H Ζωή μου ως Διεθνής Λαθρέμπορος Κοκαΐνης, από τα 30.000 Ευρώ τον Μήνα Μέχρι την Κατρακύλα

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Πέρυσι συνάντησα τυχαία τον Pieter Tritton, αρκετούς μήνες αφότου αποφυλακίστηκε, έχοντας εκτίσει 12ετή ποινή κάθειρξης, καθώς θεωρήθηκε ο εγκέφαλος πίσω από πολλές επιχειρήσεις εισαγωγής κοκαΐνης στη Βρετανία από τη Νότια Αμερική. Διακριτικός και ήρεμος, όμως με μια αίσθηση περιπέτειας, ο «Posh Pete» (Αριστοκράτης Pete) –όπως ήταν γνωστός στον κόσμο του εγκλήματος– δεν ήταν ένας συνηθισμένος γκάνγκστερ που διακινούσε κοκαΐνη. Μεγάλωσε στο μεσοαστικό Stroud στο Gloucestershire και σπούδασε αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Cardiff. Το 2005, συνελήφθη από την Interpol σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Κίτο του Εκουαδόρ, καθώς βρέθηκε στην κατοχή του ένα αντίσκηνο εμποτισμένο με 7,8 κιλά κοκαΐνης.

Το βιβλίο του, El Infierno, το οποίο μιλάει για το πώς κατάφερε να επιβιώσει για μια δεκαετία στις φυλακές του Εκουαδόρ, μόλις κυκλοφόρησε. Όμως αυτό που ενδιέφερε εμένα ήταν πώς ένα ευγενικό αγόρι από το Cotswolds κατέληξε μπλεγμένο με το διεθνές λαθρεμπόριο ναρκωτικών. Έτσι βρέθηκα μαζί του για να κουβεντιάσουμε.

VICE: Γεια σου, Pieter. Η ενασχόλησή σου με τα ναρκωτικά ξεκίνησε από μικρή ηλικία;
Pieter Tritton: Είχα σχέσεις με τα ναρκωτικά από νεαρή ηλικία, λόγω όλων των free rave party που γίνονταν στην ύπαιθρο του Gloucestershire στη δεκαετία του 1990. Δοκίμασα λίγο χόρτο και αμφεταμίνη όταν ήμουν 14 και πήρα ecstasy στα 15. Ήταν τόσος ο κόσμος που έπαιρνε ναρκωτικά, που φαινόταν φυσιολογικό. Βλέποντας να πωλούνται τόσο ανοιχτά τα ναρκωτικά, ξεκίνησα να πουλάω και εγώ για να καλύψω τα έξοδα της διασκέδασής μου.

Τι ήταν το πρώτο πράγμα που αγόρασες και πούλησες;
Χόρτο - συγκεκριμένα 30 γραμμάρια «Durban Poison» όταν ήμουν 14. Είχα αρχίσει επίσης να πουλάω χάπια ecstasy.

Δεν φοβόσουν μη σε πιάσουν;
Με έπιασαν να πουλάω χόρτο και LSD στο λύκειο. Οι γονείς μου ανησύχησαν και θύμωσαν απίστευτα που έκανα «ντίλια», οπότε σταμάτησα, όμως δεν κράτησε πολύ αυτό, αφού στο πανεπιστήμιο δεν ήξερε κανένας πού να βρει ναρκωτικά. Το Cardiff ήταν δίπλα στο Stroud. Έτσι, πετάχτηκα μέχρι το σπίτι, έκανα μερικά τηλέφωνα και άρχισα να πουλάω κοκαΐνη, χόρτο και ecstasy για να συμπληρώσω το πενιχρό φοιτητικό μου δάνειο. «Έσπρωχνα» περίπου ένα κιλό κόκας την εβδομάδα. Παράτησα το πανεπιστήμιο και αποφάσισα να μπω πιο δυναμικά στο παιχνίδι, πουλώντας στα free parties και στους φοιτητές, επειδή χρειαζόμουν τα λεφτά.

Πώς εξελίχτηκαν τα πράγματα από εκεί και πέρα;
Μετακόμισα στο Bristol και άρχισα να πουλάω κόκα, χάπια και χόρτο. Πάντα είχα ταλέντο στο να με συστήνουν σε άτομα που βρίσκονταν ψηλά στην ιεραρχία – δεν ξέρω γιατί. Τα άτομα που προμηθεύονταν σταφ από εμένα, με γνώρισαν σε δύο μεγάλους «παίκτες» στη νότια Ουαλία. Ήταν κάτι σαν αντίστροφη μηχανική. Είπα στους πελάτες μου, «Μπορώ να βρω περισσότερο από αυτό σε καλύτερη τιμή, οπότε γιατί δεν μιλάτε με τις "άκρες" σας για να δείτε αν μπορούμε να τους το πουλήσουμε;». Έτσι με συνέστησαν στους προμηθευτές τους, οι οποίοι τύχαινε να είναι οι μπρατσαράδες της νότιας Ουαλίας - οι σεκιουριτάδες που είχαν αναλάβει όλες τις πόρτες των clubs. Είχα πέσει πάνω σε ένα τεράστιο δίκτυο.

Πόσο μεγάλος παίκτης ήσουν εσύ τότε;
Είχα ατομική επιχείρηση. Είχα τα «καταστήματά» μου -να το πω έτσι-, τα οποία τα διαχειρίζονταν φερέγγυοι διανομείς στο Cardiff, το Gloucestershire, τις Κοιλάδες της Ουαλίας και το Bristol. Ήθελα περισσότερα, όμως. Έτσι κάθισα και κοίταξα έναν χάρτη – η Σκωτία μου φάνηκε ένα καλό μέρος για να επεκτείνω την επιχείρησή μου. Οι τιμές ήταν στα ύψη και έτσι τηλεφώνησα σε κάτι παλιούς φίλους και ρώτησα αν ήξεραν κανέναν εκεί πάνω που να ήθελε να τον προμηθεύσω με καλής ποιότητας ναρκωτικά για να τα πουλήσει. Κατέληξα να στέλνω ναρκωτικά σε Dumfries, Galloway και Εδιμβούργο. Εκείνη την περίοδο «έσπρωχνα» 500 με 1.000 κιλά χόρτου, 30.000 χάπια ecstasy και πέντε κιλά κοκαΐνης τον μήνα. Ήταν αρκετά προσοδοφόρο.

Η ψυχολογική πίεση, όμως, ήταν πολύ μεγάλη. Ήξερα ότι αν με έπιαναν, θα έμπαινα μέσα για καιρό. Όταν αρχίζεις να κάνεις «ντίλια» σε αυτήν την κλίμακα, μπλέκεις με μεγάλους γκάνγκστερ του Λονδίνου και του Bristol και πρώην ένοπλους ληστές. Αρχίζεις να βλέπεις όπλα στο τραπέζι.

Σου έριχνε «δούλεμα» ο κόσμος που ήσουν μεσοαστός; Πώς έφτασες να κολυμπάς στα βαθιά χωρίς να σου κάνουν κακό;
Είχα ένα παρατσούκλι: ο αριστοκράτης Pete. Πάντα είχα την ικανότητα να σταθώ σε όλους τους κόσμους. Μπορώ να κάνω παρέα με αριστοκράτες και εκατομμυριούχους σε μεγάλες επαύλεις, όπως και με ανθρώπους του υποκόσμου, σε περιοχές του Cardiff και του Bristol που δεν πλησιάζει ο κόσμος. Πάντα μπορούσα να μπω σε οποιαδήποτε κατάσταση και να βγω ξανά από αυτήν. Αντιμετωπίζω τους πάντες -όποιοι και αν είναι, ό,τι και αν είναι– ως ίσους.

Έχει επιχειρήσει κανείς να σε σκοτώσει;
Ναι. Είχα αρχίσει να βγαίνω με μια κοπέλα στο Bristol, της οποίας ο πρώην ήταν Τζαμαϊκανός γκάνγκστερ. Αποφάσισε να οργανώσει ληστεία για να μου «φάει» δύο κιλά κόκας και βγήκε έξω για να παρτάρει. Πολύ σύντομα, έμαθα πού ήταν. Του είπα να συναντηθούμε σε κάτι σκαλιά δίπλα στο Browns, ένα εστιατόριο κοντά στο Clifton. Για «ενισχύσεις», δεν είχα φέρει ακριβώς μπρατσαράδες. Αντ' αυτού, είχα φέρει δυο τύπους που ήταν ψυχωτικοί και άκρως επικίνδυνοι. Είχαμε παρκάρει απέναντι από τα σκαλιά και είδαμε το αμάξι τους να κάνει κύκλους με ανοιχτό παράθυρο και έναν τύπο στο πίσω κάθισμα που κρατούσε όπλο, έτοιμος να με πυροβολήσει στα σκαλιά. Τον πήρα τηλέφωνο και του είπα να με συναντήσει στο εστιατόριο. Μπήκα μέσα, κάθισα –το μαγαζί ήταν φίσκα– και εμφανίστηκε αυτός με άγριες διαθέσεις, απειλώντας να με σκοτώσει και κουβαλώντας ένα όπλο 9mm στο παντελόνι. Σηκώθηκα όρθιος –είχε πέσει νεκρική σιγή στο εστιατόριο– και είπα, «Τι θα κάνεις; Θα με σκοτώσεις μπροστά σε όλο αυτόν τον κόσμο; Είσαι ηλίθιος; Εκείνος έφυγε και στο τέλος πήρα πίσω το μεγαλύτερο μέρος από τα χρήματά μου.

Η οικογένειά σου και οι φίλοι ήξεραν τι γινόταν;
Σε εκείνη τη φάση είχα φτάσει στο σημείο να πουλάω δέκα κιλά κόκας την εβδομάδα. Έβγαζα περίπου 30.000 λίρες (περίπου 32.600 ευρώ) τον μήνα και ζούσα μέσα στη χλίδα. Νοίκιαζα μια έπαυλη στο Slad Valley, εκεί που ο Laurie Lee έγραψε το Cider with Rosie, και οδηγούσα μια Mercedes Compressor, ένα Saab κι ένα Volvo. Όταν μου έκαναν ερωτήσεις του τύπου, «Τι δουλειά κάνεις;» και «Τι διάολο συμβαίνει;», έλεγα ότι εμπορευόμουν αντίκες, πράγμα που όντως έκανα λίγο.

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Πώς πέρασες στο διεθνές εμπόριο;
Βασικά, είχα ήδη περάσει λαθραία ναρκωτικά στη Βρετανία όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο του Cardiff. Έγινα φίλος με έναν μεγαλύτερο φοιτητή, ο οποίος είχε επαφές που έφτιαχναν χάπια στο Άμστερνταμ, οπότε αποφασίσαμε να τα εισάγουμε. Νομίζω ότι στο τέλος ήταν γύρω στα 2.000 χάπια ecstasy. Νοίκιασα ένα αυτοκίνητο και πήγα εκεί. Οι προμηθευτές ήταν μυστήριοι τύποι, κάτι σαν αίρεση της Σαηεντολογίας. Υποτίθεται ότι θα είχαν πακετάρει αεροστεγώς τα χάπια και θα τα έκρυβαν στη φόδρα ενός fly μπουφάν, όμως τελικά τα έβαλαν χύμα στο μπουφάν. Όταν επέστρεψα στο Καλαί με το πλοίο, ένα σκυλί «έδειξε» το αυτοκίνητό μου, επειδή είχα μέσα το μπουφάν. Μου έκαναν προσαγωγή, οπότε φόρεσα το μπουφάν. Δεν με έψαξαν ποτέ με τον σκύλο, όμως, κι έτσι τη γλίτωσα.

Τι σε έκανε να ανοιχτείς προς τη νότια Αμερική;
Το 2002 έφαγα πέντε χρόνια φυλακή, όταν η αστυνομία βρήκε 5.000 χάπια και μεγάλες ποσότητες κάνναβης, κοκαΐνης, αμφεταμίνης και ηρωίνης στην καβάτζα μου, στο Gloucestershire. Με το που ξεκίνησα να εκτίω την ποινή μου, σκέφτηκα: «Αν σκοπεύω να συνεχίσω την ίδια δουλειά αφού βγω, πρέπει να επανεξετάσω κάποια πράγματα. Φυσικά πλέον είμαι γνωστός στη Βρετανία, οπότε θα ασχολούμαι μόνο με υψηλής αξίας και μικρής ποσότητας κοκαΐνη». Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, όμως, ήξερα ότι τα μέτρα ασφαλείας θα γίνονταν πολύ πιο αυστηρά. Ήξερα ότι θα δυσκόλευε το πράγμα. Μια μέρα, διάβαζα ένα άρθρο στους Sunday Times για έναν τύπο που είχε εμποτίσει κάτι έπιπλα κήπου με κοκαΐνη. Επί τόπου σκέφτηκα, «Αυτόν τον δρόμο πρέπει να ακολουθήσω – ιδιοφυές».

Πώς εφάρμοσες τα σχέδιά σου;
Όταν αποφυλακίστηκα μετά από δυόμιση χρόνια, πήγα στο Λονδίνο για να γνωρίσω έναν Κολομβιανό και έναν Χιλιανό. Έφερναν κόκα στη Βρετανία εμποτισμένη σε μουσαμάδες από αντίσκηνα. Ο Κολομβιανός είχε μια επαφή στο Κάλι - έναν πρώην στρατιωτικό που είχε αναλάβει τον εφοδιασμό της κόκας, τον εμποτισμό του μουσαμά, το πακετάρισμα της σκηνής και τη μεταφορά της στο Εκουαδόρ προκειμένου να εισαχθεί λαθραία στη Μεγάλη Βρετανία. Ήταν γυμναστής στο επάγγελμα και ένας ήρεμος, συγκρατημένος και φιλικός άνθρωπος. Από την άλλη, όμως, ήξερα ότι δεν θα δίσταζε να με σκοτώσει. Αν δημιουργούνταν η παραμικρή υποψία ή το παραμικρό πρόβλημα, ήμουν νεκρός.

Ήθελα να κάνω το πρώτο ταξίδι μόνος μου. Δεν ήθελα να αρχίσω να στέλνω ανθρώπους να κάνουν πράγματα που δεν είχα ήδη κάνει εγώ. Ήθελα να ξέρω για τι πράγμα μιλάω. Έτσι, πήγα αεροπορικώς στο Εκουαδόρ, γνώρισα τον τύπο από το Κάλι, ο οποίος μου έδωσε τη σκηνή που είχε τρία με πέντε κιλά κόκας στον μουσαμά της. Αγόρασα πολλά δώρα στο αεροδρόμια για να δείχνω κυριλέ και μετά από μια μικρή τρομάρα που πήρα στο τελωνείο της Ολλανδίας, πήγα τη σκηνή στο σπίτι. Όπως μου είχαν δείξει οι Νοτιοαμερικανοί, απέσπασα την κοκαΐνη από τη σκηνή. Τη συμπιέσαμε και πάλι, την «κόψαμε» και βγάλαμε γύρω στις 100.000 λίρες (108.000 ευρώ) πουλώντας την.

Τι ήταν αυτό που απολάμβανες;
Το περίεργο είναι ότι με το που τελειώσαμε τη δουλειά, τα λεφτά δεν με ενδιέφεραν. Νομίζω ότι είμαι εθισμένος στην αδρεναλίνη. Η πρόκληση ήταν που μου άρεσε. Έχωσα απλώς τα λεφτά σε ένα ντουλάπι και σκέφτηκα: «Ποια θα είναι η επόμενη περιπέτεια;». Μιας και τα είχαμε καταφέρει, συνέχισα να εισάγω σκηνές με κοκαΐνη, μόνο που αυτήν τη φορά χρησιμοποιούσα «καθαρούς» επιβάτες χωρίς ποινικό μητρώο. Κάναμε περίπου οκτώ ταξίδια, προτού μας πάρει πρέφα η αστυνομία.

Πότε συνειδητοποίησες ότι είχε τελειώσει το παιχνίδι;
Μας παρακολουθούσαν για δυο χρόνια, όπως έμαθα αργότερα. Πολύ κοντά στην αρχή, η αστυνομία είχε μπουκάρει σε ένα από τα εργαστήριά μου, όσο ήμουν στο Κάλι. Είχαν συλλάβει την επαφή μου από την Κολομβία και εκείνος έγινε πληροφοριοδότης. Από εκεί και πέρα, βάδιζα σε ένα αδιέξοδο. Ήξερα ότι με παρακολουθούσαν. Είχαμε έναν τύπο στο Λονδίνο που έπαιρνε πληροφορίες από την αστυνομία. Έκανε έναν έλεγχο και μου είπε ότι ήμουν το αντικείμενο μιας τεράστιας αστυνομικής επιχείρησης. Εγώ έφυγα λαθραία από τη Βρετανία με τη βοήθεια κάτι Τούρκων και εξαφανίστηκα σε ένα σπίτι στη Γαλλία. Έκανα τη βλακεία, όμως, να ταξιδέψω μια τελευταία φορά στο Εκουαδόρ και τότε ήταν που με μπαγλάρωσαν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου με όλη την κόκα.

Πώς επέζησες στη φυλακή;
Είχα επαφές στην Ευρώπη που διακινούσαν το προϊόν που ήθελαν να πουλήσουν οι συμμορίες στη φυλακή: την κοκαΐνη. Παρουσίασα τον εαυτό μου ως ένας πιθανό μεσάζοντα. Σε αντάλλαγμα, με άφησαν στην ησυχία μου, είχα προστασία και με αντιμετώπιζαν σαν έναν από αυτούς, σαν να ήμουν μέλος της συμμορίας. Κατέληξα να πουλάω κοκαΐνη σε δύο πτέρυγες για λογαριασμό τους.

Τι είναι αυτό στον χαρακτήρα σου που σε έκανε να φύγεις από το Cotswolds και να καταλήξεις να διακινείς ναρκωτικά για χάρη Κολομβιανών γκάνγκστερ, σε μια φυλακή του Εκουαδόρ;
Είχα ακόρεστη δίψα για χρήματα, επειδή ήθελα να προσφέρω μια καλή ζωή στην οικογένειά μου. Αυτό ήταν το κίνητρό μου. Τελικά, η μάνα μου δεν ήθελε τη βοήθεια. Πέθανε όσο ήμουν στο Εκουαδόρ.

Έχεις ενοχές που μπλέχτηκες σε ένα τόσο ανήθικο επάγγελμα;
Ναι, έχω νιώσει ενοχές. Πολλοί φίλοι μου έχουν πεθάνει από υπερβολική δόση. Κανένας από αυτούς τους θανάτους δεν σχετιζόταν με εμένα, όμως - πέθαναν από υπερβολική δόση ηρωίνης. Ένιωθα άσχημα όταν συναντούσα ανθρώπους που άρχιζαν σιγά-σιγά να εθίζονται, όμως όταν γινόταν αυτό, σχεδόν πάντα αρνούμουν να τους πουλήσω το οτιδήποτε και συχνά προσπαθούσα να τους βοηθήσω. Δεν μου αρέσει να βλέπω κόσμο να εθίζεται – η μάνα μου ήταν αλκοολική και ξέρω πόσο δύσκολο είναι αυτό για τα αγαπημένα σου πρόσωπα.

Είσαι υπέρ της νομιμοποίησης;
Αν φτάσεις στη ρίζα του εμπορίου κοκαΐνης, θα βρεις απλώς κάποιους τύπους στη ζούγκλα που την καλλιεργούν, επειδή δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνουν για να επιβιώσουν. Μόνο αφότου ανέβεις λίγο στην ιεραρχία και μπεις στον κόσμο των καρτέλ, θα δεις να μπαίνει η εγκληματικότητα στο παιχνίδι. Πρέπει να βρεθεί ένας άλλος τρόπος και όχι αυτός ο υποκριτικός πόλεμος που έχει κηρυχθεί στα ναρκωτικά. Είναι απλώς ένας τρόπος να βγάζουν λεφτά πολλοί άνθρωποι, κάτι σαν το εμπόριο όπλων. Νομίζω ότι ο μοναδικός τρόπος να λυθούν τα προβλήματα των ναρκωτικών είναι να νομιμοποιηθούν, να καλλιεργούνται όπως όλες οι φυτείες, να ελέγχονται και να φορολογούνται, όπως το αλκοόλ και ο καπνός. Μόνο έτσι θα ξεφορτωθείς τους εγκληματίες.

Ποια είναι τα σχέδιά σου τώρα;
Προσπαθώ να στήσω μια επιχείρηση εισαγωγών-εξαγωγών από τη νότια Αμερική.

Θα εμπορεύομαι προϊόντα όπως μπανάνες και ανανάδες. Θα ήμουν βλάκας αν δεν το έκανα, με τόσες επαφές που έχω εκεί. Το μέλλον είναι στα νόμιμα προϊόντα.

Περισσότερα από το VICE

Η Ικαριώτισσα που Αναγκάστηκε να Ζει στο Ίδιο Χωριό με τον Ρουφιάνο που την Κατέδωσε επί Χούντας

Ταξίδι στην Άκρη της Πόλης: O Φοίνικας στη Θεσσαλονίκη Δεν Είναι για Φλατ Τύπους

Ο πιο Γαμάτος Dealer του Άμστερνταμ Είναι Έλληνας