Μιλώντας σε Millennials από Όλον τον Κόσμο για τα Χρέη τους

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Ένα από τα πράγματα που προσδιορίζουν έναν millennial (δηλαδή κάποιον που έχει γεννηθεί από τις αρχές του 1980 έως τις αρχές του 2000) είναι ότι χρωστάει σε κάποιον άνθρωπο ή σε κάποιο ίδρυμα ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ναι, ως γενιά είμαστε ευλογημένοι με τη δυνατότητα να κάνουμε γάτες διάσημες στο Instagram, αλλά οικονομικά δεν τα καταφέρνουμε και τόσο καλά. Τα φοιτητικό χρέος είναι εξοντωτικό. Το ενοίκιο είναι πολύ υψηλό για το εισόδημά μας. Οι δουλειές για να κερδίσει κανείς αυτό το εισόδημα γίνονται ολοένα και πιο λίγες και σποραδικές. Και η προοπτική της αγοράς σπιτιού για πολλούς ούτε καν υπάρχει.

Ότι οι millennials βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα από οποιαδήποτε άλλη γενιά είναι γεγονός που συχνά γίνεται και πρωτοσέλιδο -το VICE έχει μάλιστα μια στήλη, την «Generation Fucked», που παρακολουθεί αυτά τα πρωτοσέλιδα- αλλά τα άρθρα έχουν την τάση να αναλύουν την κατάσταση σε μακροοικονομική κλίμακα, αντί να κοιτούν πώς η κατάσταση επηρεάζει τα άτομα. Εμείς θέλαμε να κάνουμε αυτό ακριβώς, οπότε ζητήσαμε από τα γραφεία στη Βόρεια Αμερική, την Αυστραλία και τη Δυτική Ευρώπη να μιλήσουν σε νέους από τις χώρες τους για να ανακαλύψουμε πώς την παλεύουν όντας χρεωμένοι και χωρίς δουλειά.

Δεν είχα άλλη επιλογή από το να χρεωθώ, διαφορετικά δεν θα μπορούσα να πάω στο πανεπιστήμιο. Είμαι 22 ετών και σε διάστημα ενός έτους θα είμαι χρεωμένος 84.440 ευρώ. Πού πάω μετά από εκεί; Είναι μεγάλο βάρος το όλο θέμα.

Σήμερα κάνω πρακτική εξάσκηση στον βιομηχανικό τομέα, πράγμα που προβλέπεται στο πλαίσιο των σπουδών μου. Είναι υπέροχη ιδέα – κερδίζεις ανεκτίμητη εμπειρία. Αλλά στην πλειονότητά τους οι μαθητείες στο Λονδίνο είναι μη αμειβόμενες και το χειρότερο είναι ότι αυτή την περίοδο η εταιρεία του φοιτητικού δανείου σου δίνει μικρότερο ποσό για να ζήσεις. Έτσι, φέτος επρόκειτο να εργαστώ δωρεάν, ενώ λαμβάνω 7.663 ευρώ λιγότερα απ' ό,τι συνήθως. Εάν ζούσα μόνο με αυτό το δάνειο, θα χρειαζόμουν 3.831 ευρώ για να καλύψω το νοίκι μου. Στο Λονδίνο, αυτό είναι σχεδόν αδύνατο. Και για να είμαι ειλικρινής, το δάνειό μου δεν ήταν ποτέ αρκετό για να καλύψει το νοίκι μου.

Δυστυχώς, λόγω αυτού, έπρεπε να αφήσω μια πραγματικά καλή πρακτική άσκηση –μια μαθητεία που υποτίθεται έπρεπε να κάνω στο πλαίσιο των σπουδών μου– γιατί δεν μπορούσα να εργάζομαι δωρεάν. Έπρεπε να επιστρέψω στο πατρικό μου στο Portsmouth. Τώρα είμαι και πάλι πίσω στο Λονδίνο, αλλά δουλεύω με πλήρη απασχόληση στον τομέα της λιανικής. Θα ήθελα να κάνω κι άλλη μαθητεία, όπως προβλέπουν οι σπουδές μου, ωστόσο δεν μπορώ να αντεπεξέλθω οικονομικά. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι ότι η πρακτική εξάσκηση είναι σχεδόν ζωτικής σημασίας για το είδος της εργασίας που θέλω να βρω.

Αποφοίτησα από το Ryerson πέρυσι και απέμεινα μ' ένα μικρό χρέος. Λίγες χιλιάδες δολάρια που σήμερα έχω εξοφλήσει. Το πρόβλημα δεν ήταν το φοιτητικό δάνειό μου (οι γονείς μου με βοήθησαν πολύ στη διάρκεια των σπουδών μου), αλλά αυτό που με περίμενε μετά την αποφοίτηση: δεν υπήρχαν δουλειές στον τομέα μου. Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο ήμουν υπεραισιόδοξη. Πίστευα ότι θα είμαι μια από εκείνους τους ανθρώπους που θα υλοποιούσαν το πρόγραμμά τους, θα έκαναν μια καλή πρακτική και έπειτα θα έβρισκαν τη φοβερή δουλειά. Έκανα λάθος.

Σήμερα εργάζομαι περίπου δέκα ώρες την εβδομάδα στην υποδοχή πελατών σε μπαρ. Στη διάρκεια των διακοπών εργαζόμουν 30 ώρες, αλλά μου τις έκοψαν φέτος. Τώρα τα οικονομικά μου είναι στριμωγμένα. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που ζω με το μηνιάτικο τσίμα-τσίμα και είναι λίγο παράξενο. Πρέπει με 1.000 δολάρια (677 ευρώ) τον μήνα να πληρώσω το νοίκι και τα ψώνια στο σουπερμάρκετ. Δίνω 50 δολάρια (34 ευρώ) για καφέ και χόρτο και ακόμα 100 δολάρια (67,7 ευρώ) για τον λογαριασμό του τηλεφώνου μου. Εάν υπάρχει ένα πράγμα που με χαλαρώνει, αυτό είναι το χόρτο και αυτό λέει πολλά εάν σκεφτεί κανείς πως ξοδεύω μόλις 20 δολάρια (25,5 ευρώ) γι' αυτό τον μήνα.

Συνολικά, είναι πραγματικά σκατένιος τρόπος ζωής - δεν κάνει για μένα. Οι άνθρωποι που μπορούν να εργάζονται 9-5 από Δευτέρα έως Παρασκευή και να κάνουν παράλληλα και ό,τι γουστάρουν είναι υπεράνθρωποι. Εγώ όχι μόνο δεν έχω κανένα κίνητρο να βρω νέα δουλειά, αλλά έχω στεγνώσει και δημιουργικά. Ο τρόπος με τον οποίο είναι δομημένη η οικονομία κάνει τους ανθρώπους πειθήνιους. Χάνεις τον δυναμισμό σου γιατί μπαίνεις σε μια ρουτίνα όπου αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις από τις ευθύνες ή το δάνειό σου ή να πάρεις ρίσκο. Ιδανικά –και εννοώ το καλύτερο σενάριο– θα ήθελα να φτιάχνομαι και να επεξεργάζομαι τα βίντεο ανθρώπων στο YouTube για να χρησιμοποιηθούν μελλοντικά σε ταινίες. Μέχρι τότε, απλώς θα συνεχίσω να προχωράω.

Εργαζόμουν σε μια γκαλερί και έπαιρνα καλό μισθό, αλλά μια μέρα συνειδητοποίησα ότι είχα ευθύνες που δεν ήθελα και δεν είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο, οπότε παραιτήθηκα και άνοιξα τη δική μου γκαλερί. Οικονομικά, όλα πήγαν σκατά. Έβγαζα 800 ευρώ τον μήνα και αφού πλήρωνα το ενοίκιό μου, μου έμεναν 350 ευρώ για όλα τα υπόλοιπα. Επιβίωνα, δεν ζούσα – αλλά ήμουν χαρούμενη γιατί είχα παθιαστεί που είχα αποκτήσει τη δική μου επιχείρηση.

Πριν από ένα χρόνο έπρεπε να κλείσουμε την γκαλερί μας γιατί αυξήθηκε πάρα πολύ το ενοίκιο. Τώρα, θα δούμε τι θα επακολουθήσει. Δεν θέλω να εργαστώ σε μια δουλειά με την οποία δεν είμαι 100% παθιασμένη. Τα πράγματα είναι ΟΚ προς το παρόν, έστω κι αν δυσκολεύομαι οικονομικά, γιατί έχω πράγματα που είναι πιο σημαντικά από τα χρήματα και είμαι σίγουρη πως θα βρω τον δρόμο μου.

Τα τελευταία χρόνια, στα μέσα κάθε μήνα συνειδητοποιώ το ίδιο πράγμα: «Γαμώτο. Ξέμεινα από λεφτά». Κάνω πρακτική εξάσκηση στο Παρίσι, οπότε είναι αναπόφευκτο. Στη Γαλλία, όταν μια εταιρεία προσλαμβάνει έναν ασκούμενο για περισσότερο από δύο μήνες, απαιτείται να τον πληρώνει το ελάχιστο ωρομίσθιο, δηλαδή 3,60 ευρώ την ώρα -ποσό απίστευτα μικρό για να ζήσει κανείς σε μια πόλη σαν το Παρίσι. Αλλά οι ασκούμενοι όταν εργάζονται σε μια εταιρεία για λιγότερο από δύο μήνες -όπως εγώ αυτήν τη στιγμή- δεν χρειάζεται να πληρώνονται καθόλου.

Όταν πήγα στην Αγγλία για να σπουδάσω, πήρα δάνειο ύψους 13.000 ευρώ από την τράπεζά μου. Το ποσό έπρεπε να μου φτάσει για ένα χρόνο, αλλά το έφαγα στους έξι μήνες. Βρήκα μια δουλειά με ημιαπασχόληση που μου επέτρεψε να μείνω στην Αγγλία, αλλά πρέπει να αρχίσω να αποπληρώνω το δάνειό μου τον Οκτώβριο και ειλικρινά δεν έχω ιδέα πώς θα το κάνω. Είτε θα μείνω με τους γονείς μου και θα προσπαθήσω να πληρώσω τα δάνειά μου ως freelancer -σενάριο που δεν είναι και πολύ πιθανό- ή θα προσπαθήσω να βρω μια δουλειά στον τομέα του μάρκετινγκ, πράγμα που θα μισούσα.

Τα περνάω ΟΚ, εν μέρει γιατί ήμουν αρκετά τυχερός που βρήκα να νοικιάσω ένα μικρό διαμέρισμα μαζί με την κοπέλα μου με 500 ευρώ τον μήνα. Δεν ανησυχώ πάρα πολύ για το μέλλον, γιατί οι γονείς και οι φίλοι μου θα είναι σε θέση να με βοηθήσουν εάν τους χρειαστώ. Ωστόσο μισώ την αίσθηση να εξαρτώμαι οικονομικά από κάποιον άλλον και δεν θέλω να ζητήσω βοήθεια για να αποπληρώσω τα δάνειά μου.

Το ποσοστό ανεργίας των νέων στη Δανία είναι από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη. Η παιδεία είναι δωρεάν και στη διάρκεια των ανώτερων σπουδών τους οι φοιτητές λαμβάνουν ένα μηνιαίο επίδομα που ονομάζεται «SU» και είναι περίπου 5.000 κορόνες, δηλαδή 660 ευρώ, και έχουν πρόσβαση σε φτηνά δάνεια μέσω του συστήματος SU (έως και 396 ευρώ επιπλέον τον μήνα). Γι' αυτό τον λόγο, οι νέοι σε γενικές γραμμές δεν πνίγονται από τα φοιτητικά δάνεια στον ίδιο βαθμό που συμβαίνει σε άλλες χώρες.

Μεγάλωσα στην επαρχία, αλλά μετακόμισα στην Κοπεγχάγη όταν ήμουν 17 ετών. Αφότου έφυγα από το σπίτι άρχισα να βγαίνω και να αγοράζω ρούχα που δεν μπορούσα να αντέξω οικονομικά. Μου έγινε συνήθεια να τηλεφωνώ στην τράπεζα και να ρωτάω εάν μπορούσα να αυξήσω το όριο υπερανάληψης. Ουσιαστικά, για να συντηρήσω έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής συνέχισα να ανεβάζω το όριο υπερανάληψης που είχα.

Δεν αφιερώνω και πολύ χρόνο κάθε μέρα στο να σκέφτομαι ότι χρωστάω. Αλλά όταν έχω μια κακή μέρα και το κεφάλι μου είναι γεμάτο αρνητικές σκέψεις, τότε το θέμα έρχεται στην επιφάνεια. Τότε αρχίζω να σκέφτομαι πόσο κακός είμαι στα οικονομικά και νιώθω ότι δεν θα καταφέρω να ζήσω ποτέ με τις δυνάμεις μου.

Αν μου έλεγε κάποιος όταν αποφοίτησα από το κολέγιο ότι στα 27 θα έμενα με τρεις συγκάτοικους και μόλις και μετά βίας θα μπορούσα να πληρώνω τους λογαριασμούς μου. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα βρισκόμουν σε τέτοια κατάσταση. Πίστευα ότι η ζωή μου θα είχε στρώσει σ' αυτή την ηλικία, θα είχα ένα σπίτι, ή τουλάχιστον θα είχα το διαμέρισμά μου και θα πλήρωνα τους λογαριασμούς μου. Όμως εξακολουθώ να εξαρτώμαι, μια και ο αδερφός μου μου πληρώνει το τηλέφωνο.

Προσφάτως, είχα την ευκαιρία να βρω μια πολύ καλή δουλειά και την άρπαξα. Νόμιζα ότι θα πληρωνόμουν πολύ περισσότερα, αλλά στο τέλος της οριστικής συνέντευξης μου είπαν ότι θα έπαιρνα 17 δολάρια την ώρα. Ήρθα σε δύσκολη θέση, καθώς δεν ήθελα να νομίζουν ότι τα χρήματα ήταν το μόνο που με ενδιέφερε. Έχω δύο εβδομάδες πληρωμένες διακοπές, παροχή που δεν δίνουν πολλές εταιρείες σήμερα. Το μισό εισόδημά μου πάει κατευθείαν στο ενοίκιο. Δεν μπορώ να πάρω πιστωτική κάρτα. Όταν έφυγα από το κολέγιο, το φοιτητικό δάνειό μου ήταν περίπου 25.000 δολάρια. Σήμερα είναι 30.000.

Ελπίζω σε πέντε χρόνια να κερδίζω τουλάχιστον τα τριπλάσια απ' ό,τι σήμερα. Οι περισσότερες γυναίκες σκέφτονται για γάμο και παιδιά όταν είναι γύρω στα τριάντα, αλλά για μένα αυτό δεν είναι καν σκέψη. Μόλις που μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου. Ούτε σκύλο δεν μπορώ να πάρω.

Την τελευταία φορά που η Αυστραλία είχε ύφεση, ανακοινώθηκε τρεις μέρες πριν από τη γέννησή μου, τον Νοέμβριο του 1990. Δεν μας άγγιξε και πολύ η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, οπότε το μεγαλύτερο πρόβλημα εδώ είναι οι τιμές των σπιτιών. Μάλιστα, τις προάλλες διάβαζα έρευνα σύμφωνα με την οποία στη Μελβούρνη έχουν αυξηθεί κατά 60% από το 2008. Φυσικά, οι αυξήσεις των μισθών δεν ήταν ανάλογες. Τα σπίτια δεν θεωρούνται πλέον χώροι για να ζήσεις, αλλά επενδύσεις.

Νιώθω αρκετά απελπισμένος μ' αυτό, μια και σημαίνει πως εάν θέλω να έχω αυλή είμαι καταδικασμένος να ζω σε κάποιο προάστιο όπου θα πηγαινοέρχομαι με το αυτοκίνητο. Βασικά, εάν είσαι από εκείνους που απέκτησαν παιδιά πριν από τα τριάντα, θα ζεις σε κάποιου είδους φρικτά οικοδομικά συγκροτήματα και θα περνάς ώρες κολλημένος στην κίνηση.

Αυτός είναι και ο λόγος που επιστρέφω στο πανεπιστήμιο. Σκέφτηκα ότι χρειάζεται να κερδίζω πολλά χρήματα, οπότε σπουδάζω οικονομικά. Μέχρι το τέλος του μεταπτυχιακού θα έχω δαπανήσει περίπου 75.000 δολάρια Αυστραλίας. Είναι πολλά, αλλά δεν είναι και τραγικά. Παίρνουμε μια αρκετά αξιοπρεπή επιδότηση στην Αυστραλία και νιώθω ότι εάν θέλεις να έχεις ανώτερη εκπαίδευση τότε είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Θα ωφεληθείς από αυτή μια και τα επιδόματα θα συνεχιστούν ως ένα σημείο. Εννοώ ότι κάποιος πρέπει να πληρώνει γι' αυτά, δεν είναι δωρεάν. Και το να φορολογούνται έμποροι ή άτομα με χαμηλό εισόδημα για να μπορώ εγώ να κερδίζω πολύ περισσότερα δεν είναι δίκαιο.

Με μεγάλωσε η ανύπαντρη μητέρα που εργαζόταν όλο την ημέρα για να διασφαλίσει ότι θα είχα την κατάλληλη εκπαίδευση. Μου άρεσε στο σπίτι μου και πήρα φοιτητικό επίδομα ενώ σπούδαζα, οπότε δεν χρειάστηκε ποτέ να βρω κανονική δουλειά. Όταν αυτά τα κονδύλια τέλειωσαν, εξακολουθούσα να ζω στο σπίτι, αλλά είχα αποκτήσει το προσοδοφόρο χόμπι του online πόκερ, που σημαίνει ότι κέρδιζα περισσότερα χρήματα απ' όσα θα μπορούσα να πάρω σε μια κανονική δουλειά. Κάποια στιγμή αποφάσισα να μετακομίσω από το σπίτι της μητέρας μου, που σήμαινε ότι έπρεπε να επικεντρωθώ στην καριέρα μου στο πόκερ για να πληρώσω το νοίκι - κάτι που νόμιζα ότι θα μου έδινε κίνητρο.

Δεν έγινε έτσι. Δεν ήθελα να παίζω πια και οι λογαριασμοί εξακολουθούσαν να συσσωρεύονται, οπότε μετά από περίπου ένα χρόνο χρωστούσα γύρω στις 3.000 ευρώ και είχα αρκετά προσωπικά χρέη. Μια μέρα παράτησα το πόκερ και μετακόμισα πίσω στη μητέρα μου. Δύο άτομα που μου είχαν δανείσει χρήματα γνώριζαν την κατάστασή μου, αλλά οι περισσότεροι φίλοι μου δεν είχαν ιδέα.

Περίπου έξι μήνες αργότερα βρήκα δουλειά αμειβόμενης μαθητείας και τα πράγματα άρχισαν σιγά-σιγά να βελτιώνονται. Είμαι καλύτερος στη διαχείριση των οικονομικών μου. Χρωστάω για ακόμα ένα χρόνο, αλλά τώρα μπορώ να πληρώσω τους λογαριασμούς μου. Εάν ήθελα, θα μπορούσα να αγοράσω ακόμα κι ένα PS4. Δεν θα έπρεπε, από τη στιγμή που χρωστάω, αλλά αυτό ποτέ δεν με σταμάτησε· πιθανώς γι' αυτό απέκτησα χρέη.

Όταν οι γονείς μου ήταν στην ηλικία μου, κανένας τους δεν είχε σπουδάσει αλλά και οι δύο είχαν καλά αμειβόμενες μόνιμες δουλειές ως σερβιτόροι. Ήταν αρκετά σύνηθες στην Ισπανία τότε εκείνοι οι οποίοι δεν είχαν ανώτερη μόρφωση να εργάζονται σκληρά και να κερδίζουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, να έχουν παιδί και ιδιωτική ασφάλεια -που δεν συνηθίζεται στην Ισπανία- και να πηγαίνουν διακοπές μια φορά τον χρόνο.

Σήμερα δεν γνωρίζω κανέναν νέο άνθρωπο που να μπορεί να αντεπεξέλθει οικονομικά και να ζήσει μ' αυτό τον τρόπο. Οι περισσότερες δουλειές δεν αμείβονται καλά, δεν είναι πλήρους απασχόλησης και οι συμβάσεις ποτέ δεν είναι μόνιμες. Ωστόσο όλοι αγωνιζόμαστε για να πάρουμε αυτές τις θέσεις εργασίας, ανεξαρτήτως επιπέδου μόρφωσης. Οι καλές δουλειές εξακολουθούν να πληρώνουν λιγότερα απ' ό,τι πριν από 15 χρόνια και για περισσότερες ώρες.

Εργάζομαι ως σερβιτόρα και δεν βγάζω αρκετά χρήματα για να μετακομίσω από το πατρικό μου – ούτε καν για να μοιραστώ ένα διαμέρισμα με μια φίλη μου. Αποταμιεύω ό,τι μπορώ για να πληρώσω τις σπουδές μου, γιατί φέτος το κράτος μου αφαίρεσε την υποτροφία. Νομίζω ότι το χειρότερο για μένα είναι ότι γνωρίζω πως κατά πάσα πιθανότητα θα εργάζομαι σε σκατένιες δουλειές, ανεξάρτητα απ' το τι κάνω.

Το χρέος είναι κάτι με το οποίο οι Ιταλοί ουσιαστικά γεννιούνται και δεν είναι απαραίτητο να έχεις ακριβή εκπαίδευση για να βουτήξεις σ' αυτό. Τα άτομα κάτω των 34 ετών το πιθανότερο είναι να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Το να βρεις την πρώτη σου δουλειά είναι πολύ δύσκολο, που σημαίνει ότι η οικογένειά σου πρέπει να σε βοηθήσει για ένα διάστημα.

Εάν βρεις δουλειά, αυτό δεν σημαίνει ότι ξαφνικά είσαι οικονομικά ανεξάρτητος. Είμαι 25 ετών και δουλεύω εδώ και δύο χρόνια, αλλά ακόμα χρειάζεται να στηρίζομαι στα χρήματα των γονιών μου για να τα βγάλω πέρα. Στηρίζομαι σε εκείνους για να καλύψω τις βασικές μου ανάγκες και οι προτιμήσεις μου απέχουν πολύ από το να θεωρούνται υπερβολικές. Επίσης εξακολουθώ να ζω με τους γονείς μου, στην ίδια κρεβατοκάμαρα που μεγάλωσα. Το θέμα είναι ότι τις τελευταίες δύο δεκαετίες το κόστος ζωής έχει αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο, ενώ το μέσο εισόδημα έχει μειωθεί.

Ο μέσος μισθός των νέων ανθρώπων έχει μειωθεί, φτάνοντας σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο το 2012. Γι' αυτό πολλοί άνθρωποι στην ηλικία μου ούτε καν σκέφτονται να αγοράσουν σπίτι, να παντρευτούν ή να μείνουν μόνοι τους· είναι απλά πολύ ακριβό. Φυσικά, δεν μπορούμε να πούμε τι συμβαίνει στους φίλους μας, οπότε αυτό το νέο είδος φτώχειας παραμένει σ' ένα βαθμό κρυφό, ενώ ξοδεύουμε τα χρήματα που οι παππούδες και οι γονείς μας απέκτησαν τα τελευταία χρόνια της οικονομικής άνθισης της Ιταλίας. Αλλά τελικά, σχεδόν όλοι στην Ιταλία αντιμετωπίζουν κάτι ανάλογο.

Αποφοίτησα το 2012 αφότου τελείωσα το μεταπτυχιακό μου. Ήταν δύσκολο να αφήσω το πανεπιστήμιο γνωρίζοντας ότι δεν υπήρχαν δουλειές εκεί έξω. Έπρεπε να γραφτώ για το επίδομα ανεργίας την ίδια εβδομάδα που παρέδωσα τη διατριβή μου. Πάλευα για να καλύψω το νοίκι και τους λογαριασμούς και φοβόμουν ότι θα έπρεπε να φύγω από στο σπίτι μου. Επειδή ήμουν 24 ετών, είχα δικαίωμα να λαμβάνω μόνο 144 ευρώ την εβδομάδα, με τα 100 από αυτά να πηγαίνουν στο νοίκι. Η πραγματικότητα του να ζω με 44 ευρώ την εβδομάδα με χτύπησε κατακέφαλα. Μόλις που είχα χρήματα για να φάω, έχασα πολύ βάρος και είχα θέματα υγείας. Έπρεπε να δανείζομαι συνέχεια χρήματα για να πληρώνω λογαριασμούς, γεγονός που με έκανε να χρωστάω συνεχώς. Η χειρότερη στιγμή μου ήταν όταν κλάπηκαν από την τσάντα μου τα χρήματα από το επίδομα ανεργίας, την προπαραμονή των Χριστουγέννων. Πέρασα τα τελευταία χρόνια σε μια κατάσταση όπου δεν γνώριζα την αξία μου και δεν είχα την ευκαιρία να προχωρήσω επαγγελματικά. Έχω κάνει παράξενες δουλειές εδώ και εκεί, κερδίζοντας πολύ λίγα χρήματα. Είναι όλα τόσο μαύρα.

Σήμερα έχω αποδεχθεί το γεγονός ότι το να αποκτήσω σπίτι ή αυτοκίνητο δεν αποτελεί επιλογή. Για να είμαι ειλικρινής, ακόμα και το να μάθω να οδηγώ δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί αυτήν τη στιγμή λόγω του κόστους των μαθημάτων και των αδειών οδήγησης. Προσωπικά, με αηδιάζει το ότι οι άνθρωποι αυτής της χώρας αγωνίζονται αφάνταστα ενώ οι τράπεζες δεν δίνουν λογαριασμό. Υπάρχουν οικογένειες που αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα του να μείνουν άστεγες, νέοι άνθρωποι μεταναστεύουν, ενώ εκείνοι που δεν μπορούν να μεταναστεύσουν βαλτώνουν σ' ένα τέλμα κυνηγώντας να καλύψουν συνεχώς χρέη και ανησυχώντας για το μέλλον τους. Ωστόσο το κράτος δεν κυνηγάει τους υπεύθυνους για αυτή την κατάσταση.

Περισσότερα από το VICE

Από την Tomorrowland στην Αθήνα Μέσω Ολλανδίας

Πώς η Απόφαση να Συγκατοικήσεις Μπορεί να Καταστρέψει τη Σεξουαλική σου Ζωή

Ρώτησα τους Φίλους μου πώς Φαντάζονται την Κηδεία τους