Fiction: Νόμιζαν πως Ήταν Γοργόνα και την Έπνιξαν για να το Αποδείξουν

Kείμενο: Megan Patricia

Στα πλαίσια του Teen Week, επικοινωνήσαμε με τρεις έφηβους συγγραφείς fan fiction και τους ζητήσαμε να γράψουν ένα σύντομο, πολιτικοποιημένο οπαδογράφημα. Σε αυτήν την ιστορία, η Megan, μια 18χρονη φοιτήτρια από τη Μεγάλη Βρετανία, επαναπροσδιορίζει τη σύγχρονη ξενοφοβία, μέσω της ιστορίας μιας γοργόνας που εξοστρακίστηκε από την κοινότητά της.

Σημείωση της Megan: Ήθελα να γράψω μια ιστορία για ένα κορίτσι που ο κόσμος πιστεύει ότι είναι γοργόνα και την πνίγει για να το αποδείξει. Έχει να κάνει με τον «άλλο» και την επιφυλακτικότητα των ανθρώπων απέναντι στη διαφορετικότητα, όπως επίσης και με το λεγόμενο slut - shaming . Η ιστορία της γοργόνας είναι μια μεταφορά της οποίας το μήνυμα είναι ότι, όσο διαφορετικός και αν νομίζεις ότι δείχνει κάποιος, δεν παύει να είναι φτιαγμένος από σάρκα και οστά – όπως όλοι μας. Θέλω να αποτυπώσω τη νοοτροπία που φαίνεται να έχουν κάποιοι άνθρωποι όσον αφορά τους ξένους και τον φόβο που έχουν απέναντι σε άτομα που θεωρούν διαφορετικά. Η ιστορία αντικατοπτρίζει, επίσης, τα εγκλήματα μίσους που βλέπω στις ειδήσεις, μετά το δημοψήφισμα για το Brexit.

Την ανακάλυψαν σε μια Πανσέληνο του Κορακιού, τον μήνα που κυβερνούν οι Ιχθύες. Πάντα γαλήνευε, όταν βρισκόταν στον πάτο της πισίνας. Τη βρήκαν στην παραλία. Η κουβέρτα που την τύλιγε ήταν υγρή από το σπρέι αλατιού και εκείνη έμοιαζε λες και την παράτησαν δίπλα στην παλίρροια.

Όταν έφτασαν στην περιοχή οι αστυνομικοί, θαύμασαν την επιδερμίδα της, η οποία ήταν ακόμη ροδαλή, παρ' όλο που βρισκόταν στην ακτή για ώρες. Όμως, κανείς δεν προθυμοποιήθηκε να την πάρει. Αποφάσισαν όλοι ότι ήταν κακοτυχία, ένας κακός οιωνός για τους προληπτικούς ψαράδες που τη βρήκαν. Τα μαλλιά της ήταν αφύσικα ανοιχτόχρωμα, το βλέμμα της διαπεραστικό και το χαμόγελό της μελίρρυτο, παρά τη νεαρή της ηλικία. «Την έχουν αγγίξει τα στοιχειά», είπαν οι χωρικοί.

Τελικά, βρέθηκε για εκείνη μια προσωρινή κατοικία. «Θα είναι για λίγο μόνο, να ξέρεις», της λένε οι ανάδοχοι γονείς της. «Έχω άσχημο προαίσθημα για τούτη 'δω».

Όλοι τη βλέπουν να μεγαλώνει. Επιστρέφει στη θάλασσα. Βουτάει τα δάχτυλα των ποδιών της και μιλάει στο κύμα. Οι γονείς της τής ζητούν να συμπεριφέρεται περισσότερο σαν τα υπόλοιπα κορίτσια της ηλικίας της.

Τα άλλα παιδιά τη φοβούνται. Όταν τραγουδά, καλύπτουν έντρομα με τα χέρια τους τα αυτιά, φοβούμενα ότι θα τα υπνωτίσει. Ύστερα, το βάζουν στα πόδια. Σαστισμένη, αναρωτιέται τι τους έκανε και έφυγαν.

Σύντομα, παύει να είναι μικρό παιδί. Μεταμορφώνεται σε μια γυναίκα με αλάτι στα μαλλιά και άμμο ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών της. Έχει ωριμάσει σε πολλά πράγματα, όμως νιώθει μόνη. Οι ψαράδες τη βλέπουν συνεχώς στην παραλία να παίζει σαν μικρό παιδί ανάμεσα στις οικογένειες των τουριστών που την παρακολουθούν με επιφύλαξη. «Είναι ένα παλιοθήλυκο. Γιατί φοράει όλη μέρα αυτό το μαγιό;», λένε οι ψαράδες. «Είναι αηδιαστικό». Την αποκαλούν σειρήνα.

Στο σπίτι, κοιτάζει τα δόντια της στον καθρέφτη, όμως το μόνο που βλέπει είναι κοριτσίστικα δόντια που της χαμογελούν – δεν βλέπει ούτε καρχαρίες ούτε πιράνχας στο χαμόγελό της. Σύντομα, αρχίζει να της αρέσει η ιδέα ότι είναι ένα θαλάσσιο πλάσμα.

Στο σχολείο, οι δάσκαλοι αγνοούν τις απαντήσεις της και χλευάζουν τις εργασίες της. Τα παιδιά κλέβουν τα τετράδιά της και τα μουτζουρώνουν. «Γύρνα πίσω στη θάλασσα, σκύλα», γράφουν.

Οι γονείς λένε στα αγόρια να προσέχουν, όταν είναι κοντά της και τα κορίτσια κοιτάζουν τα πόδια της, για να δουν αν έχουν μεμβράνες, όταν αλλάζουν στα αποδυτήρια του γυμναστηρίου. Λένε ότι είναι μάγισσα, ένας διάβολος. Μερικές φορές, την κάνουν να κλαίει και την παρατηρούν με περιέργεια. Καθώς συσπώνται οι ώμοι της, εκείνοι περιμένουν να δουν μικροσκοπικά μαργαριτάρια να κυλούν στα μάγουλά της.

Μια μέρα ανοίγει τον φωριαμό της και ξεχύνεται ένας σωρός από μέσα: δαγκάνες από την ψαραγορά, κεφάλια ψαριών και ροζ εντόσθια που κάνουν τον διάδρομο να ζέχνει, όπως η ποδιά ενός ψαρά. Καθώς όλα αυτά ξεβράζονται από το ντουλαπάκι, τα παιδιά βγάζουν φωτογραφίες και χαχανίζουν.

Το επόμενο καλοκαίρι, την πιάνουν ένα βράδυ που επιστρέφει σπίτι αργά, γυρνώντας από την πισίνα. Φοράει ακουστικά και δεν ακούει τα βήματα που την πλησιάζουν. Είναι εντελώς ανυπεράσπιστη, όταν τη φιμώνουν. Είναι εντελώς ανυπεράσπιστη, όταν περιεργάζονται σχολαστικά το κορμί της και ψάχνουν κάθε σπιθαμή, για να βρουν λέπια και μεμβράνες στα δάχτυλα των ποδιών και των χεριών της. Είναι εντελώς ανυπεράσπιστη, όταν τη βυθίζουν κάτω από το νερό, περιμένοντας να εμφανιστεί η ουρά της.

Την αφήνουν στα βράχια κάτω από τον γκρεμό, θρυμματισμένη σαν ένα εύθραυστο κοχύλι.

Η κηδεία είναι σύντομη. Η έρευνα συνοπτική. Αυτοκτονία, αναμφίβολα. Κανένας επικήδειος, καμία οικογένεια να την παραλάβει. Μονάχα ένοχες ψυχές που παρακολουθούν, καθώς το φέρετρο βυθίζεται στο χώμα.

Το καλοκαίρι που πεθαίνει, οι ψαριές είναι σάπιες. Τα ψάρια βγαίνουν μαυρισμένα, θαρρείς και έχουν καλυφθεί με πετρέλαιο. Τα καβούρια είναι τα χειρότερα. Παραμορφωμένα, με μαλακό κέλυφος και ελάχιστη σάρκα. Καθώς οι νύχτες μικραίνουν και οι μέρες γίνονται όλο και πιο κρύες, ο κόσμος την ξεχνά. «Ήταν άλλη μια ξετσίπωτη που ήθελε να τραβά την προσοχή», λένε. Έτσι δεν είναι όλες οι γοργόνες;

Περισσότερα από το VICE

Μια Φωτογράφιση Ζευγαριών που Κάνουν Αληθινό Σεξ για Διαφημιστική Καμπάνια

Δέκα Ερωτήσεις που Πάντα Ήθελες να Κάνεις σε Έναν Πορτιέρη

Η Παράνοια των Πανελληνίων Οδηγεί Κάποιους Μαθητές στα Χάπια