Η Επίσκεψη που Τρέμουν Όλοι οι Μεταλάδες: Το Κουρείο

To άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Noisey.

Μέχρι και τον Φεβρουάριο, τα κουρέματά μου ήταν δύο: Ξυρισμένο κεφάλι ή μαλλιά νηπίου που μάκρυναν. Κάθε λίγους μήνες, ξύριζα το κεφάλι μου χρησιμοποιώντας την πιο μικρή σκάλα που είχε η ξυριστική μου και περνούσα τις επόμενες τρεις εβδομάδες ως κακέκτυπο του Phil Anselmo, μέχρι που οι ιρλανδικές μου μπούκλες άνθιζαν και πάλι, κάνοντάς με να μοιάζω με αρχαιοελληνικό θεό που έχασε τη δουλειά του. Τελικά, έβγαζα και πάλι τη μηχανή και ο κύκλος της ζωής ξεκινούσε εκ νέου.

Νόμιζα ότι το σύστημά μου ήταν άψογο, μέχρι που τον προηγούμενο μήνα, η αρραβωνιαστικιά μου, έχοντας βαρεθεί να τα έχει εναλλάξ με τον Nosferatu και τον Serpico, είπε, «Τι θα ‘λεγες για ένα κουρεματάκι; Πραγματικό κούρεμα. Σε φάση, να πας σε κουρείο».

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν βαθύτατη περιφρόνηση. Όταν είσαι μεταλάς, τα μαλλιά σημαίνουν κάτι. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, έχω δει ηλίθιες μόδες να έρχονται και να φεύγουν και το απόλυτο σημάδι ότι μια υποκουλτούρα του metal έχει πάρει τον κατήφορο, οδεύοντας προς το κλισέ, είναι όταν τα κουρέματα γίνονται το σήμα κατατεθέν της. Με το nu-metal, ήταν οι τζίβες και τα καρφάκια. Με το metalcore, ήταν τα emo κουρέματα με φράντζα, χωρίστρα στο πλάι και ανταύγειες. Όσο για το hair metal, τι άλλο να πω; Στο τέλος, τα μαλλιά επισκίασαν τη μουσική.

Το απόλυτο παράδειγμα της αλλαγής στα μαλλιά που σηματοδοτεί την απώλεια της αληθινά metal ψυχής είναι η hard rock περίοδος των Metallica στα 90s. Αν αυτοί οι τύποι είχαν κουρευτεί, όταν ηχογραφούσαν το Master of Puppets, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα, όμως το γεγονός ότι τα κοντά τους κουρέματα συνέπεσαν με τον νέο, φιλικό προς το ραδιόφωνο, «μηχανόβιο» rock ήχο, έκανε το νέο τους look να μοιάζει πιο ύποπτο από όσο θα έπρεπε. Αυτό ετοιμαζόμουν να κάνω και εγώ; Η αρραβωνιαστικιά μου, μου ζητούσε δηλαδή να κυκλοφορήσω το Reload;

Κατά την άποψή μου, από τη στιγμή που θα κουρευόμουν, θα σήμαινε ότι με νοιάζει έστω και λίγο η εμφάνισή μου. Και αν με ένοιαζε η εμφάνισή μου, θα σήμαινε ότι είμαι ένας φυσιολογικός τυπάκος. Και αν ήμουν φυσιολογικός τυπάκος, θα σήμαινε ότι δεν έχω καμία επαφή με το πραγματικό νόημα του metal.

Για εμένα, το νόημα αυτό είναι κάτι κτηνώδες. Το metal είναι μια αρχέγονη δύναμη για εμένα, είναι η ηχητική ερμηνεία μιας ανθρωπότητας χωρίς τις περιττές μαλακίες και τα αξεσουάρ που γεμίζουν τις ζωές μας. Τα κτήνη δεν ξοδεύουν τον χρόνο τους με χτενίσματα, απλώς κάνουν ό,τι μπορούν, για να πηδάνε και να μένουν ζωντανά. Από εκεί προέρχεται το metal μαλλί, μακρύ και ατίθασο αλά Ταρζάν ή Κόναν ή οποιονδήποτε άλλο μάγκα που τον μεγάλωσαν αρπακτικά ζώα.

Για να είμαι δίκαιος, δεν έχω τα κλασικά μαλλιά ενός μεταλά. Καθότι Ιρλανδός, τα μαλλιά μου μεγαλώνουν προς όλες τις κατευθύνσεις, όχι προς τα κάτω, πράγμα που σημαίνει ότι ποτέ δεν είχα μαλλιά που να μπορώ να κουνάω γύρω-γύρω κάνοντας headbanging υπό τους ήχους των Cannibal Corpse. Όμως για τους μεταλάδες, ένα κούρεμα δεν σημαίνει ότι αλλάζεις απλώς το look σου, αλλάζεις τον τρόπο ζωής σου. Όλη μου τη ζωή άκουγα ότι θα ήμουν πολύ ωραίος, αν έδειχνα λίγο πιο συντηρητικός. Ένα κούρεμα θα ήταν σαν μια παραδοχή στον κόσμο ότι, τουλάχιστον από κάποιες απόψεις, ήμουν αυτό που σιχαινόμουν περισσότερο από όλα: ένα άτομο σαν όλα τα άλλα.

Γιατί, λοιπόν, το σκεφτόμουν; Σίγουρα ένας λόγος ήταν ότι ήθελα να ευχαριστήσω την αρραβωνιαστικιά μου, την οποία αγαπώ όσο τίποτα, για όλα όσα είναι. Όμως ένας άλλος λόγος ήταν η περιέργεια. Ο Chris κουρεμένος! Ένας Chris που είχα να δω δέκα χρόνια. Θα κατάφερνε να παραμείνει αμετανόητος μεταλάς ή μήπως θα γυρνούσε σπίτι για να δει ότι όλα του τα metal βινύλια είχαν αντικατασταθεί από ένα σημείωμα από τον πατέρα του με τις λέξεις, «ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ»;

VICE Video: Αυτό το Μάθημα Βlack Μetal Υoga Ξεκίνησε από μία «Τρολιά» στο Facebook

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Βασανίστηκα με αυτές τις σκέψεις, μέχρι που τελικά ήρθε η στιγμή: Είχα μόλις επιστρέψει από ένα metal φεστιβάλ και ήμουν σαν τον τύπο από το Hesher, μετά από πέντε μέρες μανίας. Με τα πιστεύω μου να έχουν κλονιστεί λίγο, φόρεσα το παλτό μου και κίνησα για το κουρείο.

Καταρχάς, έπρεπε να βρω ένα. Είχα σκεφτεί κάτι σαν το μέρος που πήγαινα, όταν ήμουν μικρός, το κουρείο D. & V. στο Χομπόκεν του Νιου Τζέρσεϊ. Το είχαν δύο Ιταλοί, ο Dominic και ο Vincent, οι οποίοι περνούσαν την περισσότερη ώρα τους φωνάζοντας ο ένας στον άλλο ή παρακολουθώντας ποδόσφαιρο από μια μίνι τηλεόραση πάνω σε μια καρέκλα, δίπλα στην πίσω πόρτα. Ήθελα ένα τέτοιο μέρος. Ούτε φρου-φρου κι αρώματα, ούτε γραβάτες, ούτε άτομα που θεωρούσαν τον εαυτό τους στιλίστα. Μια δερμάτινη καρέκλα, έναν γέρο και ένα πράσινο ζελέ μέσα σε ένα βάζο. Αν μου κόστιζε παραπάνω από είκοσι δολάρια, θα με είχαν πιάσει κορόιδο.

Τελικά, εντόπισα τον στόχο μου: Το κουρείο του Romulo στο Ουάσινγκτον Χάιτς του Μανχάταν. Όταν ο ίδιος ο Romulo με έβαλε να καθίσω σε μια κόκκινη δερμάτινη καρέκλα, έβγαλε κατευθείαν το πιστολάκι και ξεκίνησε να μου φυσάει τον σβέρκο. Μετά, ψέκασε ένα μαντήλι με μια αλκοολούχο ουσία, μου το έδωσε και μου είπε να σκουπίσω το μέτωπό μου. «Ιδρώνεις», είπε.

Είχε δίκιο, ίδρωνα σαν άλογο. Είχα αγχωθεί όσο δεν πάει. Ήταν γελοίο. Γιατί είχα περισσότερο άγχος εδώ, από ό,τι στα tattoo studio που πάω συνέχεια, όπου κάποιος με πονάει προσεκτικά έναντι εκατοντάδων δολαρίων; Αν του έλεγα ότι είχα ιδρώσει, επειδή βημάτιζα σαν τον μανιακό για μισή ώρα έξω από το μαγαζί, για να βεβαιωθώ ότι είναι ΟΚ, θα γεννιούνταν άπειρες ερωτήσεις.

Ήταν επειδή ένιωθα ξένος εδώ. Δεν είχα κανέναν έλεγχο και καμία γνώση για όσα θα ακολουθούσαν. Τουλάχιστον με τα τατουάζ, ήξερα ότι έκανα κάτι cool που θα με έκανε να δείχνω σκληρός. Τα καταλάβαινα τα τατουάζ. Ποιος ξέρει, όμως, πώς θα ήμουν μετά από αυτήν την εμπειρία.

Ο Romulo, μου έπιασε κότσο τα μαλλιά και μου έκανε μερικές ερωτήσεις. Απαντούσα αόριστα. Σύντομα είδα ότι δεν μιλούσε καλά αγγλικά και τα ισπανικά μου αφήνουν περιθώρια για πολλές παρεξηγήσεις.

Τελικά είπε, «Κλασικό ανδρικό κούρεμα;».

«Κλασικό ανδρικό κούρεμα», απάντησα σηκώνοντας τον αντίχειρά μου.

Έπειτα, ξεκίνησε. Ο Romulo προετοιμάστηκε – ξυριστική μηχανή, ψαλίδι, διάφορες αλοιφές στα μαλλιά μου, ακόμη και ένα ξυράφι για το περίγραμμα. Στο τέλος, τα μαλλιά μου ήταν ίδια με κάθε τυπά που βλέπεις έξω – κοντά στα πλάγια, λίγο πιο μακριά πάνω, καθαρισμένα πίσω. Σκούπισε τον λαιμό μου με μια βούρτσα, στριφογύρισε την καρέκλα μου και είπε: «20». Του άφησα πέντε δολάρια πουρμπουάρ και του έσφιξα το χέρι.

Το κούρεμα δεν ήταν ακριβώς όπως το περίμενα και για μερικές μέρες κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη με μια αόριστη δυσαρέσκεια. Ένιωθα όμως και κάτι άλλο, κοιτώντας τα μαλλιά μου. Δεν ήταν ακριβώς χαρά. Μετά από λίγες μέρες, το συνειδητοποίησα: ήταν ανακούφιση.

Να που βρέθηκα κουρεμένος, με τα ίδια τατουάζ και όντας ο ίδιος weirdo που έχει εμμονή με τον Σατανά και πίνει τα κέρατά του. Είχα αφήσει πίσω τις παραδόσεις μου και είχα αλλάξει την εμφάνισή μου – όμως ένιωθα το ίδιο και είχα μάθει πράγματα. Ανησυχώντας μήπως ξεκινήσω να εστιάζω πολύ στην εμφάνισή μου, είχα χαραμίσει χρόνο εστιάζοντας πολύ στην εμφάνισή μου. Όλα τα ιδανικά που είχα επιβάλλει στον εαυτό μου και οι συνήθειές μου είχαν γίνει ιερά στο μυαλό μου και αν υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνει το metal τακτικά, είναι να γκρεμίζει τα ιερά ιδανικά, απλώς επειδή μπορεί.

Οπότε, μεταλάδες μου, σας προτρέπω να βλασφημήσετε και να πάτε κόντρα στη θρησκεία σας. Φορέστε κοστούμι και γραβάτα. Πηγαίνετε σε ένα EDM πάρτι. Πηγαίνετε σε μια metal συναυλία και μην πιείτε γουλιά. Ή, αν θέλετε να νιώσετε την περιπέτεια, κουρευτείτε.

Έχετε δίκιο, μπορεί να μη νιώθετε το ίδιο όταν κόψετε τα μαλλιά σας. Μπορεί να νιώθετε καλύτερα.

Περισσότερα από το VICE

Το Απόγευμα της Τρίτης Είναι η Καλύτερη Στιγμή για να Κλείσεις Φτηνά Αεροπορικά Εισιτήρια

Φραπέ, Che Guevara και Εφοριακοί: Φωτογραφίες που Περιγράφουν την Αναμονή στα Δημόσια Κτίρια

Ένας Χρήσιμος Οδηγός για το Ποια Συμπληρώματα Διατροφής Λειτουργούν Τελικά