Πώς Ένα Χριστουγεννιάτικο Single Βοήθησε το Hip Hop να Εκτοξευτεί

Το πρώτο hip hop single που κυκλοφόρησε ποτέ σε μια μεγάλη δισκογραφική ξεκινά με την ανάγνωση ενός ποιήματος του 1800 από έναν λευκό τύπο με προφορά από τις ανατολικές ΗΠΑ: «Ήταν το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων», λέει.

Τρία δευτερόλεπτα αφότου έχει ξεκινήσει την ανάγνωση, κάποιος τον κόβει, παίρνοντας τα ηνία του κομματιού σαν εξοργισμένος ναύτης έτοιμος για ανταρσία. «Hold it now, wait, hold it», (Μισό, περίμενε, μισό), λέει. «That’s played out. Hit it!» (Έχει ξεπεραστεί αυτό. Ριχ’ το!). Ακούγεται το ταμπούρο, ξεκινάει το funk και η rap μουσική αποκτά το πρώτο της γιορτινό κλασικό κομμάτι.

Ο Curtis Walker ήταν ένα παιδί από το Χάρλεμ που λάτρευε την disco και τα έχωνε στα ίσια. Στο παρελθόν είχε υπάρξει χορευτής breakdance, ένας αξιοσέβαστος τοπικός DJ (ως Kool Kurt) και στη συνέχεια διευθυντής προγράμματος στον ραδιοφωνικό σταθμό του City College της Νέας Υόρκης (CCNY), στο οποίο είχε εγγραφεί το 1976, για να σπουδάσει Μετάδοση Λόγου και Επικοινωνίες. Εκεί ξεκίνησε να κάνει παρέα με έναν κάποιον φοιτητή στην κοινωνιολογία ονόματι Russell Simmons, ο οποίος προσπαθούσε να μπει στον χώρο της διοργάνωσης πάρτι. Όταν οι δύο φίλοι αποφοίτησαν το ’77, άνοιξαν το δικό τους κλαμπ, το Night Fever Disco, στη γειτονιά του Simmons, στο Χόλις του Κουίνς. Ο Simmons έβγαινε στους δρόμους, έκλεινε τις δουλειές και προωθούσε τα πάντα. Ο Walker –ο οποίος δούλευε ως Kurtis Blow, το όνομα που τον πίεζε ο Simmons να πάρει από τότε που πήγαιναν στο CCNY- ήταν ο DJ.

Αλλά παρά την τεχνογνωσία του ως DJ, ο Kurtis Blow ήξερε ότι έπρεπε να γίνει και MC, αν ήθελε να έχει πιθανότητες να πετύχει. Με τη βοήθεια του Simmons, κατέληξε να συμμετέχει στα πιο περιζήτητα event της πόλης με το μικρόφωνο στο χέρι και συχνά ήταν το opening act του Grandmaster Flash. Μια νύχτα, το καλοκαίρι του 1979, χάρη στο πείσμα του Simmons, ο Blow έπιασε την καλή.

Έγινε με απροσδόκητο τρόπο. Ο Robert «Rocky» Ford δούλευε στο Billboard. Ήταν ο διευθυντής του post-production του περιοδικού, αλλά είχε ασχοληθεί και με το γράψιμο και προσπαθούσε να αποφασίσει ποιο θα ήταν το επόμενο θέμα του, μετά το πρωτοποριακό για την κουλτούρα του breakbeat άρθρο το 1978. Σύμφωνα με το The Big Payback: The History of the Business of Hip-Hop του Dan Chama, μια τυχαία συνάντηση με ένα νεαρό παιδί που κολλούσε διαφημιστικά αυτοκόλλητα στο Κουίνς του έδωσε ακριβώς αυτό που ήθελε. Το παιδί του είπε ότι τα αυτοκόλλητα διαφήμιζαν τις βραδιές του αδελφού του. Ο Ford έδωσε στον πιτσιρικά την κάρτα του και του είπε ότι έπρεπε να τη χρησιμοποιήσει ο αδελφός του. Μια μέρα αργότερα, ο Russell Simmons τηλεφώνησε στον Rocky Ford.

VICE Video: Οι Ράπερ του Αριστοφάνη & οι Στρατιώτες του Σοφοκλή στη Νέα Υόρκη

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ο Simmons πήγε τον Ford σε κάθε γωνιά της Νέας Υόρκης μετά από αυτό, δείχνοντας του μέρη της σκηνής του hip hop που δεν ήξερε, εισάγοντάς τον σε στιλ που σύντομα θα κυριαρχούσαν. Τελικά, η σκέψη του Ford απείχε τόσο πολύ από τη σύγχρονη μουσική δημοσιογραφία, που μόλις και με τα βίας την καταλαβαίνω: Ήθελε να βγάλει δίσκο με έναν από αυτούς τους τύπους.

Όπως εξήγησε ο Blow σε συνέντευξή του στο Red Bull Music Academy το 2015, ο Ford πήγε σε μια συναυλία στο πολυσύχναστο Hotel Diplomat στη Δυτική 43ή Οδό στο Μανχάταν κάποια στιγμή το καλοκαίρι του ’79, για να βρει τον κατάλληλο καλλιτέχνη για ένα single. Οι Flash, Lovebug Starski και Eddie Cheeba ήταν κλεισμένοι για εκείνο το βράδυ, αλλά ο Simmons έπεισε τον Ford να συνεργαστεί με τον Blow, ο οποίος, όπως λέει χαρακτηριστικά, ήταν «ένα όμορφο παιδί». Η ιδέα του Ford ήταν ένα χριστουγεννιάτικο single, για τα δικαιώματα του οποίου θα μπορούσε να πληρώνεται κάθε χρόνο (ή όπως το έθεσε ο Blow, «ένα τραγούδι για τα Χριστούγεννα που θα παίζει κάθε χρόνο σαν τραγούδι του Nat King Cole»). Όταν ο Ford είπε στο στέλεχος του Billboard, JB Moore, ο οποίος δούλευε στον χώρο της διαφήμισης και των πωλήσεων, ότι ήθελε να κάνει την παραγωγή σε ένα χριστουγεννιάτικο rap κομμάτι, το πρώτο του είδους του, τα πράγματα εξελίχθηκαν με γρήγορους ρυθμούς. «Το επόμενο βράδυ, ο Moore έκανε έκπληξη στον Ford, τηλεφωνώντας του στο σπίτι, για να του πει ότι είχε γράψει στίχους για μια rap παρωδία του “The Night Before Christmas”», γράφει ο Chamas. «Ήταν απροσδόκητα καλό, σκέφτηκε ο Ford, αν σκεφτείς ότι το έγραψε ένας 37χρονος λευκός τύπος με ένα όνομα όπως το James Biggs Moore III».

Λίγο αργότερα, ο Kurtis Blow πήγε στο μικρό διαμέρισμα του Moore στη γωνία της 9th Avenue και της 45th Street, για να συναντήσει τα δύο στελέχη του Billboard και δύο νέους μουσικούς: τον Denzil Miller και τον Larry Smith. Συζήτησαν από κοινού μερικές ιδέες, αλλά ο Blow δεν είχε βγάλει ξανά τραγούδι σε δίσκο και η όλη διαδικασία ήταν καινούργια για εκείνον. «Ο Larry Smith με ρώτησε: “Τι είδους ήχο θέλεις;"», είπε ο Blow στο RBMA. «Δεν ήξερα τι εννοούσε». Κατέληξε σε δύο acts που αλληλοσυμπληρώνονταν: τους Chic του Nile Rodgers, οι οποίοι είχαν ήδη κάνει πάταγο και ήταν η έμπνευση πίσω από το «Rapper's Delight» των The Sugarhill Gang, και τον James Brown, ήρωα του Blow (παρεμπιπτόντως, αν ακούτε το «Christmas Rappin» και αναρωτιέστε κατά πόσο το «Another One Bites The Dust» των Queen ενέπνευσε τον Blow ή τους παραγωγούς και τους μουσικούς με τους οποίους είχε βγάλε το κομμάτι, να είστε σίγουροι ότι δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Το μπάσο του «Another One Bites the Dust» είναι πανομοιότυπο με τη μπασογραμμή που μπαίνει μετά το πρώτο λεπτό του «Christmas Rappin», όμως το τραγούδι των Queen βγήκε το 1980. Για κάποιον λόγο, σύμφωνα με τον Blow, κανείς από τους ανθρώπους που συνεργάστηκαν για το «Christmas Rappin» δεν εμφανίστηκε στα credit του κομματιού των Queen, ούτε πήρε έστω ένα δολάριο από δικαιώματα).

Η ηχογράφηση έγινε τον Οκτώβριο –έναν μήνα αφότου είχε βγει το «Rapper's Delight» και είχε σαρώσει τα πάντα- με τους στίχους του Moore να καταλαμβάνουν το πρώτο μισό του κομματιού και τους στίχους του Blow το δεύτερο. Με λίγες μόνο εβδομάδες να έχουν απομείνει μέχρι τα Χριστούγεννα, οι Ford και Moore έπρεπε να το προωθήσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Διαπραγματεύτηκαν με 23 δισκογραφικές, εκ των οποίων μόνο δύο απέρριψαν το τραγούδι. Στην Panorama, ο Cory Robbins (ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα υπέγραψε συμβόλαιο με τους Run-DMC για τη δική του δισκογραφική, την Profile Records) έκανε σχεδόν την τέλεια προσφορά. Τελικά, όμως, ο κλήρος έπεσε σε ένα διοικητικό στέλεχος της Mercury Records, τον βρετανό John Stainze, ο οποίος επέμενε να βγει το κομμάτι στην εταιρεία του. Ο Blow είπε στο RBMA ότι η δισκογραφική υπέγραψε μαζί του συμβόλαιο με μία προϋπόθεση: το «Christmas Rappin» θα έπρεπε να πουλήσει τουλάχιστον 30.000 αντίτυπα, για να μπορέσει να βγάλει δεύτερο single και αργότερα ένα άλμπουμ. Άσχετα με τη συμφωνία, το «Christmas Rappin» έσκισε: Πούλησε 100.000 δίσκους πριν από τα Χριστούγεννα και είχε την ίδια μακροημέρευση με τα κλασικά εορταστικά τραγούδια του Nat King Cole - το κομμάτι έγινε χρυσό οκτώ χρόνια αργότερα.

Μετά το «Christmas Rappin», ο Blow έβγαλε το «The Breaks» το 1980, ένα ακόμη single που έγινε τεράστιο σουξέ και η μεγάλη επιτυχία του καλλιτέχνη στις αρχές της δεκαετίας του ’80 του εξασφάλισε μια θέση στην ιστορία του hip hop. Αλλά το γιορτινό του single αξίζει από μόνο του - όχι μόνο ως ένα εμπορικό ορόσημο, αλλά ως ένα διασκεδαστικό και πρωτοποριακό χριστουγεννιάτικο τραγούδι με καρδιά από χρυσάφι: «Don’t you give me all that jive about things you wrote before I’s alive» (Σταμάτα να με πρήζεις για πράγματα που έγραψες προτού καν γεννηθώ) λέει στην πρώτη στροφή, αφήνοντας στην άκρη την Ιστορία, για να κάνει χώρο για τον εαυτό του, «Cause this ain't 1823, ain't even 1970» (Επειδή δεν είμαστε στο 1823, ούτε καν στο 1970). Οι στίχοι του είναι για τον Άγιο Βασίλη – «a red-suited dude with a friendly attitude» (έναν τυπά ντυμένο στα κόκκινα με φιλική διάθεση) - o οποίος εμφανίζεται στο πάρτι του και το flow είναι διασκεδαστικό, ανέμελο και γλυκό. «He was roly, he was poly, and I said, 'Holy moly' / You got a lot of whiskers on your chinny chin chin / He allowed he was proud of the hairy little crowd / On the point of his jaw where the skin should've been» (Ήταν κοντούλης, ήταν χοντρούλης και είπα “Χριστός και Απόστολος»/ Έχεις πολλές τριχούλες στο μουσούδι και το πιγουνάκι σου/Ήταν περήφανος για το τριχωτό μικρό του πλήθος/ Στην άκρη του σαγονιού του εκεί που θα έπρεπε να έχει δέρμα).

Όπως και ο James Brown, ο ήρωάς του, ο Blow έβαλε τον Άγιο Βασίλη να μοιράζει δώρα:«“A new TV and a stereo / A new Seville 'bout as blue as the sky» (Μια καινούργια τηλεόραση και ένα στερεοφωνικό / μια καινούργια Cadical Seville στο μπλε του ουρανού). Αλλά σας προκαλώ να μου βρείτε έστω και ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι από οποιοδήποτε είδος που να έχει ένα σημείο τόσο γοητευτικό και αθώο όσο η προτελευταία στροφή του Blow: «Cause money could never ever buy the feeling / The one that comes from not concealing / The way you you feel about your friends» (Επειδή τα χρήματα δεν θα μπορούσαν ποτέ να αγοράσουν το συναίσθημα / αυτό που πηγάζει από το να μην κρύβεις / το πώς νιώθεις για τους φίλους σου), ράπαρε. «And this is how the story ends» (Και έτσι τελειώνει η ιστορία).

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Noisey.

Περισσότερα από το VICE

«Σεβάσου τη Ζωή» - Το Βίντεο που Αξίζει να Δεις Σήμερα

Η Ελένη Δολοφονήθηκε Επειδή Είπε «Όχι»

Η Περίεργη Ιστορία της πιο Γνωστής Περίπτωσης Απαγωγής Ανθρώπου Από Εξωγήινους στην Ελλάδα