Ολοι ξέρουν κάποιον, που έχει έναν ξάδελφο, που ξέρει έναν φαντάρο που πήρε μια κοπέλα με οτοστόπ για να την πάει σπίτι και αυτή ξέχασε τη ζακέτα της στο αυτοκίνητο. Την επόμενη μέρα, όταν αποφάσισε να της επιστρέψει τη ζακέτα, την πόρτα του σπιτιού άνοιξε η μητέρα της κοπέλας, η οποία, με δάκρυα στα μάτια, τον πληροφόρησε πως «η Μαρία έχει πεθάνει εδώ και δέκα χρόνια». Του έδειξε μάλιστα μια φωτογραφία της και όντως ήταν η κοπέλα από το προηγούμενο βράδυ. Εντάξει, όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι.

Οι αστικοί θρύλοι –λέγονται θρύλοι και όχι μύθοι επειδή υπάρχει μικρή πιθανότητα να ισχύουν– είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που εξάπτει τη φαντασία. Είτε μένεις στη μέση της ζούγκλας, είτε στη Νέα Υόρκη, σίγουρα θα έχεις ακούσει έστω μία ιστορία που έχει να κάνει με κάτι τρελό ή μεταφυσικό. Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα κι έτσι εκατοντάδες θρύλοι έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς. Για παράδειγμα, έχω γνωρίσει δεκάδες ανθρώπους που έχουν «έναν ξάδερφο ο οποίος έφαγε μπέργκερ σε γνωστή αλυσίδα fast food και κόλλησε κάτι στο δόντι του που, όπως αποδείχθηκε μετά, ήταν νύχι ποντικού». Οχι, δεν ήταν νόστιμο.

Αυτές οι ιστορίες είναι λίγο-πολύ γνωστές σε όλη την Ελλάδα. Υπάρχουν πάντως χιλιάδες τοπικοί αστικοί θρύλοι που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα χωρίς να γνωρίζουν την ίδια επιτυχία στις καρδιές των απανταχού «φιδέμπορων». Κάνοντας μερικά τηλεφωνήματα και ψάχνοντας λίγο στις αναμνήσεις μου και στο Διαδίκτυο, συγκέντρωσα κάποιους ενδιαφέροντες αστικούς θρύλους που δεν έχουν ξεφύγει από τα στενά όρια της τοπικής κοινωνίας ή ακόμα και της γειτονιάς.

Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο σχετικά με το «Κόκκινο Σχολείο», το οποίο βρίσκεται στην Καλλιθέα. Στο συγκεκριμένο κτίριο στεγάστηκε η πρώτη σχολή για ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Το σπουδαίο αυτό έργο ανέλαβε να πραγματοποιήσει και να επιβλέψει, για περίπου τρεις δεκαετίες (1909-38), η Ειρήνη Λασκαρίδου και τα αποτελέσματα ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά. Αρωγοί σε αυτή την προσπάθεια στάθηκαν πολλοί ευκατάστατοι άνθρωποι της εποχής, μεταξύ των οποίων τα αδέρφια Αμπέτ, που ήταν Σύροι με ελληνική υπηκοότητα. Οι Αμπέτ αγόρασαν το εν λόγω κτίριο για να στεγαστεί ο οίκος τυφλών. Η σχολή ήταν ενεργή για περίπου 30 χρόνια, ενώ μετά το κτίριο λειτούργησε και σαν σχολείο. Πλέον, όμως, πρόκειται για ένα ετοιμόρροπο οίκημα, με τους ανθρώπους της περιοχής να μιλούν για διάφορα περίεργα που συμβαίνουν τα βράδια. Για φωνές, γέλια, κλάματα και παιδικές φιγούρες που κάνουν την εμφάνισή τους τη νύχτα στα παράθυρα. Ουσιαστικά, όλα όσα πρέπει να συμβαίνουν σε ένα στοιχειωμένο κτίριο που σέβεται τον εαυτό του αλλά και τη γειτονιά που το φιλοξενεί.

Στη Βούλα υπάρχει μια περιοχή που έχει το πιο υπέροχο όνομα σε όλη την Ελλάδα. Μιλάω για τον «Κρεμασμένο Λαγό», που οι πολύ παλιοί γνωρίζουν λόγω των επαγγελματικών αγώνων ταχύτητας που πραγματοποιούνταν στα '70s. Ενδιαφέρον έχουν εκδηλώσει και κάποιοι σπηλαιολόγοι για τις υπόγειες στοές και τα καταφύγια του Β΄ Παγκοσμίου που υπάρχουν στο βουνό. Εκεί στα καταφύγια, ακούγεται πως γίνονται διάφορες τελετές τα βράδια. Κάπου εκεί βρίσκεται και το νεκροταφείο της Βούλας –ωραία ξεκινάμε–, για να φτάσεις στο οποίο πρέπει να ακολουθήσεις έναν έρημο δρόμο που «αγκαλιάζει» το βουνό. Στην αφετηρία του σε υποδέχεται μια μπάρα που προειδοποιεί τους διερχόμενους ότι «Απαγορεύεται η είσοδος μετά τη δύση του ηλίου». Τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβεις πως κάτι δεν πάει καλά εκεί πάνω;

Γενικά, αν έχεις μεγαλώσει στην περιοχή, έχεις ακούσει διάφορα για τον «Κρεμασμένο Λαγό», για παράδειγμα πως υπάρχει σε κάποιο σημείο μια πλακέτα μνήμης για δύο νέους που έχασαν τη ζωή τους εκεί - κανείς δεν ξέρει πώς. Άλλοι υποστηρίζουν πως ήταν δύο μηχανόβιοι που έκαναν κόντρα και σκοτώθηκαν, ενώ μεγάλη μερίδα κόσμου λέει πως επρόκειτο για πυροσβέστες που έχασαν τη ζωή τους εν ώρα υπηρεσίας. Λίγο πιο πέρα θα βρεις ένα αυτοσχέδιο νεκροταφείο κατοικίδιων και κάποια παρατηρητήρια της πυροσβεστικής. Ο πιο γνωστός αστικός θρύλος μιλάει για έναν αποκεφαλιστή ο οποίος είχε στόχο νεαρά ζευγαράκια που πήγαιναν εκεί το βράδυ για να κάνουν τα δικά τους στο αμάξι. Ο τύπος, λοιπόν, έφραζε τον δρόμο με ένα δέντρο και στη συνέχεια αποκεφάλιζε τα ζευγάρια που σταματούσαν αναγκαστικά την πορεία τους. Δυστυχώς –βασικά, ευτυχώς– δεν βρήκα κάποιο δημοσίευμα που να επιβεβαιώνει τον θρύλο, μόνο κάποιες αναρτήσεις σε φόρουμ που ασχολούνται με το μεταφυσικό. Όμως, αν αναλογιστούμε πως δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες για την περίοδο δράσης του –σκεφτείτε, εγώ άκουσα πρώτη φορά αυτή την ιστορία όταν ήμουν παιδί, πίσω στα '90s– δεν μπορούμε να είμαστε 100% είναι σαφές πως δεν ξέρουμε τα όρια μεταξύ αλήθειας και μύθου. Πολλά χρόνια αργότερα, είχε κυκλοφορήσει και η φήμη ότι είχε βρεθεί το αποκεφαλισμένο πτώμα μιας νεαρής κοπέλας στην περιοχή του Γκολφ της Γλυφάδας, ουσιαστικά, μόλις δύο χιλιόμετρα μακριά από τον Κρεμασμένο Λαγό. Ποιος ξέρει; Ίσως να πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που επέστρεψε από την πετσοκομμένη του σύνταξη για μια τελευταία αποτρόπαια πράξη πριν αποσυρθεί για πάντα. Ίσως πάλι να μην έχει συμβεί τίποτα από τα παραπάνω. Ποντάρουμε στο τελευταίο.

Αν γνωρίζεις από Γλυφάδα, τότε ίσως έχεις παρατηρήσει πως στην οδό Καραπάνου υπάρχει ένα τεράστιο ακατοίκητο σπίτι. Αυτό το σπίτι, λοιπόν, ανήκε σε έναν άνθρωπο που σκοτώθηκε σε τροχαίο. Έπειτα από αυτό το συμβάν πέρασαν από το σπίτι αρκετοί ενοικιαστές, κανένας όμως δεν κατάφερε να μείνει εκεί για πάνω από ένα μήνα. Ένα καλοκαίρι πριν από περίπου 15 χρόνια, σύμφωνα με (όχι και τόσο έγκυρες) διαδικτυακές πηγές, ήρθε για διακοπές ο εγγονός του εκλιπόντα και έκανε ένα μεγάλο πάρτι στο σπίτι. Ένα πάρτι που σίγουρα έμεινε αξέχαστο στους καλεσμένους, μιας και ξαφνικά τα φώτα του σπιτιού άρχισαν να αναβοσβήνουν μόνα τους, πράγμα το οποίο ζήλεψε και η τηλεόραση. Αποκορύφωμα της όλης φάσης, ένας καναπές που αποφάσισε να αρχίσει να αιωρείται κάνοντας βόλτες μέσα στο σπίτι, συνοδευόμενος από ιπτάμενα πιάτα που έσπαγαν στους τοίχους και συρτάρια. Το πάρτι τελείωσε νωρίς και κανείς δεν ξαναπάτησε το πόδι του στο σπίτι. Όπως και να 'χει, ο εγγονός μπορεί να καυχιέται πως διοργάνωσε ένα πάρτι που έμεινε αξέχαστο. Το φάντασμα του σπιτιού πέτυχε τον σκοπό του κι έτσι, αν και το σπίτι ενοικιάζεται για μόλις 50 ευρώ –αυτό μάλλον είναι τρολιά–, κανείς δεν έχει εκδηλώσει ξανά ενδιαφέρον να μείνει σε αυτό. Τσάμπα, ο ΕΝΦΙΑ.

Αν έχεις επισκεφθεί τη συμπρωτεύουσα και δεν έχεις δει αυτό το πανέμορφο κτίριο, μάλλον δεν κυκλοφόρησες αρκετά. Το «Κόκκινο Σπίτι» είναι ένα επιβλητικό αρχιτεκτονικό αριστούργημα που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια είναι ακατοίκητο. Στο ισόγειό του, βέβαια, λειτουργούν κάποια καταστήματα, αλλά οι υπόλοιποι όροφοι είναι άδειοι. Ανεγέρθη το 1928 για λογαριασμό της οικογένειας του βιομηχάνου Ιωάννη Λόγγου και από τη στιγμή που εγκαταστάθηκε εκεί, η ζωή του πήρε την κάτω βόλτα. Ένα από τα εργοστάσιά του καταστράφηκε από πυρκαγιά, οι δουλειές άρχισαν να πέφτουν κατακόρυφα, μέχρι που τελικά ήρθε ο πόλεμος για να βάλει το κερασάκι στην τούρτα.

Επικοινώνησα με κάποιους φίλους μου που κατοικούν στη Θεσσαλονίκη για να μάθω τι ακούγεται για το κτίριο, που πλέον ανήκει στον πρόεδρο του ποδοσφαιρικού ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδη. Όπως είναι φυσικό, σχεδόν όλη η πόλη θεωρεί το σπίτι στοιχειωμένο, ενώ λέγεται πως πολλοί άνθρωποι που έχουν κληθεί για εργασίες συντήρησης στο κτίριο έχουν πάθει φρικτά ατυχήματα ή έχουν αυτοκτονήσει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα από την επίσκεψή τους στον χώρο. Άλλοι, πάλι, υποστηρίζουν πως έχουν δει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να μπαίνει στο σπίτι, με αποκορύφωμα –εντάξει, αυτό το αναφέρω γιατί μου βγάζει Ελλαδάρα– έναν ντελιβερά που είχε γνωρίσει κάποια στιγμή ένας εκ των προαναφερθέντων φίλων μου, ο οποίος ορκίζεται πως έχει πάει παραγγελία στο σπίτι και του έχει ανοίξει μια ηλικιωμένη γυναίκα με απότομη συμπεριφορά. Τέλος, οι πιο προχωρημένοι κάνουν λόγο για βρικόλακες που κατοικούν στο σπίτι, αλλά μέχρι στιγμής κάτι τέτοιο δεν έχει εξακριβωθεί. Όπως και να 'χει, ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ φαίνεται ατρόμητος μπροστά σε όλα αυτά. Θα μου πεις, εδώ τα βάζει με την «παράγκα» στο ποδόσφαιρο, στα φαντάσματα θα κολλήσει;

Ο Δημήτριος Αθανασόπουλος ήταν ένας πασίγνωστος μεγαλοεργολάβος που δραστηριοποιήθηκε στην Ελλάδα των '20s. Είχε καταγωγή από τη Μεγαλόπολη, αλλά κατοικούσε σε έναν αρχοντικό πύργο στην περιοχή Χαροκόπου –ειρωνικό ε;– της Καλλιθέας. Στις 6 Ιανουαρίου του 1931, βρέθηκε διαμελισμένος στις όχθες του Κηφισού. Το εν λόγω έγκλημα έχει μέχρι και δική του σελίδα στη Βικιπαίδεια, μιας και εκείνη την εποχή προκάλεσε αίσθηση σε όλη τη χώρα. Μάλιστα, ήταν η πρώτη φορά στην Ελλάδα που βιντεοσκοπήθηκε η τοποθεσία ενός εγκλήματος, ενώ οι έρευνες διήρκεσαν για μήνες. Τελικά αποδείχθηκε πως ο Αθανασόπουλος είχε δολοφονηθεί μέσα στο ίδιο του το σπίτι ύστερα από συνωμοσία της γυναίκας του, της πεθεράς του, του ξάδερφου της γυναίκας του και της υπηρέτριάς τους. Η δίκη συγκέντρωσε τα φώτα της δημοσιότητας για πολλούς μήνες. Αξίζει να σημειωθεί πως η συγκεκριμένη υπόθεση αποτέλεσε έμπνευση για τη δημιουργία τραγουδιών, έργων θεάτρου σκιών, επιθεωρήσεων και λοιπών θεαμάτων. Πολλοί κάτοικοι της –υπερστοιχειωμένης απ' ό,τι φαίνεται– περιοχής υποστηρίζουν πως συχνά ακούγονται κραυγές πόνου και αγωνίας, κλάματα και παρακάλια. Λένε λοιπόν πως είναι το φάντασμα του Αθανασόπουλου που εκλιπαρεί για τη ζωή του.

Φρέσκο πράγμα. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ολόκληρη η τοπική κοινωνία των Μακρισίων Ηλείας αλλά και των γύρω περιοχών ασχολούνταν με την ύπαρξη ή μη ενός τεράστιου βόα. Η φήμη ξεκίνησε όταν ένας αγρότης έτρεξε έντρομος στο καφενείο –πού αλλού πάει κανείς στα χωριά όταν συμβαίνει κάτι τόσο σοβαρό;– λέγοντας πως είδε στο χωράφι του ένα τεράστιο φίδι με πάχος περίπου μισό μέτρο και τεράστιο κεφάλι. Τις επόμενες μέρες υπήρξαν πολλοί που ισχυρίστηκαν ότι το φίδι είχε επιτεθεί και είχε φάει τα ζώα τους, ενώ άλλοι έλεγαν πως έβρισκαν χοντρά σημάδια συρσίματος στο χώμα. Όπως είναι φυσικό, στο παιχνίδι μπήκε και η αστυνομία, παίρνοντας καταθέσεις, προσπαθώντας να βρει και να συλλάβει (;) το φίδι. Η αλήθεια είναι ότι σε κοντινή απόσταση από τα Μακρίσια υπήρχε ένα καταφύγιο ζώων, κάτι σαν μικρός ζωολογικός κήπος. Κάτοικοι της περιοχής ανέφεραν πως πριν από κάποια χρόνια είχε δραπετεύσει από εκεί ένας βόας που δεν βρέθηκε ποτέ. Αυτός, αφού την άραξε μερικά χρόνια, ακολούθησε κάποια ρεύματα και βρέθηκε εντέλει στο χωράφι του τύπου. Βέβαια, οι μαρτυρίες παρουσιάζουν το φίδι σχεδόν σε μέγεθος δράκου αλλά εντάξει, στην επαρχία λένε και μια κουβέντα- ή ένα "φίδι" - παραπάνω.

Περισσότερα από το VICE

Να πώς ο H.R. Giger Εφηύρε το πιο Τρομακτικό Τέρας της Επιστημονικής Φαντασίας

Η Ελευθερία Είναι πιο Σημαντική από τις Ουλές και την Όραση για Αυτήν τη Σκλάβα του Σεξ του ISIS

Οι Άνθρωποι που Τόλμησαν να Μπουν στην πιο «Στοιχειωμένη» Πρώην Ψυχιατρική Κλινική της Νέας Ζηλανδίας