FYI.

This story is over 5 years old.

News

Η Γενιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου Δεν Βρίσκεται πια στην Εφηβεία

Μια δολοφονία που επηρέασε μία ολόκληρη γενιά.
Άννα Νίνη
Κείμενο Άννα Νίνη
Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος

Στις 9 μ.μ. ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα , στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα στα Εξάρχεια. Μια ώρα μετά, η πληροφορία της εν ψυχρώ δολοφονίας έχει διαδοθεί και το κέντρο της Αθήνας παίρνει φωτιά.

Στις πορείες που οργανώνονται την επόμενη μέρα με κατεύθυνση τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, η κοινωνική σύνθεση των συμμετεχόντων περιλαμβάνει ως επί το πλείστον παιδιά στην ηλικία του Αλέξη. Λίγο μεγαλύτερους ή λίγο μικρότερους έφηβους που για πρώτη φορά κατεβαίνουν στο δρόμο στις 7 Δεκεμβρίου του 2008 και γυρίζουν στο σπίτι τους στα τέλη Γενάρη του 2009. Άνθρωποι που δεν έχουν προλάβει να χρωματιστούν κομματικά και πολιτικά δημιουργούν αυθόρμητα και απατρονάριστα ένα δικό τους κίνημα που σε αντίθεση με τα κινήματα του '60-'70 δεν περιέχει ελπίδα, αλλά απόγνωση.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Κάνουν καταλήψεις στα σχολεία τους, πορείες στα Αστυνομικά Τμήματα των περιοχών τους, κατεβαίνουν στο Σύνταγμα καθημερινά, δίνουν λουλούδια στις δυνάμεις καταστολής και ξαπλώνουν μπροστά τους για να αναπαραστήσουν νεκρά σώματα. Συγκρούονται με τα ΜΑΤ και εισπνέουν δακρυγόνα, απαξιώνουν το πολιτικό και το μιντιακό σύστημα και οργανώνουν τα δικά τους δίκτυα αντιπληροφόρησης. Κυρίως ασχολούνται με ένα τρόπο σχεδόν ποιητικό και έχουν μια εκτός ελέγχου λαχτάρα για αλλαγή.

Μερικούς μήνες μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου το ΠΑΣΟΚ αναλαμβάνει την διακυβέρνηση της χώρας και υπογράφει λίγο αργότερα το πρώτο Μνημόνιο. Σήμερα, επτά χρόνια και τρία Μνημόνια μετά, η γενιά αυτή μεγάλωσε και πρωταγωνιστεί σε μια Ελλάδα που διανύει μια περίοδο βαθιάς ύφεσης. Οι προοπτικές μπροστά τους μοιάζουν περιορισμένες ενώ τα αποτυπώματα της κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη του 2008 είναι σήμερα απτά, αναγνωρίσιμα και συνθέτουν το προφίλ της σύγχρονης ελληνικής νεολαίας που δηλώνει κάτι παραπάνω από δυσαρεστημένη με τον κόσμο, τις δυνάμεις καταστολής και την πολιτική της χώρας. Μεγάλο κομμάτι αυτής της γενιάς εντάχθηκε στον αναρχικό χώρο και όσοι αναρχικοί δέχτηκαν να μας μιλήσουν προϋπόθεση ήταν να μην δείξουμε τα πρόσωπά τους.

Νίκος

«Όταν ξεκίνησαν τα γεγονότα ήμουν ακριβώς στην ηλικία του Αλέξη. Αρχικά ήμουν αδιάφορος και θυμάμαι πως με παρακίνησαν οι συμμαθητές μου να κατέβω στις πορείες. Τότε δεν είχα καμιά επαφή κανένα πολιτικό χώρο, απλά μου φάνηκε σωστό το να πάρω μέρος στις κινητοποιήσεις. Μετά ξεκίνησα να ψάχνομαι, αυτό ήταν η αφορμή για να οργανωθώ, να διαβάσω, να αποκτήσω αναρχική πολιτική συνείδηση. Από εκείνο τον Δεκέμβρη που ένας αστυνομικός σκότωσε ένα παιδί στην ηλικία μου, δεν είδαμε καμιά αλλαγή στον τρόπο που λειτουργεί η αστυνομία. Αντιθέτως η κατάσταση έχει γίνει χειρότερη και από θαύμα δεν έχουμε παρόμοιες περιπτώσεις δολοφονιών. Η περίπτωση του Γρηγορόπουλου παραμένει χαραγμένη μέσα μας και δεν θα έπρεπε να τον ξεχάσουμε. Ούτε τον Αλέξη, ούτε τον Καλτεζά, ούτε κανένα νεκρό. Αυτό που έχω να πω για την Κυριακή είναι ότι ο κόσμος δεν χρειάζεται να περιμένει κι άλλες αφορμές για να εξεγερθεί. Έχει ήδη αρκετές και κάθε μορφή αντίστασης είναι καλή γιατί δείχνει πως συνειδητοποιούμε ότι κάτι πηγαίνει πολύ λάθος τριγύρω μας. Στην Ελλάδα απέχουμε πολύ από το να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα. Αυτό προϋποθέτει να αλλάξουν τα μυαλά των ανθρώπων και σήμερα δεν είμαστε, ούτε και ζούμε σαν άνθρωποι».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Μάιρα

«Πήγαινα Β΄ Γυμνασίου όταν ο Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε. Το αρχικό συναίσθημα ήταν το σοκ. Αργότερα ήρθε η οργή. Την επόμενη της δολοφονίας πήγαμε στο σχολείο και υπήρχε από όλους τους μαθητές διάθεση για κινητοποίηση παρά το γεγονός πως υπήρχαν καθηγητές που μας απειλούσαν με αποβολές γιατί θεωρούσαν πως ο Γρηγορόπουλος ευθυνόταν. Η άμεση αντίδραση μας ήταν να κάνουμε πορείες στο Αστυνομικό τμήμα της περιοχής μας, ενώ, επειδή ήμασταν και λίγο η γενιά του msn, θυμάμαι πως είχε έρθει σε όλους μας ένα μήνυμα να ανάψουμε κεριά στα μπαλκόνια και να κρεμάσουμε λευκά σεντόνια σαν ένδειξη πένθους σε ό, τι έγινε. Χωρίς να έχουμε καθοδήγηση από κανέναν και χωρίς κάποιος από εμάς να ανήκει σε κάποιο πολιτικό χώρο. Εγώ πολύ αργότερα, όταν μπήκα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, οργανώθηκα από το πρώτο έτος στη Νεολαία Συνασπισμού και μετέπειτα στη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, απ' όπου και αποχώρησα φέτος, ωστόσο συμμετέχω σε κινητοποιήσεις και πορείες.

Ο θάνατος του Γρηγορόπουλου ήταν ένα κινητήριο έναυσμα ώστε να δραστηριοποιηθώ πολιτικά προς την Αριστερά. Ήταν μια στιγμή που προσωποποιήθηκαν τα πάντα. Είδαμε ξαφνικά πως αυτά δεν γίνονται μόνο στην Αμερική, αλλά ένας αστυνομικός σκότωσε ένα παιδί εδώ δίπλα μας κι αυτό αυτόματα διαμόρφωσε και την άποψη μου προς τις δυνάμεις καταστολής. Τότε υπήρχαν δυο ειδών παιδιά όπως και σήμερα υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι. Αυτοί που ήθελαν να αντιδράσουν σε ό,τι είχε γίνει και αυτοί που ήθελαν να χάσουν μάθημα και δεν ασχολήθηκαν. Υπάρχουν παιδιά που γνώρισα μέσω της πολιτικοποίησης μου όμως, που το βίωσαν πολύ έντονα αυτό. Με τις πορείες στο κέντρο, με την κηδεία, με όλη την πολιτική κατάσταση. Για εμάς ήταν τόσο τραυματική αλλά παράλληλα γόνιμη εμπειρία το να κατέβουμε εκείνη τη στιγμή στο δρόμο, οπότε ήταν και πολύ σημαντικό σημείο έναρξης για την πολιτικοποίηση μας».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Νίκος

«Το 2008 όταν άκουσα την είδηση για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, ήταν για μένα κάτι πολύ περίεργο, επειδή ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός. Αυτό που με άφησε άφωνο όμως, ήταν κυρίως το ότι βρέθηκαν και βρίσκονται άνθρωποι που υπερασπίζονται τον Κορκονέα. Ο θάνατος του Γρηγορόπουλου έδειξε στη γενιά μας ότι ο αστυνομικός δεν συνεπάγεται κάτι καλό απαραίτητα, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή σαν έφηβοι είχαμε μια εξιδανικευμένη εικόνα για τον κόσμο η οποία κατέρρευσε στα δελτία των 8. Στη συνέχεια ακόμη κι αν ήθελες να πεις πως «απλά συνέβη ένα τυχαίο περιστατικό και ίσως να μην συνέβαινε ποτέ σε εμένα», αναπόφευκτα μπαίνεις στη θέση του Γρηγορόπουλου γιατί ξέρεις πως δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό αστυνομικής βίας. Δεν ξέρω τι μπορώ να περιμένω σήμερα, τα πάντα συμβαίνουν τριγύρω μας σαν να είναι φτιαγμένα για να υπάρχουν ειδήσεις στα δελτία. Ακόμη και οι πολιτικοί, έχουν γίνει περισσότερο τηλεπερσόνες. Πολιτικά δεν θα μπορούσα να ανήκω σε κανένα κόμμα, ούτε και στον αναρχικό χώρο. Επιλέγω να είμαι ουμανιστής και να πιστεύω πως όταν ο κόσμος καταλάβει πως αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν θα δει πως είναι θέμα χρόνου να αποδομήσει όλους τους πολιτικούς χώρους και να βρεθεί στο ίδιο στρατόπεδο. Δυστυχώς αυτό που παρατηρώ είναι πως η γενιά μου έχει παραιτηθεί και πως οι ηλικιωμένοι έχουν περισσότερη διάθεση για αλλαγή».

Σωτήρης

«Τη στιγμή που έμαθα για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου, έβλεπα μια ταινία που τη διέκοψε ένα έκτακτο δελτίο. Προσπαθούσα να καταλάβω τι γίνεται όταν μετά από μια ώρα άρχισαν να μεταδίδονται πλάνα από την Αθήνα να καίγεται. Με τα επεισόδια αυτά και τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου ο αστυνομικός ενώ ήταν κάτι καλό στη συνείδηση μου, έγινε αυτόματα ένας άνθρωπος που πληρώνεται για να χτυπάει κόσμο. Τα περιστατικά βίας είναι πια αναρίθμητα και αυτό που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλοι είναι πως ακόμη κι αν υπερασπίζονται τον αστυνομικό στην ουσία και οι ίδιοι τον φοβούνται. Κι όμως ακόμη και τότε χωριστήκαμε σε δυο στρατόπεδα. Με θυμάμαι δηλαδή να τσακώνομαι στα διαλείμματα με συμμαθητές μου για τον Γρηγορόπουλο. Σήμερα βρίσκομαι στον αναρχικό χώρο επειδή μόνο εκεί μπορώ να δω τον εαυτό μου. Δεν είναι όμως ο Δεκέμβρης που πρέπει να βαφτεί μαύρος. Ο κόσμος πρέπει να δείξει την οργή του απέναντι στην καταστολή και την εξαθλίωση που βιώνει. Κι αυτό πρέπει να το κάνει όλους τους μήνες του χρόνου. Όπως και η αλληλεγγύη προς τους ανθρώπους που δυστυχούν δεν θα πρέπει να προέρχεται μόνο από αναρχικά στέκια και καταλήψεις, αλλά από όλο τον κόσμο. Έχεις μια κουβέρτα επιπλέον σπίτι σου. Τη δίνεις σε κάποιον που δεν έχει. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι το να αναπτύξουμε κοινωνικό ιστό».

Περισσότερα από το VICE

Ιστορίες Προσφύγων στο Μοναδικό Αυτο-Οργανωμένο Ξενώνα Ένταξης στην Ελλάδα

Τέσσερις Δεκαετίες Γεμάτες Ιδρώτα από τα Clubs της Βρετανίας

Η Βιομηχανία του Πορνό Κλείνει τις Πόρτες της στον James Deen

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.