Είμαι Παραπληγικός και Περνούσα Παράνομα Ecstasy με το Αναπηρικό Αμαξίδιό μου

Έχω πάρει διάφορα ποσά για να περάσω παράνομα ναρκωτικά αλλά γενικά έβγαζα 1 δολάριο (σχεδόν 1 ευρώ) για κάθε χάπι και 200 (σχεδόν 170 ευρώ) για κάθε μισόκιλο μαριχουάνας. Το περισσότερο που έχω μεταφέρει ήταν περίπου 8.000 χάπια και 10 κιλά μαριχουάνα. Μου έλεγαν ότι η ασφάλεια συνόρων πληρωνόταν για να με αφήνει να περνάω. Δεν ξέρω αν ήταν αλήθεια ή αν ήμουν αφελής.

Όσο οι ποσότητες αυξάνονταν, δεν μπορούσα πια να τα περνάω με το αμαξίδιό μου και με αεροπλάνο. Έπρεπε να τα κρύβω σε κοινή θέα και να παίρνω το τρένο. Αυτό σήμαινε δύο μέρες στις Βόρειες Μεγάλες Πεδιάδες των ΗΠΑ, με ένα σακβουαγιάζ γεμάτο ναρκωτικά. Όταν κατέβηκα από το τρένο στον Union Station και προχώρησα με την τσάντα φίσκα, με πλησίασε ένας αστυνομικός. «Να σε βοηθήσω;», ρώτησε. Δέχτηκα τη βοήθειά του ευγενικά καθώς πήγαμε να πάρω ταξί. Έβαλε την τσάντα μου στο  πορτμπαγκάζ. Το μόνο που είδε ήταν το αμαξίδιό μου.

Αυτή η συνάντηση επιβεβαίωσε την τότε άποψή μου που ήταν ότι οι άνθρωποι εστίαζαν στην αναπηρία μου και ότι δεν θα φαντάζονταν ότι θα περνούσα παράνομα ναρκωτικά. Οι φίλοι και η οικογένειά μου δεν το ήξεραν. Κανείς δεν το ήξερε εκτός κι αν είχε άμεση σχέση. Ηθικά δεν είχα θέμα. Σκεφτόμουν ότι δεν έκανα κακό σε κανέναν. Ξόδευα τα λεφτά στην οικογένεια και τους φίλους μου, σε ρούχα, φαγητό, ταξίδια και δικηγόρο.

Έγινα παραπληγικός μετά από ατύχημα με μηχανή στα 21 μου και από τότε είμαι καθηλωμένος στην καρέκλα. Ξεκίνησα το εμπόριο στα 26. Τότε σπούδαζα στο Σιάτλ. Πάντα είχα ενδιαφέρον για τα ναρκωτικά, κυρίως χόρτο και ecstasy. Έτσι, πάντα ήμουν με το ένα πόδι στον υπόκοσμο.

Μια μέρα μιλούσα με έναν φίλο, έναν κοντό μυώδη τύπο με ένα τεράστιο τατουάζ στο στήθος. Λόγω πολιομυελίτιδας, έσερνε το ένα του κουτσό πόδι. Ξέραμε κάποιον που έφτιαχνε ecstasy και καλλιεργούσε χόρτο στον Καναδά και ο J. μου είπε ότι σκεφτόταν να σκαλίσει μερικά κεριά, να βάλει χάπια μέσα και να τα στείλει σε έναν φίλο στο Σικάγο. Είχα μια καλύτερη ιδέα. Θα τα πήγαινα εγώ αεροπορικώς, μέσα στο αμαξίδιό μου, αφού η ασφάλεια του αεροδρομίου ποτέ δεν το έψαχνε.

«Είσαι τρελός», μου είπε.

«Μπα, απλώς είμαι σίγουρος ότι δεν θα τα βρουν», απάντησα.

Πέρασα τα καναδικά σύνορα οδηγώντας, για να πάρω τα χάπια και γύρισα στο Σιάτλ με τα χάπια στον προφυλακτήρα Ήξερα ότι θα ήμουν ΟΚ στην ασφάλεια επειδή ταξίδευα συχνά στον Καναδά για πρωταθλήματα ράγκμπι αναπήρων και ποτέ δεν έψαξαν το αυτοκίνητό μου. Όταν έφτασα σπίτι άνοιξα το σακίδιο κι έβγαλα τρία σακουλάκια γεμάτα χιλιάδες κόκκινα, μπλε και κίτρινα χάπια ecstasy.

Έβγαλα το μαξιλαράκι του καθίσματος από το αμαξίδιο και το πίσω κάλυμμα. Με ένα λεπίδι έκοψα τετράγωνα κομμάτια από το αφρώδες υλικό στο κάτω μέρος, γέμισα την τρύπα με τα σακουλάκια κι ύστερα έβαλα μέσα κάλτσες. Αν το κοίταζες, δεν μπορούσες να καταλάβεις ότι είχε χάπια μέσα. Ήταν ΟΚ. Την επόμενη μέρα περίμενα στο αεροδρόμιο στο Σιάτλ. Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Καθώς περίμενα να περάσω από τον έλεγχο, φοβόμουν ότι θα άκουγαν την καρδιά μου να χτυπάει. Προσπάθησα να μη σκέφτομαι τι είχα κρυμμένο κάτω από τον κώλο μου. «Είστε εντάξει», μου είπαν.

Ήθελα να πάρω βαθιά ανάσα και να φωνάξω «Τα κατάφερα». Αλλά μου επέτρεψα μόνο να χαμογελάσω αμυδρά καθώς έφευγα στις ρόδες μου.

Όταν προσγειώθηκα με παρέλαβε με τη μαύρη BMW του ο Danny, ένας τύπος με μεγάλους μυς. Πήγαμε στο σπίτι του στα προάστια του Σικάγο.

«Πρέπει να ντυθούμε, μας περιμένουν όλοι», μου είπε.

Οι επαφές μας στο Σικάγο με υποδέχτηκαν σαν ήρωα. Όλοι ήξεραν γιατί ήμουν εκεί. Γιορτάσαμε στη VIP αίθουσα σε ένα τεράστιο κλαμπ. Είχα μαστουρώσει από την επιτυχία και από τα ναρκωτικά. Γνώρισα μια κοπέλα και διασκεδάζαμε μέχρι το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς. Μου άρεσε που είχα μυστήρια περσόνα και εύκολο χρήμα. Ήταν συναρπαστικό και δυστυχώς μου έδωσε μια αίσθηση σκοπού, μια αίσθηση ότι ανήκα κάπου. Στο τέλος, θα μου κατέστρεφε τη ζωή.

Όταν τα άτομα με τα οποία ερχόμουν σε επαφή κατάλαβαν ότι όχι απλώς ήμουν πρόθυμος να διακινδυνεύσω αλλά με ενθουσίαζε κιόλας, άρχισα να ασχολούμαι πιο πολύ. Αυτό συνεχίστηκε για ένα-δύο χρόνια. Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσες φορές το έκανα. Ίσως δέκα, αλλά ήταν σουρεαλιστικό.

Και μια μέρα, όλοι το έμαθαν. Άρχισε με ένα χτύπημα στην πόρτα μου στο Σιάτλ. Έξι αστυνομικοί με πολιτικά και αλεξίσφαιρα γιλέκα μπήκαν μέσα. Κατέστρεψαν το διαμέρισμα αλλά δεν βρήκαν τίποτα. Είχα σταθεί τυχερός ή έτσι νόμιζα.

Δυστυχώς ο καναδός σύνδεσμός μου είχε πουλήσει ναρκωτικά σε έναν undercover πληροφοριοδότη στο Σιάτλ και «κάρφωσε» τους πάντες. Παρόλο που δεν με έπιασαν ποτέ με παράνομα ναρκωτικά, με ενέπλεξαν σε συνωμσοία διανομής ecstasy και επειδή ο σύνδεσμός μου ήταν Καναδός, μπλέχτηκε και το Μετανάστευσης και το Τελωνείο και έγινε ομοσπονδιακή υπόθεση. Στο Δικαστήριο Δυτικής Ουάσινγκτον το 2010 δήλωσα ένοχος κι έφαγα 28 μήνες σε μια ομοσπονδιακή φυλακή στο Ταφτ, στην Καλιφόρνια.

Έκοβα βόλτες στο προαύλιο με τη χακί στολή μου και όλοι κοίταζαν τον καινούργιο με το αμαξίδιο. Με θεώρησαν καρφί επειδή δέχτηκα συμβιβασμό. Με εξαίρεση μερικούς καυγάδες, δεν έγινε κάτι τρομερό στη φυλακή. Έμενα μόνος και γέμισα τις ατελείωτες μέρες διαβάζοντας, βλέποντας τηλεόραση και παίζοντας κιθάρα.

Πέρασαν δυο χρόνια και αποφυλακίστηκα νωρίς, λόγω καλής διαγωγής. Τότε άρχισαν τα δύσκολα.

Όταν βγήκα έπρεπε να φτιάξω τη ζωή μου από την αρχή. Πήγα προσωρινά σε ένα σπίτι, έπειτα μετακόμισα με τη μαμά μου όταν ήμουν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Ως ανάπηρος, με ελάχιστες εργασιακές δεξιότητες και εμπειρία, δεν μπορούσα να βρω εύκολα δουλειά. Έτσι πήγα να ξανασπουδάσω, γραφίστας. Ήταν δύσκολο, ακαδημαϊκά και οικονομικά. Μετά την πρώτη μου χρονιά τα παράτησα για να ψάξω δουλειά και είχα την τύχη να βρω δουλειά ως γραφίστας. Είμαι στην ίδια εταιρεία εδώ και έξι χρόνια. Μου έγινε μια πρόταση από μια μεγάλη εταιρεία που ήταν μεγάλο βήμα για την καριέρα μου και ανακόπηκε όταν έμαθαν το ποινικό παρελθόν μου. Βγάζω τουλάχιστον 20.000 δολάρια (περίπου 17.000 ευρώ) λιγότερα το χρόνο απ’ όσο θα μπορούσα λόγω του παρελθόντος μου.

Το κοινωνικό στίγμα και το σωφρονιστικό σύστημα κατέστησαν δύσκολο να βρω δουλειά και σπίτι. Ευτυχώς εγώ τα κατάφερα και στους δύο τομείς, αλλά νιώθω κάποια ντροπή και αμηχανία όταν πρέπει να εξηγήσω το παρελθόν μου (ιδίως σε σχέσεις). Ακόμη, είμαι αντιμέτωπος με επικρίσεις και στίγμα όταν μιλάω για το παρελθόν μου και έτσι είμαι πιο μαζεμένος και επιφυλακτικός.

Προσπαθώ να το αποτινάξω και να κάνω βήματα στην καριέρα μου. Επειδή ήταν ομοσπονδιακό έγκλημα πάντα θα υπάρχει στο μητρώο μου, εκτός αν λάβω χάρη.

Τότε νόμιζα ότι ήταν συναρπαστικό να μεταφέρεις παράνομα ναρκωτικά. Μάλλον τώρα το μετανιώνω, αλλά μάλλον λόγω των συνεπειών. Πιστεύω ότι το ecstasy και η μαριχουάνα θα έπρεπε να είναι νόμιμα. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα όμως, δεν αξίζει που έγινα εγκληματίας – ούτε τα συναισθήματα ούτε τα χρήματα.

Αντιλαμβάνομαι πλήρως τις αδικίες που κρατάνε πίσω άτομα με εγκληματικό παρελθόν. Το ποσοστό υποτροπής των εγκληματιών είναι υψηλό και σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο κοινωνικό στίγμα και στους νόμους που δεν μας αφήνουν να ενταχθούμε διαπροσωπικά, επαγγελματικά και κοινωνικά. Αλλά είμαι αποφασισμένος να πετύχω στη ζωή μου μετά την αποφυλάκισή μου – ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι ήμουν αποφασισμένος να πετύχω στο εμπόριο ναρκωτικών.

Το John Park δεν είναι το πραγματικό όνομα του γραφίστα που μετέφερε ecstasy με το αμαξίδιό του.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

«Είμαι Εθισμένη και Δεν το Ξέρει Κανείς, Είναι σαν Full-Time Δουλειά»

Η Αυστραλέζικη Πινακίδα "X32 22A" Έγινε Viral για Έναν Σέξι Λόγο

Ο Χρήστος Χωμενίδης Φαντάστηκε την Ωραία Ελένη Ευτυχισμένη ως Ταβερνιάρισσα στα Μέθανα

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram