Ο Χαμός για τους Arctic Monkeys (και στην Ελλάδα) Μας Θυμίζει Γιατί Είναι Σημαντικοί και Διαχρονικοί

To άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο ΝOISEY Όλοι έχουν μια ιστορία για την πρώτη τους φορά. Δεν μιλάω για τίποτα τετριμμένο σαν το σεξ. Αυτό είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό: ίσως μια από τις σύντομες αναλαμπές της υπερβατικότητας που οι περισσότεροι από εμάς πραγματικά βιώνουμε στις ζωές μας. Για πολλούς ανθρώπους, συμβαίνει όταν είσαι έφηβος, όταν το μυαλό σου είναι ανοιχτό σε νέες πιθανότητες και μια παράξενη λαχτάρα μέσα στο στήθος σου, που δεν μπορείς να την ονομάσεις μέχρι που χρόνια αργότερα ζητάς κάτι περισσότερο από την συνηθισμένη σου ζωή. Η πρώτη φορά που ακούς μουσική που καταλαβαίνεις, και σε καταλαβαίνει, σε διαμορφώνει σαν άνθρωπο για πάντα. Για εμένα, όπως και για πολλούς ανθρώπους που μεγάλωσαν στα μέσα των 2000s, ήταν οι Αrctic Monkeys, και συγκεκριμένα το 2006 στο ντεμπούτο τους Whatever People Say I Am, That's I'm Not. Μερικές φορές εύχομαι να ήταν κάτι πιο μη προφανές, αλλά κάθε φορά που το ακούω ξανά, νιώθω το οικείο ξαφνικό συναίσθημα της απελπισμένης ταύτισης και ξέρω πως ποτέ δεν θα μπορέσει να είναι τίποτα άλλο. Αναδυόμενη από πίσω η αγγλική σκηνή η οποία χαρακτηρίζεται από τις arty indie εμφανίσεις των The Libertines και των The Strokes, οι Arctic Monkeys ήταν τέσσερα παλικάρια από το Sheffield που έφτιαχναν ροκ μουσική για την ζωή και τους πρώτους έρωτες με έναν τρόπο που ξαφνικά έκαναν τις δικές σου βαρετές εμπειρίες play technicolor: Ένα ταξί για την επιστροφή μετά από βραδινή έξοδο έγινε ο τόπος μιας επικής στιγμής, ένας καχύποπτος πορτιέρης ήταν ένας κακοποιός Σαξπηρικών διαστάσεων. Ένιωθα σαν να έτρωγα μετά από μια μακρά περίοδο πείνας, κάτι που δεν ήξερα καν ότι ήθελα.

H υπόλοιπη σκηνή, μοιάζει υπερβολικά αφηρημένη σε σύγκριση με τα στιγμιότυπα οξείας εστίασης του Alex Turner, τα οποία ένιωθα σαν να περιγράφουν μέρη και ανθρώπους που ήξερα. «Classic Reeboks, knackered Converse, or trackie bottoms tucked in socks» τραγουδούν και είναι σημάδια που βλέπω καθημερινά. Οι στίχοι, οι κιθάρες και τα drums έφτιαξαν ένα μέρος να ακουμπήσω την άσκοπη εφηβική μανία μου. Για λίγο, άκουγα το Whatever People Say I Am ακούραστα. Όπως και ο περισσότερος κόσμος που αγάπησε το πρώτο άλμπουμ, είμαι ακόμα σε θέση να το τραγουδήσω ολόκληρο. Μετά από λίγο, μεταφέρθηκα στο emo και στην punk, αν και κράτησα ένα μαλακό σημείο (μερικές φορές είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς την φαινομενική μεταμόρφωση του Alex Turner σε …καουμπόη;) και βυθίστηκα μέσα και έξω από τα μεταγενέστερα άλμπουμ. Αυτό που ξέρω, ωστόσο, είναι ότι με μια σταθερή ροή ηχογραφήσεων από το 2006, οι Arctic Monkeys έχουν προσφέρει αυτό που έκαναν για μένα, σε αμέτρητους εφήβους όλα αυτά τα χρόνια. Για αυτόν τον λόγο, το live comeback του 2018, ανακοινώθηκε χθες με μια εντυπωσιακή λίστα από το summer festival που ξεκινάει στην Βαρκελώνη στο Primavera Sound τον Ιούνιο, ενώ θα περάσει και από την Αθήνα, την Παρασκευή 6 Ιουλίου στην Μαλακάσα.

Για εμένα, τα Live shows των Arctic Monkeys στιγμάτισαν τα εφηβικά μου χρόνια και τα νιώθω σαν σημεία αναφοράς για το που βρισκόμουν τότε: στο show στο Μάντσεστερ, όπου η Amy Winehouse εμφανιζόταν και το ότι την έβλεπα με έκανε να αισθάνομαι το ίδιο συναίσθημα που είχα όταν άκουσα για πρώτη φορά το Whatever People Say I Am. Στο Reading Festival, δεν θυμάμαι πολύ καλά, γιατί ήμουν 15 χρονών. Δεν τους έχω παρακολουθήσει να παίζουν Live εδώ και χρόνια, αλλά η προοπτική αυτού, αναδύει το ίδιο συναίσθημα ενθουσιασμού σε εμένα. Θα μπορούσαν εύκολα να θεωρηθούν ροκ μπάντα και - παρά το γεγονός πως το ΑΜ, το τελευταίο τους άλμπουμ, ήταν το καλύτερο τους εδώ και χρόνια. Δεν είμαι σίγουρη εάν αυτό που κάνουν θα μπορούσε απαραίτητα να θεωρηθεί ιδιαίτερα καινοτόμο πια. Αλλά υπάρχει κάποιος λόγος που το κοινό ωρύεται πριν από κάθε συναυλία των Arctic Monkeys: Με το να τους βλέπεις, νιώθεις πως γίνεσαι ξανά νέος και παράλληλα συνειδητοποιείς πως οι λέξεις που τραγουδάς τόσο καιρό εξακολουθούν να έχουν νόημα. Η εμπειρία είναι διαχρονική, κατά κάποιο τρόπο. Ο Alex Turner, αφηγήθηκε τα εφηβικά μας χρόνια, έδωσε νόημα στις σκατένιες μας ζωές, τις έκανε όμορφες, ακόμα τις κάνει. Αυτό είναι που κάνει η καλή μουσική, και οι Arctic Monkeys τα κατάφεραν - και εξακολουθούν- σε τέτοια μεγάλη κλίμακα. Επιπλέον, δεν μπορείτε πραγματικά να διαφωνήσετε με το "Mardy Bum", μπορείτε να το κάνετε;

Περισσότερα από το VICE

Δέκα Ερωτήσεις σε Έναν Καθηγητή Διεθνούς Δικαίου για το «Μακεδονικό»

Ματωμένο Φεγγάρι, Μπλε Φεγγάρι και Ολική Έκλειψη Υπερ-σελήνης: Όλα μαζί Σήμερα

Τα Χρέη Έχουν Γίνει Βασικό Κομμάτι του Εμπορίου Ναρκωτικών