«Κόβω τις Μύτες από τις Σύριγγες για να Μην τις Χρησιμοποιήσω» - Εξομολογήσεις μια Ηρωινομανούς

Η Hannah είναι δημοσιογράφος και μουσικός που ζει στη Μελβούρνη και έχει περάσει τα τελευταία χρόνια πολεμώντας τον εθισμό της στην ηρωίνη. Αυτά τα άρθρα γράφτηκαν, όταν φιλοξενούνταν στο κέντρο απεξάρτησης Hope Rehab στην Ταϊλάνδη.

Στον χώρο της απεξάρτησης, ο ορισμός της τρέλας είναι να επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα. Μια τρέλα με κάνει να κάνω χρήση, παρά τη θέλησή μου. Θέλω να σταματήσω, αλλά δεν μπορώ. Είμαι μονομανής, απ’ ό,τι φαίνεται με διακατέχει ένα κακό πνεύμα που μόνο σκοπό έχει να κάνω όσο πιο πολλή ηρωίνη γίνεται.

Κάθε μέρα το ίδιο: το βράδυ, ορκίζομαι να μη χρησιμοποιήσω ξανά. Κόβω τις μύτες από τις σύριγγες, ώστε να μην μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Το πρωί, πηγαίνω στο σπίτι του ντίλερ μου με τις πιτζάμες και σταματάω στον δρόμο να πάρω άλλες βελόνες.

Η σαρωτική ανάγκη να πάρω ναρκωτικά με έχει πάει σε μέρη που δεν φαντάστηκα ποτέ. Έχω περάσει πολλές γραμμές: Ένας άνδρας με στραγγάλιζε κάποια στιγμή με τόση δύναμη, που είχα αποδεχτεί ότι θα πέθαινα. Επανειλημμένα έκανα σεξ με έναν ντίλερ, με αντάλλαγμα πρέζα. Είχα τρία άσπρα αυτοκίνητα: το πρώτο χάλασε, όταν πήγαινα να πάρω ναρκωτικά, επειδή ποτέ δεν σκέφτηκα να βάλω λάδι ή νερό. Το δεύτερο το έριξα σε έναν τοίχο, επειδή με πήρε ο ύπνος σε έναν φιδίσιο δρόμο. Στο τρίτο, με το οποίο κυκλοφορώ τώρα, έχω μια γεμάτη σύριγγα δίπλα στον δεξί μηρό μου, έτοιμη να την αδειάσω σε περίπτωση που με σταματήσουν οι μπάτσοι.

Έχω πει ψέματα, έχω κλέψει, έχω πουλήσει ό,τι αξίας είχα. Έχω συλληφθεί και μου έχουν κάνει σωματική έρευνα στην άκρη ενός πολυσύχναστου δρόμου – μια γυναίκα αστυνομικός με έψαξε παντού, ενώ έξι άνδρες αστυνομικοί κοίταζαν. Έχω μείνει για ώρες σε κελί, καθώς περνάει η επίδραση των ναρκωτικών, ενώ μου αρνήθηκαν τηλεφωνήματα. Έχω συλληφθεί για κατοχή ενός κουταλιού. Έπαθα σήψη από ένεση και παραλίγο να πεθάνω. Θυμάμαι το βλέμμα του μικρού μου αδελφού, καθώς με έβλεπε μέσα στον πόνο σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Θυμάμαι τέσσερις γιατρούς να στέκονται από πάνω μου και να μου λένε ότι αν κάνω ξανά χρήση, θα πεθάνω. Πέρασα πέντε μέρες στο νοσοκομείο και όταν βγήκα σούταρα ξανά.

Με σιχαίνομαι για αυτά που έχω κάνει, αλλά συνεχίζω να τα κάνω. Έχω καταστρέψει Χριστούγεννα. Έχω καταστρέψει Χριστούγεννα άλλων οικογενειών. Δεν μπορώ να ανοίξω το mail μου χωρίς τη βοήθεια του ψυχιάτρου μου. Έχω 16.858 αδιάβαστα mail. Αποφεύγω τα κοινωνικά δίκτυα. Τελευταία φορά ανέβασα φωτό μου στο Instagram στις 25 Αυγούστου του 2017. Νιώθω άβολα με τα μωρά που βλέπω στο feed μου. Χαίρομαι για τις φίλες μου, αλλά μου θυμίζει ότι δεν κάνω ό,τι κάνουν οι άλλες γυναίκες στην ηλικία μου.

VICE Video: Μπήκαμε με την Κάμερα του VICE στην Πιάτσα Όπου Διακινείται η πιο Επικίνδυνη Ηρωίνη στην Αθήνα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Αλλά συνεχίζω να προσπαθώ. Έφυγα από τη Μελβούρνη και πήγα στο Μπάιρον Μπέι, την παράξενη μικρή χίπικη πόλη μου στην ανατολική ακτή της Αυστραλίας. Μέσα σε τρία χρόνια, πήγα σε 19 κλινικές αποτοξίνωσης, δημόσιες και ιδιωτικές. Έχω ολοκληρώσει το πρόγραμμα σε μερικές, στις περισσότερες έκανα χρήση, από πολλές με έδιωξαν. Τα καταφέρνω να κλέβω στα τεστ ούρων. Μου έχουν συμβεί ερωτικές ιστορίες στην αποτοξίνωση και αντιμετώπισα τις συνέπειες. Δοκίμασα Κράτομ –ένα φυτικό υποκατάστατο-, εκατοντάδες συναντήσεις των Ναρκομανών Ανωνύμων και να κάνω «τα βήματα». Παραδέχομαι ότι είμαι εθισμένη και αδύναμη. Καταλαβαίνω το πρόβλημα και ξέρω τη λύση. Απλώς αυτήν τη στιγμή δεν μπορώ να απέχω.

Σε ένα χειμερινό ταξίδι για δουλειά, συνειδητοποίησα ότι ήμουν εθισμένη στην ηρωίνη. Μόλις είχα χωρίσει με κάποιον που αγαπούσα πολύ. Ξεκίνησα την ηρωίνη –κατευθείαν σούταρα–, επειδή δεν με ένοιαζε και τα άλλα ναρκωτικά δεν είχαν αποτέλεσμα. Έκανα χρήση κάποιους μήνες, τις περισσότερες μέρες, αλλά όχι κάθε μέρα και ακόμη πίστευα ότι μπορούσα να σταματήσω ανά πάσα στιγμή. Φύγαμε για τρεις μέρες και ξεκίνησα να έχω συμπτώματα στέρησης. Δεν βοήθησε το χιόνι και ο πάγος: Για πρώτη φορά αρρώστησα από την πρέζα, όταν έκανα ένα μάθημα snowboard. Μόλις κατέρρευσα, πήγα στο κοντινότερο μπαρ και ήπια ουίσκι, πριν από το μεσημέρι. Φερόμουν σαν χαζή. Δεν καταλάβαινα τι μου συνέβαινε.

«Γιατί εγώ;»: Οι φίλοι μου φέρονταν εξίσου απερίσκεπτα ή τουλάχιστον, αυτό πίστευα. Μου διέγνωσαν κλινική κατάθλιψη και άγχος, αλλά το ίδιο συνέβαινε και σε πολλούς φίλους μου που ήταν τότε 20άρηδες. Γιατί έγινα, λοιπόν, εγώ εξαρτημένη; Γιατί πέρασα εγώ την αόρατη γραμμή και όχι αυτοί;

Δοκιμάζω κάτι καινούργιο: προσπαθώ να καθαρίσω σε άλλη χώρα, στην Ταϊλάνδη. Πηγαίνω στο κέντρο αποτοξίνωσης Hope Rehab, εκεί που πήγαν ο Peter Doherty και η Cat Marnell και το εκθείασαν – που είναι στη Σριράχα, μια παράκτια πόλη μια ώρα από την Μπανγκόκ. Κουράστηκα να ντρέπομαι για τον εθισμό μου. Κουράστηκα να μου λένε «Σταμάτα». Βαρέθηκα το στίγμα, να κρύβομαι, να αποφεύγω τον ελέφαντα που βρίσκεται στο δωμάτιο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά επιτέλους νιώθω έτοιμη να γράψω γι’ αυτό. Δεν έχω τίποτα άλλο να χάσω.

Πήρα οκτώ Valium και έκανα την τελευταία μου ένεση σε ένα ερημικό μέρος στο Μπρίσμπεϊν, κοντά στο αεροδρόμιο. Αμέσως, δεν μπορούσα να σηκώσω το κεφάλι μου και έτσι ήθελα να είμαι. Παραληρούσα στον φίλο μου. «Δεν μπαίνω στο αεροπλάνο. Θα τηλεφωνήσω στον Italian Billy και θα πάρω αρκετή ηρωίνη για να σκοτωθώ». Δεν έβλεπα πως θα βοηθούσε να πάω σε άλλη μια κλινική αποτοξίνωσης. Γιατί να είναι διαφορετικά;

Με κάποιο τρόπο, μετά από έξι τσιγάρα και έχοντας κλέψει μερικά πράγματα από μαγαζιά, κάτι που κάνω όταν μαστουρώνω, επειδή μπορώ –δύο κραγιόν Guerlain, ένα Tom Ford και ένα YSL, παρόμοιων αποχρώσεων και ένα τεράστιο ζευγάρι μαύρα αστραφτερά γυαλιά Gucci–, είμαι στο αεροπλάνο τυλιγμένη με μια κουβέρτα της Thai Airways. Παραγγέλνω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και αμέσως το ρίχνω πάνω μου. Με παίρνει ο ύπνος, το κεφάλι μου κρέμεται στον διάδρομο. Εννιά ώρες αργότερα, φτάνω και βλέπω τον οδηγό μου με ένα πράσινο καπελάκι που γράφει «Hope» («ελπίδα»).

Μου δίνουν δωμάτιο στο κεντρικό οίκημα. Παρόλο που τις βαλίτσες μου τις κουβαλάει το προσωπικό, μετά βίας μπορώ να ανέβω τα σκαλιά. Το δωμάτιο είναι ευάερο και ευήλιο, με ένα τεράστιο ιδιωτικό μπαλκόνι ψηλά, ίσαμε τις κορυφές των δέντρων, με θέα τον ωκεανό. Στον καθρέφτη βλέπω ότι είμαι χάλια. Έχω μακριά μαύρα μαλλιά, αλλά επειδή ξοδεύω όλα μου τα λεφτά στην πρέζα, τα κόβω στραβά μόνη μου. Τα ψεύτικα νύχια μου είναι διαλυμένα.

Υποτίθεται ότι πρέπει να ξεκουραστώ, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω. Ξεκολλάω το αυτοκόλλητο «Η Ελπίδα Αλλάζει τα Πάντα» από τα μπουκάλια του νερού και το κολλάω στο τραπεζάκι. Τακτοποιώ τα καλλυντικά μου. Μιλάω στο Skype με τον φίλο μου, που είναι εμφανώς ανακουφισμένος. Γράφω λίστες για το πώς να αποκρυπτογραφήσω τη ζωή μου. Αργότερα, παίρνω και άλλη μεθαδόνη και διαζεπάμη και πέφτω στο μαλακό κρεβάτι. Έχω άγχος και φοβάμαι, αλλά τα δύσκολα πέρασαν. Είμαι εδώ.

Η συγγραφέας του άρθρου έμενε στο Hope Rehab στην Ταϊλάνδη, όταν γράφτηκε αυτό το άρθρο.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Australia

Περισσότερα από το VICE

Πού να πας Διακοπές στην Ελλάδα αν Έχεις Δύο Εβδομάδες Άδεια και 200 Ευρώ Budget

Έτσι Παρασκευάζεται τo Αυτοσχέδιο Tσίπουρο στις Ελληνικές Φυλακές

Ούτε στην Αθήνα, Ούτε Πουθενά: Τα Δελφίνια Ανήκουν στις Θάλασσες, Όχι στις Δεξαμενές