Μία Ασθενής Φωτογραφίζει για Έναν Μήνα το Νοσοκομείο της

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE Serbia.

Από τότε που άρχισε να τραβάει φωτογραφίες, η Ivana Tešić ήθελε να αποτυπώσει τι κρύβουν μέσα τους τα νοσοκομεία. Αν και κατάφερε να αποσπάσει άδειες για να φωτογραφίσει αρκετά κέντρα υγείας, δεν ένιωθε ότι είχε πετύχει τον σκοπό της. Τον Φεβρουάριο του 2015, πάντως, τα κατάφερε, αλλά μόνο αφού η ίδια είχε καταλήξει με τη σειρά της σε νοσοκομείο.

«Είχα για σειρά μηνών, σχεδόν ένα εξάμηνο, έναν επίμονο χαμηλό πυρετό - 37.2, 37.4. Παραπονιόμουν, αλλά όλοι μου έλεγαν πως δεν ήταν τίποτα. Απευθύνθηκα σε έναν οδοντίατρο κλαίγοντας διαρκώς. Κατέληξα να κλαίω με το παραμικρό, ακόμα και με ένα «γεια» που θα μου έλεγε κάποιος.

Πήγαινα από γιατρό σε γιατρό, μέχρι που κατέληξα στην Κλινική Μολυσματικών και Τροπικών Ασθενειών. Όταν πήγα εκεί την πρώτη φορά, δεν με κράτησαν. Αυτήν τη φορά, όμως, όταν είδα τα αποτελέσματα των εξετάσεών μου, αποφάσισαν να με κρατήσουν εκεί. Τους έπεισα να μου δώσουν μια μέρα για να ετοιμαστώ, μιας και δεν αισθανόμουν ακόμα έτοιμη. Δεν ήξερα καν τι να πάρω μαζί μου και όταν ο πατέρας μου, μου είπε να πάρω μια ρόμπα, έβαλα τα κλάματα διότι δεν είχα.

Ήμουν μόνη στο δωμάτιο του νοσοκομείου, αλλά ένας γυάλινος τοίχος με χώριζε από το διπλανό δωμάτιο όπου έμενε ένας μεγαλύτερος σε ηλικία άντρας, ο οποίος υπέφερε από καρκίνο του πνεύμονα. Ήταν ο μόνος ασθενής με τον οποίον μίλησα για λίγο. Αρχικά μου είπαν ότι θα έμενα μόνο ένα μήνα, αλλά ο μήνας πέρασε και δεν με άφηναν να φύγω.

Ήταν πολύ βαρετά και φοβόμουν ότι θα έχανα τη χρονιά στο πανεπιστήμιο. Στο τέλος, βέβαια, κατέληξε να είναι η μόνη πανεπιστημιακή χρονιά που τελείωσα στην ώρα της. Δεν είχα τι άλλο να κάνω όλη μέρα, οπότε διάβαζα και έβγαζα φωτογραφίες με μια αναλογική κάμερα που είχα μαζί μου.

Τη νύχτα με έπαιρνε ο ύπνος, αλλά άκουγα διαρκώς τα καλέσματα των ασθενών προς τη νοσοκόμα - ήτα μόλις μία για όλο τον όροφο και δεν ήξερε πού να πρωτοπάει. Οι νοσοκόμες ήταν φοβερές γενικά, έκαναν πλάκα, αλλά μερικές ήταν πολύ άτσαλες. Ήταν μία που πάντα έριχνε το μισό φάρμακο που ήταν να μου δώσει πάνω μου και μετά παραπονιόταν ότι πάντα την ενοχλούσε η μυρωδιά του νοσοκομείου. Οι γιατροί ήταν κι αυτοί πολύ καλοί, αλλά ήταν εμφανές ότι τους έλειπε πολύτιμος εξοπλισμός και πως το νοσοκομείο ήταν παλιό. Υπήρχε μόνο μία τουαλέτα για όλο τον όροφο, ενώ η άλλη είχε μετατραπεί σε αίθουσα καπνιστών για τους ασθενείς.

Μου έδιναν αντιβιοτικά, αλλά δεν μου έδιναν τίποτα για το στομάχι και ήταν πολύ δύσκολα. Ήμουν διαρκώς άρρωστη, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, να καθίσω, δεν μπορούσα καν να αναπνεύσω καλά και έκανα διαρκώς εμετό. Ένας ασθενής μού πρότεινε να φωνάξω τη νοσοκόμα, αλλά όταν κατάφερα να πάω στο πόστο της, έκανα εμετό μπροστά της. Μου είπε «μπράβο», χτυπώντας με ελαφρά στην πλάτη.

Ένας ασθενής είχε φέρει μια τηλεόραση μαζί όσο ήταν εκεί και την άφησε όταν έφυγε, αλλά μια εβδομάδα αργότερα την «τσίμπησε» ένας άλλος ασθενής.

Εντέλει, ύστερα από ένα μήνα στο νοσοκομείο, δεν μου έδωσαν καμία διάγνωση. Μου είπαν ότι ίσως να ήταν κάποιος ιός, αλλά δεν ήταν σίγουροι.

Ξέρω, η όλη εμπειρία φαντάζει κωμικοτραγική. Αλλά αν δεν είχαν την κάμερα μαζί μου θα είχα τρελαθεί. Μιας και ήταν αναλογική δεν είχε μετρητή φωτός, δεν ήξερα πώς θα βγουν. Όταν τελικά βγήκαν δεν μου άρεσαν καθόλου, αλλά οι καθηγητές μου στο πανεπιστήμιο είχαν τελείως διαφορετική γνώμη. Με ρώτησαν μάλιστα αν θα πήγαινα ξανά».

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω.

Περισσότερα από το VICE

Oι Έλληνες Βeliebers Συναντήθηκαν στο Θησείο

Περήφανοι Σπαρτιάτες Αναβιώνουν τη Μάχη των Θερμοπυλών

Οι Μεγαλύτερες Απάτες στις Οποίες Έπεσαν Θύματα Διάφοροι Τουρίστες