Η Συρία Είναι η Ρουάντα του Ομπάμα

Ο Qusai στους δρόμους της Μοανταμίγια, που δέχεται καθημερινά εναέριες και επίγειες επιθέσεις από τις καθεστωτικές δυνάμεις.

Ο 27χρονος Qusai Zakarya ξύπνησε περίπου στις 4.30 πμ την 21η Αυγούστου του 2013. Έστρωσε το χαλάκι του για να προσευχηθεί μέσα στο οικογενειακό διαμέρισμα με τις δυο κρεβατοκάμαρες, στη μικρή πόλη της Μοανταμίγια στη Συρία.

Οι σειρήνες από τη γειτονική Δαμασκό διέκοψαν το καθημερινό τελετουργικό του. Μετά από δυο χρόνια επανάστασης, ο Qusai είχε συνηθίσει τους συνεχείς, κοντινούς βομβαρδισμούς και τις βομβιστικές επιθέσεις. Ωστόσο εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό κάτι ήταν διαφορετικό. Οι σειρήνες ήταν σαν αυτές «που συνήθως ακούς στις ταινίες για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν υπάρχει μεγάλη αεροπορική επιδρομή» μου είπε.

«Σε δευτερόλεπτα άρχισα να ακούω πυραύλους να πέφτουν στο έδαφος» αφηγείται ο Qusai. Χτύπησαν την υπό τον έλεγχο των ανταρτών πόλη, περίπου 150 μέτρα από το σπίτι του.

«Πριν να καταλάβω τι συνέβαινε, έχασα την ικανότητα μου να αναπνέω. Ένιωσα ότι το στήθος μου καιγόταν. Τα μάτια μου έκαιγαν απίστευτα και δεν μπορούσα ούτε να ουρλιάξω για να ειδοποιήσω τους φίλους μου» είπε. «Οπότε άρχισα να χτυπάω το στήθος μου ξανά και ξανά μέχρι που κατάφερα να πάρω την πρώτη μου ανάσα».

Κι ενώ ο Qusai ανάρρωνε μέσα στο σπίτι του, άκουσε ανθρώπους να ουρλιάζουν στους δρόμους. Ένας γείτονας χτύπησε την πόρτα του και ζήτησε βοήθεια. Τα δυο παιδιά της πνίγονταν και έκαναν εμετό «μια περίεργη λευκή ουσία» είπε ο Qusai.

Βγήκαν στο δρόμο για να ζητήσουν βοήθεια και βρέθηκαν μπροστά σε μια «τρομακτική» σκηνή. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι «έτρεχαν και έπεφταν στο έδαφος, πνίγονταν, χωρίς να βλέπεις μια σταγόνα αίμα ή να ξέρεις τι συμβαίνει» μου είπε ο Qusai.

Ο Qusai εντόπισε ένα 13 αγόρι που ήταν ολομόναχο, πνιγόταν και έκανε εμετό. Έτρεξε προς αυτό και του έκανε καρδιοαναπνευστική ανάνηψη. «Είχε μεγάλα διεσταλμένα μπλε μάτια και έμοιαζαν σα να κοιτάνε σε μια άλλη διάσταση. Πάθαινε ασφυξία και μου φάνηκε πολύ αθώος για να πεθάνει με αυτό τον τρόπο ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο» είπε.

Ένας φίλος από τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (FSA) έφερε το αυτοκίνητο του για να μεταφέρει τραυματισμένους στο τοπικό νοσοκομείο εκστρατείας- ένα ελλιπώς εξοπλισμένο κέντρο με οκτώ γιατρούς για μια πόλη σχεδόν 14.000 ατόμων. Γέμισαν το αυτοκίνητο με έξι παιδιά και τρεις γυναίκες. Ο Qusai και το 13χρονο αγόρι κάθισαν στο πορτ-μπαγκάζ.

Εκατοντάδες άνθρωποι, όλοι εκτεθειμένοι σε αέριο σαρίν, είχαν ήδη φθάσει στο νοσοκομείο ζητώντας βοήθεια. Περισσότεροι από 550 άνθρωποι εκτέθηκαν εκείνη την  ημέρα στο αέριο στη Μοανταμίγια, σύμφωνα με τον  Qusai.

Τη φωτογραφία παραχώρησε ο Λευκός Οίκος.

Ανάμεσα στους νεκρούς

Την ώρα που ο Qusai πήγε να βγει από το αυτοκίνητο, αισθάνθηκε ότι λιποθυμούσε. Έπεσε στο έδαφος και έχασε τις αισθήσεις του. Μετά η καρδιά του σταμάτησε.

Αργότερα έμαθε ότι οι φίλοι του είχαν μεταφέρει το σώμα του μέσα στο νοσοκομείο. Οι γιατροί του έκαναν καρδιοαναπνευστική ανάνηψη αλλά δεν μπορούσαν να τον συνεφέρουν. Έβαλαν το σώμα του σε μια στοίβα με άλλους Σύρους που σκοτώθηκαν κατά την επίθεση.

Αυτό θα μπορούσε να είναι το τέλος του Qusai. Ευτυχώς, 45 λεπτά αργότερα, ένας φίλος είδε το σώμα του. Κλαίγοντας, ο φίλος πήγε κοντά και άρχισε να κουνάει το πτώμα. Ο Qusai έκανε μικρές κινήσεις. Έτσι οι γιατροί για να τον φέρουν στη ζωή του έκαναν επιπλέον ενέσεις ατροπίνης. Έπλυναν το σώμα του με παγωμένο νερό πολλές φορές, προσπαθώντας να τον καθαρίσουν από τα χημικά. Μισή ώρα αργότερα, ο Qusai ξύπνησε.

«Στεκόμουν στο δρόμο κοντά στο νοσοκομείο χωρίς να φοράω παρά μόνο το εσώρουχο μου. Ξεπάγιαζα γιατί το σώμα μου ήταν καλυμένο με νερό. Προσπαθούσα να καταλάβω τι συνέβαινε, γιατί όλα τα έβλεπα να γίνονται σε αργή κίνηση» είπε ο Qusai.

Οι στρατιωτικές δυνάμεις του Σύρου προέδρου, Μπασίρ αλ Άσαντ εκμεταλλεύτηκαν τον πανικό. Επιτέθηκαν στην πόλη από την ξηρά. Οι ειδικές δυνάμεις φορούσαν πλήρη προστατευτικό εξοπλισμό χημικής επίθεσης. Το πυροβολικό χτύπησε την πόλη. Από αέρος, καθεστωτικά αεροσκάφη έριχνα βόμβες. «Η γη κυριολεκτικά έτρεμε κάτω από τα πόδια μου όταν ξύπνησα» είπε ο Qusai. «Χρησιμοποίησαν απίστευτες δυνάμεις».

Η επίθεση με χημικά όπλα ήταν τμήμα μιας συντονισμένης προσπάθειας να πάρουν τον έλεγχο της πόλης από τον FSA. Η Μοανταμίγια, λιγότερο από 10 μίλια από το κέντρο της Δαμασκού, θεωρείται στρατηγική πύλη στα νοτιοδυτικά της πρωτεύουσας. Βρίσκεται επίσης κοντά σε σημαντικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις-τα στρατόπεδα της προεδρικής φρουράς, το στρατιωτικό αεροδρόμιο al Mazzeh, την έδρα της Διεύθυνσης Πληροφοριών της Αεροπορίας και την κύρια βάση  της 4ης Μονάδας Τεθωρακισμένων, της οποίας ηγείται ο αδερφός του Άσαντ, Μαχέρ.

Παρά τις σοβαρές προσπάθειες τους, εκείνη την ημέρα, το καθεστώς απέτυχε να ανακτήσει τον έλεγχο της πόλης από τους αντάρτες.

Ογδόντα πέντε άνθρωποι πέθαναν αφού εκτέθηκαν στο σαρίν, σύμφωνα με τον Qusai κι ακόμα 50 σκοτώθηκαν από τα συνεχή πυρά του πυροβολικού, τον βομβαρδισμό και την επίγεια επίθεση.

«Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν τη φρίκη εκείνης της μέρας» είπε ο Qusai.

Τη φωτογραφία παραχώρησε ο Qusai Zakarya.

Ο Κόσμος Στρέφει την Προσοχή του στη Συρία

Οι γεμάτες με αέριο σαρίν βόμβες του καθεστώτος έκαναν κακό σε χιλιάδες ανθρώπους και σκότωσαν περίπου 1.400 Σύρους σε όλη τη Δαμασκό εκείνη την ημέρα. Οι εικόνες των στοιβών με νεκρά από τα χημικά όπλα παιδιά γρήγορα κυριάρχησαν στα δελτία ειδήσεων. Αυτή δεν ήταν η πρώτη επίθεση με χημικά όπλα, αλλά το οπτικό υλικό και ο μεγάλος αριθμός των θυμάτων οδήγησαν την διεθνή κοινότητα να ζητήσει την τιμωρία των υπευθύνων.

Στην Ουάσινγκτον, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα απείλησε τη Συρία με στρατιωτική επίθεση. Λίγους μήνες νωρίτερα, ο Λευκός Οίκος είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το καθεστώς Άσαντ είχε χρησιμοποιήσει χημικά όπλα για να σκοτώσει 100-150 Σύρους σε πολλαπλές παλιότερες επιθέσεις.

«Ο πρόεδρος έχει καταστήσει σαφές ότι η χρήση χημικών όπλων- ή η παράδοση τους σε τρομοκρατικές οργανώσεις- αποτελεί κόκκινη γραμμή για τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς εδώ και καιρό υπάρχει η εδραιωμένη θέση κατά της χρήσης χημικών όπλων από πλευράς διεθνούς κοινότητας» ανακοίνωσε ο Λευκός Οίκος στις 13 Ιουνίου 2013.

Οι Σύροι πανηγύρισαν, πιστεύοντας ότι έστω μετά τη φρίκη των χημικών επιθέσεων η Δύση επιτέλους θα έριχνε τον Άσαντ.

Ήμουν στην Τουρκία όταν έπεσαν τα χημικά στην Μοανταμίγια. Μέσω Skype, μίλησα σε Σύρους στη Δαμασκό οι οποίοι είχαν επιζήσει της επίθεσης. Την επόμενη μέρα πήγα στα σύνορα με την Συρία και συνάντησα  πρόσφυγες που έφευγαν από τη χώρα. Φοβόντουσαν μελλοντικές επιθέσεις με χημικά όπλα και απαιτούσαν την αμερικανική παρέμβαση.

Στο μεταξύ, επιθεωρητές όπλων των Ηνωμένων Εθνών μετέβησαν στην Μοανταμίγια για να εξετάσουν τους ασθενείς και να συγκεντρώσουν στοιχεία. Ο Qusai τους συνόδεψε στο νοσοκομείο, μεταφράζοντας και εξηγώντας τι είχε συμβεί. Οι στρατιώτες του Άσαντ έριξαν πυρά κατά των οχημάτων του ΟΗΕ και βομβάρδισαν την πόλη. Ωστόσο οι επιθεωρητές εξέτασαν του επιζήσαντες, πήραν δείγματα αίματος και ιστού και εξέτασαν τα απομεινάρια των πυραύλων.

Τα στοιχεία ήταν σαφή. Όμως οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι το 75% των Αμερικανών αντιτίθενται σε μια στρατιωτική επίθεση κατά της Συρίας. Ο Ομπάμα άλλαξε πορεία. «Είμαι έτοιμος να ενεργήσω για να αντιμετωπίσω αυτή την αισχρή πράξη» ανακοίνωσε στις 31 Αυγούστου 2013, μόλις 10 μέρες μετά την επίθεση. Ο Ομπάμα ενήργησε μεταθέτοντας στο Κογκρέσο να πάρει την τελική απόφαση.

Με το βρετανικό κοινοβούλιο να απορρίπτει την πρόταση στήριξης των ΗΠΑ σε μια στρατιωτική επίθεση κατά της Συρίας, το Κογκρέσο φαινόταν έτοιμο να ψηφίσει κατά της αμερικανικής επιχείρησης. Δεν ήθελαν να συμμετέχουν σε άλλη μία μακρινή σύγκρουση, έστω κι αν είχαν μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν σκοτωθεί περισσότεροι από 100.000 Σύροι.

Ο Ομπάμα ζήτησε από το Κογκρέσο να καθυστερήσει την ψηφοφορία. Την ίδια ώρα η σύμμαχος της Συρίας Ρωσία έκανε συμφωνία με διεθνείς παρατηρητές για να καταστρέψουν τα χημικά όπλα και τους χώρους παραγωγής τους.

Μπορούσα να νιώσω το θυμό και την απογοήτευση να οικοδομείται στην ψυχή των Σύρων. Είχαν πιστέψει στον Ομπάμα και αισθάνθηκαν προδομένοι. Η «κόκκινη γραμμή» είχε διασχιστεί τον Ιούνιο. Ακόμα μια αθετημένη αμερικανική υπόσχεση.

«Ήταν απολύτως αηδιαστικό για μένα» είπε ο Qusai. «Αισθανόμουν θυμωμένος και απογοητευμένος γιατί στρεφόμασταν σε όλο τον κόσμο ζητώντας βοήθεια και κανείς δεν έκανε κάτι. Κανένας δεν έκανε τίποτα μετά τη χημική επίθεση».

“Γονατίστε ή Λιμοκτονήστε” γραμμένο σε τοίχο στη Μοανταμίγια από καθεστωτικούς στρατιώτες.

Γονατίστε ή Λιμοκτονήστε

Το καθεστώς είχε μια άλλη τακτική στο οπλοστάσιο του: την πείνα.

Λόγω της αντίστασης των ανταρτών, το καθεστώς απέκλεισε την Μοανταμίγια από τον υπόλοιπο κόσμο, πολιορκώντας την από τις αρχές Νοεμβρίου του 2012. Οι στρατιωτικές δυνάμεις διέκοψαν όλες τις βασικές παροχές: ρεύμα, νερό, φυσικό αέριο, τρόφιμα. «Όλα απαγορεύονταν» είπε ο Qusai, σε μια προσπάθεια να εκτοπιστούν οι κάτοικοι και να προκληθούν προβλήματα στις τάξεις των εξεγερθέντων.

Κανείς δεν επιτρέπεται να μπει ή να βγει από την πόλη. Ούτε καν οι εργαζόμενοι στις ανθρωπιστικές οργανώσεις. Εκείνοι που επιχειρούν να φύγουν πυροβολούνται από τους ελεύθερους σκοπευτές της κυβέρνησης. Ο Qusai είπε ότι βοήθησε να ταφούν «πολλοί» πολίτες οι οποίοι προσπάθησαν να φύγουν.

Ο Abdul Hamah, 42 ετών, προσπάθησε να βγει από την Μοανταμίγια, τον Ιανουάριο του 2013 για να πάει να πάρει φάρμακα για την 7χρονη κόρη του. Το καθεστώς τον συνέλαβε, τον βασάνισε μέχρι θανάτου και έριξε το πτώμα του σε κοντινό δρόμο, λέει ο Qusai. Οι στρατιώτες άφησαν ένα σημείωμα στο πτώμα του που έγραφε: «Αυτό θα συμβεί σε οποιονδήποτε προσπαθήσει να βγει ή να μπει στη Μοανταμίγια. Ή θα είναι ηγέτης ο Άσαντ ή θα κάψουμε τη χώρα».

Τα αποθέματα σε ρύζι, ζάχαρη και νουντλς άρχισα να τελειώσουν μετά από επτά μήνες, λίγο πριν τις χημικές επιθέσεις. «Δεν είχαμε τίποτα για να επιβιώσουμε» είπε. Στη διάρκεια της πολιορκίας, ο Qusai έχασε περίπου 14 κιλά.

Ο κόσμος στη Μοανταμίγια στράφηκε στα ελαιόδεντρα, τα οποία είναι ηλικίας εκατοντάδων ετών. Με τις ελιές και τα φύλλα των ελαιόδεντρων θα έφτιαχναν «κάτι σαν σαλάτα ή μια σούπα, οτιδήποτε που θα μπορούσε να μας κρατήσει ζωντανούς» σύμφωνα με τον Qusai. Προφανώς δεν ήταν αρκετό.

«Οι άνθρωποι κυριολεκτικά γίνονταν φαντάσματα» είπε ο Qusai. «Τα πρόσωπα της είναι χλωμά, οι φωνές τους έχουν εξασθενήσει. Κοιτάς τα μάτια των ανθρώπων και βλέπεις πόσο κουρασμένοι είναι και πόσο απελπισμένοι επίσης».

Οι γιατροί της πόλης έδιναν βιταμίνες στους υποσιτιζόμενους ασθενείς, αλλά οι προμήθειες τους ήταν περιορισμένες και ανεπαρκής για να αντιμετωπιστεί το εκτεταμένο πρόβλημα. Σε λίγους μήνες, συνολικά 12 άτομα πέθαναν από πείνα-επτά παιδιά, τρεις γυναίκες και δυο ηλικιωμένοι.

Οι καθεστωτικές δυνάμεις είχαν γράψει στους τοίχους κτιρίων στην Μοανταμίγια ‘Γονατίστε ή Λιμοκτονήστε’. «Είναι οργανωμένη στρατηγική. Είναι όπλο πολέμου η λιμοκτονία του κόσμου μέχρι θανάτου» είπε ο Qusai.

Ένα παιδί στη Μοανταμίγια που δεν επέζησε από την εκστρατεία πείνας που έχει εξαπολύσει το καθεστώς.

Ζωή Σε Πολιορκία 

Όλες οι δημόσιες υπηρεσίες στη Μοανταμίγια ανέστειλαν τη λειτουργία τους, συμπεριλαμβανομένων των σχολείων. Όμως οι γιατροί ασκούν τα καθήκοντα τους στο νοσοκομείο εκστρατείας που έχει στηθεί σε ένα υπόγειο 275 τμ με δέκα κρεβάτια για 30.000 ανθρώπους.  Τα τρία νοσοκομεία της πόλης καταστράφηκαν κατά τις στρατιωτικές επιθέσεις από τις καθεστωτικές δυνάμεις. (Τζαμιά και σχολεία καταστράφηκαν επίσης). Μετά την έναρξη της πολιορκίας, μόνο πέντε γιατροί και τρεις φοιτητές ιατρικής παρέμειναν.

Περισσότεροι από 400 άνθρωποι στη Μοανταμίγια έχουν πεθάνει λόγω έλλειψης ιατρικής φροντίδας, λέει ο Qusai. «Οι γιατροί ήταν σχεδόν αβοήθητοι» είπε ο Qusai, ενώ τους αποδίδει τα εύσημα επειδή έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν, όπως για παράδειγμα «έκαναν εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς με φακό ή μερικές φορές με κερί».

Τα καθεστωτικά αεροσκάφη βομβάρδιζαν την πόλη σχεδόν σε καθημερινή βάση. Ελικόπτερα, αδιακρίτως έριχναν βόμβες βαρέλια (γεμάτα με εκρηκτικά, καρδιά κι άλλα υλικά) που έπεφταν όπου τα παρέσυρε ο αέρας. Οι επίγειες συριακές δυνάμεις γάζωναν καθημερινά την Μοανταμίγια. Όταν μιλούσα στο Skype με τον Qusai κι άλλους ακτιβιστές στην πόλη, μπορούσα να ακούσω τον ήχο των βομβαρδισμών. Ο Qusai ισχυρίζεται ότι σκοτώθηκαν περισσότεροι από 600 άνθρωποι και 900 τραυματίστηκαν σε αυτές τις επιθέσεις. Τα περισσότερα θύματα ήταν γυναίκες και παιδιά.

Ντόπιοι, ανάμεσα τους και ο Qusai, δημιούργησαν μια επιτροπή ανακούφισης που προμηθεύει τον κόσμο με τρόφιμα και βοηθάει να καλυφθούν άλλες ανάγκες. Η επιτροπή μάζευε τρόφιμα και τα κρατούσε σε χώρο αποθήκευσης, για να τα δώσει σε εκείνους που τα χρειάζονταν περισσότερο (κυρίως οικογένειες με γυναίκες και παιδιά).

Παράλληλα ο Qusai μαζί με άλλους πολιόρκησαν τον ΟΗΕ, την Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού και άλλες διεθνείς οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας. «Αλλά κανείς δεν ήταν σε θέση να κάνει τίποτα ή δεν έκανε τίποτα επειδή ξέρω ότι όταν υπάρχει θέληση,  υπάρχει και τρόπος. Όμως κανείς δεν είχε τη θέληση να μας βοηθήσει» μου είπε ο Qusai.

Ο ΟΗΕ προσπάθησε να φέρει τρόφιμα, αλλά οι δυνάμεις του Άσαντ σταμάτησαν τα οχήματα πριν μπουν στην πόλη.

Η ζωή σε πολιορκία ήταν «αφόρητη» μου είπε. Προσπάθησε να μου το εξηγήσει: «Φαντάσου ότι ξυπνάς μια μέρα και γνωρίζεις ότι δεν έχεις φαγητό στο σπίτι σου. Κι όταν θέλεις να πας να αγοράσεις τρόφιμα, στρατιώτες σε πυροβολούν για να σε αποτρέψουν. Βλέπεις βόμβες και αεροσκάφη να πέφτουν στη γειτονιά σου και το δρόμο σου».

«Όταν επιστρέφεις σπίτι, βλέπεις την οικογένεια, τα παιδιά, την αδελφή και την γυναίκα σου να λιμοκτονούν. Κυριολεκτικά πεθαίνουν στην πείνα. Είναι πεινασμένοι και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να τους βοηθήσεις. Φαντάσου πως απογοητευτικό και σπαρακτικό είναι αυτό» είπε. «Πραγματικά ελπίζω κανείς να μη χρειαστεί να βιώσει παρόμοια κατάσταση».

Ο Qusai επισημαίνει ότι εκατομμύρια Σύροι σε όλη τη χώρα δεν έχουν ασφάλεια, εκπαίδευση, ιατρική περίθαλψη.

Σύροι εγκαταλείπουν την Μοανταμίγια, όταν το καθεστώς διακόπτει προσωρινά την πολιορκία και επιτρέπει στον κόσμο να φύγει από την πόλη.

Οι Άμαχοι Επιτρέπεται να Φύγουν από την Μοανταμίγια

Με τα εξαιρετικά αγγλικά του και πρόσβαση στο διαδίκτυο, ο Qusai έγινε ο εκπρόσωπος της πόλης στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ελπίζοντας ότι θα υπάρξει παρέμβαση. Πρώτη φορά μίλησα με τον Qusai τον Οκτώβριο του 2013 και έγραψα ένα από τα πρώτα κομμάτια για την πολιορκία της Μοανταμίγια για το VICE. Τρεις μέρες αργότερα, το υπουργείο Εξωτερικών το πρόσεξε και κάλεσε το καθεστώς να επιτρέψει την πρόσβαση της ανθρωπιστικής βοήθειας.

Τελικά το καθεστώς συμφώνησε να επιτρέψει στους άμαχους να φύγουν από την πόλη. Περίπου 4.500 άνθρωποι, κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, μεταφέρθηκαν έξω από την πόλη με λεωφορείο στο γειτονικό στρατιωτικό αεροδρόμιο al Mazzeh.

Όταν έφθασαν όμως, οι περισσότεροι από αυτούς συνελήφθησαν ή εκτελέστηκαν σύμφωνα με τον Qusai. Γυναίκες βιάστηκαν. Οικογένειες ληστεύτηκαν. «Ακόμα και μερικά μικρά παιδιά πέθαναν από βασανιστήρια» είπε. Εκατοντάδες αγνοούνται ακόμα.

Σε τοίχο στη Μοανταμίγια: «Που είναι η [καθεστωτική] υπηρεσία ασφαλείας να μας προκαλέσει; Εδώ είναι η Μοανταμίγια και ο Θεός είναι μαζί μας».

Ανταλλαγή Ανθρώπων για Τρόφιμα

Οι εναπομείναντες χιλιάδες ανθρώπων στη Μοανταμίγια εξακολουθούσαν να μην έχουν φαγητό ή πρόσβαση σε ανθρωπιστική βοήθεια. Το καθεστώς προσφέρθηκε να δώσει φαγητό μόνο εάν οι αντάρτες παραδίνονταν. Αυτή δεν αποτελούσε επιλογή για τους ανθρώπους της Μοανταμίγια.

Αν και ήδη λιμοκτονούσε, ο Qusai άρχισε απεργία πείνας στις 26 Νοεμβρίου του 2013. Ο ακτιβιστής έγραφε σε μπλογκ καθημερινά και καλούσε τον κόσμο έξω από τη Συρία να συστρατευθεί μαζί του.

Ακτιβιστές, υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέλη του Κογκρέσου, ακαδημαϊκοί και χιλιάδες Αμερικανοί υποστήριξαν την προσπάθεια του παίρνοντας μέρος σε μια Διεθνή Αλληλέγγυα Απεργία Πείνας που άρχισε στις 20 Δεκεμβρίου του 2013. Περισσότερες από 30 πόλεις στη Συρία αντιμετώπισαν παρόμοιους αποκλεισμούς, και πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι δέχθηκαν τις επιπτώσεις. Συνέχισαν μέχρι τις 22 Ιανουαρίου 2014, όταν άρχισαν οι ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ της κυβέρνησης και των ανταρτών στη Γενεύη.

Ο Qusai δεν έλαβε τροφή για 33 ημέρες και σταμάτησε την απεργία πείνας στις 28 Δεκεμβρίου του 2013 για «λόγους υγείας».

Δυο ημέρες νωρίτερα, το τοπικό συμβούλιο της Μοανταμίγια που ελέγχεται από την αντιπολίτευση, είχε υπογράψει ανακωχή με την κυβέρνηση της Συρίας.

Ο Qusai, θυμάται, ότι δεν ήταν χαρούμενος με τα αποτελέσματα της απεργίας πείνας που έκανε γιατί η διεθνής πίεση δεν ανάγκασε το καθεστώς να σταματήσει την πολιορκία.

Αντί αυτού, η πόλη δέχθηκε αποσπασματικές προσφορές από το καθεστώς, με αντάλλαγμα τρόφιμα.

Όταν οι ντόπιοι ανάρτησαν τη σημαία της συριακής κυβέρνησης στο υψηλότερο σημείο της πόλης, ο στρατός έστειλε το πρώτο φορτίο με τρόφιμα σε διάστημα 15 μηνών. «Ήταν λιγότερο από ένα γεύμα για κάθε άτομο-400 γραμμάρια, κατά ανώτατο όριο. Ρύζι και ζάχαρη. Μιάμιση φέτα ψωμί» είπε ο Qusai στον ρεπόρτερ Michael Weiss.

Έπειτα οι αντάρτες διαπραγματεύτηκαν ένα θωρακισμένο φορτηγό. Περισσότερα τρόφιμα έφθασαν στην πόλη.

Η 4η Μονάδα Τεθωρακισμένων, στη συνέχεια, ζήτησε να ανακρίνει συγκεκριμένους αντάρτες στρατιώτες στη Μοανταμίγια. Είπαν ότι «απλώς ήθελαν να κάνουν μια συζήτηση με αυτούς τους ανθρώπους» σύμφωνα με τον Qusai. Περίπου 100 νεαροί άνδρες, χαμηλόβαθμοι στο στράτευμα, παραδόθηκαν μόνοι τους. Κάποιοι άλλοι προσφέρθηκαν να παραδοθούν κι αυτοί. Περισσότερα τρόφιμα έφθασαν στην πόλη.

Βαρύς και ελαφρύς οπλισμός επίσης ανταλλάχθηκε έναντι περισσότερων τροφίμων. «Τους δώσαμε είκοσι AK-47, τα περισσότερα από τα οποία δεν λειτουργούσαν καλά. Έστειλαν κι άλλο φορτίο με τρόφιμα» εξήγησε ο Qusai.

Τώρα, το δημοτικό συμβούλιο συγκεντρώνει χρήματα από τους κατοίκους για να πληρώσει τα υπέρογκα ποσά που ζητάει το καθεστώς για ελάχιστα τρόφιμα και προκειμένου να κρατηθούν όλοι ζωντανοί. Ο αποκλεισμός συνεχίζεται.

Η Μεγάλη Απόδραση

Μετά την υπογραφή της ανακωχής, περισσότεροι από 7.000 άνθρωποι επέστρεψαν στην πόλη, συμπεριλαμβανομένων κατασκόπων της κυβέρνησης. «Σταμάτησα να αισθάνομαι ασφαλής μετά την ανακωχή. Η πόλη ήταν ανοιχτή και ένιωθα ότι μπορούσαν να με πιάσουν οποιαδήποτε στιγμή» εξήγησε.

Ο φόβος του ήταν δικαιολογημένος. Ο Qusai είχε τραβήξει την προσοχή της κυβέρνησης. «Εάν θέλεις η ανακωχή να προχωρήσει ομαλά, βούλωσε το Qusai, εντελώς» του είπε ο Ghassan Bilal, διοικητής της 4ης Μονάδας Τεθωρακισμένων τον Ιανουάριου του 2014. Ο Bilal υποτίθεται ότι προσπάθησε να πάρει με το μέρος τους τον Qusai.

Δυο εβδομάδες αργότερα, η μουχαμπαράτ (η μυστική αστυνομία) ήρθε σε επαφή με τον Qusai. Εγγυηθήκαν την ασφάλεια του, προσφέρθηκαν να τον συνοδεύσουν στην έδρα της 4ης Μονάδας Τεθωρακισμένων στη Δαμασκό για να συναντήσει τον Bilal.

Το καθεστώς είχε «απαιτήσει ορισμένοι ακτιβιστές στην Μοανταμίγια να φύγουν ως προϋπόθεση για την ανακωχή» σύμφωνα με ανάρτηση του Qusai στη σελίδα του στο Facebook, στις 3 Φεβρουαρίου 2014. Αρχικά είχε αντιταχθεί στην ανακωχή και ακόμα είναι υπέρ της καθολικής άρσης του αποκλεισμού. Εν μέρει, τελικά συμφώνησε να συναντήσει τον Bilal «λόγω της αυξανόμενης  πίεσης από τους κατοίκους, οι οποίοι ήθελαν τρόφιμα».

Κάτω από την πίεση των ντόπιων, ο Qusai συμφώνησε να μιλήσει. Στρατιώτες τον πήγαν στο ξενοδοχείο Dama Rose στη Δαμασκό, όπου έμεινε τέσσερις μέρες. Ήταν η πρώτη φορά που έφευγε από τη Μοανταμίγια από την έναρξη του αποκλεισμού, πριν από 15 μήνες.

Στη διάρκεια πολλών ημερών, ο Bilal προσπάθησε να πείσει τον Qusai να δουλέψει για το καθεστώς, λέγοντας στα διεθνή μέσα ενημέρωσης ότι οι συνθήκες έχουν βελτιωθεί στη Μοανταμίγια και σε όλη τη Συρία. Ο Qusai είπε στον στρατιωτικό διοικητή ότι χρειαζόταν χρόνο να το σκεφθεί.

Ενώ ο Bilal συνομιλούσε με τον Qusai, η μυστική αστυνομία ήρθε στο ξενοδοχείο για να τον συλλάβει. Ενώ τον κλωτσούσαν και τον χτυπούσαν, στρατιώτες του Bilal εμφανίστηκαν πάνω στην ώρα για να τους σταματήσουν. Ο  Qusai πιστεύει ότι ήταν ένα περίτεχνο κόλπο, μια προσπάθεια να τον κάνουν να εμπιστευθεί τον Bilal.

Πραγματικά, ο Qusai δεν είχε επιλογή. Εάν αρνούνταν αυτό πιθανώς θα σήμαινε ότι θα φυλακίζονταν επ’αόριστο, θα βασανίζονταν ή θα δολοφονούνταν. Έτσι ο Qusai είπε ψέματα στον Bilal ότι θα έλεγε στα διεθνή μέσα ενημέρωσης πως όλα ήταν καλά στη Συρία.

Ο Qusai έπεισε τον Bilal ότι οι ρεπόρτερ δεν θα τον πίστευαν ενώ βρισκόταν σε περιοχή του καθεστώτος και ότι έπρεπε να πάει στο Λίβανο.

Ο Bilal «ήταν αρκετά ηλίθιος για να με πιστέψει» είπε ο Qusai. Τον συνόδεψαν στα σύνορα και χρησιμοποίησε ψεύτικο διαβατήριο με φωτογραφία που δεν του έμοιαζε καν προκειμένου να μπει στο Λίβανο.

Σίγουρα ήταν ελεύθερος αλλά ακόμα φοβόταν τις επιθέσεις από Σύρους πράκτορες. Ο Qusai περνούσε όλο το χρόνο του με ξένους δημοσιογράφους. «Ακόμα και στο Λίβανο, ήξερα ότι βρισκόταν κάποιος που παρακολουθούσε με κάποιο τρόπο» μου είπε.

Τόσο το συριακό καθεστώς όσο και η ρωσική κυβέρνηση παγίδευσαν το κινητό τηλέφωνο του. «Μερικές φορές άκουγε ότι άνοιγαν τις γραμμές και μιλούσαν στα ρώσικα και άλλες φορές άκουσα τον τηλεφωνητή του δικτύου Syriatel» είπε.

Συνεργαζόμενος με Αμερικανούς ακτιβιστές, ο Qusai εξασφάλισε τουριστική βίζα για τις ΗΠΑ.

Για να φύγει από το Λίβανο, έπρεπε πρώτα να περάσει από τους πράκτορες της Χεζμπολάχ που ελέγχονται από το Ιράν, στο αεροδρόμιο της Βηρυτού. «Πραγματικά αισθάνθηκα σαν τον Μπεν Άφλεκ στην ταινία Αργώ» είπε. Μόνο όταν το αεροπλάνο απογειώθηκε ο Qusai αισθάνθηκε πραγματικά ασφαλής.

Έφθασε στην Ουάσινγκτον, τον Μάρτιο με τουριστική βίζα.

Ο Qusai, από τότε που έφυγε από τη Μέση Ανατολή, κάνει συνεχώς ομιλίες ενημέρωσης.

Οι συνέπειες της προδοσίας του Ομπάμα

Ουσιαστικά, ο Qusai κατηγορεί τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα.

Από τότε που έφθασε στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Qusai μιλάει σε όλη τη χώρα, κυρίως στα πανεπιστήμια. Συναντάται με Αμερικανούς πολιτικούς στην Ουάσινγκτον, συμπεριλαμβανομένων γερουσιαστών και βουλευτών. Μιλάει σε δημοσιογράφους και χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να εξηγήσει την κατάσταση στη Συρία. Γράφει την αυτοβιογραφία του. «Κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να ενισχύσω την ευαισθητοποίηση του κόσμου» είπε. Ο στόχος του είναι ο κόσμος να στηρίξει την επανάσταση στη Συρία.

Συνάντησα τον Qusai στο Νιού Χέβεν του Κονέκτικατ. Είχε έρθει να μιλήσει σε μια ομάδα φοιτητών νομικής στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ. Είχαμε ήδη μιλήσει στο τηλέφωνο για ώρες, αλλά ήθελα να τον συναντήσω προσωπικά. Καθώς τον άκουγα να λέει την ιστορία του σε μια τάξη, συνειδητοποίησα ότι η περιγραφή του για το τι του συνέβη ήταν σχεδόν πανομοιότυπη με αυτά που είπε σε μένα. Χρησιμοποίησε τις ίδιες ισχυρές εκφράσεις και φράσεις για να την διηγηθεί. Ήταν σαν μια ξύλινη ομιλία κάποιου πολιτικού.

«Πως αισθάνεσαι που λες την ίδια ιστορία ξανά και ξανά;» τον ρώτησα μετά την παρουσίαση του.

«Μερικές φορές αισθάνομαι ότι είμαι επιζήμιος» μου είπε «γιατί λέω την ιστορία ξανά και ξανά, σχεδόν κάθε μέρα στα μέσα ενημέρωσης ή στη διάρκεια εκδηλώσεων. Και είναι τόσο αηδιαστικό και θλιβερό όλο αυτό που συνέβη, σα να μην ήταν αρκετό που η διεθνής κοινότητα και οι ΗΠΑ, ο πρόεδρος Ομπάμα δεν έκαναν τίποτα κατά του καθεστώτος Άσαντ-να υπάρξουν κάποιου είδους συνέπειες για τη σφαγή με τα χημικά όπλα, τουλάχιστον».

Μεταξύ άλλων, ο Qusai έχει συναντήσει τον υφυπουργό του υπουργείου Εξωτερικών για θέματα δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εργασίας, τον διευθυντή του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας για τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική και άλλους διευθυντές στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας στο Λευκό Οίκο. Επιπροσθέτως, ο Qusai ενημέρωσε περίπου 20 αξιωματικούς και αξιωματούχους από τα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας των ΗΠΑ. Ο Qusai συνάντησε επίσης ανώτερους αξιωματούχους από τα επιτελεία των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατικών στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων στη Βουλή.

Οπουδήποτε πάει, Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε ότι θέλουν να κάνουν περισσότερα για τη Συρία αλλά υποστηρίζουν πως τους σταματάει ο Λευκός Οίκος.

«Πολλοί ανώτεροι κυβερνητικοί αξιωματούχοι είναι τσαντισμένοι» με την αδράνεια του Ομπάμα, είπε ο Qusai.

Ο Qusai μιλάει σε μια ομάδα φοιτητών νομικής στη Νομική Σχολή του Γέιλ στο Κονέκτικατ. Φωτογραφία από τον Zack Baddorf.

Η Πρέσβειρα του ΟΗΕ, Σαμάνθα Πάουερ Θέλει να Κάνει Περισσότερα

Σε μια ωριαία συνάντηση, πρόσωπο με πρόσωπο, στα Ηνωμένα Έθνη, η Αμερικανίδα πρέσβειρα στον ΟΗΕ, Σαμάνθα Πάουερ, συνέκρινε την κατάσταση στη Συρία με αυτά που έχει ζήσει ως αυτόπτης μάρτυρας στη Βοσνία ως πολεμική ανταποκρίτρια. Στο βιβλίο της A Problem from Hell: America and the Age of Genocide, η Πάουερ λέει ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να είχαν σώσει χιλιάδες ζωές στη Βοσνία και τη Ρουάντα. Στη διάρκεια της συζήτησης της με τον Qusai, η Πάουερ υπαινίχθηκε ότι θα μπορούσε να είχαν σωθεί περισσότερες ζωές εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν κάνει περισσότερα στη Συρία επίσης.

«Στα γραπτά της και τον τρόπο σκέψης της η κα Πάουερ συχνά διαχωρίζει τους Αμερικανούς αξιωματούχους σε εκείνους οι οποίοι πίεσαν για δράση [σε παλιότερους πολέμους] και εκείνους οι οποίοι βρήκαν λόγους για να μην αναμειχθούν οι ΗΠΑ. Ως μέλος του κυβέρνησης του Προέδρου και αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στα Ηνωμένα έθνη, μπορεί να έχει αποφασίσει ήδη σε  ποια κατηγορία ανήκει» έγραψε πέρυσι ο δημοσιογράφος Raf Sanchez στην Telegraph.

Η Πάουερ δεν μπορεί να μιλήσει ευθέως ή δημοσίως κατά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής αλλά μερικοί Σύροι ακτιβιστές μου είπαν ότι θα έπρεπε να υψώσει ηθικό ανάστημα υποβάλλοντας την παραίτηση της, ως διαμαρτυρία για την αμερικανική αδράνεια και να εργαστεί εκτός της κυβέρνησης για να σώσει ζωές Σύρων. Ο διπλωμάτης καριέρας, Fred Hof για παράδειγμα, παραιτήθηκε από τη θέση του ως επικεφαλής διπλωμάτης επιφορτισμένος να ηγηθεί των διαπραγματεύσεων ώστε να λήξει η συριακή διαμάχη και από τότε είναι ισχυρός υποστηρικτής μιας στρατιωτικής επίθεσης κατά της Συρίας.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, αφού μίλησαν ιδιαιτέρως η Πάουερ προσκάλεσε τον Qusai να παρακολουθήσει τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στις 22 Μαϊου. Το Συμβούλιο υιοθέτησε ένα ψήφισμα ώστε να παραπεμφθεί η κατάσταση στη Συρία στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Μετά την προβλέψιμη άσκηση βέτο της Κίνας και της Ρωσίας, η Πάουερ ζήτησε από τον Qusai να σταθεί ενώπιον του ακροατηρίου καθώς εκείνη θα έλεγε την ιστορία του. «Ο λαός της Συρίας δεν θα δει δικαιοσύνη σήμερα. Θα δουν έγκλημα, όχι τιμωρία» είπε.

«Η πρέσβειρα Πάουερ ήταν το πρώτο άτομο που είχε το κουράγιο να ανοίξει και να διαβάσει ένα από αυτά τα μηνύματα που έστειλε ο λαός της Συρίας» έγραψε ο Qusai στο μπλογκ του.

Ο Qusai είπε ότι ο Ομπάμα έκανε «ένα μεγάλο λάθος» στο να μην απαντήσει και πως θα έπρεπε «να σταματήσει να προσπαθεί να κάνει διάλογο με έναν τρελό»-τον Μπασάρ αλ Άσαντ. «Αυτό το μήνυμα που στέλνει σε όλους τους τρελούς για εξουσία όπως η Βόρεια Κορέα ή το Ιράν, είναι πολύ κακό» είπε, συγκρίνοντας τον Ομπάμα με ένα παιδί που κλείνει τα μάτια του και ελπίζει τα άσχημα πράγματα να εξαφανιστούν.

Αυτή η αδράνεια έχει «τρομοκρατήσει πολλούς ανθρώπους, ακόμα και μέσα στην αμερικανική κυβέρνηση» είπε ο Qusai. Δεν ήθελε να κατονομάσει τους «ανώτερους αξιωματούχους» οι οποίοι επέκριναν την εξωτερική πολιτική του Ομπάμα επειδή του μίλησαν εμπιστευτικά.

Ο Qusai στηρίζει την ιδέα για τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, προκειμένου να σταματήσει το καθεστώς να βομβαρδίζει αμάχους. Αυτό θα καταργούσε την ανάγκη για παροχή αντιαεροπορικών πυραύλων που θα μπορούσαν να πέσουν στα χέρια Ισλαμιστών. Ο Qusai ζητάει επίσης περισσότερα αντιαρματικά όπλα για τους αντάρτες, λέγοντας ότι αυτά θα μπορούσαν να αλλάξουν την πορεία του πολέμου. Πολλοί από τους Αμερικανούς αξιωματούχους που συνάντησε θέλουν τα ίδια πράγματα, επίσης.

«Δυστυχώς, οι δικτάτορες καταλαβαίνουν μόνο τη γλώσσα της ισχύος» μου είπε ο Qusai.

Ο Qusai πιστεύει ότι θα μπορούσε επίσης να κάνει το καθεστώς να πάρει στα σοβαρά τις διαπραγματεύσεις και να αρχίσει να παραδίδει την εξουσία. Στη διάρκεια των συνομιλιών στη Γενεύη, το καθεστώς τριπλασίασε τον αριθμό των επιθέσεων με βαρέλια- βόμβες στο Χαλέπι. Οι άνθρωποι στη γη τις αποκαλούσαν «Βαρέλια της Γενεύης». Οι συνεχιζόμενες δολοφονίες αμάχων «έδειξαν στον κόσμο για ακόμα μια φορά ότι το καθεστώς δεν ενδιαφέρεται να έχει πολιτική διευθέτηση του ζητήματος στη Συρία» είπε ο Qusai.

Με περιορισμένα όπλα και κονδύλια να εισρέουν από τις ΗΠΑ, οι Σύροι στρέφονται προς ανεπιθύμητες τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η αλ Κάιντα. Αυτές οι ομάδες «γίνονται ισχυρότερες κάθε μέρα» σύμφωνα με τον Qusai, κερδίζοντας ανεκτίμητη πολεμική εμπειρία με τις επιθέσεις τους προς μετριοπαθείς ομάδες ανταρτών και τις καθεστωτικές δυνάμεις. «Δεν μπορείς να αγοράσεις εμπειρία» είπε ο Qusai.

Εάν το Ιράν ή Ρωσία σταματήσουν να προμηθεύουν με όπλα τον στρατό του Άσαντ, τότε επίσης θα μπορούσε να αλλάξει η ισορροπία των δυνάμεων, πρόσθεσε.

Ο Qusai προβλέπει ένα ζοφερό μέλλον στη Συρία εάν ο Άσαντ παραμείνει στην εξουσία. «Θα δούμε μόνο περισσότερο πόνο και περισσότερη δυστυχία για τον λαό της Συρίας» είπε. Αλλά με μια νέα πολιτική ηγεσία, ο Qusai είπε «θα είναι η πρώτη και αληθινή ευκαιρία για ειρήνη στη Μέση Ανατολή».

Ένα παιδί στη Μοανταμίγια.

Στήριξη για τη Συρία

Ο Kenan Rahmani, διευθυντής επιχειρήσεων στο Αμερικανο-Συριακό Συμβούλιο, ταξιδεύει με τον Qusai σε όλη την Αμερική από τον Μάρτιο και τον βλέπει ως έμπνευση για τους ακτιβιστές σαν κι εκείνον. «Φαίνεται να είναι πολύ, πολύ αισιόδοξος» μου είπε ο φοιτητής Νομικής.

«Πιστεύει ακράδαντα ότι η Συρία θα απελευθερωθεί, θα γίνει η Συρία που όλοι ονειρευόμαστε, ακόμα κι αν χρειαστούν 20 χρόνια, αλλά τελικά όλοι θα επιστρέψουμε στη Συρία για να ζήσουμε στη δημοκρατική χώρα που ονειρευόμαστε» είπε ο Rahmani, ένας Συρο-Αμερικανός του οποίου ο παππούς είχε φυλακιστεί και βασανιστή στη Συρία του Χαφέζ αλ Άσαντ.

Ο Qusai πάντα έχει νέες ιδέες για να κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν τη Συρία, σύμφωνα με τον Rahmani. Για παράδειγμα, ο Qusai εργάζεται πάνω σε μια καμπάνια στο πλαίσιο της οποίας γράφεται μια επιστολή που θα σταλεί στον Λευκό Οίκο για να ζητήσει από τον Πρόεδρο Ομπάμα «να σταματήσει τη γενοκτονία στη Συρία και να βοηθήσει το λαό της Συρίας να κερδίσει την ελευθερία του».

Ο Qusai συμμετέχει επίσης στην καμπάνια Blood Elections. Οι ακτιβιστές είχαν απορρίψει τις προεδρικές εκλογές, ενώ το καθεστώς συνεχίζει να «βομβαρδίζει και να σκοτώνει τους άμαχους».

Όταν οι άνθρωποι ρωτάνε τον Qusai τι μπορούν να κάνουν για να βοηθήσουν, τους λέει να ενισχύσουν την ευαισθητοποίηση του κόσμου για αυτό που συμβαίνει στη Συρία, ιδιαιτέρως μέσω των social media. Λέει στον κόσμο να μιλήσουν στους εκπροσώπους τους στο Κογκρέσο. Επίσης τους ζητάει να κάνουν δωρεές σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς που υποστηρίζουν το λαό της Συρίας.

Ο αποκλεισμός της Μοανταμίγια Συνεχίζεται  

Τα σημεία ελέγχου, τα στρατεύματα, οι ελεύθεροι σκοπευτές, τα τανκ βρίσκονται ακόμα γύρω από την Μοανταμίγια. Σήμερα κάποιοι άνθρωποι από τη Μοανταμίγια παρέχουν βοήθεια στους πολίτες στην Νταράγια, μια γειτονική πόλη που επίσης βρίσκεται αποκλεισμένη. Οι βόμβες συνεχίζουν να πέφτουν από τον ουρανό.

Περισσότεροι από 150.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει από την έναρξη της σύγκρουσης τον Μάρτιο του 2011. «Είναι σα να κάθεσαι εκεί και να περιμένεις την επόμενη μέρα και ποιος θα πεθάνει στη συνέχεια» μου είπε ο  Qusai. «Έχασα τους περισσότερους παιδικούς φίλους μου, φίλους από το γυμνάσιο, από το δημοτικό».

Περίπου 3 εκατομμύρια Σύροι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα. Ακόμα 6,5 εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί μέσα στη Συρία. Χιλιάδες έχουν βασανιστεί. Το καθεστώς χρησιμοποίησε χημικά και συμβατικά όπλα κατά των άμαχων πληθυσμών. Κι ενώ παροπλίζονται τα χημικά όπλα, τα καθεστωτικά αεροσκάφη ρίχνουν βαρέλια βόμβες γεμάτα με χλωρίνη στις περιοχές που ελέγχονται από τους αντάρτες.

Για να έχω μια αντιστοιχία, σταμάτησα στο Εθνικό Κοιμητήριο του Άρλινγκτον, σε ένα  πρόσφατο ταξίδι στην Ουάσινγκτον. Περισσότεροι από 300.000 Αμερικανοί είναι θαμμένοι σε αυτά τα εδάφη. Περπάτησα ανάμεσα στις ταφόπλακες για περίπου 15 λεπτά και βρήκα ένα σκιερό μέρος για να δουλέψω πάνω σε αυτό το κομμάτι. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς όλη αυτή την άσκοπη απώλεια ζωών, στην άλλη άκρη του κόσμου κι ότι ακόμα συνεχίζεται.

Βλέποντας τις «κανονικές ζωές» των ανθρώπων εδώ στις ΗΠΑ, ο Qusai είπε «δεν μου φαίνεται σωστό να βλέπω όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο και τους ανθρώπους να συνεχίζουν τις ζωές τους σα να μην συμβαίνει τίποτα κάπου αλλού. »

Ο λαός στις ΗΠΑ είναι «ευλογημένος» να έχει εξουσία, φαγητό και ασφάλεια είπε ο Qusai. «Τα θεωρούν δεδομένα. Δεν αγκαλιάζουν την οικογένεια και τους φίλους σφικτά όπως εμείς, επειδή δεν αισθάνονται ότι αυτή μπορεί να είναι η τελευταία φορά που τους βλέπουν» συνέχισε. «Δεν καταλαβαίνουν. Απλώς δεν καταλαβαίνουν».

«Αλλά αυτό θα αλλάξει. Θα μιλήσω, θα ουρλιάξω και θα γράψω μέχρι να αρχίσουν να ακούνε, μέχρι να καταλάβουν» είπε ο Qusai.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.