Η Ζωή μου ως Νυχτερινός Ανταποκριτής

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Έξω βρέχει δυνατά και οι σταγόνες μαστιγώνουν το παρμπρίζ του βαν του Victor Biro, ενώ είμαστε στο πάρκινγκ της πλατείας Yonge-Dundas Square του Τορόντο.

Οι LED πινακίδες αναβόσβηναν σε απόσταση, χρωματίζοντας το νερό που έτρεχε από το παρμπρίζ. Την ίδια στιγμή, οι φωνές στον ραδιοσαρωτή του διέκοπταν τη συζήτησή μας.

«Έφτασα στο σημείο και υπάρχει μια γυναίκα» είπε ένας νοσηλευτής στον ασύρματο. «Είναι VSA».

«VSA σημαίνει ότι δεν έχει σημάδια ζωής» λέει ο Biro, αφού δένει τη ζώνη και βάζει μπροστά. «Μπορεί να είναι κάτι, μπορεί και τίποτα. Ποτέ δεν ξέρεις».

Ο Biro είναι αυτό που πολλοί άνθρωποι ονομάζουν «nightcrawler» - ένας φωτορεπόρτερ που τριγυρίζει στην πόλη αφού πέσει η νύχτα και, ακούγοντας από τον ασύρματο τι λένε οι διασώστες, πηγαίνει σε διάφορες περιοχές όπου γίνονται εγκλήματα και ατυχήματα το ταχύτερο δυνατό, βγάζοντας φωτογραφίες τις οποίες στη συνέχεια μπορεί να πουλήσει σε μέσα ενημέρωσης. Μου είπε ότι το παρατσούκλι αυτό έγινε δημοφιλές από την ταινία του Jake Gyllenhaal που είχε τον ίδιο τίτλο, ωστόσο δεν αντιστοιχεί καθόλου σε αυτό που κάνει.

«Δεν είμαι κοινωνιοπαθής. Δεν το κάνω για λόγους ματαιοδοξίας ή εντυπωσιασμού» λέει, ενώ πετάει το τσιγάρο του από το παράθυρο. «Υπάρχουν θέματα που επηρεάζουν την κοινωνική πολιτική και την αντίληψη του κοινού. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αυτή τη δουλειά απλώς και μόνο για την αδρεναλίνη, αλλά και πολλοί που την κάνουν για άλλους λόγους».

Από την Toronto Star στη Metro, από τη National Post στη Sun, οι φωτογραφίες του Biro από αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, σκηνές εγκλήματος και νυχτερινές φασαρίες, έχουν φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων του Τορόντο και ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης για περισσότερα από πέντε χρόνια. Μερικές από τις φωτογραφίες του δείχνουν τα παραμορφωμένα κουφάρια των οχημάτων μετά από θανατηφόρα δυστυχήματα, άλλες μόνο την κορδέλα απαγόρευσης εισόδου να φωτίζεται από την κόκκινη και μπλε λάμψη των αυτοκινήτων της αστυνομίας στο σημείο όπου έπεσαν πυροβολισμοί.

Μέχρι το 2008, ο Biro εργαζόταν στον τομέα των τηλεπικοινωνιών. Παρόλο που είχε αγάπη για τις φωτογραφικές μηχανές από τότε που ήταν παιδί, ο Biro έβαλε το πάθος του για τη φωτογραφία σε δεύτερη μοίρα όταν μπήκε στον επικερδή κόσμο των πωλήσεων στις τηλεπικοινωνίες. Στο ζενίθ της καριέρας του, ο Biro έβγαζε καλά λεφτά -μου μίλησε για εξαψήφιο νούμερο- αλλά η δουλειά δεν έκανε για αυτόν.

«Δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω», είπε. «Δεν είχα κάποια συνεισφορά στην κοινωνία και δεν απολάμβανα αυτό που έκανα. Φυσικά τα χρήματα ήταν καλά, αλλά δεν ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου».

Ο Biro είχε ασχοληθεί για χρόνια με τη χρήση ραδιο-σαρωτών, στο πλαίσιο της εργασίας του στον τομέα των τηλεπικοινωνιών. Όταν άκουσε για φωτορεπόρτερ που προσπαθούν να είναι σε επαφή με διασώστες τη νύχτα, χρησιμοποιώντας τα ίδια εργαλεία με τα οποία ήταν εξοικειωμένος, είπε ότι ένιωσε υποχρεωμένος να δοκιμάσει. Μετά από μερικούς μήνες που εμφανιζόταν σε τυχαίους τόπους εγκλημάτων με τη φωτογραφική μηχανή του, άρχισε να έχει επαφές με δημοσιογράφους που βρίσκονταν χαμηλότερα στην ιεραρχία και να μαθαίνει πώς κυνηγούν τις ειδήσεις.

Πράγματα όπως το να κρίνει τη σοβαρότητα της κλήσης από τον ήχο του επείγοντος στη φωνή του τηλεφωνητή ή να μη μένει σε περιστατικά που είναι χάσιμο χρόνου, είναι μόνο μερικά από τα πράγματα που έμαθε δουλεύοντας με επαγγελματίες. Το 2010, αποφάσισε ότι είχε έρθει ο καιρός να ασχοληθεί μόνο μ' αυτό.

Σήμερα, ο 50χρονος Biro γνωρίζει και αποδέχεται το γεγονός πως αντάλλαξε την υψηλά αμειβόμενη δουλειά γραφείου για τη βάναυση τέχνη του ανεξάρτητου νυχτερινού φωτορεπόρτερ, θυσίασε τη ζωή σ' ένα μεγάλο σπίτι και ένα πανάκριβο αυτοκίνητο, για πολλές ώρες εργασίας και λίγα χρήματα. Κατά μέσον όρο, ο Biro βγάζει περίπου 50-200 δολάρια ανά φωτογραφία, αναλόγως ποιος την αγοράζει, πόσα μέσα ενημέρωσης την αγοράζουν και εάν τυπώνεται ή ανεβαίνει στο Διαδίκτυο. Ωστόσο, υπάρχουν μερικά βράδια, πολλά βράδια, όπου δεν συμβαίνει τίποτα και καμία φωτογραφία δεν πωλείται.

«Με τα καύσιμα, τον χρόνο που ξοδεύεις και τα χρήματα που στοιχίζει ο εξοπλισμός, έρχεται "μία η άλλη" κάθε βράδυ, εκτός κι αν τραβήξεις κάτι πραγματικά μεγάλο», είπε. «Κανείς όμως δεν μπαίνει σ' αυτή τη δουλειά για τα λεφτά. Θα πρέπει να είσαι ηλίθιος για να σκεφτείς έτσι».

Ο Biro με πήρε στις 10 μ.μ. Συνήθως δεν ολοκληρώνει τη νυχτερινή βάρδιά του πριν από τις 3-4 το πρωί. Εεξαρτάται πόσο απασχολημένοι είναι οι ραδιο-σαρωτές. Συνήθως βρίσκεται σε περιοχές της πόλης τις οποίες αποκαλεί υψηλής πρόσβασης και βρίσκονται είτε κοντά στα σημεία όπου συνήθως υπάρχει δράση, είτε σε αστικές αρτηρίες, για παράδειγμα οδικές αρτηρίες, ενώ περιμένει τον σαρωτή να αρχίσει να μεταδίδει κάτι ενδιαφέρον για αυτόν.

Κάποιες φορές μπορεί να κάθεται με τις ώρες και να πίνει τον καφέ του, να καπνίζει τσιγάρα και να τσεκάρει το τηλέφωνό του για τα tweets της αστυνομίας του Τορόντο. Άλλες φορές μπορεί να απαντά σε δύο, τρία, ή και τέσσερα τηλεφωνήματα μόνο σ' ένα βράδυ, τρέχοντας από το ένα περιστατικό στο άλλο, με ανταγωνιστές μισή ντουζίνα δημοσιογράφους και τηλεοπτικά συνεργεία.

Και ενώ βρισκόμαστε ένα τέταρτο μακριά από το περιστατικό VSA, ο Biro λέει ότι αγνοούμε την κλήση. Λέει ότι με δεδομένη την έλλειψη των λεπτομερειών, πολύ πιθανώς δεν ήταν τίποτα περισσότερο από κάποιος τραυματισμός στην πλάτη ή καρδιακή προσβολή. Μετά από έναν γρήγορο έλεγχο πάνω από τον ώμο του, ο Biro στρίβει το τιμόνι με κατεύθυνση προς το κέντρο της πόλης.

Έχει συμβεί και στο παρελθόν και θα συμβεί ξανά: ψευδείς συναγερμοί, μη θανατηφόρα ατυχήματα και ο,τιδήποτε δεν θα φτάσει να μπει στις ειδήσεις είναι ένα άσκοπο κυνήγι για τον Biro. Όσο και να θέλει να φωτογραφήσει τα πάντα, υπογραμμίζει ότι στο τέλος της μέρας πρέπει να πει μια ιστορία.

«Πρέπει να σκεφτείς τη μεγαλύτερη εικόνα για την ιστορία που θέλεις να διηγηθείς. Μπορεί να μη γράφω την ιστορία, αλλά αυτές οι εικόνες χρειάζονται να συνοδέψουν κάτι. Εάν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, οι ειδησεογραφικοί οργανισμοί δεν θα τις αγοράσουν».

Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει ο Biro τον τελευταίο χρόνο, είναι η σιγή των αστυνομικών σαρωτών. Από το 2014 και μετά, η Αστυνομία του Τορόντο και οι Αρχές στις γύρω πόλεις έχουν αλλάξει τις ραδιοφωνικές συχνότητές τους και λειτουργούν μέσω των κρυπτογραφημένων ψηφιακών τηλεπικοινωνιών. Δύο είναι οι λόγοι που η Αστυνομία ακολουθεί αυτή την πρακτική. Πρώτον, δεν θέλουν οι εγκληματίες να ακούν τις ανακοινώσεις της και να προβλέπουν τις κινήσεις της και, δεύτερον, θεωρούν ότι οι δημοσιογράφοι δεν έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν όσα οι αστυνομικοί. Την εξήγηση μου έδωσε ο Mark Pugash, διευθυντής τηλεπικοινωνιών της Αστυνομικής Υπηρεσίας Τορόντο, με τον οποίον μίλησα νωρίτερα φέτος για μια άλλη υπόθεση.

«Δίνονται πληροφορίες για συλλήψεις, για εντάλματα που θα εκτελεστούν, προσωπικές πληροφορίες και πιστεύουμε ότι όλα αυτά είναι σημαντικό να παραμείνουν εμπιστευτικά», είπε στη διάρκεια τηλεφωνικής συνέντευξης. «Κύριο μέλημά μας είναι η ασφάλεια των πληροφοριών. Έχουμε δει περιπτώσεις όπου τα μέσα ενημέρωσης φτάνουν πριν από την αστυνομία και αυτό μπορεί να δημιουργεί προβλήματα για την ασφάλεια των αστυνομικών αλλά και διαφόρων ατόμων που βρίσκονται επιτόπου».

Όταν πήγα με τον Biro πρώτη φορά, φέτος τον Ιούλιο, βασιζόταν μόνο στην ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ Πυροσβεστικής και Υπηρεσιών Έκτακτης Ανάγκης για να κυνηγήσει τις ειδήσεις. Ο μηχανισμός που υποτίθεται θα γεφύρωνε το χάσμα μεταξύ αστυνομίας και δημοσιογράφων -ένας λογαριασμός στο Twitter της αστυνομίας του Τορόντο (Toronto Police Service's Operations /TPSO)- χρησιμοποιούνται σπανίως και συχνά δεν ενημέρωνε για τις επιχειρήσεις της αστυνομίας σε εύθετο χρόνο.

Πέντε μήνες μετά, τα πράγματα έχουν αλλάξει σημαντικά. Τώρα, τα tweets της TPSO είναι πιο συχνά -μεγάλη βελτίωση συγκριτικά με το παρελθόν που άφησαν στο σκοτάδι τους δημοσιογράφους μερικές φορές ακόμα και 6-7 ώρες μετά- αλλά έχουν προκύψει άλλα εμπόδια. Για παράδειγμα, δεν ακούς από τον ασύρματο πολλές πληροφορίες για πυρκαγιές λόγω των περιορισμών που έχουν εφαρμοστεί για τα φορητά τερματικά δεδομένα και που επιτρέπουν στην Πυροσβεστική να επικοινωνεί μόνο συγκεκριμένες λεπτομέρειες μέσω ραδιοσαρωτή και όταν χρειάζονται οι πρώτες βοήθειες να καλεί μέσω ασυρμάτου. Αυτό έχει κάνει τη δουλειά ακόμα πιο δύσκολη για τον Biro.

Χωρίς να έχει αξιόπιστες επαφές στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης -οι περισσότερες εκ των οποίων κρατούν το στόμα τους κλειστό για να παραμείνουν στις θέσεις τους- ο Biro πρέπει να συνδυάζει ασαφή tweets της αστυνομίας του Τορόντο που συχνά αναφέρουν μεγάλες διασταυρώσεις και όχι ακριβείς διευθύνσεις, κομματάκια πληροφοριών από τον ασύρματο, από την Πυροσβεστική αλλά και ότι ακούει από άλλους ρεπόρτερ που δουλεύουν νύχτα. Αποτέλεσμα είναι ο Biro να καταλήγει να πηγαίνει σε όλο και λιγότερα περιστατικά και να φτάνει σε αυτά όλο και πιο αργά συγκριτικά με το παρελθόν.

Όταν ο Biro καταφέρνει να συγκεντρώσει αρκετές πληροφορίες για να εντοπίσει το σημείο ενδιαφέροντος και να πάει στο εκεί, τίποτα δεν εγγυάται ότι θα είναι αρκετά καλό για να τραβήξει φωτογραφίες που θα πουληθούν. Στην περίπτωση πυροβολισμών όπου εμπλέκεται η αστυνομία -όπως το περιστατικό με τον Andrew Loku- η Ειδική Μονάδα Έρευνας (SIU) έχει το προνόμιο να επικαλεστεί έναν κανονισμό που εμποδίζει την Αστυνομία να δώσει λεπτομέρειες σχετικά μ' ένα έγκλημα. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο σταματούν τα τουιταρίσματα για τα περιστατικά για αρκετό χρόνο, αλλά και ο Biro δεν καταφέρνει να τραβήξει φωτογραφίες που να αξίζει να δημοσιευτούν. Τελικά, ο Biro μου λέει ότι είναι μια εξαντλητική πρακτική που χρειάζεται πολλή υπομονή, χρόνο και -το σημαντικότερο- τύχη.

Κάποια στιγμή, φέτος το καλοκαίρι, ο Biro και εγώ πήγαμε να καταγράψουμε μια μικρή σύγκρουση στο Etobicoke. Ήδη βρισκόταν εκεί ένας κάμεραμαν από τηλεοπτικό δίκτυο εθνικής εμβέλειας, με τον οποίον ο Biro είχε μιλήσει νωρίτερα για να συντονιστούν σχετικά με το πού έγινε το περιστατικό και κινηματογραφούσε. Ο Biro τράβηξε φωτογραφίες με ακρίβεια και πήρε πλάνα με την κάμερά του.

Όταν επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο, αποθήκευσε τις φωτογραφίες στον φορητό υπολογιστή του και άρχισε να τις επεξεργάζεται. Πείραξε λίγο το φως για να κάνει τη σκηνή πιο ορατή, αλλά τίποτα άλλο. Έπειτα τις πέταξε στον κάδο ανακύκλωσης. Όταν τον ρώτησα γιατί το 'κανε αυτό, μου είπε ότι δεν ήταν καλές για να δημοσιευτούν, αλλά πως ήταν αισιόδοξος ότι θα ακούγαμε κάτι άλλο στον ασύρματο.

Μερικές φορές, αυτή η αισιοδοξία αποδίδει. Όπως συνέβη τον περασμένο Αύγουστο, όταν άκουσε πως ένας οδηγός είχε μπει ανάποδα στην εθνική οδό 427. Αρχικά είχε αμφιβολίες εάν επρόκειτο για σοβαρό περιστατικό, μιας και συχνά οδηγεί μπαίνουν ανάποδα σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι κλήσεις δεν σταμάτησαν.

«Σ' αυτήν την περίπτωση, έγιναν πολλές κλήσεις και ήταν όλες σε διαφορετικές διασταυρώσεις» είπε ο Biro. «Τότε ήταν που καταλάβαμε ότι υπήρχε πράγματι ο άνθρωπος και πως όντως συνέβαινε κάτι τέτοιο».

Ο οδηγός κατέληξε να συγκρουστεί μετωπικά με ένα μίνι βαν στο οποίο επέβαινε ένα ζευγάρι με την 16χρονη κόρη τους. Η μητέρα και ο οδηγός υπέστησαν σοβαρά τραύματα και μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, αλλά ο πατέρας και η κόρη πέθαναν επιτόπου.

Ο Biro και μερικοί άλλοι δημοσιογράφοι πήγαν στο σημείο, ενώ μέλη του σωστικού συνεργείου έβγαλαν από το κουφάρι του αυτοκινήτου πατέρα και κόρη. Τράβηξε φωτογραφίες από τα σώματά τους την ώρα που τα έβγαζαν, από την περιοχή της σύγκρουσης, από τους αστυνομικούς που ήρθαν να κάνουν την αναπαράσταση του γεγονότος. Είναι μια εμπειρία που λέει ότι έχει αρκετά συχνά, αλλά όχι κάτι που έχει καταφέρει να συνηθίσει.

«Ήμουν πραγματικά στεναχωρημένος», είπε. «Ήξερα ότι δεν θα είχε καλή εξέλιξη, αφού η ζημιά ήταν τόσο σοβαρή. Ήταν πραγματικά φρικτό. Έχω κλάψει κάνοντας αυτή τη δουλειά».

Ο Biro λέει ότι υπάρχουν φορές που έχει χάσει το θέμα. Όπως στην περίπτωση της επίθεσης με όπλα στο κλαμπ Muzik του Τορόντο. Ο Biro, αφού δεν είχε βρει κανένα θέμα όλη τη νύχτα, έκλεισε τον ραδιο-σαρωτή και πήγε για ύπνο. Όταν συνέβη το κακό, εκείνος ήταν πολύ μακριά. Τον κατέτρωγε που έχασε το θέμα για μέρες αργότερα.

Όταν τον ρωτάω εάν θα συνεχίσει να το κάνει αυτό -χωρίς να κοιμάται κανονικά, με τη μικρή αμοιβή και τα φρικτά δυστυχήματα- ο Biro λέει οτι είναι δύσκολο κάτι τέτοιο, αν και θα το ήθελε πολύ.

«Δεν νομίζω ότι θα το κάνω για πολύ ακόμα. Όχι μόνο εγώ, αλλά κι άλλοι. Υπάρχουν τόσοι περιορισμοί και λίγες πληροφορίες. Είναι σημαντική δουλειά και μακάρι να μην ήταν έτσι. Εφόσον ακούω τις κλήσεις, θα το κάνω για όσο αντέξω. Για πόσο όμως, δεν είμαι απολύτως σίγουρος».

Περισσότερα από το VICE

Έρευνα Λέει ότι οι «Εμπνευσμένες» Φράσεις που Ανεβάζεις στο Facebook Δείχνουν πως Είσαι Χαζός

Μια Νέα Έκθεση Δείχνει το Τεράστιο Χάσμα Μεταξύ Πλούσιων και Φτωχών στην Αμερική

Το Μικροσκοπικό Χωριό της Ισλανδίας Όπου Έχει «Παγώσει» ο Χρόνος