Οι 120 Ημέρες στα Σόδομα Ήταν η Πρώτη Ταινία που Πραγματικά με Σόκαρε

​Έχει αρχίσει να υπάρχει μια κοινή θεματική ​σε αυτήν την στήλη και έχει να κάνει με το γεγονός ότι για τους περισσότερους, η πιο έντονη κινηματογραφική τους εμπειρία είναι από κάποια ταινία που τους τάραξε. Το να σε ταρακουνάει κάτι, είναι μια αίσθηση που σου παίρνει κάποιο χρόνο για να ξεπεράσεις και κάποιες ταινίες έχουν την ικανότητα να σε τραβάνε μέσα στην κινούμενη άμμο τους και να μην σε αφήνουν να φύγεις εύκολα. Κάποιες ταινίες δεν μπορείς να τις αφήσεις ούτε στα όνειρά σου, σε ακολουθούν κι εκεί. Πρόσφατα είδα την αρκετά «γερασμένη» πλέον αλλά εξαιρετική δραματική σειρά του HBO, Oz -με φόντο μια φυλακή στο κοντινό μέλλον- και κάθε βράδυ, ονειρευόμουν ότι μαχαίρωνα τον Miguel Alvarez στην βιβλιοθήκη με μια ακονισμένη οδοντόβουρτσα. Ήταν πραγματικά πολύ περίεργο.

Ήμουν 13 ετών όταν απέκτησα την πρώτη μου e-mail-ική διεύθυνση και μέσω αυτού συνδέθηκα με τον άξονα της νεαρής κοινωνικής μου ζωής, το MSN Messenger. Έμπαινα σε φόρα και ιστότοπους και άρχιζα να μιλάω σε κόσμο και ναι, με κάποιους κρατάω και μια (περίπου) επαφή μέχρι σήμερα. Το διαδίκτυο ήταν ένα πολύ διαφορετικό μέρος τότε, έμοιαζε περισσότερο με υπαίθρια αγορά, με σκουριασμένα αλλά κουλ αντικείμενα προς πώληση, ενώ μια στο τόσο πετύχαινες και τίποτα μαλάκες να έχουν πάρει στο κατόπι κάποια γάτα.

Η νοσταλγία μου για τις «παλιές καλές μέρες» του διαδικτύου βέβαια, δεν μπορεί να με κάνει να ξεχάσω και τα αρνητικά αυτής της περιόδου. Με έβαλε μπροστά από εξαιρετικά αληθινές και απίστευτα ωμές εικόνες θανάτου. Ιστότοποι όπως το Ogrish και το Rotten μου έδειχναν εικόνες από μυαλά τιναγμένα σε πεζοδρόμια, σκουλήκια να βγαίνουν από τα στόματα νεκρών παιδιών, ξεραμένα πτώματα ιεροδούλων με σαπισμένα μάτια, πολύ μαυρίλα όπως και να το κάνεις.

Δεν έχασα όμως τον ύπνο μου. Είδα πραγματικά άρρωστα βίντεο αλλά δεν με ενόχλησαν. Όσο μεγάλωνα όμως, η δίψα μου για αίμα ατονούσε.

Θυμάμαι να βλέπω για πρώτη φορά το Salo (120 Ημέρες στα Σόδομα), σε μια από αυτές τις εκπομπές που καταπιάνονταν με τις Πιο Άρρωστες Ταινίες Όλων Των Εποχών. Το έδειξαν ανάμεσα σε ταινίες όπως το Cannibal Ferox, με την σκηνή με τα ανθρώπινα κόπρανα να μου μένει καρφωμένη στο μυαλό.

Ένα ηλιόλουστο απόγευμα λοιπόν, αποφάσισα να την «κατεβάσω». Λυπάμαι αν θεωρείται πως το «κατέβασμα» ταινιών είναι λάθος, αλλά ήμουν 17, δεν είχα λεφτά και σιγά μην έμπαινα στην διαδικασία να παραγγείλω μια Ιταλική ταινία τέχνης της δεκαετίας του '70 από το Amazon.

To αγάπησα από την πρώτη σκηνή. Η κλασσική μουσική που παίζει πάνω από τους τίτλους που δείχνουν τα ονόματα της ταινίας, των ηθοποιών και φυσικά του Pier Paolo Pasolini, του σκηνοθέτη, που ​δολοφονήθηκε 20 μέρες πριν την κυκλοφορία της ταινίας τον Νοέμβριο του 1975.

Ο Pasolini ήταν μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, που η σύνδεσή του με τον κομμουνισμό ίσως και να οδήγησε στον θάνατό του. Ήταν όμως αναμφισβήτητα ένα πλάσμα της κουλτούρας. Το Salo βασίστηκε στις 120 Ημέρες στα Σόδομα του Μαρκήσιου Ντε Σαντ και εξελίσσεται σε τέσσερα μέρη, ακολουθώντας το μοτίβο της Θείας Κωμωδίας του Δάντη, αλλά βέβαια με εντελώς διαφορετικό σενάριο.

Ακολουθεί την ιστορία τεσσάρων φασιστών -άντρες με τεράστια δύναμη και επιρροή- που απαγάγουν 18 νεαρά αγόρια και κορίτσια, στην συνέχεια επιλέγουν τέσσερις στρατιώτες με μεγάλα πέη ως συνεργάτες και κλειδώνονται σε μια απομακρυσμένη έπαυλη στις παρυφές της πόλης του Σαλό.

Οι άντρες, ο καθένας με τον τρόπο του, είναι όλοι σωματικά γκροτέσκοι, πρησμένοι και λιπόσαρκοι. Τέσσερις ηλικιωμένες κυρίες συνοδεύουν τους άντρες και τα παιδιά, εξιστορώντας ιστορίες από τα χρόνια τους ως ιερόδουλες και με ηχητικό φόντο μουσικής πιάνου, οι άντρες σοδομίζουν, βιάζουν και ξυλοκοπούν τους κρατούμενούς τους. Τους αναγκάζουν να φάνε σφολιάτες με σπασμένα γυαλιά, να παντρευτούν ο ένας τον άλλον, να περπατήσουν στα τέσσερα γυμνοί και να φυσικά να φάνε κόπρανα, ενώ οι άντρες δικαιολογούν με γλυκόλογα τις πράξεις τους. «Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από αναπνοή χωρίς μυρωδιά», λέει χαμογελαστά ένας από τους άντρες λίγο πριν σοδομίσει έναν στρατιώτη που βιάζει μια κοπέλα.

H ταινία τελειώνει με αηδιαστικό τρόπο, καθώς οι φασίστες δολοφονούν τους εναπομείναντες κρατούμενους, εναλλασσόμενοι και στον ρόλο του ηδονοβλεψία. Δύο εκ των στρατιωτών με τα μεγάλα πέη, χορεύουν ένα βαλς και έπειτα, η ταινία τελειώνει.

Φυσικά το να βλέπεις αληθινούς ανθρώπους να πεθαίνουν σε μια ταινία είναι σοκαριστικό και αν και δεν μετάνιωσα που είδα το Salo, δεν ξέρω αν θα πρότεινα σε κάποιον αυτήν την εμπειρία. Όμως αυτή η μίξη της διαταραγμένης φιλοσοφικής κουβέντας με την απίστευτη σαδιστική ωμότητα μου προκάλεσε και κάτι ακόμα. Με αηδίασε με έναν τρόπο που δεν γνώριζα: Μέσω της τέχνης με την οποία αυτοί οι άντρες εκτελούσαν τις αποτρόπαιες πράξεις τους, αγκαλιάζοντας την ποίηση των αιώνων, ενώ οι γλώσσες τους ήταν βουτηγμένες στο αίμα και τα σκατά.

Οι 120 Ημέρες στα Σόδομα, ήταν η πρώτη ταινία που είδα ποτέ μου που αναγνώρισα ως αληθινό έργο τέχνης. Δεν υπήρχε τιμωρία, δεν υπήρχε ήρωας, κακός, δεν υπήρχε κάποιο αληθινό μήνυμα πέρα από το ανώμαλο κήρυγμα των πρώην ιεροδούλων και των αξιωματούχων. Είναι όμως κάτι πιο μεγάλο από τα μέρη που την αποτελούν. Δεν είναι gore porn ή shock shlock. Είναι απεχθές και παιχνιδιάρικο ταυτόχρονα και αν μπορείτε να με πιστέψετε με έμαθε πώς να λέω ένα πράγμα και να κάνω κάτι άλλο στην επαγγελματική μου ζωή.

Είναι μια αποτρόπαια πανέμορφη ταινία, ένα ρόδο καλυμμένο με σπέρμα, ένα αριστούργημα.