Άκης Καπράνος: «Το Χαλβάη 5-0 Είναι Ένα Πολύ Καλό Μάθημα Κοινωνιολογίας»

Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Άκη Καπράνο; Ο κριτικός και καθηγητής κινηματογράφου, ραδιοφωνικός παραγωγός, drummer σε extreme metal μπάντες και πλέον YouTuber, είναι μια ξεχωριστή περίπτωση στον μικρόκοσμο της εγχώριας καλλιτεχνικής πραγματικότητας. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από το «Midnight Express», μιας underground κινηματογραφικής «λέσχης», ανοιχτής προς όλους όσους θέλουν να απολαύσουν κλασικά και καλτ αριστουργήματα της έβδομης τέχνης. Εδώ και λίγες εβδομάδες ο πολυπράγμονας κύριος Καπράνος δημιούργησε στο YouTube το κανάλι «Akis Reviews», μέσω του οποίου ανεβάζει στον κόσμο του YouTube τις δικές του κριτικές για τις ταινίες που παίζουν στον κινηματογράφο. Μια όαση στο διαδικτυακό χάος που επικρατεί τα τελευταία χρόνια όσον αφορά τα του κινηματογράφου.

Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να κάνω μια κουβέντα μαζί του και είμαι πολύ χαρούμενος που οι συγκυρίες βοήθησαν ώστε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη. Ωστόσο, επειδή ο Άκης είναι για δύσκολα, αποφάσισα να το αφήσω πάνω του και να παίξουμε ένα μικρό παιχνίδι. Του πετούσα λέξεις και αυτός μου έλεγε ό,τι του ερχόταν εκείνη τη στιγμή στο μυαλό.

Τα αποτελέσματα στις παρακάτω σειρές.

Τα Βραβεία Oscar είναι «παιδί» της βιομηχανίας του θεάματος. Κάθε τελετή βράβευσης είναι ένα αφήγημα με αρχή, μέση και τέλος. Με σασπένς, γέλιο, δράμα και δικαιωματισμό. Δεν είναι κάθε χρόνο καλές οι βραβεύσεις, όπως δεν είναι και οι ταινίες φυσικά. Φέτος στήθηκε ένα πολύ ψυχαγωγικό αφήγημα, τα είχε όλα. Είναι απλά μια κατασκευή και εκεί τελειώνει η άποψή μου.

Έχω ένα πρόβλημα με όσους ξεκινούν από βαθιά κοινωνικά και ταξικά ζητήματα για να μας δείξουν πόσο μεγάλοι σκηνοθέτες είναι. Πόσο καλά χειρίζονται την κάμερα και ότι είναι μεγάλοι στιλίστες. Τα Παράσιτα δεν μου είπαν κάτι παραπάνω από όσα είπε το «Θεώρημα» του Παζολίνι πριν από 52 χρόνια - ούτε θεωρώ ότι είναι η καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη τους. Θα προτιμούσα μια ταινία του Ken Loach στα Oscar, αλλά τα Oscar δεν είναι Κάννες. Ωστόσο, ήταν μια χαρά ταινία αλλά προτιμώ χίλιες φορές το Ο Ιρλανδός αν με ρωτάς.

Βλέποντας το Uncut Gems ξεχνούσα πως έβλεπα τον Adam Sandler και όσες φορές το θυμόμουν με σόκαρε. Έλεγα στον εαυτό μου: «μαλάκα, αυτός είναι ο Adam Sandler». Είχα σχεδόν ξεχάσει το πόσο σπουδαίος υπήρξε στο Punch-Drunk Love του Paul Thomas Anderson. Νομίζω ότι όλα αυτά που μου τον κάνουν απωθητικό στην κωμωδία, λειτούργησαν υπέρ του στο Uncut Gems. Αν ήταν στα Oscar δεν θα είχα κανένα δίλημμα σχετικά με το ποια ταινία θα υποστήριζα. Δεν θέλω να πω ότι ήταν ακραίο το γεγονός ότι δεν βρέθηκε στα Oscar, επειδή αυτό θα σήμαινε ότι παίρνω τα εν λόγω βραβεία στα σοβαρά. Νομίζω ότι ο Sandler δεν κέρδισε απλά τον σεβασμό του σινεφίλ κοινού, αλλά θα αναγκάσει πολύ κόσμο να δει και την επόμενη ταινία του ακόμη και αν είναι απαίσια.

Νομίζω ότι το σημαντικότερο που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι δεν έκανε τα εισιτήρια που περίμεναν, απογοήτευσε το κοινό του. Επέλεξα να μην παρακολουθήσω την ταινία σε δημοσιογραφική προβολή, αλλά να τη δω με τον κόσμο του στην αίθουσα και αυτό ήταν το πρώτο μου σοκ. Ήμουν ο πρώτος που είπε ότι όσα εισιτήρια και να κάνει την πρώτη εβδομάδα δεν πρόκειται να αγγίξει, όχι το εκατομμύριο, αλλά ούτε τα 300.000. Νομίζω ότι ο Μάρκος Σεφερλής είναι ένας ταλαντούχος αλλά πολύ ανασφαλής κωμικός. Το κοινό του διψάει για κάτι καλύτερο από όσα του δίνει και αυτό το κατάλαβα μέσα στην αίθουσα. Πέραν τούτου, το Χαλβάη 5-0 είναι ένα πολύ καλό μάθημα κοινωνιολογίας και ανθρωπολογίας για όσους θέλουν να το δοκιμάσουν. Κινηματογραφικά ήταν σωστό, έπεσαν λεφτά και ο Σεφερλής γνώριζε ότι παίζει σε ταινία και όχι στο «Δελφινάριο», όμως μέχρι εκεί.

Στη συνέχεια άρχισαν τα ίδια χοντροκομμένα αστεία. Έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται ότι είναι επιθετικά προς κάποιες συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων. Και επειδή κάποιοι βλαμμένοι τον παρομοίασαν με τον Στάθη Ψάλτη και τον Θανάση Βέγγο, έχω να πω, ότι αυτοί οι δύο ήταν βαθύτατα ταξικά προσδιορισμένοι ήρωες. Ο Ψάλτης έπαιζε πάντα το φτωχόπαιδο που μεγάλωσε σε λαϊκές συνοικίες, το ίδιο και ο Βέγγος. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί οι κωμικοί έχουν τον εν λόγω προσδιορισμό και δεν πιστεύω ότι ο Σεφερλής θα καταγραφεί στη συνείδηση του λαού ως ένας μεγάλος, λαϊκός κωμικός αν δεν αρχίσει να ενσαρκώνει ήρωες που προέρχονται από την ίδια τάξη με τους θαυμαστές του.

Σε επίπεδο film-making είναι σεμιναριακή ταινία. Θεωρώ ότι είναι και πολύ έξυπνη επειδή δεν λέει τίποτα, αλλά λέει και τα πάντα. Μπορεί κάποιος να πει ότι αποτελεί μια σκληρή κριτική σχετικά με το πώς η κοινωνία μας «γεννάει» Joker και κάποιος άλλος να ισχυριστεί ότι η ταινία λέει: «Έλα Batman να μας σώσεις από την ανομία». Είμαι σίγουρος ότι έχει στηθεί επίτηδες έτσι, κάτω από κάθε σημειολογικό μαξιλαράκι να υπάρχει ένα άλλο που να το ακυρώνει. Μπορεί να προκαλέσει συζητήσεις, διχασμούς μέχρι και τσακωμούς και είναι ωραίο που συμβαίνει αυτό. Επίσης, χαίρομαι που βλέπω μια κόμικ ταινία η οποία, διαρκεί κάτω από δύο ώρες. Είχαμε «γκώσει» με τα φιλμ της Marvel, δεν είσαι Tarkovsky ρε φίλε, b-movie on steroids είσαι.

Μια προσπάθεια που ακόμα στήνεται και θα μεγαλώσει. Είναι ακόμα στα πρώτα του βήματα και θεωρώ ότι κάτι τέτοιο έλειπε από το Ελληνικό YouTube. Παρακολουθούσα Αμερικανούς και Βρετανούς επαγγελματίες κριτικούς στο YouTube και σκέφτηκα ότι, αφού δεν το κάνει κανείς στην Ελλάδα γιατί να μην το κάνω εγώ; Μέχρι στιγμής έχει πολύ καλή ανταπόκριση και το σημαντικό για μένα είναι ότι παρουσιάζω τις ταινίες τη Δευτέρα και όχι, την Πέμπτη. Δεν πιστεύω ότι η δουλειά του κριτικού είναι να πει στο κοινό ποια ταινία να δει και ποια όχι. Ο θεατής πρέπει να διαβάσει την κριτική αφού δει την ταινία, με τον κριτικό να ανοίγει έναν «διάλογο» ανάμεσα στον ίδιο και το φιλμ. Ο τρόπος που παίζεται το «παιχνίδι» σήμερα είναι σαν να κάνουμε τη χάρη στους διαφημιστές και δεν γουστάρω καθόλου.

Κανένας δεν πίστευε σε αυτή την ιστορία και έφαγα «πόρτα» από πολλούς αιθουσάρχες -οι οποίοι, το έχουν μετανιώσει τώρα- μέχρι να μου ανοίξουν οι πύλες της «Ααβόρας». Τα πάντα περνάνε από τα χέρια μου. Το πρόγραμμα, ο υποτιτλισμός, η μεταγραφή της τελικής κόπιας σε DCP για να παιχτεί στον κινηματογράφο, όλα. Κάνω μόνος μου τη δουλειά που θα έκανε το προσωπικό ενός μικρού φεστιβάλ. Δεν θα δεχόμουν ποτέ εθελοντές -μου έχουν γίνει προτάσεις- επειδή δεν έχω το μπάτζετ να τους πληρώσω και ντρέπομαι να έχω ανθρώπους να δουλεύουν τζάμπα για μένα. Ειδικά στις εποχές που ζούμε. Δεν το κάνω για να «εκπαιδεύσω» τον κόσμο να βλέπει ταινίες, αλλά να κάνουμε έναν ανοιχτό διάλογο με το εκάστοτε φιλμ. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου δάσκαλο, σε καμία περίπτωση. Το «Midnight Express» λειτουργεί σαν «γιάφκα» κινηματογραφόφιλων και έτσι θέλω να μείνει στην ιστορία.

Τα πιο ανέμελα χρόνια της ζωής μου. Περιοδείες στο εξωτερικό, ηχογραφήσεις στα καλύτερα στούντιο, το feedback του κόσμου. Το να εισπράττεις τις αντιδράσεις ενός τόσο μεγάλου κοινού παίζοντας κομμάτια στα οποία έχεις συνεισφέρει και εσύ είναι απίστευτο. Σίγουρα ήταν μια πιο αθώα εποχή και παρότι σιχαίνομαι τη νοσταλγία σαν συναίσθημα, όταν πηγαίνω πίσω σε αυτές τις στιγμές δεν μπορώ παρά να αφεθώ σε αυτή. Κάποια στιγμή κάναμε ένα reunion της παλιάς σύνθεσης του γκρουπ και παίξαμε στο FUZZ. Εκείνη η βραδιά ήταν πολύ όμορφη.

Οι στυλοβάτες της ελληνικής σκηνής. Ο Σάκης είναι ο πιο σκληρά εργαζόμενος προλετάριος της εγχώριας rock σκηνής. Κανένας Έλληνας που έπιασε ηλεκτρική κιθάρα δεν δούλεψε περισσότερο από αυτόν. Έχω συνεργαστεί μαζί του στον τρίτο δίσκο των Thou Art Lord, στον οποίο έπαιξα τύμπανα. Μάλιστα, την εποχή που έπαιζα στους Septic Flesh είχαμε κάνει μια συναυλία μαζί στην Κωνσταντινούπολη. Το να δουλεύεις με τον Σάκη είναι μια υπέροχη εμπειρία. Είναι ένας άνθρωπος που, όχι απλώς δεν έχει καβαλήσει καλάμι, αλλά κρατάει ακόμη ατόφιους τους θεσμούς που τον συνδέουν με τις ρίζες του. Είναι ευτύχημα που στην κορυφή της Metal σκηνής βρίσκεται ένας τόσο ταπεινός και ταλαντούχος άνθρωπος.

Παρ' ότι αυτός ζούσε στη Σκωτία και εγώ στην Ελλάδα μεγαλώσαμε μαζί, μιας και τα καλοκαίρια ερχόντουσαν εδώ. Τα αδέρφια του πατέρα μου έφυγαν για Αγγλία και Σκωτία πολύ νωρίς στη ζωή τους και έκαναν τις οικογένειές τους εκεί. Θυμάμαι πολύ έντονα την πρώτη φορά που ακούσαμε, παρέα με τον Alex, το «Helter Skelter» - ήμασταν 12 και 13 ετών. Για μένα αποτέλεσε αφορμή να ακούσω Metal και για τον Alex να στραφεί στο punk, δύο είδη τα οποία εμπεριέχονται εξίσου στο κομμάτι. Να θυμίσω ότι πρόκειται για έναν μουσικό που έκανε καριέρα με τους Franz Ferdinand, όχι στα 20 του, αλλά σε ηλικία πάνω των 30. Αυτό σημαίνει ότι κουβαλάει μια ματιά και μια ωριμότητα που δεν έχουν πολλοί συνάδελφοι του σε αυτό το τερέν. Πρόκειται για έναν από τους πιο στοργικούς και ανοιχτούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Δεν είναι απλά ξάδερφός μου, είναι ένας καλός φίλος που εκτιμώ βαθιά.

Έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία δίνουν λεφτά στον Scorsese και στους αδερφούς Cohen για ταινίες που τα μεγάλα στούντιο δεν θα έκαναν ποτέ και γι' αυτό το Hollywood το σνομπάρει. Από την άλλη είμαι ενάντια στο μοντέλο της «ιδρυματοποίησης» του τύπου: «μείνε στο σπιτάκι σου, σκεπάσου με την κουβερτούλα, παράγγειλε φαγητό και δεν χρειάζεται να δεις ανθρώπου πρόσωπο». Το «Midnight Express» έρχεται ως απάντηση σε αυτό. Ok, ξέρουμε ότι αυτή η ταινία υπάρχει στο διαδίκτυο, αλλά έλα στο σινεμά, γέλα παρέα με έναν άγνωστο και κάνε γνωριμίες. Ένα θετικό που δεν είχα υπολογίσει και χαίρομαι που το ζω είναι πως μέσα από όλο αυτό γεννιούνται νέες παρέες.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Η Δίκη για τη Δυσοσμία που «Πνίγει» τη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι

Η Έλλη Τρίγγου Θεωρεί το Μπέργκερ Υπερεκτιμημένο

Έφαγα σαν τον Χριστό για μια Eβδομάδα και Έχασα 2,6 Κιλά