαρωτών, κλέβει ζαχαρωτά και τα κρύβει στο παλτό της Marge. Πολύ αστείο.

Το «Homer Badman» με εκνεύρισε γενικότερα, με έναν τρόπο που μόνο ένα επεισόδιο της δεκαετίας του ’90 θα μπορούσε. Στο επεισόδιο, ο Homer κατηγορείται από τα ΜΜΕ για σεξουαλική παρενόχληση μιας φοιτήτριας. Μόνο που στην πραγματικότητα προσπαθούσε απλώς να αρπάξει ένα ζαχαρωτό στο σχήμα της Αφροδίτης της Μήλου από τον πισινό της, όχι να τη χουφτώσει. Εμφανίζεται σε μια κουτσομπολίστικη εκπομπή που κάνει μοντάζ στη συνέντευξή του και τον δείχνει να «παραδέχεται» ότι προέβη στην παρενόχληση. Ενώ αυτό το επεισόδιο καταδεικνύει εξαιρετικά τον τρόπο με τον οποίο τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να κατασκευάσουν μια πραγματικότητα, το όλο σενάριο του επεισοδίου είναι μια μπούρδα. Κανένας, κυριολεκτικά κανένας, άνθρωπος στον πλανήτη δεν θα διαμαρτύρονταν, αν χούφτωνε κάποιος μια φοιτήτρια.

Η υπερβολή αυτή δεν μου φαίνεται αστεία, ούτε τη θεωρώ σάτιρα. Αυτό δεν είναι μια παρατήρηση τύπου «σε αυτήν τη #metoo στιγμή, η εκπομπή δεν τα καταφέρνει». Έτσι ακριβώς λειτουργεί ο κόσμος. Χθες με παρενόχλησαν πέντε φορές στον δρόμο για τη δουλειά και δύο φορές κατά την επιστροφή. Με έχουν χουφτώσει τόσοι άγνωστοι, που έχω χάσει το μέτρημα. Αν γινόταν κάτι για αυτό σήμερα, ίσως να μπορούσα να παρακολουθήσω αυτό το επεισόδιο και να γελάσω. Το συγκεκριμένο επεισόδιο είναι το λιγότερο ρεαλιστικό σε σχέση με τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένου του ειδικού αποκριάτικου επεισοδίου «Treehouse of Horror».

Τίποτα από όλα αυτά δεν προσεγγίζει καν την απογοήτευσή μου για τον τρόπο με τον οποίο η Lisa χρησιμοποιείται συνεχώς ως σάκος του μποξ. Δεν θα μπω καν σε αυτό τώρα. Ήταν η αγαπημένη μου χαρακτήρας.

Έχοντας πει όλα αυτά, δεν θέλω να απορρίψω τη σημασία του The Simpsons - εκτιμώ τον τεράστιο αντίκτυπο που είχε αυτή η σειρά στην ποπ κουλτούρα, τις σειρές κινουμένων σχεδίων και τα sitcoms, ακόμη και την πολιτική. Αυτός ο τύπος χιούμορ δεν υπήρχε προηγουμένως και έχει δημιουργήσει το δικό του λεξιλόγιο. Επίσης, υπάρχουν πτυχές της σειράς που πραγματικά αγαπώ:

• Το ασεβές μετα-χιούμορ. Η αγαπημένη μου ατάκα από όλα τα επεισόδια που είδα, ακούγεται στο «Lisa the Vegetarian». Έχοντας παρακολουθήσει ένα επεισόδιο Itchy and Scratchy, η Lisa απογοητεύεται με τον τρόπο με τον οποίο προάγουν συγκεκριμένες ιδεολογίες τα καρτούν. «Τα καρτούν δεν έχουν μηνύματα Lisa», απαντά ο Bart, προσθέτοντας ότι ο σκοπός τους είναι να είναι άσκοπα βίαια. Την ίδια στιγμή ο Homer ανοίγει βίαια την πόρτα, που τον χτυπάει στα μούτρα. Μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο η σειρά μας κάνει να αναλογιζόμαστε τις δικές μας καταναλωτικές συνήθειες στην ψυχαγωγία.
• Τα τρομερά λογοπαίγνια, όπως το «Stern Plumbing», το οποίο είναι το όνομα μιας εταιρείας, αλλά και ο λογότυπος ενός υδραυλικού που έχει βλοσυρό (stern) ύφος. Στο ίδιο επεισόδιο, το «Homer the Great» -που σατιρίζει τον τεκτονισμό με τους Stonecutters (λαξευτές πέτρας)– η Marge λέει, «Τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά», για να παρηγορήσει τον Homer, κάτι που ο Bart ερμηνεύει ως: «Οι μανάδες επιτρέπουν στα παιδιά τους να γίνουν πολύ σκληρά» και ξεκινάει να βασανίζει τη Lisa. Υπάρχει η απολαυστική ατάκα «a toast to the host who can boast the most roast» (μια πρόποση στον οικοδεσπότη που είναι ο καλύτερος ψήστης) στο «Lisa the Vegetarian». Άλλες τυχαίες στιγμές: ο Bart που προφέρει το «μακάβριο» «μακ-αύριον» και η ατάκα «ωραίες εποχές, οι καλυχειρότερες εποχές».
• Μου άρεσε πραγματικά η σάτιρα στους Μασόνους. Προφανώς, η πολιτική και η ιστορική σάτιρα είναι ριζωμένη στην κουλτούρα του The Simpsons, ειδικά με τον Mr. Burns που θυμίζει αρπακτικό και το πυρηνικό εργοστάσιο.
• Οι guest εμφανίσεις διασήμων είναι υπέροχες και δίνουν στη σειρά μια αίσθηση πραγματικής σύνδεσης με τον πραγματικό κόσμο. Το Simpsons προφανώς φημίζεται για όλα αυτά και μου άρεσε να βλέπω τον Paul και τη Linda McCartney στην ταράτσα του καταστήματος του Apu και τον Leonard Nimoy στα εγκαίνια του σιδηρόδρομου. Ακόμη και μέσα από την περιορισμένη οπτική μου, μπορώ να δω τον αντίκτυπο στις σύγχρονες κωμικές σειρές, όπως στην περίπτωση του Prince που παίζει τον εαυτό του στο New Girl ή της Oprah στο 30 Rock. Παρομοίως, εκτιμώ τις εγκυκλοπαιδικές αναφορές της σειράς, από τον Charles Dickens μέχρι το Tom and Jerry.
• Παραδόξως, τα μαλλιά ίσως είναι το αγαπημένο μου χαρακτηριστικό στη σειρά. Είναι μια απόδειξη για την αμέριστη προσοχή της σειράς στη λεπτομέρεια. Μου αρέσει που κανένας άλλος στην πόλη δεν έχει τόσο γελοία μαλλιά, όσο η Marge – τα οποία λυγίζουν, όταν κάθεται στο αυτοκίνητο ή όταν φοράει σκουφάκι για τον ύπνο. Μου άρεσε πάρα πολύ που κόπηκε ένα κομμάτι τους στο «Last Exit to Springfield», όταν ο Mr. Burns πηγαίνει στο σπίτι τους με ελικόπτερο. Μου άρεσε πάρα πολύ που το «στέμμα» του Bart μερικές φορές λειτουργεί ως κεφάλι, αλλά μερικές φορές χρησιμοποιείται ως μαλλί, όταν είναι χτενισμένο στο πλάι για την εκκλησία και τις επίσημες περιστάσεις.
• Δυστυχώς, η απογοήτευσή μου για τον Homer και τον τρόπο με τον οποίο κακοποιούνται οι Marge και Lisa μου στέρησε την απόλαυση αυτών των απίστευτων τηλεοπτικών κωμικών σκηνών. Η αδυναμία μου να απολαύσω τη σειρά, η οποία είναι συνυφασμένη με την κυρίαρχη αφήγησή της, έκανε ακόμη πιο απογοητευτική και εκνευριστική την εκπομπή.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η συμπεριφορά απέναντι στον Apu και τους Ασιάτες χαρακτήρες συνέβαλε καθοριστικά στην αποτίμησή μου. Θα δώσω μόνο ένα παράδειγμα: Όταν ο Homer αμφισβητεί τη θρησκεία του στο «Homer the Heretic», λέει ότι δεν πειράζει αν είσαι «Χριστιανός, Εβραίος ή…» -και δείχνει το ιερό που είναι αφιερωμένο στον θεό Γκανέσα του Apu- «ό,τι είναι αυτό τέλος πάντων». Αυτού του τύπου η «ετεροποίηση» μου φαίνεται πολύ προσωπική. Τα πρόσωπα των Ασιατών είναι επίσης περίεργα ζωγραφισμένα στη σειρά, ενώ άλλοι χαρακτήρες έχουν απλά τα ίδια πρόσωπα, με διαφορετικούς τόνους χρώματος στην επιδερμίδα. Δεν ξέρω πραγματικά πώς να το εκλάβω αυτό. Το μόνο που μπορώ να αναγνωρίσω είναι ότι οι λευκοί στο Σπρίνγκφιλντ είναι ήδη κίτρινοι, οπότε η σειρά έπρεπε να προσδώσει κάποια άλλα φυλετικά χαρακτηριστικά, για να αναπαραστήσει τους Ασιάτες χαρακτήρες. Πολλά έχουν ειπωθεί για τη φυλή στο The Simpsons και τις σειρές της δεκαετίας του ’90 γενικότερα - δεν χρειάζεται και δεν θέλω να αναλύσω περαιτέρω το θέμα εδώ.

Το βασικό πρόβλημα για μένα είναι ότι απλώς δεν μπορώ να ταυτιστώ με το The Simpsons. Η σειρά επικεντρώνεται σε μια λευκή οικογένεια σε μια μικρή πόλη λευκών, κυρίως, κατοίκων. Απεικονίζει ένα όραμα της Αμερικής που ποτέ δεν ήταν δικό μου και δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι δικό μου - και φυσικά, δεν μπορώ να χωνέψω τον χαρακτήρα του Homer ή τον τρόπο που παριστάνει τον ήρωα σε τόσα επεισόδια.

Αν αγαπάτε το The Simpsons και η σειρά είναι ξεχωριστή για εσάς, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Εάν το χρησιμοποιείτε ως ένα προσιτό πλαίσιο αναφοράς για φιλοσοφικά θέματα -όπως έκανε ο Shores και οι φοιτητές του- ακόμη καλύτερα.

Απλά μην μου πείτε να παρακολουθήσω και άλλο επεισόδιο.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE U.K.

Περισσότερα από το VICE

Ο DJ Loco Dice Στέλνει Love Letter στην Αθήνα

Πόσο Ρεαλιστικό Είναι το «Jurassic World» Σύμφωνα με μια Ειδικό στους Δεινοσαύρους;

Τα Αδέσποτα της Ρωσίας Πληρώνουν με το Αίμα τους το Φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο