H Καλύτερή μου Φίλη, μου Έκρυβε για Χρόνια ότι Έχει Κάνει Έκτρωση

Όταν η Άννα* μου είχε μιλήσει για την ενδοοικογενειακή βία που βίωνε από παιδί, όταν κάθε φορά που ο πατέρας της έπινε και μεθούσε έδερνε εκείνη ή τη μητέρα της, νόμιζα ότι μου είχε αποκαλύψει το μεγαλύτερο μυστικό της. Ήταν στην αρχή της φιλίας μας, όταν ήμασταν ακόμα φοιτήτριες στο πρώτο έτος. Η Άννα είχε βάλει τα δυνατά της να περάσει στο πανεπιστήμιο όχι τόσο για να σπουδάσει κάτι, αλλά για να «δραπετεύσει» από το πατρικό της σπίτι στην κλειστή και συντηρητική κοινωνία της επαρχίας. Περνώντας την πύλη του πανεπιστημίου ήταν σαν να είχε λύσει τα δεσμά της. Έβρισκε πάντα μικροδουλειές, ώστε να είναι ανεξάρτητη οικονομικά, έκανε παρέα με ενδιαφέροντες ανθρώπους, ήταν όμορφη, έξυπνη, δυναμική, απελευθερωμένη κι εγώ τη θαύμαζα για όλα όσα κατάφερνε μόνη της χωρίς τη στήριξη της οικογένειάς της. Ήξερα τα πάντα για τη ζωή της. Για τον δεσμευμένο με τον οποίο έβγαινε μια περίοδο, για το πώς αντέγραφε στην εξεταστική, για εκείνη τη φορά που είχε πει ψέματα ότι είναι νηπιαγωγός για να δουλέψει σε έναν παιδότοπο επειδή είχε ανάγκη τα λεφτά, για τον πατέρα της, ήξερα για όλα. Ή μάλλον έτσι πίστευα, μέχρι πριν από λίγο καιρό, οκτώ χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία μας στο αμφιθέατρο της σχολής.

«Προφανώς και θα το έριχνα αν έμενα έγκυος από τώρα», λέω σε μια χαζοσυζήτηση σχολιάζοντας κάτι σχετικό που διαβάζουμε στο ίντερνετ καθισμένες στον καναπέ του σπιτιού της. Ξαφνικά τη βλέπω να παγώνει. «Δεν είναι τόσο απλό όσο το φαντάζεσαι, εντάξει;» μου λέει ταραγμένη κοιτάζοντάς με παραπάνω σοβαρά από το ύφος που είχε η κουβέντα μας εκείνη τη στιγμή. «Καλά, χαλάρωσε, δεν είπα και τίποτα», της απαντώ μην έχοντας καταλάβει τι σκατά είπα που την ερέθισε. Σηκώνεται από τον καναπέ, στέκεται μπροστά μου κι αρχίζει να βγάζει ένα λογύδριο, ξεσπαθώνοντας για την επιπόλαιη στάση που θεωρούσε ότι έχω απέναντι στην έκτρωση. Ήταν η πρώτη φορά που ανοίγαμε το συγκεκριμένο «κουτάκι». Φυσικά και στα τόσα χρόνια φιλίας είχαμε συζητήσει με λεπτομέρειες για όλα μας τα γυναικολογικά, μάλιστα τα τελευταία 2 χρόνια είχαμε και τον ίδιο γυναικολόγο, αλλά η αλήθεια είναι ότι το κεφάλαιο έκτρωση δεν είχε τύχει να το θίξουμε. «Άννα, προφανώς και δεν έχω επιπόλαιη στάση απέναντι στην έκτρωση, τι σκατά σε έχει πιάσει;» συνεχίζω να απορώ μετά το απότομο ξέσπασμά της. Προχωράει πάνω κάτω στο σαλόνι αμίλητη με τα χέρια στην κοιλιά της. Βλέπω τα μάτια της να βουρκώνουν και τα δάκρυα να αφήνουν τα πρώτα σημάδια στην μπλούζα της. Συνέχιζα να μην καταλαβαίνω τι συμβαίνει. «Είσαι έγκυος;» τη ρωτάω. Δεν απαντάει. Αρχίζω να κάνω ένα σωρό σκέψεις και προσπαθώ να την πείσω να μου μιλήσει. Η σιωπή της με ανησυχούσε ακόμα περισσότερο.

«Θυμάσαι τότε που έλειπες ERASMUS, στο τρίτο έτος, που είχα αρχίσει να βγαίνω με τον τύπο από το Φυσικό;» αρχίζει επιτέλους να μου μιλάει, κάνοντάς με να κρέμομαι από τα χείλη της. «Ναι, φυσικά. Που εξαφανίστηκε μετά από λίγο καιρό», της λέω. «Με είχε αφήσει έγκυο. Δεν του το είπα ποτέ. Όταν το συνειδητοποίησα πήγα κι έκανα έκτρωση». Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν ήξερα τι να πω. Στο μυαλό μου περνούσαν δεκάδες απορίες αλλά είχα μείνει και την κοιτούσα σαν χάνος. Σηκώθηκα απλά και την πήρα αγκαλιά και της είπα ότι την αγαπάω. Από τη μία στενοχωριόμουν γι' αυτό που είχε συμβεί και από την άλλη θύμωνα και απορούσα γιατί μου το είχε κρατήσει κρυφό. Μαθαίνοντας τις λεπτομέρειες ένιωθα ότι για να μη μου εμπιστευτεί κάτι τέτοιο, η φιλία μας δεν ήταν τόσο ισχυρή όσο πίστευα. Είχε πάει μόνη της στο νοσοκομείο, ήταν σίγουρη για την επιλογή της, δεν το μοιράστηκε ποτέ με κανέναν. Όμως δεν είχε κανέναν λόγο να μη μου εμπιστευτεί κάτι τέτοιο. Ήξερε πολύ καλά ότι πιστεύω πως έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι θέλουμε το σώμα μας, ότι απεχθάνομαι τον συντηρητισμό της Εκκλησίας κι ότι θα έπαιρνα το πρώτο αεροπλάνο να γυρίσω από το ERASMUS για να είμαι μαζί της σε όλο αυτό. Δεν μπορούσα να χωνέψω γιατί μπορεί να πίστευε ότι θα την έκρινα επειδή επέλεξε να κάνει έκτρωση στα 20 της. Ήταν δικαίωμά της. Όπως είναι κάθε γυναίκας.

Η ίδια, ενώ ήταν ξεκάθαρη μέσα της στο συγκεκριμένο ζήτημα, διατηρούσε τα ταμπού που της είχαν μεταδώσει οι συντηρητικοί γονείς της. Ένιωθε μεν ότι ήταν δικαίωμά της η έκτρωση, αλλά παράλληλα τα στερεότυπα την έκαναν να φοβάται να μοιραστεί την επιλογή της ακόμα και μαζί μου. Το είχε θάψει τόσο βαθιά στη μνήμη της σαν να μην είχε συμβεί ποτέ. «Ξέρεις, υπάρχει μεγάλη απόσταση από το να ξέρεις ότι έχεις το δικαίωμα στην έκτρωση μέχρι το να βγεις δημόσια να το πεις. Δεν αναρωτιέσαι γιατί δεν το λένε οι γυναίκες;» μου λέει εξηγώντας το σκεπτικό της που το κρατούσε τόσα χρόνια κρυφό. Στο δικό μου μυαλό το δικαίωμα των γυναικών στην αυτονομία του σώματός τους είναι αδιαμφισβήτητο. Οι αντιδραστικές επιταγές της Εκκλησίας, η απαγόρευση της άμβλωσης σε διάφορες χώρες και οι σκοταδιστικές θεωρίες γύρω από το ζήτημα έχουν στον αντίποδα ένα ισχυρό παγκόσμιο φεμινιστικό κίνημα. Όμως μετά την αποκάλυψη του μυστικού που κρατούσε τόσα χρόνια η Άννα κατάλαβα ότι δεν αρκούν οι διεκδικήσεις για ασφαλή και δωρεάν πρόσβαση στην έκτρωση, αλλά παράλληλα χρειάζεται πολλή δουλειά ώστε η κοινωνία να μη στιγματίζει τις γυναίκες που την επιλέγουν. Το στίγμα στη γυναίκα που επιλέγει να κάνει έκτρωση έχει βαθιά σεξιστικές ρίζες. Η επιλογή της έκτρωσης συνδέεται άμεσα και με τη σεξουαλική απελευθέρωση. «Μη νομίζεις ότι είναι οι θεούσες μόνο που έχουν τις θεωρίες τους για το θέμα. Ακόμα κι από τους πιο "προοδευτικούς" θα ακούσεις να χαρακτηρίζουν ένα κορίτσι που στα 20 του κάνει έκτρωση ως "τσούλα που δεν προσέχει με ποιον πάει". Άσε που το βάρος πέφτει όλο στη γυναίκα, λες και ο άντρας δεν ήταν εκεί», μου λέει η Άννα.

Περισσότερα από το VICE

«Ο Παπάς της Οικογένειάς μου με Έκανε να Νιώθω Δαιμονισμένος Επειδή Είμαι Γκέι»

Στις Γίδες «Ναι», στο Pride Κρήτης «Ναι μεν, Αλλά»

Τι Κάνουν οι Γυναίκες Όταν δεν τις Βλέπει Κανείς