Οι Διακοπές μου Ακυρώθηκαν Λόγω COVID Αλλά «Ταξίδεψα» από το Σπίτι

Κλεισμένη στο σπίτι, μην κάνοντας τίποτα κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ονειρευόμουν όλα τα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω και τα μέρη που θα μπορούσα να είχα δει φέτος. Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να συγχωρέσω αυτή την ανώτερη βία που μου στέρησε το ανοιξιάτικο ταξίδι μου στη Σρι Λάνκα, που θα κάναμε με την οικογένειά μου. Η μόνη ταξιδιωτική ανάμνηση είναι η επιστροφή χρημάτων από το εισιτήριο, η οποία βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της επεξεργασίας.

Μια μέρα καθόμουν στο τραπεζάκι της κουζίνας και έπινα τσάι, στο διαμέρισμά μου στην Μπανγκόκ, ώσπου ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη για κάποιa μαγική δίνη που θα με μετέφερε αλλού. Έχοντας στο μυαλό μου το ευέλικτο σύμπαν του Google Earth και τον φάκελο «Διακοπές στη Σρι Λάνκα» κλειστό από τον Απρίλιο, αποφάσισα να κάνω μερικά ωραία σχέδια για το ταξίδι που θα μπορούσε να έχει συμβεί και ζήτησα από την οικογένειά μου να συμμετάσχει – εικονικά.

Το αεροδρόμιο από ψηλά έμοιαζε με φυσαρμόνικα. Υποτίθεται ότι θα πηγαίναμε νότια στο παράκτιο Site Galle, που είναι παγκόσμιο μνημείο κληρονομιάς της UNESCO, όμως άλλαξα τα σχέδια για να δω αν η Σρι Λάνκα μοιάζει όντως με δάκρυ της Ινδίας. Επίσης, συνέκρινα την πυκνότητα των δρόμων στα βόρεια και στα νότια και ανακάλυψα το μικροσκοπικό Sober Island δίπλα στη βόρεια πόλη Tricomalee, σκεπτόμενη φυσικά ότι θα ήταν αστείο αν πουλούσαν αλκοόλ εδώ.

Στον χάρτη, αυτή η παράκαμψη έμοιαζε να έχει διάρκεια μία ή δύο μέρες και τελικά βρεθήκαμε στο Galle. Αποφάσισα να μας πάω για μια ιστορική βόλτα στους παραδόξως ευρύχωρους δρόμους αυτής της μικρής παλιάς πόλης. Κοντά στον εμβληματικό φάρο, πλησιάσαμε τους πωλητές φαγητού στον δρόμο. Μου έτρεχαν τα σάλια, έτσι παρήγγειλα μερικές τοπικές γεύσεις για να μοιραστούμε ή να προσποιηθούμε ότι μοιραζόμαστε. Μου άρεσε το πώς όλοι έκαναν ό,τι έλεγα εγώ σε αυτό το ταξίδι. Έτσι, το εκμεταλλεύτηκα και κανόνισα ένα πολυτελές δείπνο με καβούρι στο Tuna and the Crab και παρήγγειλα όλο τον κατάλογο για τη φάση. Ήταν δωρεάν και χωρίς ενοχές.

Φεύγοντας από το Galle για τον νότο, σταματήσαμε στο Unawatuna, στο Happy Spice για το θρυλικό σπιτικό τους κάρι. Όσο τρώγαμε, τα πρόσωπά μας άρχισαν να παραμορφώνονται - όχι από το φαγητό. Οι παγωμένες οθόνες μας τα παραμόρφωναν. Συνεχίσαμε τις εικονικές μας διακοπές και τριγυρίσαμε στις παραλίες της Ahangama. Είδαμε τετράγωνα ανθρωπάκια να μαυρίζουν, να κάνουν σερφ και να παρατηρούν τις φάλαινες στο φως ενός μικρού τετράγωνου ήλιου.

Στο Εθνικό Πάρκο Yala, η μόνη μας επιλογή ήταν η πολυτελής κατασκήνωση. Και υπάρχουν διάφορα σαφάρι. Ξέροντας ότι προτιμούμε τα αιλουροειδή διαλέξαμε ένα σαφάρι λεοπάρδαλης συνδυασμένο με μπάρμπεκιου. Για να μείνουμε στο «θέμα», «κοιμηθήκαμε» στην κατασκήνωση που φέρει το προκλητικό όνομα Φωλιά της Λεοπάρδαλης. Μου άρεσε η ιδέα να κοιμάμαι μέσα στα δέντρα. Αλλά οι εντυπώσεις από το Wild Trails Eco Camp ήταν επίσης πειστικές, οπότε μάλλον κοιμηθήκαμε και στα δύο μέρη ταυτόχρονα. Κάτι που μπορούσες να κάνεις μόνο σε ένα φανταστικό ταξίδι. Μας είδα το βράδυ, μαζεμένους γύρω από μια φωτιά που τριζοβολούσε, να γελάμε μέχρι που οι ήχοι της φύσης δεν ήταν πια τόσο τρομακτικοί. Φυσικά όλοι φορούσαμε χακί.

Από εκεί κάναμε μια διαδρομή δυο ωρών προς βορρά και τη μικρή πόλη Ella για να πάρουμε το διάσημο γαλάζιο τρένο. Πρώτα βγάλαμε την υποχρεωτική οικογενειακή φωτογραφία με θέα τη γέφυρα με τις εννιά καμάρες κι έπειτα επιβιβαστήκαμε. Είναι τις πιο γραφικές σιδηροδρομικές διαδρομές στον κόσμο, το ταξίδι κρατάει συνήθως τρεις ώρες, αλλά οι γονείς μου δεν είχαν μεγάλη συγκέντρωση. Αναγκάστηκα να κάνω fast forward έτσι έκανα τρία swipe προς τα αριστερά και βρεθήκαμε στο Nuwara Eliya.

Με λίγο “drag and pull” του χάρτη αργότερα βρεθήκαμε στο Castlereigh Reservoir. Μείναμε στο Ceylon Tea Trail’s Bungalows, σκοπεύαμε να επισκεφτούμε τα χωράφια τσαγιού και την κορυφή του Αδάμ. Εξερευνώντας την κορυφή απ’ όλες τις πλευρές, είδα την ανατολή και το ηλιοβασίλεμα. Δεν θυμάμαι και τόσο τη συγκομιδή τσαγιού, επειδή έχασα για λίγο τη μαμά και τον μπαμπά μου στα χωράφια. Νομίζω ότι παρασύρθηκαν από τις κυρίες που μαζεύουν το τσάι και τραγουδούν ή τουλάχιστον αυτό φαντάστηκα όταν κόπηκε η σύνδεσή τους για λίγο.

Συναντηθήκαμε ξανά στην πρωτεύουσα όπου προσποιηθήκαμε ότι σκάσαμε στο φαΐ – προφανώς επειδή η οθόνη ήταν γεμάτη με pins από φαγάδικα. «Φάγαμε» φαλούντ και ρότι, κι έπειτα σαμόσα σε ένα μαγαζάκι μια σταλιά που λέγεται Bombay Sweets, κάποια στο πάρκο Falle Face Green και κάποια στον σταθμό τρένου Frot. Φάγαμε επίσης κόττου στο Nana’s που θύμισε παντσανέλα της Τοσκάνης, αλλά δεν έμοιαζε καθόλου στην όψη. Αν και είχαμε ήδη φάει πολύ, ήξερα ότι θα παράγγελνα ένα σωρό από τις σπιτικές γεύσεις του Upali’s by Nawaloka. Φάγαμε δυο φορές κεφάλι ψαριού με κάρι. Είχαμε άλλα δυο μαγαζιά στη λίστα, έτσι συνεχίσαμε να τρώμε. Πώς δεν σκάσαμε; Πίναμε τσάι που στην πραγματικότητα είχε κρυώσει.

Χωριστήκαμε χωρίς θλιβερά αντίο. Κλείσαμε τα λάπτοπ και αποσυνδεθήκαμε, γυρίσαμε στους διαφορετικούς ορίζοντές μας, στο βόρειο ημισφαίριο. Το καλύτερο απ’ όλα ήταν ότι και αύριο θα μπορούσαμε να βρεθούμε στο ίδιο μέρος. Τις προάλλες ο μπαμπάς μου έβαλε την ομαδική μας φωτογραφία μπροστά από τη γέφυρα στο γραφείο του. Το μαύρισμα που προσπαθούσε να πετύχει τόσο πολύ στον πολωνικό ήλιο την καθιστούσε σχεδόν πιστευτή.

Είναι ωραία να δημιουργείς αναμνήσεις χωρίς επιπλέον κόστος, ακόμα κι αν δεν ήταν αληθινές. Με λίγα κλικ γίνεσαι εξερευνητής. Χωρίς κρατήσεις, άγχος ή τζετ λαγκ. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένας υπολογιστής, φαντασία και φίλοι ή συγγενείς που βρίσκονται αλλού και συνδέονται μέσω Zoom για να μοιραστείς αυτές τις αναμνήσεις. Διάλεξε προορισμό. Δεν υπάρχουν όρια. Αύριο μπορεί να διαλέξεις είτε εξερεύνηση στον Άρη είτε να δεις τη μετανάστευση καβουριών στα νησιά των Χριστουγέννων. Αλλά μην πάρεις εισιτήριο άνευ επιστροφής, ο πραγματικός κόσμος σε χρειάζεται.

Η Ανέλκυση των Ιστιοπλοϊκών που Βύθισε στην Κεφαλονιά ο «Ιανός»

«Δεν Κάνουμε Κατάληψη για τη Μάσκα»- Μία Μέρα σε μια Μαθητική Κατάληψη των Εξαρχείων

Η "Kompania Bello" της Κόκας και ο Αλβανός Σύνδεσμος στην Αθήνα

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.