Μια Κυριακή σε Εστιατόριο Είναι σαν να Δουλεύεις σε Παιδικό Πάρτι Όπου Όλα Πάνε Στραβά

Καλώς ήρθατε στο Restaurant Confessionals, όπου ακούμε τις φωνές των ανθρώπων του τομέα της εστίασης που δουλεύουν μπροστά και πίσω από την κουζίνα για το τι συμβαίνει στα αγαπημένα μας εστιατόρια. Αυτήν τη φορά μας μιλάει μια Ολλανδή σερβιτόρα που δεν της αρέσουν τα παιδιά στα εστιατόρια.

Όταν ξεκίνησα να δουλεύω στο εστιατόριο πριν από μερικά χρόνια, λάτρευα τα παιδιά. Όταν έβλεπα μπαμπάδες να έρχονται με τα πιτσιρίκια τους, έλεγα στους συναδέλφους μου τι χαριτωμένοι που ήταν. Γελούσαν και είχαν μόνο μια αντίδραση: «Περίμενε και θα δεις».

Σήμερα, δεν τρελαίνομαι για τα παιδιά. Πολλές οικογένειες τρώνε στο εστιατόριο και το σερβίρισμά τους είναι τόσο έντονη εμπειρία, που αναγκάστηκα να δω την αλήθεια: τα παιδιά είναι μικροί τρομοκράτες και τις περισσότερες φορές, οι γονείς τους δεν είναι και πολύ καλύτεροι.

Το εστιατόριο που δουλεύω είναι οικογενειακό, που σημαίνει ότι υπάρχουν παιδιά. Έτσι δουλεύει. Πολλές φορές είναι διασκεδαστικό, αλλά τις Κυριακές είναι αλλιώς. Εκείνες τις μέρες, το μισό Άμστερνταμ αποφασίζει να φάει έξω με τα παιδιά. Όταν το εστιατόριο γεμίζει με τόσους πολλούς μικρούς ανθρώπους που κάνουν τόση φασαρία, είναι δύσκολο για μας τους σερβιτόρους να κάνουμε καλά τη δουλειά μας.

Τα παιδιά είναι παιδιά και θέλουν να παίζουν συνέχεια - αυτό είναι κατά βάση επικίνδυνο. Έχουμε μπλοκ και ξυλομπογιές, αλλά ως εκεί, σε ό,τι αφορά την ψυχαγωγία τους. Για να ξεδώσουν, τα παιδιά τρέχουν ανάμεσα στα τραπέζια. Επίσης, τους αρέσει να παίζουν κυνηγητό και μπάλα, να κάνουν πατίνια και να κάθονται στο πάτωμα με τους βόλους τους και άλλα μικρά στρογγυλά αντικείμενα που είναι πολύ επικίνδυνα για έναν σερβιτόρο, καθώς μπορεί να τα πατήσει και να γλιστρήσει. Όταν πηγαίνεις σε ένα τραπέζι κουβαλώντας έναν δίσκο με ζεστούς καφέδες, πρέπει να είσαι καλός στο να ξεπερνάς εμπόδια. Συχνά πέφτουν πάνω μου παιδιά που φοράνε αθλητικά παπαούτσια με ροδάκια και για μια στιγμή η καρδιά μου σταματάει. Όχι μόνο επειδή παραλίγο να πέσω κάτω φαρδιά-πλατιά, αλλά επειδή οι γονείς κατηγορούν εμένα, αν το βλαστάρι τους γεμίσει πουρέ ή ακόμη χειρότερα, πέσει πάνω του ένα καυτό ρόφημα.

Το χειρότερο που μου συνέβη ήταν όταν παραλίγο να σκοντάψω πάνω σε ένα νήπιο. Θυμάμαι ότι πήγαινα σε ένα τραπέζι με λίγα πιάτα στα χέρια μου, όταν ένα παιδί εμφανίστηκε από το πουθενά. Ενστικτωδώς, προσπάθησα να το αποφύγω, επειδή ήξερα ότι κάπου εκεί κοντά θα ήταν και άλλο ένα παιδί. Τελικά, πάνω στον πανικό μου είχα πηδήξει πάνω από ένα νήπιο που σερνόταν στο πάτωμα, ανάμεσα στα τραπέζια. Αυτό το περιστατικό με τάραξε πολύ. Όλοι στο εστιατόριο με κοίταζαν και το παιδί μπορούσε να είχε χτυπήσει πολύ άσχημα, αλλά το χειρότερο ήταν όταν είπα στους γονείς τους να πάρουν το παιδί τους από το πάτωμα. Με κοίταξαν σαν να ήμουν κανένα τέρας που μισούσα τα παιδιά.

Δεν μπορούμε να βάλουμε ταμπέλες, όπως στις δημόσιες πισίνες, που θα λένε απαγορεύεται το τρέξιμο. Μερικές φορές νιώθω ότι θα έπρεπε να έχουμε μια προειδοποίηση στον κατάλογο ότι οι γονείς είναι υπεύθυνοι για τα παιδιά τους. Ή ίσως να το γράφουμε κάπου στον τοίχο, να φαίνεται. Νομίζετε ότι δεν είναι απαραίτητο, αλλά ακόμη και μια συνηθισμένη Κυριακή κλείνει ο λαιμός μου από τις πολλές φωνές στα παιδιά που τρέχουν εδώ και εκεί σαν παλαβά. Δεν λέω ότι τα φασαριόζικα, δραστήρια παιδιά έχουν κακούς γονείς. Απλώς έχω την εντύπωση ότι οι γονείς πιστεύουν ότι ένα δείπνο με φίλους και παιδιά σε ένα εστιατόριο είναι καλή ευκαιρία να κάνουν ένα διάλειμμα από τα παιδιά τους.

Έχουμε πολλές κρατήσεις τις Κυριακές από μεγάλες παρέες με γονείς και παιδιά. Πολλές φορές, είναι νέοι γονείς που παραγγέλνουν πολύ κρασί, ενώ τα παιδιά παίζουν μεταξύ τους. Οι ενήλικες είναι πιο χαλαροί απ’ ό,τι συνήθως, επειδή είναι σε έναν κλειστό χώρο και υποθέτουν ότι το προσωπικό θα προσέχει να μην βγουν έξω τα παιδιά. Αυτό σημαίνει ότι δεν προσέχουν οι ίδιοι τα παιδιά τους και έτσι οι υπάλληλοι γινόμαστε baby sitter, ενώ ταυτόχρονα παίρνουμε παραγγελίες και σερβίρουμε. Στους γονείς αρέσει πολύ που είμαστε εστιατόριο φιλικό προς τα παιδιά και αυτό με τσαντίζει. Έχω μάθει να λέω όχι σε ανθρώπους που ρωτάνε αν οι ενήλικες μπορούν να κάτσουν σε ένα τραπέζι μαζί και τα παιδιά σε ένα άλλο, ώστε να κάνουν ό,τι τους κατέβει. Λυπάμαι, μαμά και μπαμπά, αλλά δεν είναι αστείο να σερβίρεις ένα τραπέζι με νήπια. Είναι σαν να είσαι υπεύθυνος σε ένα παιδικό πάρτι όπου όλα πάνε στραβά, αλλά δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Επίσης, τα παιδιά παίρνουν όλα τα καθαρά σερβίτσια και ποτήρια από τα άδεια τραπέζια, ενώ παίζουν. Αδειάζουν ποτήρια στα τραπεζομάντιλα και κάνουν τόση φασαρία, που οι άλλοι πελάτες παραπονιούνται. Αν δεν ξέρω τίνος είναι κάποιου παιδί, ζητάω εγώ από το παιδί να ηρεμήσει. Δυστυχώς, οι γονείς δεν το εκτιμούν πολύ αυτό. Θυμώνουν ή ερμηνεύουν τις οδηγίες μου ως προσβολή για τον τρόπο που ασκούν τα καθήκοντά τους ως γονείς. Απαντήσεις του στιλ, «Μπορώ να αποφασίσω μόνος μου πώς να μιλάω στο παιδί μου» και «Κοίτα τη δουλειά σου», είναι πολύ συχνές και με κάνουν να νιώθω άβολα.

VICE Video: Τρώγοντας Μόνο Ό,τι Φυτρώνει

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ό,τι κι αν κάνουμε, ποτέ δεν είναι το σωστό. Ένας γονιός παραπονιέται ότι δεν αφήνουμε το παιδί του να «ευχαριστηθεί την παιδική του ηλικία» ή ότι δεν δίνουμε επιτραπέζια, ενώ άλλος λέει ότι οι ξυλομπογιές είναι πολύ παλιές. Οι άλλοι πελάτες -όσοι δεν έχουν παιδιά- παραπονιούνται για τη φασαρία που κάνουν. Αλλά οι άνθρωποι που παραπονιούνται συχνά για τα παιδιά, φαίνεται να τα σιχαίνονται πραγματικά. Νομίζουν ότι οι τουαλέτες μυρίζουν υπερβολικά μωρουδιακά κακά, πάνες και κρέμες για το σύγκαμα. Δεν τους αρέσει όταν μια γυναίκα θηλάζει εκεί κοντά, ενώ τρώνε και το να προσπαθείς να τους κρατήσεις ευχαριστημένους είναι εξίσου εκνευριστικό με το να ασχολείσαι με τα παιδιά. Τους καταλαβαίνω, αλλά αν δεν θέλεις να τρως δίπλα σε παιδιά, γιατί έρχεσαι εδώ;

Δεν θα έπρεπε να το λέω, αλλά με τον καιρό το εστιατόριο έχει χωριστεί ανεπίσημα σε ζώνη φιλική προς τα παιδιά και ζώνη χωρίς παιδιά. Έχουμε τουλάχιστον τρία τηλεφωνήματα τη μέρα από ανθρώπους που θέλουν να κάνουν κράτηση, αλλά μόνο στη ζώνη που δεν έχει παιδιά. Πάντα τους λέμε ότι δεν υπάρχει τέτοια ζώνη και ότι δεν μπορούμε να τους υποσχεθούμε τίποτα, αλλά γεμίζουμε το μισό εστιατόριο με οικογένειες, ώστε το άλλο μισό να είναι λίγο πιο ήσυχο. Υπάρχει σίγουρα αίτημα για εστιατόρια χωρίς παιδιά, αλλά κανείς δεν τολμάει να το πει. Όπως είπα, οι Κυριακές είναι πολύ χειρότερες από τις άλλες μέρες. Όχι μόνο επειδή είναι δύσκολο να πας τα φαγητά και τα ποτά στα τραπέζια, αλλά επειδή κάνεις την baby sitter και έχεις έξτρα παράπονα από ανθρώπους χωρίς παιδιά. Τριπλασιάζει τη δουλειά μας. Οι παραγγελίες είναι πιο περίπλοκες, επειδή τα παιδιά θέλουν το κυρίως τους όταν οι γονείς τρώνε τα ορεκτικά τους. Τρέχουμε πέρα-δώθε με μικρά ταπεράκια και μπιμπερό. Μερικές φορές, προσθέτουμε ζεστό νερό σε γάλα σκόνη, αλλά μερικές φορές οι γονείς θέλουν το νερό να είναι κρύο. Ανάμεσα στις βάρδιες, καθαρίζουμε σπαγγέτι και κόκκινη σάλτσα από τα καθίσματα και κάθε τραπέζι όπου υπάρχει παιδί είναι ζώνη καταστροφής. Βρίσκουμε παντού μωρομάντηλα. Τα απεχθάνομαι, έτσι υγρά και βρόμικα που είναι.

Όταν γυρίζω σπίτι μετά από μια τέτοια Κυριακή, νιώθω σαν να δούλεψα 24 ώρες. Δεν έχω ίχνος ενέργειας. Πέφτω στο κρεβάτι και δεν κουνιέμαι την υπόλοιπη μέρα. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: δεν είμαι καθόλου έτοιμη να κάνω παιδιά. Όπως τα αφηγήθηκε στη Stefanie Staelens.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE DE.

Περισσότερα από το VICE

Ο Άγνωστος Κόσμος των Κυνομαχιών στην Ελλάδα

Παραμορφωμένοι Βετεράνοι του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου: Οι Πρώτοι Ασθενείς Πλαστικής Χειρουργικής

Ντροπιαστικά Κόλπα που Κάνουν οι Άνθρωποι για να Γλιτώνουν Λεφτά