Αυτή η Παράσταση με Μαρτυρίες Γυναικών στην Ελλάδα για τον Καρκίνο Είναι Τέχνη

Ήταν ένα Σάββατο, όταν ξεκίνησα να πονάω πολύ. Ο πόνος συνεχίστηκε μέχρι το βράδυ, οπότε σκέφτηκα ότι πόνος που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς, κάτι σημαίνει. Είχα πάθει ρήξη εντέρου. Πήγα στο νοσοκομείο, ξεκινήσαμε όλες τις εξετάσεις. Είναι άσχημο αυτό που θα πω, αλλά όταν μου ανακοίνωσαν ότι έχω καρκίνο ήταν λυτρωτικό, επειδή ήμουν πολύ κουρασμένη. Ήταν λυτρωτικό με την έννοια ότι «Ουφ, επιτέλους, έχω κάτι». Όλα μου τα χρόνια είχα ψυχοσωματικά, επειδή δεν έζησα ωραία χρόνια από τη στιγμή που η μητέρα μου έφυγε στα 19 μου και είχα δύο μικρότερα αδέλφια. Επίσης, είχα πάντοτε πρόβλημα με ένα ευερέθιστο έντερο. Παρότι, λοιπόν, ήξερα ότι είναι καρκίνος, ήταν σαν να μην συνέβαινε σε μένα. Για κάποιο διάστημα, απλά ήμουν ρομπότ, «Α, πάω για χημειοθεραπεία», «Α, γυρνάω».

Στην ουσία διαγνώστηκα τον Σεπτέμβριο του 2011. Χειρουργήθηκα, τον Οκτώβριο βγήκαν οι βιοψίες, τον Νοέμβρη ξεκίνησα χημειοθεραπείες και τον Γενάρη ξεκίνησα να μην μπορώ να περπατήσω. Είχα βγάλει έναν καινούριο όγκο στο γόνατο, καλοήθους μορφολογίας, αλλά δυστυχώς μου είχε φάει όλο το κόκκαλο. Οπότε, σταματήσαμε τις χημειοθεραπείες και μπήκα στον «Άγιο Σάββα» και έκανα μεγαπρόθεση γόνατος, μηρού και κνήμης. Όταν βγήκα, συνέχισα τις χημειοθεραπείες. Επειδή είχα ένα ινομύωμα στη μήτρα που εξελίχθηκε σαν όγκος μήτρας και δεν ξέραμε αν ήταν καλοήθης ή όχι, το 2013 κάναμε αφαίρεση γυναικολογικών, για να δούμε τι είναι αυτό. Επίσης το 2015, επειδή είχα όζο στον θυρεοειδή και οτιδήποτε έχεις μετά από έναν καρκίνο που δεν αρέσει η εικόνα του το αφαιρείς, το αφαιρέσαμε και αυτό. Τώρα είμαι καλά.

Για τέσσερα χρόνια μπαινόβγαινα στα νοσοκομεία, αλλά παράλληλα δούλευα κανονικά. Δουλεύω μέχρι σήμερα σε ένα καρδιολογικό ιατρείο. Παρότι ταλαιπωρήθηκα με τα φαρμακεία του ΕΟΠΥ, είχα την τύχη να δουλεύω σε γιατρό, άρα να υπάρχουν και άλλοι γιατροί τριγύρω. Ακόμη και για το πόδι, όταν έκανα τη βιοψία, έπρεπε να φοράω συγκεκριμένο νάρθηκα που έκανε 350 ευρώ, το ΙΚΑ μου έδωσε 70 ευρώ και μια εκ των γιατρών που υπήρχε τότε στο ιατρείο, πλήρωσε εκείνη. Δηλαδή, μέσα στο όλο άτυχο, βρέθηκαν άνθρωποι γύρω μου. Σκεφτείτε ότι την περίοδο εκείνη, από τα πέντε αδέλφια μου, τα δύο δούλευαν, ενώ οι τρεις ήταν άνεργοι. Με στήριξαν πολύ τα αδέλφια μου, αλλά όπως καταλαβαίνεις, έπρεπε να βρίσκω λεφτά όχι μόνο για να μπορώ να είμαι στο νοσοκομείο και να διαχειρίζομαι τη νοσοκομειακή κατάσταση, αλλά και για να βοηθάω τα αδέλφια μου, ώστε να μπορούν να έρθουν να με βοηθήσουν με τη σειρά τους. Ακόμη και για τη διαδρομή μέχρι το νοσοκομείο, έπρεπε να έχει λεφτά η αδελφή μου, για να έρθει. Δύσκολα τα πράγματα.

Ψυχολογικά; Εγώ πάντα είμαι βραδείας ανάφλεξης, νομίζω. Όταν συμβαίνει κάτι, απλά μπαίνω μέσα και προσπαθώ να το διαχειριστώ. Ταλαιπωρήθηκα αρκετά, μου κόστισε πολύ και ο χωρισμός μου. Όσο ήμουν μαζί του στις πρώτες χημειοθεραπείες, είχα επικεντρωθεί στο πρόσωπο ενός άλλου. Έλεγα ότι είμαι ερωτευμένη, αγαπάω, πρέπει να είμαι πολύ καλά και έβγαινα από εμένα και από όλο μου το πρόβλημα. Όταν τελείωσε η σχέση, μετά το χειρουργείο του γόνατος, εκεί νομίζω ότι βούλιαξα πολύ συναισθηματικά, όχι τόσο για τη νόσο, όσο για το ότι χάθηκε αυτό το κομμάτι που μπορούσα να πιάνομαι. Κατά τα άλλα, ως άνθρωπος κάνω μετατραυματικά - μπορεί μετά από δύο χρόνια να περάσω κάτι. Δεν το κρύβω ότι τώρα με την παράσταση νομίζω μου βγήκε.

Η παράσταση λέγεται Παρ’ όλα Αυτά, τη σκηνοθετεί η Γεωργία Μαυραγάνη και έγινε σε συνεργασία με την Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία. Είναι μαρτυρίες γυναικών με καρκίνο στο στήθος, αλλά και η δική μου. Όλες το έχουν ξεπεράσει, εκτός από μία, που είναι μέσα στη νόσο ακόμη. Είχε βάλει μια πρόσκληση στο Facebook η Αντικαρκινική για γυναίκες με καρκίνο μαστού και είχα νευριάσει και είχα πει, «Έλα, ρε παιδιά, μόνο μαστός;». Με αυτήν τη λογική πήρα και είπα ότι «Εγώ έχω έντερο, δεν θα με πάρετε;». Έτσι, λοιπόν, πήγα. Λίγο τυχαία, λίγο να κάνω κάτι άλλο, μάλλον και με μια ψωνίστικη διάθεση. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με το θέατρο, τραγουδάω, όμως και γράφω. Κάνω μαθήματα δημιουργικής γραφής εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Τραγουδούσα στο παρελθόν και ένα-δυο χρόνια τώρα ξεκίνησα ξανά. Κατά τη διάρκεια της νόσου, πήγαινα στο κέντρο ψυχικής υγείας και είχα μια εξαίρετη γιατρό, η οποία με έσπρωξε σε όλα αυτά. Προφανώς, μέσα από τις συζητήσεις που κάναμε έβλεπε πράγματα που εγώ ήξερα ότι υπάρχουν, αλλά δεν ασχολιόμουν πολύ. Έτσι, με δική της κάπως προτροπή ξεκίνησα δημιουργική γραφή, ξεκίνησα να τραγουδάω πάλι, πέρασα στο πανεπιστήμιο, στην Κοινωνική Θεολογία - και λέω ότι αφού ο Θεός δεν μας πήρε, μας κέρδισε. Ναι, πιστεύω στον Θεό. Πίστευα πάντα. Δεν ζήτησα, όμως, κάτι από τον Θεό. Στον «Άγιο Σάββα» έρχονταν διάφοροι, νοσηλεύτριες και άλλοι ασθενείς ή συγγενείς τους, με εικονίτσες, λαδάκια, βάλε αυτό, βάλε το άλλο ή μου έλεγαν, «Ζήτα από τον Θεό». Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ζητήσει κάτι. Το νιώθω και λίγο ντροπή. Να ζητήσω, επειδή μου έτυχαν τώρα τα ζόρια;

Για την παράσταση κάναμε συναντήσεις για περίπου έναν χρόνο. Στην αρχή, δεν ήξερα πώς θα εξελιχθεί όλο αυτό. Μας έβαζε και μιλούσαμε. Έπεφτε μια ερώτηση, «Α, ωραίο αυτό το καπέλο, τι να σου θυμίζει αυτό το καπέλο;», ξέρω ’γω. Ξαφνικά, από αυτό το καπέλο μπορεί να έβγαινε μια ιστορία για τη χημειοθεραπεία. Δεν ξέρω πώς. Η παράσταση, λοιπόν, είναι πράγματα που έχουμε πει μέσα στις συναντήσεις αυτές, τα οποία με πολύ εξαιρετικό τρόπο τα έφτιαξε σενάριο η κ. Μαυραγάνη. Μετά, υπάρχει και ένα προσωπικό κομμάτι που παρουσιάζουμε, το οποίο έχει να κάνει με τη νόσο και με αυτό που είμαστε.

Έχουμε παίξει ήδη στο «Από Μηχανής Θέατρο», στη Θεσσαλονίκη και στο «Παλλάς». Τώρα θα παίξουμε στο φεστιβάλ και νομίζω ότι κλείνει ο κύκλος πολύ ωραία. Νιώθω πολύ καλά πάνω στη σκηνή. Μου αρέσει, επειδή έχει σιωπές - και οι σιωπές μου αρέσουν, επειδή έχουν κάποιο λόγο από πίσω.

Στο κοινό υπάρχουν και αυτοί που έχουν νοσήσει και έχουμε ακούσει πολύ ωραία πράγματα. Νομίζω ότι για μένα είναι αυτό που με κάνει να κρατιέμαι και μπορώ να συνεχίσω παρακάτω. Έχει έρθει και κόσμος που βρίσκεται μέσα στην ασθένεια τώρα και ιδιαίτερα νέα κορίτσια, που κλαίγοντας λένε «Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ» και βλέπουν ότι μπορούν να φύγουν από αυτήν τη φάση.

Ο Έλληνας Rocky

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Αν το ξορκίζω πάνω στη σκηνή; Το ξορκίζεις με έναν τρόπο, όμως δεν μπορείς ποτέ να είσαι καλά. Εγώ δεν το κρύβω ότι και τις προάλλες στην εκδήλωση που προηγήθηκε της παράστασης στο «Παλλάς», που μας μιλούσαν οι επιζήσαντες του καρκίνου, δεν μου άρεσαν αυτές οι εκφράσεις: Επιζήσαντες, διασωθέντες. Εγώ δεν μπορώ να γιορτάσω ότι έχω επιβιώσει από τον καρκίνο, επειδή δεν έχω πάρει κάποιο χαρτί που μου λέει ότι αύριο δεν θα γίνει κάτι. Προσπαθούμε λίγο να απομακρυνόμαστε και να πούμε «Α, τι ωραία, ξεφύγαμε από αυτό», αλλά όταν δεις το πρώτο σπυράκι, λες «Ωχ, γιατί έχω εγώ σπυρί;» - που σπυρί μπορεί να βγάλει όλος ο κόσμος. Άρα, όλο αυτό είναι ένα παιχνίδισμα.

Δεν είναι κακό αυτό που λέω, αλλά αν πω σε κάποιον, «Ξέρεις τι, πονάω λίγο», θα μου πει ο άλλος, «Έλα, μωρέ, που πονάς. Όλος ο κόσμος πονάει. Μην κάνεις έτσι». Το κάνει υποτίθεται, για να με κάνει να νιώσω καλά. Όμως εγώ εκείνη την ώρα δεν θέλω να ακούσω αυτό - ενώ με τα κορίτσια που γνώρισα στην παράσταση, ξέρουμε ποια πρέπει να είναι η επόμενη ατάκα και ξέρουμε ότι μπορούμε να την πούμε. Δεν θέλω να ακούσω ο άλλος ο κόσμος τι κάνει. Τώρα πονάω εγώ. Οπότε, θέλω να ακούσω κάτι όπως, «Δεν φαίνεται να έχεις κάτι, όμως θα πας να κάνεις την εξέταση απλά για τη σιγουριά και όλα θα είναι καλά». Ξέρουν ακριβώς τι νιώθω. Η παράσταση, μού έκανε σε πολλά επίπεδα καλό και πρώτα από όλα στο ότι γνώρισα τα κορίτσια, που μεταξύ μας δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα.

*H Μάρα Παυλοπούλου παίζει στην παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου «Παρ’ όλα Αυτά», σε σκηνοθεσία της Γεωργίας Μαυραγάνη, σε παραγωγή της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας. Η παράσταση θα γίνει στις 17/06/2018, στις 21:00, στο Πειραιώς 260 (Χώρος Η).

Περισσότερα από το VICE

Η Κλίμακα των Επτά Τύπων - Τα Κόπρανά σου Είναι ο Καθρέφτης της Υγείας σου

Παρούσες Δήλωσαν η Δημοκρατία, η Ελευθερία και η Χαρά στο Athens Pride 2018δ

«Έτσι Είναι η Ζωή. Μια Ζαριά» - Ένας από τους 800 Ασθενείς στην Ελλάδα με Κυστική Ίνωση