Το Εικαστικό Πάρκο του Frieze Art Fair

Μετά από έξι ημέρες non-stop κραιπάλης στο Bερολίνο υπό το πρόσχημα της τέχνης και του Gallery Weekend, βρέθηκα και πάλι στο αεροπλάνο να κατευθύνομαι προς τη Νέα Υόρκη με χαρά μικρού παιδιού και αντοχές ηλικιωμένου.

Αιτία της επίσκεψης μου αποτέλεσε το φετινό Νew York Frieze Art Fair, που θα ξεκινούσε δυο μέρες μετά την άφιξη μου στη Νέα Υόρκη. Το πλάνο ήταν να φτάσω δυο μέρες πριν αρχίσει το fair προσδοκώντας σε μια ομαλή προσαρμογή στον νέο χωρόχρονο, κάτι που προφανώς δεν έγινε ποτέ, οπότε εγώ και το jet lag μου ξεκινήσαμε να δούμε σε χαλαρούς ρυθμούς μερικές εκθέσεις πριν το preview του fair που θα μονοπωλούσε τα περισσότερα από τα πρωινά που θα ακολουθούσαν.

Την αρχή των gallery openings έκανε η γκαλερί The Journal στο Μπρούκλιν, με την έκθεση του Daniel Hesidence με τίτλο Summers Gun. Σε άλλους η έκθεση φάνηκε συμπαθητική, αλλά υπήρχαν και κάποιοι άλλοι που προτίμησαν να σχολιάσουν καλύτερα το βάψιμο των τοίχων της γκαλερί από το να αναφερθούν στο show.

Στα εγκαίνια της Journal κάποια στιγμή κατέφτασε η καλλιτεχνική κλίκα της Βιέννης που είχε φτάσει με άλλη πτήση από το Βερολίνο, και αφού η ομάδα ενώθηκε και πάλι, οι μισοί έφυγαν για το gallery dinner και οι άλλοι μισοί για burger και boozing στο σπίτι της Hana Plutz στο Soho. Eννοείται πως ήμουν στη δεύτερη ομάδα, μόνο που μετά το mozzarella burger στο υπέροχο deli από κάτω μπήκα ήδη κοιμισμένη στο ταξί και γύρισα στο ξενοδοχείο, χάνοντας την παρέα με την Lindsay Lohan όπως ισχυρίζονται οι μυθομανείς φίλοι μου.

Την επόμενη ημέρα, και αφού έφαγα πρωινό από τα χεράκια της Κυρίας Γιώτας από την Αμφιλοχία που βρέθηκε να σερβίρει στη 7th Avenue, η εξόρμηση ξεκίνησε από το Donald Judd Foundation. Πρόκειται για το πενταώροφο κτίριο της Spring St στο Soho, που από το 1968 αποτελούσε το σπίτι και εργαστήριο του Donald Judd, και εδώ και ένα χρόνο περίπου είναι ανοιχτό στο κοινό. Ο επισκέπτης -αρκεί να μην επιχειρήσει να βγάλει φωτογραφίες- μπορεί να περπατήσει ανάμεσα στα λιτά έπιπλα σχεδιασμένα από τον ίδιο τον Judd, να παρατηρήσει  τα μικροαντικείμενα του όπως τα μολύβια του παρατεταμένα στο γραφείο, και να θαυμάσει ένα μέρος της συλλογής αφρικάνικων μασκών στη σκάλα, καθώς και τη θέα από τους γυάλινους τοίχους του σπιτιού.

Στο Midtown, το MoΜΑ παρουσίαζε την μεγάλη αναδρομική έκθεση του Sigmar Polke με τίτλο Alibis: Sigmar Polke 1963-2010. Η έκθεση παρουσιάζεται στον δεύτερο όροφο του κτιρίου και χωρίζεται σε δέκα αίθουσες. Ο Polke είναι γνωστός για την θυελλώδη πρακτική του, όμως όταν ο επισκέπτης βρεθεί αντιμέτωπος με τα 260 έργα on display που καλύπτουν όλα τα μέσα μένει με το στόμα ανοιχτό, αν και ίσως λόγω αυτής της “επιθετικής” παρουσίασης να δυσκολευτεί να αφοσιωθεί σε συγκεκριμένα έργα. Η περιήγηση στην έκθεση του Sigmar Polke θύμιζε μια ματιά στην πρόσφατη Ιστορία της Τέχνης, γεμάτη αναφορές σε καλλιτέχνες που σημάδεψαν το ίδιο το έργο και την ζωή του Polke, όπως ο Martin Kippenberger, o Robert Rauschenberg και ο Gerhard Richter, αλλά και στοιχεία που επηρέασαν νεότερους καλλιτέχνες, όπως ο Josh Smith.

Μετά από την έκθεση του Polke είδα την έκθεση της μόνιμης συλλογής του MoMA. Nομίζω πως η εμπειρία της θέασης του Magenta, Black, Green, on Orange του Rothko θα μου μείνει αξέχαστη. Ήταν η πρώτη φορά που μου κόπηκαν τα γόνατα μπροστά σε ένα έργο τέχνης.

Το μεσημέρι, και με ψυχολογία Ντόρα η Εξερευνήτρια βρέθηκα να περιμένω στην ουρά για το ferry που θα με μετέφερε στο Rhandall’s Island, το μικρό νησάκι του Manhattan στο οποίο για τρίτη φορά παρουσιάστηκε το New York Frieze Art Fair.

Μετά από είκοσι λεπτά με πολύ κούνημα στο ferry που σχεδόν κανείς από τους συνταξιδιώτες μου δεν παρατήρησε, φτάσαμε στο fair που κάθε χρόνο θυμίζει όλο πιο πολύ εικαστικό πάρκο, με διάφορα πρότζεκτ μέσα και έξω από τον χώρο της έκθεσης.

Τα booths των γκαλερί, πολλά από τα οποία ήταν sold οut πριν από το preview, έμοιαζαν πιο πολύ με επιμελημένες εκθέσεις, στοχεύοντας περισσότερο σε μια ολοκληρωμένη παρουσία, ενισχύοντας έτσι την εμπειρία του μέσου θεατή που ενδιαφέρεται να δει τέχνη, και όχι να αγοράσει.

Πολλά ήταν τα booths που παρουσίασαν ατομικές εκθέσεις καλλιτεχνών. Η γκαλερί Gavin Brown από την Νέα Υόρκη με τους πιο καλοντυμένους dealers, παρουσίασε μία μεγάλη εγκατάσταση του Rikrit Tiravanija αποτελούμενη από έντεκα καμβάδες, η Gagosian παρουσίασε μια σειρά από πρόσφατα “ξεβαμμένα” έργα του Ed Ruscha, και η Gladstone Gallery με μια προσέγγιση σε στιλ salon φιλοξένησε πολλά μικρά σχέδια του Caroll Dunham.

Από ελληνικές γκαλερί, το παρόν έδωσε η Τhe Breeder με μία επιλογή έργων Ελλήνων καλλιτεχνών, ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται και ο Γιάννης Βαρελάς, έργα του οποίου εκτέθηκαν στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια του frieze, από την διάσημη συλλογή σύγχρονης τέχνης, των Michael και Suzan Hort.

H παρουσίαση της συλλογής του ζεύγους έγινε στο τετραώροφο σπίτι τους στην Tribecca, με τον γιο της οικογένειας και την ξυπόλυτη εννιάχρονη κόρη του να κάνουν tour τους επισκέπτες. Τα έργα του Γιάννη Βαρελά εκτίθενται στο ισόγειο, μαζί με τα υπόλοιπα νέα hot acquisitions της οικογένειας, όπως ήταν έργα τoυ Christian Rosa, του Thomas Houseago και πολλών άλλων. Στο τέλος οι επισκέπτες μπορούσαν να πάρουν μερικά από τα δημοφιλή πλέον σοκολατάκια του Oscar Murillo που ήρθαν κατευθείαν από το εργοστάσιο που έστησε στην γκαλερί David Zwrirner. Είναι η χειρότερη εκδοχή marshmallow fondue που έχω δοκιμάσει ποτέ.

Την επόμενη ημέρα και μετά την προκαθορισμένη επίσκεψη στο fair για την απαραίτητη δικτύωση -αυτά ήταν τα κίνητρα των άλλων, τα δικά μου ήταν η pizza από το Roberta’ s και τα cookies από το Momofuku Milk Bar, που έκαναν pop up εμφάνιση στο fair-  είδα το πιο ωραίο gallery show της εβδομάδας. Πρόκειται για την έκθεση SUNRISE SUNSET του Sterling Ruby στην Hauser & Wirth, την αφίσα της οποίας μετέφερα με ευλάβεια κατά την δεκάωρη επιστροφή μου στην Αθήνα.

Wow. Η έκθεση είναι αποτέλεσμα του τι συμβαίνει όταν καλλιτέχνες σαν τον Sterling Ruby συναντούν mega galleries που είναι σε θέση να πριμοδοτήσουν τις παραγωγές των καλλιτεχνών τους. Αν ο Dieter Roth έκανε την adult έκδοση της Αλίκης στη Χώρα των θαυμάτων, ίσως να προέκυπτε μια έκθεση παρόμοια με αυτή που παρουσίασε ο Sterling Ruby. Με αντικείμενα-σταθμούς της δουλειάς έφτιαξε μια νέα αφήγηση στην οποία επαναπροσδιορίζει σύμβολα και έννοιες σε έναν αέναο κύκλο που ξεκινάει από την μνήμη για να οδηγήσει στην δημιουργία και να επιστρέψει ξανά πίσω.

Το Σαββατοκύριακο ακολούθησε με διάφορες άλλες εκθέσεις, όπως η έκθεση του Glenn Brown στην Gagosian που κυμαίνεται στα όρια του κακόγουστου, και η πολύ φτωχή και κακοστημένη έκθεση Other Primary Structures στο Εβραϊκό Μουσείο που παρουσιάζεται ως sequel της ομώνυμης έκθεσης του 1966. Με πολύ φτωχό και πολλές φορές αταίριαστο περιεχόμενο και ελλιπή καθοδήγηση στον χώρο, δε θύμιζε σε τίποτα την θρυλική έκθεση του ’66.

Μετά από μια γρήγορη επίσκεψη στο Μetropolitan Museum, για να δω την έκθεση του Λουκά Σαμαρά, απογοητεύτηκα από το στήσιμο που ήταν στην κυριολεξία στην σκάλα του μουσείου, υποβαθμίζοντας έτσι την σημαντικότητα των έργων. Αγόρασα όμως μια τεράστια ομπρέλα που δεν αποχωρίστηκα στιγμή, λόγω του τροπικού κλίματος της Νέας Υόρκης.

Κάπως έτσι πέρασαν οι μέρες -τα περισσότερα βράδια ήταν αδιάφορα, εκτός από εκείνο το impromptu party στο βάθος ενός εστιατορίου της Chinatown- και έφτασε η στιγμή για να γυρίσω στην Αθήνα. Όλες εκείνες οι ωραίες εικόνες έκαναν την επιστροφή να φαντάζει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα και με κράτησαν σε μία μικρή νιρβάνα, μέχρι να έρθουν τα αποτελέσματα της πρώτης εβδομάδας των εκλογών, να θυμηθώ που μένω, και να προσδοκώ για την επόμενη φορά που θα βρεθώ κάπου μακριά από εδώ.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.