Μαθαίνοντας να Πετάς: Ένα Αφιέρωμα στην πιο Μισητή Αποστολή του «GTA San Andreas»

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Waypoint.

Όλοι μιλούσαν γι' αυτό. Νομίζω ότι για ένα διάστημα, το Grand Theft Auto: San Andreas ήταν το μόνο πράγμα για το οποίο επιτρεπόταν να μιλάει ο κόσμος. Ανταλλάσσαμε ιστορίες και cheat codes στην παιδική χαρά. Η ώρα των μαθηματικών μετατρεπόταν σε κόντρες μεταξύ 12χρονων και 13χρονων αγοριών που ούρλιαζαν για το ποιος είχε κάνει περισσότερα με την Denise, την κοπέλα του C.J., και ποιος είχε το μεγαλύτερο ποσοστό ολοκλήρωσης του παιχνιδιού μέχρι στιγμής. Σπυριάρικα, χαζά παιδάκια που τάπωναν και έβριζαν το ένα το άλλο για το ποιος είχε βρει πρώτος τον δονητή στο Αστυνομικό Τμήμα.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήρα το παιχνίδι και ξετύλιξα το σελοφάν. Πήρα ένα στιλό και τρύπησα στα πλάγια την ευάλωτη πλευρά του σφιχτά τυλιγμένου πλαστικού, αφαιρώντας το με ευκολία από εκεί και έπειτα. Είχα αναγκάσει τη μαμά μου να πάει να το αγοράσει. Με το που χτύπησε το κουδούνι, πήγα τρέχοντας από το σχολείο στο σπίτι και τα υπόλοιπα αγόρια της τάξης έκαναν το ίδιο.

Το παιχνίδι ήταν διασκεδαστικό, παράξενο, γεμάτο με χιούμορ και απειλητικούς χαρακτήρες. Τα γραφικά δεν έμοιαζαν με τίποτα που να είχαμε δει στο παρελθόν –ένας απίστευτα μεγάλος και ζωντανός κόσμος– και το soundtrack έγινε ύμνος κατευθείαν. Πέρα από αυτό, είχε ποδήλατα. Ήταν τα πιο cool ποδήλατα και έκαναν έναν τέλειο ήχο –φαμμμμμμμ-, όταν έκανες πεντάλ στη ραγισμένη, ηλιοκαμένη άσφαλτο της Grove Street.

Καθώς το κλειστοφοβικό Los Santos έδινε τη θέση του στο San Fierro με τα yoga club και τα πολυτελή καταστήματα ρούχων, η αίσθηση του παιχνιδιού άλλαζε τελείως. Η ατμόσφαιρα ξαφνικά καθάριζε και γινόταν τόσο φωτεινή που σου έτσουζαν τα μάτια. Οι δρόμοι ήταν μεγάλοι και ανηφορικοί, και τα κτίρια έσχιζαν τον ουρανό και υψώνονταν απειλητικά από πάνω σου, σαν οβελίσκοι που αναβόσβηναν. Μόνο αφότου περνούσες την πόλη και έβγαινες στην άγονη έκταση της ερήμου σοβάρευαν τα πράγματα.

Στο Bone County, η σκόνη αιωρούνταν στον αέρα σαν ομίχλη, o ήλιος κρυβόταν μόνο πίσω από λίγους βράχους που δημιουργούσαν σκιές στο σχήμα τεράστιου πέους και όρχεων και παρακολουθούσε τα πάντα σαν ένα δυσοίωνο διαβολικό μάτι στον ουρανό. Τη νύχτα, η έρημος γινόταν μπλε και τα πάντα ήταν πιο επικίνδυνα. Μετά, ακολουθούσε το «Learning to Fly» και εκείνη η κωλοσχολή πιλότων, όπως και ο σιχαμερός κυβερνητικός εκπρόσωπος Mike Toreno –του οποίου τη φωνή έκανε ο James Woods– και τα πράγματα χειροτέρευαν ακόμη περισσότερο.

Έβλεπες παιδιά στο σχολείο που είχαν φτάσει σε αυτήν την αποστολή και τους πρόδιδαν οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια και η καμπουριασμένη πλάτη. Αυτή η σχολή πιλότων στο μικρό αεροδρόμιο Verdant Meadows είχε γίνει μεγάλος μπελάς και τους είχαν κοπεί τα πόδια. Μπορούσες να τους καταλάβεις από το πόσο γρήγορα άλλαζαν την κουβέντα –«Έχει φτάσει κανείς στην αποστολή με…», «Ω Θεέ μου, ακόμη για το San Andreas μιλάς; Είναι χάλια, φίλε. Σκέτη μαλακία. Ξεκόλλα από αυτό»- και από το πόσο αργά περπατούσαν στον γυρισμό για το σπίτι.

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Οι αποστολές πριν από αυτήν ήταν δύσκολες (βλέπε αποστολή «Wrong Side of the Tracks»), όμως αυτή ήταν διαφορετική. Σου δημιουργούσε ένα εντελώς καινούργιο είδος πόνου που σου έριχνε το ηθικό και σε έκανε να θέλεις να ασχοληθείς με κάτι που δεν σε έκανε να νιώθεις τόσο χάλια. Η σχολή πιλότων ήταν μια ήττα για όλους.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που έφτασα εκεί. Τα 'δωσα όλα κατευθείαν και ξεκίνησα να βομβαρδίζω από πολύ νωρίς – απέτυχα στις πρώτες δοκιμές τουλάχιστον καμιά δεκαριά φορές, πιθανώς και παραπάνω. Ορμούσα προς τις κορώνες (τα μικροσκοπικά κόκκινα στεφάνια μέσα από τα οποία έπρεπε να περάσεις) και η μύτη του αεροπλάνου έγερνε προς τα κάτω. Ξεκινούσα να κάνω βουτιά προς το έδαφος, μέχρι που σχηματιζόταν ένα νέφος από κόκκινη, κίτρινη και πορτοκαλί φωτιά, η οθόνη γινόταν μαύρη και εμφανίζονταν έξι κόκκινα γράμματα που μου έλεγαν ότι ο χαρακτήρας μου -και ο χρόνος μου– είχαν πάει χαμένα. Wasted.

Τελικά πέρασα τις πρώτες (ομολογουμένως αρκετά απλές) αποστολές, όμως από εκεί και πέρα οι απαιτήσεις αυξάνονταν με εξωπραγματικούς ρυθμούς. Ήταν σαν να μάθαινες σε ένα παιδί να κάνει ποδήλατο και στα καπάκια να του άρπαζες το δίκυκλο και να του έδινες τα κλειδιά του αυτοκινήτου σου. Ακόμη και αν μάθαινες απίστευτα γρήγορα και είχες κολλήσει δύο τετράφυλλα τριφύλλια στο χειριστήριο, ήσουν αναγκασμένος να περάσεις ώρες ολόκληρες μαθαίνοντας να κάνεις ακατόρθωτα κόλπα και ακροβατικά που δεν είχαν κάποιον ρόλο στο παιχνίδι. Ήμουν 13 και κοίταζα την οθόνη της μικρής τηλεόρασης με ενσωματωμένο βίντεο στην οποία έπαιζα, βρίζοντας σαν λιμενεργάτης που το πουλί πιάστηκε στο φερμουάρ.

Με στοίχειωναν οι προσεκτικοί ελιγμοί που έπρεπε να κάνω μέσα από το δυσκίνητο αεροπλάνο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο PS2, το οποίο πετούσε στον ουρανό σε ταχύτητα μικρότερη και από τον μεταβολισμό του Big Smoke. Έκλεινα τα μάτια μου και έβλεπα κόκκινα στεφάνια να αναβοσβήνουν πίσω από τα βλέφαρά μου. Μου είχαν γίνει εμμονή, όμως ήμουν αποφασισμένος να μην τα παρατήσω.

Η ευθύνη που έφερα ήταν πολύ μεγάλη. Για πρώτη φορά έπρεπε να συγκεντρωθώ και να αφιερώσω τη ζωή μου σε κάτι. Έπρεπε να ολοκληρώσω αυτήν τη σειρά ανούσιων δοκιμών ευελιξίας και επιδεξιότητας, ώστε να μπορέσω να συνεχίσω το παιχνίδι και τη ζωή μου. Αποφάσισα να καθίσω μπροστά από την οθόνη, μέχρι να τα καταφέρω, με τα χέρια μου να έχουν παραμορφωθεί και να έχουν πάρει το σχήμα δαγκάνας Lego και τις μέρες και τις νύχτες να περνούν χωρίς σταματημό. Μέχρι που τα κατάφερα. Ναι ρε, τα κατάφερα.

Οι επιδόσεις μου στο σχολείο και η συμπεριφορά μου τα προηγούμενα χρόνια ήταν εντελώς ακανόνιστες –συνήθως κυμαίνονταν ανάμεσα στο «Πολύ καλός», στο «Δεν τα πήγες και άσχημα» και στο «Μάλλον θα σε αποβάλλουμε»- όμως μετά από αυτήν την αποστολή, όλα μπήκαν σε μια τάξη, όπως και τα φτερά του αεροπλάνου του C.J. Δεν λέω ότι η σχολή πιλότων του San Andreas μού άλλαξε τη ζωή, όμως δεν το αποκλείω κιόλας.

Περισσότερα από το VICE

Τα Πάντα Επιτρέπονται Μέσα σε Αυτό το Κοινόβιο Νέων Ανθρώπων που Ζουν Αναρχικά

Όλοι Γελούσαν Όταν τους Έλεγα ότι Θέλω να Γίνω Μοντέλο

Η Τεχνολογία «Γράφει» το Επόμενο Βιβλίο του Game of Thrones Αφού ο George R.R. Martin Δεν το Έχει Κάνει