Μια Βόλτα στα Κρυμμένα Ηφαίστεια της Πόλης του Μεξικού

Αν κοιτάξεις ψηλά στην Πόλη του Μεξικού, θα δεις ότι ο ορίζοντας είναι συχνά μια θολή ομίχλη. Είναι πολύ σπάνιες οι στιγμές που η θολούρα ξεδιαλύνει και εμφανίζονται τα βουνά και τα ηφαίστεια που περιβάλλουν την κοιλάδα.

Όλες οι κορυφές είναι προσβάσιμες, ειδικά οι δύο ψηλότερες στα νοτιοανατολικά. Ρωτήστε κάποιον ντόπιο και θα σας πει ότι είναι το «Ελ Πόπο» και το «Ελ Ίζτα» ή αλλιώς Ποποκατέπετλ και Ιζτατσιχουάτλ, όπως είναι ολόκληρες οι ονομασίες τους. Αν δεν είστε φανατικοί ορειβάτες, είναι απίθανο να είναι αυτοί οι δίδυμοι πύργοι το πρώτο πράγμα στο πρόγραμμά σας, όμως η αναρρίχηση σε αυτά τα ηφαίστεια είναι μια δημοφιλής δραστηριότητα για τους γνώστες.

«Σχεδόν είχαμε ξεχάσει ότι τα βουνά ήταν εκεί», λέει η Paulina, μια σχεδιάστρια. «Η οικογένειά μου είναι από εδώ, όμως μια ολόκληρη γενιά σταμάτησε να τα βλέπει, πόσο μάλλον να σκαρφαλώνει σε αυτά».

Οι διεθνείς ορειβάτες τα χρησιμοποιούν, για να προετοιμαστούν για πιο δύσβατα βουνά: δεδομένου ότι το Μεξικό είναι ήδη πολύ ψηλά - 2.250 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας- οι δύο κορυφές που ξεπερνούν τα 5.000 μέτρα είναι ιδανικές για την εκπαίδευση σε υψόμετρο. Το καταλληλότερο χρονικό διάστημα για πεζοπορία είναι από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάιο, εκτός της περιόδου των βροχών. Πρέπει να προειδοποιήσουμε ότι τα Χριστούγεννα και το Πάσχα έχει πολύ κόσμο, αλλά ένα συνηθισμένο απόγευμα Τρίτης θα έχεις ένα ολόκληρο βουνό για τον εαυτό σου.

_VICE Video: Μαθήματα Επιβίωσης στα Βουνά της Βόρειας Ελλάδας: Προσανατολισμός, Νερό, Φωτιά_

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Το Ποποκατέπετλ και το Ιζτατσιχουάτλ είναι δίπλα-δίπλα. Δεν θα μπορούσαν, όμως, να διαφέρουν πιο πολύ το ένα από το άλλο. Μετά από 50 χρόνια αδράνειας, το Ελ Πόπο έγινε ενεργό και πάλι, το 1994. Το Ελ Πόπο έχει μία και μόνο κορυφή, ενώ το Ελ Ίζτα αποτελείται από επτά κορυφές - το σχήμα του, τού έδωσε το ψευδώνυμο «Η Κοιμωμένη». Σύμφωνα με τον μύθο των Ναχούα, η Iztaccíhuatl ήταν η κόρη ενός βασιλιά, η οποία πέθανε από την αγάπη της για τον πολεμιστή Popocatépetl και έτσι οι δυο τους μεταμορφώθηκαν σε βουνά, ώστε να μπορεί εκείνος να προσέχει την αγαπημένη του για πάντα. Χαριτωμένο, έτσι; Ναι, και αρκετά ανατριχιαστικό. Χαριτωμένο πάντως, όπως και να έχει.

Μπορείτε να φτάσετε σε πολλές από τις κορυφές γύρω από την πόλη του Μεξικού μέσα σε μια μέρα. Για μια μονοήμερη πεζοπορία, δοκιμάστε το Αγιούσκο, ένα ηφαίστειο στο νότιο άκρο της πόλης ή το Νεβάδο ντε Τολούκα, το οποίο είναι επίπεδο στην κορυφή του και έχει πανέμορφες λίμνες - βρίσκεται κοντά στην πόλη Τολούκα, στην πολιτεία του Μεξικού.

Το Ελ Ίζτα, παρ’ όλα αυτά, θέλει τουλάχιστον δύο ημέρες ή και τρεις, αν έχετε ξεκινήσει από το επίπεδο της θάλασσας. Εάν είναι η πρώτη σας φορά, πρέπει να πάτε με έναν οδηγό (ζητήστε τον Salvador ή τη Mariana από το Mountain Adventures) και για να φτάσετε στην κορυφή θα χρειαστείτε εξοπλισμό ασφαλείας. Α, και καλή φυσική κατάσταση, φυσικά.

«Είναι εθιστικό», λέει ο Abel, ο οδηγός μας. «Ήρθα για πρώτη φορά πριν από λίγα χρόνια, αλλά ένας φίλος μου έπαθε ίλιγγο από το υψόμετρο. Έτσι, επέστρεψα και φρόντισα να υπάρχουν δύο οδηγοί, σε περίπτωση που κάποιος δεν ένιωθε καλά. Τώρα έρχομαι κάθε λίγους μήνες, είτε για να ανέβω στην κορυφή είτε για μια ημερήσια πεζοπορία». Μπορείτε να οδηγήσετε για δύο ώρες από την πόλη του Μεξικού και να ανεβείτε μια ανηφόρα που περνάει μέσα από ένα πευκοδάσος και καταλήγει στο Πάσο ντε Κορτέζ, όπου υπάρχει καταφύγιο και μπορείτε να αγοράσετε το ορεινό σας πάσο με 21 μεξικανικά πέσος (0,91 ευρώ).

Είχε πέσει χιόνι το βράδυ προτού ανέβουμε. Σκληροί κάκτοι και γαϊδουράγκαθα περιστοίχιζαν τα απότομα μονοπάτια. Ο Abel μας έδινε μια πρώτη γεύση: Ανεβήκαμε μέχρι τα μισά της διαδρομής, από όπου μπορείτε να απολαύσετε τη θέα του Πουέμπλα και του Ελ Πόπο. Αν ανεβείτε λίγο ψηλότερα, θα δείτε την Πόλη του Μεξικού. Από την κορυφή, μπορείτε να δείτε και τα τρία. Αν είστε αρκετά τυχεροί – ή αν έχετε προνοήσει να συμβουλευτείτε ένα σεληνιακό ημερολόγιο – όλα αυτά μπορούν να γίνουν υπό το φως της πανσελήνου.

Σε κάθε μονοπάτι, το τοπίο αλλάζει. Καθώς η βλάστηση εξασθενεί, φαίνονται οι γεωλογικές φλέβες που χρωματίζουν τη γη με ένα βαθύ κόκκινο ή μαύρο χρώμα. Καθώς το χιόνι και ο πάγος αυξάνονται, θα ξεκινήσετε να χρησιμοποιείτε σχοινιά και αξίνες για τον πάγο και να γίνεστε πιο προσεκτικοί, ώστε να μην πέσετε. Όλα αυτά, για να νιώσετε το συναίσθημα του να βρίσκεσαι στην κορυφή του κόσμου. Όταν φτάσαμε στο τελευταίο πέρασμα, όπου ο Abel αποφάσισε ότι πρέπει να γυρίσουμε, το Ελ Πόπο ήταν κρυμμένο πίσω από ένα σύννεφο, όμως είχαμε θέα στις βαθιές και απότομες κοιλάδες.

Αυτός είναι ο λόγος που κάνουμε αναρρίχηση. Η προσπάθεια, η εξάντληση και τα έξοδα –όλα αξίζουν τον κόπο, μόλις φτάσεις εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Amuse.

Περισσότερα από το VICE

Έτσι Ήταν η Ελλάδα και ο Κόσμος το 1994, την Τελευταία Φορά που η ΑΕΚ Έπαιρνε Πρωτάθλημα

H Ρωσία από Μέσα: Χούλιγκαν, Wrestling και Μπάχαλα

87 Μέρες, 23 Ώρες, 2 Λεπτά και 39 Δευτερόλεπτά στον Ευαγγελισμό Μεταξύ Ζωής και Θανάτου