Η Δικτατορία του Εραστή Εγκέλαδου

Στην Ελλάδα οι αξίες και τα ιδανικά στην ερωτική ζωή των gay και straight ανθρώπων περιορίζονται σε πολύ βασικά επίπεδα, ενώ σίγουρα θα τα συναντούσες και σε μία κοινωνία Νεάντερταλ (έλα υπερβολές, Βίκινγκ εννοούσα). Τα συναισθήματα, συχνά, υπάρχουν καθ’ υπερβολή σε άβουλα πλάσματα που μεγάλωσαν με τις ρομαντικές κομεντί της Meg Ryan (φυσικά dvd δώρο από Κυριακάτικη εφημερίδα) και κερδίζουν με άνεση το βραβείο καρικατούρας των πρωταγωνιστών της καρδιάς τους. Ουσιαστικά, αναφερόμαστε σε ένα είδος ανθρώπων που διακατέχονται από «ψευδοσυναισθηματισμό» με αντίστοιχο βάθος με αυτό της θάλασσας στην Αρτεμίδα Αττικής (την καλησπέρα μου στην όμορφη Λούτσα).

Υπάρχουν δε, και αυτοί που έχουν απορροφηθεί τόσο από τα στερεότυπα με τα οποία γαλουχήθηκαν, κυρίως αυτό του Έλληνα εραστή, που έχουν πιστέψει ότι κάνουν σεξ πολλών Ρίχτερ σε κρεβάτια και μη, ως άλλοι Εγκέλαδοι του σεξ, οι επιδόσεις των οποίων δύνανται να γίνουν άξιες λόγου στο comeback album για τα 30 χρόνια Έφη Σαρρή. Γιατί αυτή η Ελληνίδα Μάνα και φυσικά ο άντρακλας/απόλυτο αρσενικό/ alpha male Πατέρας στην εν λόγω περίπτωση, εμφύσησαν στα τέκνα βασικές αρχές ελληνικού πολιτισμού, όπως το τρίπτυχο «sea, sex and sun» που έρχεται σε πακέτο δώρο με το εκ των 80s «Greek καμάκι» και καλλιεργεί αυταπάτες στους συνεχιστές των ελληνικών ιδεωδών ότι αν πιστέψεις στη δύναμη του φαλλού σου, μπορείς και σου αξίζει να κουτουπώσεις όλη την υφήλιο. Παράλληλα, δημιούργησαν την αντίληψη ότι οι καλές επιδόσεις στο κρεβάτι είναι καθαρά θέμα αυτοπεποίθησης (γράψτε λάθος, ψευδαίσθησης ήθελα να πω), ιδιοσυγκρασίας και DNA, και φυσικά όχι εξάσκησης, προσπάθειας, χημείας, έλλειψης ταμπού και φαντασίας.

Διότι δεν χρειάζεται κανείς να δώσει βάση στις έρευνες που έχουν διεξάγει πολλές εταιρίες προφυλακτικών για τα «προσόντα» του λαού μας, ούτε αντίστοιχες ψυχολόγων για την επίδραση της κρίσης στη λίμπιντο μας. Η κυριαρχία του Έλληνα εραστή είναι, σαφέστατα, μία παγκόσμια αξία αναγνωρισμένη σε όλες τις γωνιές του πλανήτη που δεν φθίνει με τα χρόνια και θα έπρεπε να έχει πατενταριστεί όπως η φέτα και το γιαούρτι (τα οποία μπορούμε να συγχαρούμε γιατί τα πάνε περίφημα στις αγορές του εξωτερικού). Είναι κάτι σαν τίτλος ευγενείας που κληροδοτείται από γενιά σε γενιά, ακόμα και αν σε βασιλιά έχουμε μόνο έκπτωτο και σε αυλή μόνο μερικές με πλακάκια και κληματαριά σε ξεχασμένα αρχοντικά της Πλάκας.

Η δικτατορία αυτού του τύπου εραστή είναι τόσο ευρέως διαδεδομένη και κοινωνικά αποδεκτή σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, που σπάνια θα συναντήσεις κάποιον άντρα που θα παραδεχτεί μετριοπαθώς τις επιδόσεις του στο κρεβάτι και δεν θα γίνει περίγελος στον περίγυρο. Διότι για παράδειγμα, μπορείς να μη θυμώνεις με το γεγονός ότι μετά από δύο πτυχία και ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό αμείβεσαι με το ίδιο ακριβώς ποσό με έναν απόφοιτο λυκείου (φυσικά σε αυτή την περίπτωση φταίνε τα κυκλώματα, το μέσον, η κρίση και η αδιαφάνεια στον εργασιακό χώρο), αλλά είναι αδύνατο να δικαιολογήσεις στον εαυτό σου ότι κάποιος ενδέχεται να κάνει καλύτερο σεξ από εσένα, είτε σε θεωρητικό, είτε σε πρακτικό επίπεδο. Εραστές, ναι, υπάρχουν πολλοί εκεί έξω, αλλά το απόλυτο sex machine είναι ένας τίτλος για τον οποίο παίζεις μόνο εσύ, λες και είσαι σε γήπεδο χωρίς τερματοφύλακα (για να μιλήσουμε σε μία αργκό που καταλαβαίνει η τεστοστερόνη καλύτερα).

Είναι τέτοια η αυταπάτη του Έλληνα γύρω από το σεξ, που άνθρωποι που αγγίζουν τα όρια της ασεξουαλικότητας (και πρακτικά δεν θα σε αφήσουν να τους ακουμπήσεις ερωτικά ή θα αποφύγουν να απλώσουν χέρια πάνω στην υποψία ερωτικής πράξης), θα σε δελεάσουν σε αυτή με βαρύγδουπες εκφράσεις τύπου: «είμαι ένας άντρας που στο κρεβάτι κάνει αυτό που πρέπει να κάνει» έχοντας στο μυαλό τους όχι φυσικά τη σωματική επαφή, αλλά τα ασύστολα ψεύδη που καλύπτουν απόλυτα την κοινωνική διάσταση του θέματος, σύμφωνα με την οποία δεν χρειάζεται να είναι μεγάλοι εραστές, απλά να δίνουν την αίσθηση αυτών. Στην πραγματικότητα όλο λάδι και από τηγανίτα τίποτα. Και εδώ μιλάω εκ πείρας. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει όλο αυτό; Α ναι, μία βασική αρχή της πατριαρχικής ελληνικής οικογένειας. Το φαίνεσθαι είναι που μετρά περισσότερο σε σχέση με το είναι. Αλλά μιλάμε για σεξ, μην πέσουμε σε βαριά θεματολογία.

Όλο αυτό θα ήταν εντάξει ως κατάσταση αν δεν υπήρχε η υφέρπουσα, στην καλύτερη περίπτωση, κριτική ή η ωμή, στη χειρότερη, κατακραυγή των ανθρώπων που είναι άνετοι να παραδεχτούν δημόσια ότι το σεξ δεν είναι η απόλυτη προτεραιότητα στη ζωή τους ή οι επιδόσεις στο συγκεκριμένο «σπορ» δεν είναι άξιες λόγου γεμάτου φανφάρες και πομφόλυγες. Είτε επειδή δεν τους αφορά είτε επειδή δεν νιώθουν την ανάγκη να πρωτεύουν σε όλα, καθώς τυχαίνει να μην διακρίνονται από μία ατέρμονη ανταγωνιστική μανία για κάθε δραστηριότητα της ζωής τους.

Ο επίπλαστος υπερσεξουαλισμός της κοινωνίας είναι μία τραγελαφική κατάσταση που ξεπερνά τα όρια του κλισέ καθώς πλέον απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα, η οποία μάλλον οδεύει σε ένα παρατεταμένο ασεξουλισμό και μία γενικότερη αποχή από ερωτικές πράξεις. Φυσικά, δεν χρειάζεται προδικάζουμε καταστάσεις ως άλλες Κασσάνδρες του μπουντουάρ- τα πάντα μπορούν να αλλάξουν. Ας σταματήσουμε να ευαγγελιζόμαστε πραγματικότητες στις οποίες δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε, για να διασώσουμε αν μη τι άλλο την αξιοπρέπεια μας. Είναι το μόνο που μπορούμε να διατηρήσουμε ακέραιο σε κάθε περίσταση.