Οι πιο Γραφικές Ατάκες που Έχω Ακούσει από Έλληνες Μουσικούς Όλα Αυτά τα Χρόνια

Πριν από λίγες ημέρες συνειδητοποίησα ότι κλείνω 17 χρόνια ενεργής συμμετοχής σε μπάντες. Από τότε που πήγαινα ακόμη Γυμνάσιο και έστησα το πρώτο μου άθλιο συγκρότημα, μέχρι σήμερα, έχω γνωρίσει εκατοντάδες μουσικούς. Οι περισσότεροι είναι και γαμώ τα άτομα, και χάρη στη μουσική έχω κάνει κάποιες πολύ όμορφες φιλίες, όμως η αλήθεια είναι ότι έχω πέσει πάνω σε αρκετούς κόπανους που το παίζουν ιστορία χωρίς λόγο.

Όντας χαλαρός τύπος που δεν ασχολείται με κόντρες και δεν ενθουσιάζεται με τις φανφάρες που πετάει ο καθένας, ζω για να ακούω τις ατάκες που πέφτουν γύρω μου. Όπως συμβαίνει σε όλους τους χώρους, πάντα υπάρχει ένας τύπος που είτε θέλει να σου διδάξει μπαλίτσα, επειδή νομίζει πως είναι φτασμένος είτε νιώθει την ανάγκη να υπερβάλει, για να ξεχωρίσει σε μια παρέα που αποτελείται από ανθρώπους που έχουν την ίδια ιδιότητα. Μέσα στα χρόνια λοιπόν, είχα την τύχη να ακούσω μεγάλες ατάκες αλλά και να συναντήσω σε μπαρ έναν μεθυσμένο μαλλιά που απαιτούσε να μου δείξει ένα τατουάζ με τη γλώσσα των Rolling Stones που είχε βαρέσει μικρός, ακριβώς πάνω από το βυζί του. Για καλή σας τύχη επέλεξα να επικεντρωθώ όχι εκεί, αλλά στις πιο γραφικές ατάκες που έχω ακούσει μέσω της συναναστροφής μου με μουσικούς.

Πρόκειται για μία από τις πρώτες ατάκες που άκουσα ποτέ ως μουσικός από «συνάδελφο». Ήμουν περίπου 17 χρονών και είχα πιάσει κουβέντα με ένα παιδί στην ηλικία μου που έπαιζε σε μια hard rock μπάντα. Το όνειρό του ήταν να γίνει μπλουζίστας και ήταν από αυτούς που για κάποιο περίεργο λόγο θεωρούσαν ότι το να ντύνεσαι σαν αμερικάνος γελαδάρης σε μετατρέπει αυτομάτως σε blues περσόνα. Εγώ τότε άκουγα και έπαιζα punk rock, μουσική που αφόρισε με τρομερή ευκολία με τη φράση, «ε, δεν είναι μουσική αυτή, σιγά, τι παίζουν;». Συνέχισε με τη δεύτερη επική ατάκα: «Αν δεν ακούς το τακούνι της μπότας να χτυπά ρυθμικά στο πάτωμα, δεν είναι blues». Σημειωτέον ότι δεν είχα ζητήσει ποτέ την άποψή του, την έλεγε μόνος του σαν γερόλυκος fan των Deep Purple που αράζει σε παρακμιακά μπαρ όπου σερβίρουν ακόμη και αναψυκτικά μπόμπες. Με δυο λόγια, ο τρελός καουμπόι γείωσε με την αποψάρα του καλλιτέχνες όπως ο B.B. King και ο John Lee Hooker επειδή νόμιζε πως οι μπότες ήταν το next big thing. Τελικά, αποδείχθηκε λάθος και το γύρισε στη μαγειρική. Τον φαντάζομαι στην κουζίνα να λέει σε κάποιον νέο σεφ, «αν δεν δεις το μαχαίρι να βγάζει σπίθες ενώ κόβεις το κρέας, δεν είναι κρέας».

Άλλη μια ιστορία από τα ατίθασα νιάτα μου. Ήμουν 20 χρονών και έπαιζα σε μία indie μπάντα που είχε ίσως ένα από τα χειρότερα ονόματα στην ιστορία της μουσικής. Λεγόμασταν Coffeeend - δεν ξέρω γιατί, δεν ήταν δική μου ιδέα και σχεδόν ποτέ δεν κατάφερε κάποιος εκτός μπάντας να μας προσφωνήσει σωστά με την πρώτη. Τέλος πάντων. Εκείνη την εποχή κάναμε πρόβες σε ένα στούντιο στα νότια προάστια, το οποίο άνηκε σε έναν μπαρουτοκαπνισμένο τζαζίστα. Αυτός, βλέποντάς μας να προσπαθούμε ανεπιτυχώς να ακουστούμε σαν τους Franz Ferdinand, θέλησε να μας κάνει μαθήματα rock & roll. Έτσι, ένα απόγευμα μας έβαλε κάτω και άρχισε να μας δείχνει βιντεάκια από συγκροτήματα που ο ίδιος πίστευε ότι θα έχουν θετική επιρροή στον ήχο μας. Τα περισσότερα δεν τα θυμάμαι, όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ το γεγονός ότι ο τύπος εστίασε στους Journey. Δεν λέω ότι δεν είναι αξιοσέβαστη μπάντα, όμως ουδεμία σχέση είχαν με αυτό που κάναμε εμείς τότε. Στα αυτιά του jazz μουσικού ακουγόμασταν πολύ χύμα και πιστεύω πως στον κόσμο του οι Journey ήταν ό,τι πιο φρέσκο μπορούσε να φανταστεί. Για 45 λεπτά μας ανέλυε το γεγονός ότι ενώ τα σπάνε και είναι αλητεία, έχουν μελετημένη στάση σώματος για να βγαίνει σωστά ο ήχος. Κάθε δύο δευτερόλεπτα πατούσε pause και μας ανέλυε τη στάση του σώματος των μελών, για να μας αποδείξει πως ενώ τα «σπάγανε» -που δεν τα σπάγανε, ακίνητοι κάθονταν- κρατούσαν τα όργανα τους σταθερά. Τρελό κάψιμο εκείνη τη μέρα.

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ονειρεύτηκα να μάθω κιθάρα για να σολάρω όπως κάνει ο Carlos Santana μετά από κάθε ατάκα του εκάστοτε τραγουδιστή που τον συνοδεύει. Αυτό που ήθελα, ήταν απλώς να μάθω μερικές συγχορδίες για να παίζω punk rock και να γράφω τα δικά μου τραγούδια. Στα νότια προάστια των αρχών της δεκαετίας του 2000 όμως, το να ακούς τη συγκεκριμένη μουσική σου εξασφάλιζε δύο πράγματα: κοινωνική απομόνωση -εντάξει ακούγεται πιο σοβαρό απ' ό,τι πραγματικά ήταν- και κράξιμο από old school καθηγητές κιθάρας. Στα 14 μου ξεκίνησα μαθήματα και την πρώτη μέρα ο καθηγητής μου -ένας τύπος με μηχανή και δερμάτινο μπουφάν- μου ζήτησε να του βάλω μερικά τραγούδια που μου αρέσουν, για να τσεκάρει τα ακούσματα μου. Εκείνη την εποχή έλιωνα το «Dookie» των Green Day -ok, δεν είναι και ο πιο punk rock δίσκος, αλλά δεν θα πω ψέματα- και έτσι του έβαλα το «Basket Case». Ο τύπος βάρεσε κρισάρα και προχώρησε σε ένα κρεσέντο προσβολών προς τον frontman της μπάντας, Billie Joe Armstrong. Για κάποιο περίεργο λόγο θεωρούσε ότι οι Green Day είχαν καταστρέψει την παγκόσμια μουσική και πως ο τραγουδιστής τους ήταν ένα ατάλαντο καθίκι. Η επική ατάκα ήρθε στο τέλος του ξεχέσματος με την απειλή πως, αν τον πετύχαινε στον δρόμο, θα τον έδερνε. Εννοείται πως δεν κάναμε δεύτερο μάθημα και εν τέλει έμαθα κιθάρα μόνος μου κλέβοντας περιοδικά και βιβλία.

Εντάξει, αυτή η φράση γενικά έχει μια βάση: Όταν όμως βγαίνει από το στόμα ενός ημιέμπειρου τύπου από τοπική μπάντα που νομίζει πως είναι ο Prince της Άνω Γλυφάδας, επειδή παίζει μια φορά την εβδομάδα σε τοπική παμπ, το πράγμα αλλάζει. Ειλικρινά, πόσες κακουχίες παίζει να πέρασε ο άνθρωπος αυτός για να φτάσει με το αυτοκίνητο από το σπίτι του στο μαγαζί; Πόσες ξάγρυπνες νύχτες πέρασε δακρυσμένος με σκοπό να τελειοποιήσει το μουσικό του έργο, ώστε να φτάσει στο επίπεδο να παίξει στην παμπ που πήγαιναν οι Αμερικάνοι της περιοχής για να μεθύσουν και να δουν μπέιζμπολ; Το αστείο είναι ότι, όπως γίνεται συνήθως, δεν του ζήτησα συμβουλές, ούτε τον ρώτησα πώς τα κατάφερε. Απλώς, πάνω σε μια κουβέντα που είχαμε σε κοινή παρέα με μερικούς ακόμη μουσικούς άρχισε να αυτοαποθεώνεται. Ήταν λίγο μεγαλύτερος από εμένα και μάλλον πίστευε πως τον έβλεπα σαν πρότυπο, χωρίς βεβαίως να του έχω δώσει τέτοιο δικαίωμα. Δυστυχώς, δεν τον έχω δει εδώ και χρόνια. Έχω μεγάλη περιέργεια να μάθω αν παίζει ακόμη μουσική πάντως.

Όταν ακούς έναν μουσικό να κράζει κλασικές αξίες όπως τα Σκαθάρια ή τους Stones, κόψε λάσπη και φύγε μακριά. Όχι, δεν είμαι υπέρ του συνδρόμου της ιερής αγελάδας, όμως μου φαίνεται αδιανόητο να υποτιμά κάποιος μπάντες και καλλιτέχνες που έχουν γαλουχήσει μουσικά τις μισές του επιρροές, άρα κατά βάθος και εκείνον. Ειδικά, όταν το μεγαλύτερο του επίτευγμα -άκρως σεβαστό κατά τ' άλλα- είναι πως μάζεψε 100 άτομα σε ένα live και πούλησε είκοσι δίσκους. Αυτή την ατάκα την έχω ακούσει -με μικρές παραλλαγές- πάνω από τρεις φορές. Μάλιστα, σε όλες τις περιπτώσεις ο «δράστης» ήταν μέλος κάποιας hyped μπάντας που νόμιζε ότι με το να κράξει μπροστά σε κόσμο κάποιους αναγνωρισμένους καλλιτέχνες, θα μετατραπεί σε Sifu της μουσικής. Εντωμεταξύ, αυτοί οι τύποι -προσποιούνται ότι- ακούνε τις χειρότερες μουσικές. Θα τους δεις να κλείνουν τα μάτια και να γκρουβάρουν με κάτι ακαταλαβίστικα μπλεγμένους ηλεκτρονικούς ήχους (που ακούγονται λες και έχεις βάλει ένα μωρό να πατάει τυχαία κουμπάκια σε sampler) ή με μούφα ethnic μουσικούς, που απλώς ξεπατικώνουν κομμάτια από καλλιτέχνες προηγούμενων δεκαετιών και τα πλασάρουν ως δικά τους. Όπως και να 'χει, μετά από κανένα χρόνο τους ξεχνούν όλοι και δεν τους βλέπεις ποτέ ξανά.

Περισσότερα από το VICE

Αυτοί που Τόλμησαν να Παραιτηθούν στην Ελλάδα της Ανεργίας Εξηγούν Γιατί το Έκαναν

Το Ελληνικό Ίντερνετ Θρηνεί για τη Nutella

Από τον Ανδρέα Παπανδρέου Μέχρι τον Μαραντόνα, σε Aυτό το Ξενοδοχείο Γράφτηκε η Σύγχρονη Ιστορία της Θεσσαλονίκης