Αλκοόλ, Πυρετός, Έρωτες: Έτσι θα Περάσεις στις Πρώτες σου Διακοπές Μετά τις Πανελλαδικές

Βιβλία, τέλος. Διάβασμα, τέλος. Λευκές κόλλες με μπλε μουντζούρες, τέλος. Άγχος, τέλος. Σχολείο, τέλος. Η φοιτητική ζωή είναι μπροστά και το καλύτερο που θα έχεις να θυμάσαι είναι οι πρώτες σου ενήλικες διακοπές. Αυτές που έχουν απίστευτη αξία, επειδή στην πρώτη βουτιά έχεις πνίξει όλη τη φθορά από τις Πανελλαδικές. Διαχρονικά, οι διακοπές μετά τις εξετάσεις με τους φίλους είναι μία από τις αγαπημένες σταθερές - καφριλίκια, ξενύχτια, μεθύσια. Αν ετοιμάζεις βαλίτσες, καλή διασκέδαση.

Η σύνθεση αποτελούνταν από δυο ετοιμόρροπα παπάκια, τέσσερις μαντράχαλους και κάμποσα μπαγκάζια. Καλοκαίρι του '97 και η ανάμνηση από το ναυάγιο των Πανελλαδικών είναι μεν νωπή, αλλά τίποτα δεν μοιάζει ικανό να διαταράξει το καλοκαιρινό ζεν. Η λεβεντογέννα Κρήτη μάς περιμένει. Ένα βαρύ και ασήκωτο πρωινό χυνόμαστε στο κατάστρωμα του πλοίου «Άπτερα» της ΑΝΕΚ και ξεκινάμε με σπασμένα φρένα για τις πρώτες ενήλικες διακοπές στα Χανιά. Εννιά ώρες ταξίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου ξεκοκαλίζουμε το Φως, την Sportime και την Ώρα για Σπορ. Ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει το πρώτο πρωτάθλημα μετά τα πέτρινα χρόνια και έχουμε πιάσει ψιλή κουβέντα για τις επερχόμενες μεταγραφές του Σωκράτη Κόκκαλη. Φτάνουμε απόγευμα. Πετάμε τα συμπράγκαλά μας στα δωμάτια όπως-όπως και κατευθυνόμαστε προς ένα μπαράκι, το «Δύο Λουξ», για σύσφιξη σχέσεων με τα τοπικά προϊόντα - βασικά, την τσικουδιά. Ήταν το ποτό που τιμήσαμε σαν θεότητα σε εκείνες τις διακοπές και μας οδήγησε σε αξιομνημόνευτα fail - χαλάλι του. Άλλωστε, όπως μας είπε κι ένας ταβερνιάρης, ένα βράδυ στο Θέρισο, «Πιείτε άφοβα λεβέντες. Από τσικουδιά δεν πνίγηκε κανείς, το νερό να φοβάστε».
- Αντώνης Ντινιακός

Δεν ήταν οι πρώτες μου διακοπές, αφού στα 17 μας είχαμε πάρει το βάπτισμα των διακοπών με την παρέα μου, πηγαίνοντας στην Κρήτη. Όμως ήταν οι πρώτες ενήλικες διακοπές και οι πιο ξέγνοιαστες. Είσαι μεν 17-18, αλλά έχεις ακόμη άγνοια του τι σημαίνει «ενήλικη ζωή» και αυτό είναι αρκετά βοηθητικό στο να κάνεις απερίσκεπτα καφρίλες, πόσο μάλλον όταν κάνεις κάμπινγκ. Οι περισσότεροι από εμάς είχαν περάσει σε κάποια σχολή, αλλά και εκείνοι που δεν πέρασαν στη σχολή της επιλογής τους, δεν έδειχναν -ευτυχώς- να τους απασχολεί ιδιαίτερα. Πήγαμε στο Αγκίστρι, ένα νησάκι πολύ κοντά στην Αθήνα, όμως σχετικά άγνωστο στους κατασκηνωτές πριν από δέκα χρόνια. Ορισμένοι από εμάς δουλεύαμε ήδη, οπότε δεν αρκεστήκαμε απλώς σε μια εβδομάδα, επειδή είχαμε μαζέψει αρκετά χρήματα. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι κάλεσα το τότε αφεντικό μου, στην καφετέρια που δούλευα, και του είπα πως παραιτούμαι για να μείνω κι άλλο στο νησί. Τελικά, έμεινα έναν μήνα, μέχρι να μου τελειώσουν τα χρήματα. Μετακινούμουν με οτοστόπ, έπινα μέχρι τελικής πτώσης και δεν κοιμόμουν καθόλου, επειδή όλα έμοιαζαν με μια ταινία που δεν θες να τελειώσει. Αυτό που συνιστώ, είναι οι πρώτες ενήλικες διακοπές να γίνονται με φίλους και όχι με σχέσεις, επειδή πέρα από τις αμέτρητες καφρίλες που αναπόφευκτα θα κάνεις, αξίζει να ζήσεις και τον πρώτο σου καλοκαιρινό έρωτα κάτω από ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι, με θέα τη Μεγάλη Άρκτο.
- Άννα Νίνη

Λοιπόν, καλοκαίρι 2009. Μόλις έχω δώσει το τελευταίο μάθημα και ήδη οργανώνουμε με την παρέα, τις πρώτες μας ενήλικες διακοπές. Για καλή μας τύχη, ο παππούς ενός κολλητού είχε σπίτι στη Σαντορίνη και έτσι οι διακοπές μας θα διέφεραν από την κλασική Πάρο όπου θα πήγαιναν σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι συμμαθητές μας. Το ταξίδι με το πλοίο ήταν απάλευτο - επτά ώρες νομίζω. Η άφιξη στο λιμάνι της Σαντορίνης, επίσης. Όποιος έχει πάει, θα καταλάβει την ξενέρα που νιώθεις φθάνοντας εκεί, αντικρίζοντας απλώς έναν τεράστιο βράχο - γενικά, όμως, το νησί τα σπάει. Το καλό με μας ήταν ότι δεν αγχωνόμασταν. Είχαμε βγάλει εισιτήρια χωρίς επιστροφή, διότι είχαμε δωρεάν σπίτι, οπότε, όταν βαριόμασταν ή μας τελείωναν τα λεφτά, θα φεύγαμε. Οι πρώτες μέρες μας ήταν εντελώς yolo: Βόλτες, μπάνια, ποτά, ξανά θάλασσα, ξενύχτι και πάει λέγοντας. Ήμασταν μια τετράδα αγοριών που μόλις είχαμε ενηλικιωθεί, για πρώτη φορά σε διακοπές μακριά από το σπίτι μας - τώρα που το σκέφτομαι, το θέαμα για όσους μας αντίκριζαν πρέπει να ήταν αποκρουστικό. Το highlight, ωστόσο, εκείνων των διακοπών ήταν η γρίπη μου. Για κάποιο λόγο, την τέταρτη-πέμπτη μέρα σήκωσα τρελό πυρετό. Κοιμόμουν με διπλή κουβέρτα και πάλι κρύωνα, μες στο κατακαλόκαιρο. Ο φόβος που με είχε κυριεύσει ήταν η γρίπη των χοίρων. Τότε γυρόφερνε πολύ και όλα τα κανάλια μιλούσαν για εκείνη την επιδημία. Προφανώς, νόμιζα πως είχα κολλήσει κι εγώ. Παρόλα αυτά, περάσαμε άλλες δύο τρελές μέρες εκεί. Πήγαινα με 39 πυρετό για water sports και έβγαινα για ποτά - άμα θέλει ο άνθρωπος. Τελικά, εγκαταλείψαμε το νησί λίγο νωρίτερα από το προσδοκώμενο, αλλά τουλάχιστον επέζησα.
- Παύλος Τουμπέκης

VICE Video: Τα Πλοία του Κακού

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Οι πρώτες μου ενήλικες διακοπές ήρθαν δύο χρόνια αφότου τελείωσα το σχολείο και για να πω την αλήθεια, δεν ήταν οι καλύτερες. Βασικά, δεν νομίζω πως μπορούν καν να χαρακτηριστούν διακοπές. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, όμως: Ήμουν 20 χρονών και οι κολλητοί μου είχαν αποφασίσει ότι το καλοκαίρι θα τη βγάζαμε για κάμπινγκ στην Ελαφόνησο. Ήταν μια φτηνή λύση και όλοι -εκτός από μένα- γούσταραν. Τελικά, με τα χίλια ζόρια με έψησαν να πάω. Φτάνοντας στο οργανωμένο κάμπινγκ, ανακάλυψα ότι ο χώρος που στήνονται οι σκηνές ήταν σαν να βρισκόσουν σε ένα πάρκινγκ χωρίς αυτοκίνητα, ενώ δεν έβλεπες καν θάλασσα, στην οποία για να φτάσεις, έπρεπε να περπατήσεις αρκετά λεπτά μέσα στον ήλιο. Ένας από τους φίλους μου είχε φέρει πραγματικά τα πάντα - είναι από τους τύπους που πάνε για κάμπινγκ και είναι σαν να μένουν σε σπίτι. Βέβαια, ό,τι και να γινόταν, η φάση εξαρχής δεν μου άρεσε καθόλου. Εκατοντάδες σκηνές στοιβαγμένες σε ένα μίζερο μέρος, καμία αίσθηση ιδιωτικότητας, όλοι στις ίδιες τουαλέτες και απλώς υπήρχε μια πανέμορφη παραλία, στο ένα χιλιόμετρο. Ήταν σαν να είχα πάει για διακοπές στον στρατό. Το βράδυ, που την πέσαμε για ύπνο, είχε μπει ένα κουνούπι στη σκηνή, ενώ ο τύπος που κοιμόταν στη διπλανή σκηνή ροχάλιζε σαν τρακτέρ. Έχω ένα θέμα γενικότερα, δεν μπορώ να κοιμάμαι στο ίδιο δωμάτιο με άλλα άτομα, εκτός φυσικά από τις σχέσεις μου και κάποιους συγκεκριμένους φίλους, οπότε το να έχω τον άγνωστο 50άρη ακριβώς δίπλα μου, δεν το λες και καλή φάση. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε το πρωί, όταν ο ήλιος άρχισε να χτυπά τη σκηνή, κάνοντας την κατάσταση αφόρητη. Μέσα σε λίγες ώρες είχα γυρίσει Αθήνα και έκλεινα διακοπές σε άλλο νησί, με δωμάτιο σε ξενοδοχειάκι και air condition. Οι διακοπές είναι για να χαλαρώνεις, όχι για να κουράζεσαι πιο πολύ από τον χειμώνα.
- Αντώνης Κωνσταντάρας

Στη φράση «οι διακοπές μετά τις πανελλαδικές», πιο σημαντικό είναι το δεύτερο σκέλος. Δεν έχει σημασία πού θα πας, τι θα κάνεις, αλλά ότι οι εξετάσεις που σου έτρωγαν για μήνες το συκώτι είναι πια πίσω σου. Έτσι, για μένα δεν είχε τόση σημασία ότι το πρώτο καλοκαίρι μετά τις κόλλες αναφοράς το πέρασα παρέα με δεκάδες κουνούπια σε ένα κάμπινγκ της βόρειας Εύβοιας, λιώνοντας κάτω από τον καυτό ήλιο και τους 40 βαθμούς Κελσίου. Η καθημερινότητα ήταν εντελώς βαρετή: κάθε μέρα σουβλάκια, κάθε μέρα παραλία, με τάβλι, ρακέτες (μάξιμουμ πέντε χτυπήματα, πάντα άμπαλος) και κάψιμο στην πλάτη. Αλλά γι' αυτό ακριβώς τα έσπαγε στη φάση: δεν χρειαζόταν να έχεις πρόγραμμα για το τι θα κάνεις, μετά από μια χρονιά όπου όλα ήταν εξαντλητικά προγραμματισμένα. Μέρες yolo.
- Θοδωρής Χονδρόγιαννος

Μετά τις Πανελλαδικές, τα μαζέψαμε όλη η τσακαλοπαρέα και πήγαμε στη Χαλκιδική για κάμπινγκ, στο δεύτερο πόδι, στο Πλατανίτσι - που εκείνη τη χρονιά το βαφτίσαμε Ουτοπία. Πήγαμε με ΚΤΕΛ, κάναμε κοντά τέσσερις ώρες μέσω Μαρμαρά, αλλά δεν μας ένοιαζε. Είχαμε αγοράσει σκηνές και sleeping bag, καθόμασταν με τις ώρες στη θάλασσα, χωρίς ομπρέλα και πίναμε Breezer. Πηγαίναμε από το κάμπινγκ στη Σάρτη με ωτοστόπ και πειράζαμε τουρίστριες από τη Σερβία που έκαναν διακοπές με τους γονείς τους. Ήταν το 2002 και ακόμη δεν υπήρχε μεγάλη φωτορύπανση το βράδυ. Θυμάμαι να μας σκεπάζει ο γεμάτος αστέρια ουρανός και διάττοντες αστέρες που έπεφταν σαν φωτοβολίδες, τόσο συχνά, ώστε μετά από λίγη ώρα δεν ασχολούμασταν. Δεν κάναμε καμία ευχή, ήμασταν 18 και σίγουροι ότι τίποτα κακό δεν μπορεί να συμβεί. Ακόμη διατηρώ την αίσθηση ότι τα βράδια στην παραλία υπήρχε κάτω από την άμμο ένας τεράστιος ηλεκτρικός μαγνήτης που βάραινε τα πόδια μας και ότι απέναντι στο Άγιο Όρος οι καλόγεροι άναβαν και αυτοί φωτιές και έκαναν σινιάλο.
- Κώστας Κουκουμάκας

Κάναμε τη νύχτα-μέρα: Αυτό θυμάμαι από τις πρώτες διακοπές μετά τις Πανελλαδικές. Πέντε κορίτσια στη Σύρο, στο σπίτι της μιας από την παρέα. Ήταν 2007, η λέξη «μνημόνιο» δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μας και νομίζω ότι ήταν οι τελευταίες ανέμελες διακοπές που θυμάμαι. Το σπίτι της φίλης μου ήταν στην περιοχή Ανάσταση, οπότε κάθε βράδυ κατηφορίζαμε τα αμέτρητα σκαλιά προς το κέντρο της Ερμούπολης, με ουρλιαχτά, επειδή οι κατσαρίδες έκαναν πάρτι, αλλά δεν μας ένοιαζε. Ξυπνούσαμε μεσημέρι, πηγαίναμε στη θάλασσα με το λεωφορείο και φτάναμε κατά τις 17:00, όταν δεν υπήρχε ήλιος για μαύρισμα, αλλά ούτε αυτό μας ένοιαζε. Κάναμε 200 ώρες να ετοιμαστούμε και οι πέντε για το βράδυ, αλλά δεν μας ένοιαζε. Γυρνούσαμε να κοιμηθούμε, αφού είχε ανοίξει ο φούρνος, για να πάρουμε πρωινό και μετά ανεβαίναμε όλα τα σκαλιά πάλι, αλλά δεν μας ένοιαζε. Μετά, συνεχίσαμε για Σίφνο, με μικτή παρέα, ακολουθώντας πάνω-κάτω το ίδιο πρόγραμμα - ευτυχώς χωρίς τις κατσαρίδες. Αυτό που θυμάμαι από εκεί, είναι ότι ένας φίλος έδωσε την ταυτότητά του και έγινε αυτοφοράκιας, για να κρατήσει το αφτεράδικο ανοιχτό, μετά το πέρας της προβλεπόμενης ώρας. Ήμασταν 18. Τίποτα δεν μας ένοιαζε.
- Μελπομένη Μαραγκίδου

Περισσότερα από το VICE

Τα «Απαγορευμένα» Τραγούδια που η Εκκλησία Δεν Γουστάρει να Διδάσκονται

O Απόλυτος Οδηγός Επιβίωσης για τις Διακοπές σου στο Χωριό με το Σόι

Αυτές Είναι Δέκα από τις πιο Γαμάτες Πισίνες του Κόσμου για να Βουτήξεις Αυτό το Καλοκαίρι