Όλα Όσα μου Δίδαξε «Ο Ιησούς Από τη Ναζαρέτ»

Ο «Ιησούς από τη Ναζαρέτ» είναι μια από τις τηλεοπτικές παραγωγές που θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια και πιθανότατα θα σε ακολουθεί μέχρι να πεθάνεις. Θυμάμαι μια χρονιά, όταν ήμουν ακόμη μικρός, η μάνα μου και η θεία μου είχαν παρακολουθήσει την εν λόγω σειρά. Κάποιες βραδιές είχα καθίσει κι εγώ μαζί τους, αλλά το όλο σκηνικό μου προκαλούσε τρομερή κατάθλιψη κι έτσι, μετά από 20 λεπτά η προσοχή μου είχε ήδη στραφεί στα Transformers μου. Η αλήθεια πάντως είναι πως πάντα είχα περιέργεια να δω ολόκληρο το έργο του Φράνκο Τζεφιρέλι που θεωρείται η πιο ακριβή τηλεοπτική/κινηματογραφική παραγωγή χριστιανικού περιεχομένου όλων των εποχών. Κατά την άποψή μου, είτε πιστεύεις είτε όχι, αν γουστάρεις το σινεμά και την τηλεόραση, αξίζει να την παρακολουθήσεις έστω και μια φορά για «εγκυκλοπαιδικούς» λόγους, σαν μια ιστορική παραγωγή στην οποία συμμετέχουν αρκετοί γνωστοί ηθοποιοί και που χρειάστηκε χρόνια για να γυριστεί. Με αυτήν τη λογική κάθισα κι εγώ να την παρακολουθήσω καταγράφοντας παράλληλα τις σκέψεις μου γι΄ αυτήν. Μόνο που σε αντίθεση με τη μαμά και τη θεία μου, εγώ την είδα μέσα σε μια μέρα.

Η ιταλοβρετανική παραγωγή ξεκινά με μία εισαγωγή που αρχικά μου θύμισε αυτή του Fantasy Island, κατά τη διάρκεια της οποίας, έπαιξαν φωτογραφίες με όλους τους πρωταγωνιστές της και τους ρόλους που παίζουν. Το στήσιμο ήταν τίγκα «70-ίλα», πράγμα καθόλου περίεργο μιας και μιλάμε για ένα σήριαλ του 1977. Μία σημαντική πληροφορία που με ενθουσίασε (χωρίς λόγο) είναι πως σε αυτό παίζει και ο Γιώργος Βογιατζής. Ο γνωστός Έλληνας ηθοποιός εμφανίζεται σε ένα επεισόδιο και παίζει τον Ιωσήφ. Αυτή δεν ήταν η πρώτη αλλά ούτε η τελευταία του διεθνής παραγωγή, μιας και ξεκίνησε την καριέρα του από την ταινία «Ζορμπάς» του Μιχάλη Κακογιάννη. Αξίζει να σημειωθεί ότι και σε αυτή, όπως και στον «Ιησού από τη Ναζαρέτ», έπαιζε επίσης ο Άντονι Κουίν. Βέβαια, πολλά χρόνια αργότερα εμφανίστηκε και στην χειρότερη ταινία όλων των εποχών, δηλαδή το “Swept Away” της Μαντόνα και του Γκάι Ρίτσι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Κάπου εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν έχω ιδέα από την ιστορία του Χριστού και γενικά του χριστιανισμού, οπότε απλώς παρακολουθώ τη συγκεκριμένη ταινία όντας εξωτερικός παράγοντας. Έπειτα απ΄ την επική εισαγωγή λοιπόν, μεταφερόμαστε σε έναν ναό όπου λαμβάνει χώρα μια λειτουργία. Η κατάθλιψη έχει αρχίσει ήδη να μου χτυπάει την πόρτα, μιας και δεν τα πάω πολύ καλά με τις ταινίες που δεν διαδραματίζονται στη σύγχρονη εποχή. Ειδικά όταν αυτές έχουν γυριστεί πριν από ακριβώς 40 χρόνια. Ο Βογιατζής εμφανίζεται στην πρώτη σκηνή και η αλήθεια είναι πως δεν παίζει άσχημα. Βέβαια, αυτό δεν μου κάνει εντύπωση, πάντα τον θεωρούσα καλό ηθοποιό. Το γεγονός ότι οι φωνές έχουν ντουμπλαριστεί σε στούντιο είναι κουραστικό στα πρώτα λεπτά της ταινίας, αλλά τελικά το συνηθίζεις. Η Ολίβια Χάσεϊ που ενσαρκώνει τον ρόλο της Παρθένου Μαρίας, είναι πραγματικά πανέμορφη. Βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσο είναι σωστό να σκέφτομαι έτσι για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα της ταινίας. Δεν θα τα πάμε καλά, οι τύψεις και τα ηθικά διλήμματα ξεκίνησαν νωρίς.

Προφανώς οι περισσότεροι γνωρίζετε πως πάει η ιστορία. Ένα βράδυ, η μητέρα της Μαρίας, την πιάνει να μιλά σε ένα φως που μπαίνει από το παράθυρο και η όλη φάση μοιάζει με σκηνή από επεισόδιο του X-Files. Αυτό σαν γεγονός με κάνει να πιστεύω λίγο περισσότερο τους ανθρώπους που υποστηρίζουν ότι υπάρχουν κεφάλαια στα θρησκευτικά βιβλία που μιλάνε για την ύπαρξη εξωγήινων. Η νεαρή κοπέλα έδειχνε απορημένη από την πληροφορία που της έδωσε το φως, δηλαδή πως είναι έγκυος, μιας και όπως του είπε ήταν παρθένα. Η συνέχεια γνωστή, ο Ιησούς γεννιέται, οι τρεις μάγοι έρχονται από το πουθενά για να πουν στους γονείς του πως μόλις έφεραν στον κόσμο έναν σωτήρα και κάπου εκεί ξεκινά η πορεία του. Μέσα στις επόμενες δύο ώρες ακολουθούμε τα χνάρια του καθώς προσπαθεί να περάσει το μήνυμα του στους ανθρώπους. Δίπλα του στέκονται οι μαθητές του, οι οποίοι, έχουν καταλάβει πως πρόκειται για τον Μεσσία και -πέραν του γνωστού σπιούνου Ιούδα- τον ακολουθούν πιστά μέχρι το τέλος.

Συναντήσαμε τον Καλύτερο Έλληνα Ηθοποιό:

Βρίσκομαι ήδη στην τέταρτη ώρα της σειράς και ειλικρινά έχω αρχίσει να καίγομαι τόσο πολύ, που από τύψεις παρήγγειλα πίτσα μαργαρίτα, αντί για πεπερόνι. Μέχρι στιγμής πάντως, έχω να πω ότι πρόκειται, όντως, για μια αριστουργηματική -ειδικά για την εποχή της- παραγωγή, στην οποία οι ερμηνείες είναι το λιγότερο καταπληκτικές και η σκηνοθεσία, ακριβώς όπως πρέπει. Ειλικρινά, δεν περίμενα πως θα ήταν τόσο καλή. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στον επιβλητικό Ρόμπερτ Πάουελ, ο οποίος δύο χρόνια πριν την συγκεκριμένη σειρά είχε εμφανιστεί στο αριστούργημα των The Who, “Tommy”. Έπειτα από την καταπληκτική σκηνή που αποκαλύπτει στους μαθητές του ακριβώς τι θα συμβεί άρχισα να χάνω επαφή. Συγχωρέστε με, απλώς, το να βλέπεις επί σχεδόν πέντε ώρες την ιστορία του Ιησού μέσω μιας σειράς, που την λες και «βαριά», δεν είναι εύκολο. Φυσικά, στο σημείο των πέντε ωρών και 20 λεπτών, όταν δηλαδή συλλαμβάνεται και τα βάζει με το «σύστημα» ενημερώνοντας τους σχετικούς φορείς πως δεν μπορούν να του κάνουν τίποτα, κατάφερε να μου τραβήξει ξανά την προσοχή. Ναι, ο Ιησούς είναι τρομερός χαρακτήρας και πραγματικά δεν νομίζω πως θα μπορέσει ποτέ κανένας να τον παίξει καλύτερα από τον Πάουελ, o οποίος, λέγεται πως έκανε μια ειδική δίαιτα -διάρκειας δύο εβδομάδων- για να φέρει το σώμα του στην κατάσταση που χρειαζόταν να είναι στην σκηνή της σταύρωσης.

Βρίσκομαι σχεδόν στις έξι ώρες και για πρώτη φορά στην ζωή μου, τα δεκάωρα καψίματα στο Football Manager μου φάνηκαν χρήσιμα, μιας και παρότι έχει κουραστεί λίγο το μυαλό μου, μάτια και κεφάλι δεν νιώθουν. Ειλικρινά, θεωρώ πως η σταύρωση του «Ιησού από τη Ναζαρέτ» είναι μια από τις κορυφαίες σκηνές στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά. Στη συνέχεια, αφού αναστηθεί, θα φύγει από τον τάφο του, ρίχνοντας «πακέτο» σε φρουρούς και ιερείς που τον φυλάγανε και επισκέπτεται τους μαθητές του για μια τελευταία φορά. Η ταινία τελειώνει με τον Ιησού να εξηγεί στους πιστούς του συνοδοιπόρους ότι πρέπει να επιστρέψει, όμως τους διαβεβαιώνει πως θα είναι δίπλα τους μέχρι το τέλος του χρόνου.

Έχοντας παρακολουθήσει λοιπόν τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» για πρώτη φορά και πιο συγκεκριμένα, επί έξι -και κάτι παραπάνω- συνεχόμενες ώρες, μπορώ να πω τα εξής: Ξεκινάω από το γεγονός πως «κάηκαν» λίγο τα μυαλά μου, αλλά χάρηκα, επειδή -όπως είπα και πριν- τέσταρα με επιτυχία τις αντοχές μου μπροστά στην οθόνη. Η σειρά ήταν εκπληκτική και θα την πρότεινα ανεπιφύλακτα στους δέκα τελευταίους Έλληνες που δεν την έχουν δει. Βέβαια, θα τους συμβούλευα να τη δουν χωρισμένη σε μέρη μιας και ολόκληρη μπορεί να τoυς κουράσει. Περίμενα να με πιάσει κατάθλιψη, αλλά ευτυχώς αυτό δεν συνέβη και μάλιστα, το Πάσχα μου φαίνεται πλέον λιγότερο καταθλιπτικό. Τέλος καλό, όλα καλά. Αύριο θα ξαναδώ το “Life of Brian” για να στρώσω.

Περισσότερα από το VICE

Μια Φωτογράφιση Ζευγαριών που Κάνουν Αληθινό Σεξ για Διαφημιστική Καμπάνια

Δέκα Ερωτήσεις που Πάντα Ήθελες να Κάνεις σε Έναν Πορτιέρη

Η Παράνοια των Πανελληνίων Οδηγεί Κάποιους Μαθητές στα Χάπια

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.