Φωτογραφία: MellostormTo πλησιέστερο αστέρι στον ήλιο, ο Proxima Centauri, απέχει από αυτόν τέσσερα χρόνια, αλλά έστω κι έτσι, σε κοσμικό πλαίσιο, θεωρείται γειτονικό σώμα. Για τα περισσότερα όμως αστέρια, το να υπάρχουν στο σύμπαν είναι μια σαφώς πιο μοναχική εμπειρία και κάπως έτσι, σύμφωνα με τα στοιχεία που συνέλεξαν οι πύραυλοι CIBER, καταλήγουν να χάνονται.Αν και οι εν λόγω πύραυλοι δεν συνέλεξαν εικόνες από απομονωμένα «ορφανά» αστέρια, κατάφεραν να αποτυπώσουν μια περίεργη υπέρυθρη λάμψη, που προδίδει την ύπαρξή τους. «Αρχικά ξεκινήσαμε για να αποτυπώσουμε το φως από τους πρώτους γαλαξίες, αλλά εκπλαγήκαμε όταν συνειδητοποιήσαμε πως οι μετρήσεις μας ήταν εξαιρετικά λαμπερές», μου είπε ο αστρονόμος Michael Zemcov, του εργαστηρίου αεριοπροώθησης της Caltech.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Σίγουρα δεν περιμέναμε να δούμε, αυτά που είδαμε και μας πήρε καιρό για να πείσουμε τους εαυτούς μας, πως αυτά που βλέπαμε ήταν σωστά».Η ανακάλυψη ήταν τελείως τυχαία και αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα σχετικά με το πώς μικρότερες αποστολές πυραύλων, όπως αυτές της CIBER μπορούν να οδηγήσουν σε μεγάλες αποκαλύψεις. «Οι αστροφυσικοί πύραυλοι όπως αυτοί, είναι επιστημονικά ευέλικτοι και αποτελούν έναν σχετικά φτηνό τρόπο για να πάμε στο διάστημα για μικρά χρονικά διαστήματα», μου είπε ο Zemcov.
«Εξαιτίας αυτού του χαμηλού κόστους, η NASA είναι πολύ πιο ανοιχτή στο να παίρνει κάποια ρίσκα σε αυτές τις αποστολές, πράγμα που σημαίνει ότι αυξάνουν τις πιθανότητες για ανακαλύψεις σαν και την δική μας. Μέσα σε ένα πλαίσιο τριών με πέντε χρόνων, μπορούμε να ετοιμάσουμε έναν πύραυλο, να τον στείλουμε στο διάστημα και να αναλύσουμε τα στοιχεία, πράγμα που με την σειρά του σημαίνει πως μπορούμε να τον ξαναστείλουμε εκεί έξω, μια διαδικασία δηλαδή που είναι πολύ πιο γρήγορη από αυτήν που χρειάζεται ένα πλήρες διαστημικό περισκόπιο, που χρειάζεται περίπου μια δεκαετία για να πραγματοποιηθεί.Τα στοιχεία της JPL-Caltech, έρχονται μόλις μια εβδομάδα μετά την δημοσίευση μιας άλλης έρευνας σχετικά με αυτό απόκοσμο φως που βγάζουν τα «ορφανά» αστέρια, που πραγματοποιήθηκε από το Instituto de Astrofísica de Canarias (IAC), στην Τενερίφη. Οι ερευνητές του IAC, είχαν επικεντρωθεί στην μελέτη του Abell 2744, ενός τεράστιου σμήνους γαλαξιών, που βρίσκεται τέσσερα δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά από την γη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μια αποτύπωση του Abel 2477 από το τηλεσκόπιο Hubble
Αποφάνθηκαν ότι μέσα σε έξι εκατομμύρια χρόνια, πέντε γαλαξίες του μεγέθους του Milky Way διαμελίστηκαν βίαια από τις δυνάμεις βαρύτητας που ασκούσε το Abel 2744, στέλνοντας περίπου 200 δισεκατομμύρια αστέρια μακριά από την γαλαξιακή τους «φωλιά» και καταδικάζοντάς τα να περιπλανιούνται άσκοπα μέσα στο διαγαλαξιακό κενό.Όμως παρά την δραματική του εξορία από την γαλαξιακή ζωή, η ομάδα από το IAC υπολόγισε πως τα «ορφανά» αυτά αστέρια είναι υπεύθυνα για το ένα δέκατο της φωτεινότητας που παράγει το Abel 2744, πράγμα εντυπωσιακό αν αναλογιστεί κανείς πόσο διάσπαρτα πρέπει να είναι. Σύμφωνα με την Mireia Montes, που ηγήθηκε της μελέτης του IAC που δημοσιεύτηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Astrophysical Journal, τα περισσότερα από αυτά τα αστέρια παραμένουν μέχρι σήμερα κοσμικοί «νομάδες».«Οι ιδιότητες του φωτός μέσα σε ένα τέτοιο σμήνος, είναι περίπου οι ίδιες που συναντάμε σε έναν γαλαξία σαν τον Milky Way», μου είπε. «Η παρατηρούμενη ηλικία των αστέρων είναι γύρω στα έξι δισεκατομμύρια χρόνια και το φως που παρήχθη από το σμήνος εκπέμφθηκε πριν από 3 δισεκατομμύρια χρόνια. Οπότε σήμερα, μιλάμε για αστέρια ηλικίας δέκα εκατομμυρίων ετών, που «ζουν» αρμονικά μέσα σε αυτό το σμήνος».Αν και αυτά τα «ορφανά» αστέρια, «εκδιώχτηκαν» βιαίως από τους γαλαξίες τους, αυτή τους η μετάβαση ενδέχεται να μην είναι τόσο έντονη στην τοπική τους κλίμακα. Πολλά από αυτά τα αστέρια, κατά πάσα πιθανότητα έχουν διατηρήσει τους πλανήτες που είχαν γύρω τους, κατά την περίοδο που άνηκαν σε κάποιον γαλαξία.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Οι αποστάσεις μεταξύ αστέρων σε έναν γαλαξία είναι τόσο μεγάλες, ώστε να μην επηρεάζονται από τέτοια γεγονότα», μου λέει η Montes. «Δεν θα έλεγα ότι ισχύει για όλες τις περιπτώσεις, αλλά σε πολλές από αυτές, οι πλανήτες που κινούνται γύρω από αυτούς τους αστέρες δεν έχουν επηρεαστεί».Η ιδέα ότι υπάρχουν δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων από αυτά τα «ορφανά» ηλιακά συστήματα που ταξιδεύουν μόνα τους στο διαγαλαξιακό κενό είναι εντυπωσιακό. Στο Cosmos, ο Carl Sagan φαντάστηκε «ένα πρωινό με 400 δισεκατομμύρια ήλιους».Για πολλά από αυτά τα αστέρια, αυτό το «καταπληκτικό ξημέρωμα» που φαντάστηκε ο Sagan, μπορεί να μην υπάρξει, γιατί πολύ απλά έχουν φύγει πού μακριά από το βαρυτικό τους «μουράγιο». Ο γαλαξίας στον οποίον άνηκαν, μπορεί να είναι πλέον τόσο μακρινός όσο η Ανδρομέδα από τον δικό μας ουρανό. Αλλά είναι όμορφο να σκέφτεσαι ότι ακόμα και στα πιο σκοτεινά, κρύα και μοναχικά σημεία του διαγαλαξιακού κενού, τα αστέρια συνεχίζουν και λάμπουν.Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
«Σίγουρα δεν περιμέναμε να δούμε, αυτά που είδαμε και μας πήρε καιρό για να πείσουμε τους εαυτούς μας, πως αυτά που βλέπαμε ήταν σωστά».Η ανακάλυψη ήταν τελείως τυχαία και αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα σχετικά με το πώς μικρότερες αποστολές πυραύλων, όπως αυτές της CIBER μπορούν να οδηγήσουν σε μεγάλες αποκαλύψεις. «Οι αστροφυσικοί πύραυλοι όπως αυτοί, είναι επιστημονικά ευέλικτοι και αποτελούν έναν σχετικά φτηνό τρόπο για να πάμε στο διάστημα για μικρά χρονικά διαστήματα», μου είπε ο Zemcov.
«Εξαιτίας αυτού του χαμηλού κόστους, η NASA είναι πολύ πιο ανοιχτή στο να παίρνει κάποια ρίσκα σε αυτές τις αποστολές, πράγμα που σημαίνει ότι αυξάνουν τις πιθανότητες για ανακαλύψεις σαν και την δική μας. Μέσα σε ένα πλαίσιο τριών με πέντε χρόνων, μπορούμε να ετοιμάσουμε έναν πύραυλο, να τον στείλουμε στο διάστημα και να αναλύσουμε τα στοιχεία, πράγμα που με την σειρά του σημαίνει πως μπορούμε να τον ξαναστείλουμε εκεί έξω, μια διαδικασία δηλαδή που είναι πολύ πιο γρήγορη από αυτήν που χρειάζεται ένα πλήρες διαστημικό περισκόπιο, που χρειάζεται περίπου μια δεκαετία για να πραγματοποιηθεί.Τα στοιχεία της JPL-Caltech, έρχονται μόλις μια εβδομάδα μετά την δημοσίευση μιας άλλης έρευνας σχετικά με αυτό απόκοσμο φως που βγάζουν τα «ορφανά» αστέρια, που πραγματοποιήθηκε από το Instituto de Astrofísica de Canarias (IAC), στην Τενερίφη. Οι ερευνητές του IAC, είχαν επικεντρωθεί στην μελέτη του Abell 2744, ενός τεράστιου σμήνους γαλαξιών, που βρίσκεται τέσσερα δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά από την γη.
«Οι αποστάσεις μεταξύ αστέρων σε έναν γαλαξία είναι τόσο μεγάλες, ώστε να μην επηρεάζονται από τέτοια γεγονότα», μου λέει η Montes. «Δεν θα έλεγα ότι ισχύει για όλες τις περιπτώσεις, αλλά σε πολλές από αυτές, οι πλανήτες που κινούνται γύρω από αυτούς τους αστέρες δεν έχουν επηρεαστεί».Η ιδέα ότι υπάρχουν δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων από αυτά τα «ορφανά» ηλιακά συστήματα που ταξιδεύουν μόνα τους στο διαγαλαξιακό κενό είναι εντυπωσιακό. Στο Cosmos, ο Carl Sagan φαντάστηκε «ένα πρωινό με 400 δισεκατομμύρια ήλιους».Για πολλά από αυτά τα αστέρια, αυτό το «καταπληκτικό ξημέρωμα» που φαντάστηκε ο Sagan, μπορεί να μην υπάρξει, γιατί πολύ απλά έχουν φύγει πού μακριά από το βαρυτικό τους «μουράγιο». Ο γαλαξίας στον οποίον άνηκαν, μπορεί να είναι πλέον τόσο μακρινός όσο η Ανδρομέδα από τον δικό μας ουρανό. Αλλά είναι όμορφο να σκέφτεσαι ότι ακόμα και στα πιο σκοτεινά, κρύα και μοναχικά σημεία του διαγαλαξιακού κενού, τα αστέρια συνεχίζουν και λάμπουν.Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.