Δεν Μπορoύμε να Σταματήσουμε να Βλέπουμε Βίντεο με «Περίεργα» Φρούτα στο YouTube

Ένας λεπτός και ευλύγιστος άνδρας με μικρά γυαλάκια με μεταλλικό σκελετό κάθεται σε έναν αλλόκοτο χώρο γεμάτο με κόντρα πλακέ –είτε είναι το σπίτι του, είτε κάποιο δωμάτιο ξενοδοχείου– και, τρώγοντας ένα φρούτο, περιγράφει στην κάμερα τη γεύση του. Δεν είναι κάποιο κόλπο, ούτε και φαίνεται να έχει σχέση με κάποιο συγκεκριμένο φετίχ. Η αξία παραγωγής είναι τρομερή. Ωστόσο, περίπου 57.000 συνδρομητές παρακολουθούν επανειλημμένα το κανάλι του λεγόμενου Weird Fruit Explorer, κατά κόσμον Jared Rydelek, στο YouTube. Τα τελευταία πεντέμιση χρόνια, διερευνά εκατοντάδες ποικιλίες (η αξιολόγηση του μακροπίπερου, η οποία δημοσιεύτηκε νωρίτερα σήμερα, ήταν το επεισόδιο 309) με σχεδόν εγκυκλοπαιδική σαφήνεια. Τα βίντεο σε γοητεύουν, είναι ευχάριστα αλλόκοτα και δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την κανονική δουλειά του Rydelek ως ακροβάτης.

VICE: Τι σε έκανε να θέλεις να αρχίσεις να αξιολογείς φρούτα στο YouTube; Υπάρχει κάποια αποστολή ή κάποιο μήνυμα πίσω από το Weird Fruit Explorer;
Rydelek: Δούλευα στη Μαλαισία. Υπήρχαν άπειρα ενδιαφέροντα φρούτα εκεί και είδα ότι δεν υπήρχαν πολλά βίντεο στο Ίντερνετ που να εστιάζουν στα φρούτα για κάποιο κανάλι. Τα φρούτα έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για να περιοριστείς σε περιγραφές με λέξεις - χρειάζεται να συνοδεύονται από οπτικό υλικό, αλλά και έναν άνθρωπο να αλληλεπιδρά με τη μυρωδιά, τη γεύση, την υφή, το κόστος και τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται. Υπάρχουν πάνω από 70.000 είδη βρώσιμων φρούτων στον κόσμο και στα σούπερ μάρκετ βρίσκουμε μόνο μια-δυο ντουζίνες. Όταν ξεκίνησα τη σειρά ήταν σχεδόν αδύνατο να βρω jackfruit στη Νέα Υόρκη, αλλά τώρα μπορείς να το βρεις στα Whole Foods σε ολόκληρη τη χώρα. Υπάρχει κόσμος που βρίσκει τυχαία το κανάλι μου χωρίς να ενδιαφέρεται καθόλου για τα φρούτα και στη συνέχεια λαμβάνω μηνύματα που μου λένε ότι αγόρασαν λωτούς εξαιτίας μου. Αυτό με ικανοποιεί πολύ.

**Πώς έγινες ακροβάτης;
**Όταν ήμουν έξι-επτά ετών, είχα εμμονή με τη μαγεία. Μου άρεσε πολύ να δίνω παραστάσεις, αλλά υπήρχε κάτι στη μαγεία που δεν μου «καθόταν» καλά. Σιχαινόμουν να κρατάω μυστικά και να παραπλανώ το κοινό μου. Μια μέρα, είδα τον πρώτο καλλιτέχνη τσίρκο στην τηλεόραση. Το όνομά του ήταν Todd Robbins και κάρφωνε με σφυρί ένα καρφί στη μύτη του. Αυτό που έκανε έμοιαζε με μαγεία - αλλά δεν υπήρχαν κόλπα, τίποτα να κρύψει. Όταν ήρθε η ώρα να πάω στο πανεπιστήμιο, αποφάσισα να πάω στη Νέα Υόρκη επειδή ο Todd Robbins δίδασκε ακροβατικά στο Coney Island. Έμαθα τα πάντα: να καταπίνω φωτιές, να καταπίνω σπαθιά, να περπατάω σε σπασμένα γυαλιά. Αφού αποφοίτησα ξεκίνησα να δουλεύω σε ένα γραφείο. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα δούλευα αποκλειστικά σαν ακροβάτης, αλλά το γραφείο μου πτώχευσε. Το γραφείο έκλεισε και η μοναδική πηγή εσόδων που είχα ήταν οι παραστάσεις burlesque, οπότε αυτό μου έδωσε κίνητρο για να βελτιώσω την τέχνη μου και να την κάνω κερδοφόρα.

Είναι τελείως υποκειμενικό τι θεωρώ «παράξενο». Έχω διαβάσει σχόλια από άτομα που προσβάλλονται από το όνομα του καναλιού μου. Του τύπου, «Πώς τολμάς; Εγώ τρώω φρούτα κάθε μέρα, δεν είναι καθόλου παράξενο αυτό». Υποθέτω ότι η λέξη «παράξενο» έχει αρνητική χροιά, αλλά προσωπικά τη χρησιμοποιώ ως το μεγαλύτερο κομπλιμέντο. «Παράξενο» για εμένα σημαίνει κάτι που είναι μοναδικό και ιδιαίτερο σε σχέση με αυτό που έχω συνηθίσει. Από τη δική μου σκοπιά, είναι φρούτα που δεν είναι ευρέως γνωστά στους Αμερικανούς. Πολλά από τα φρούτα που εξετάζω είναι στην πραγματικότητα γηγενή στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά κανείς δεν τα γνωρίζει. Τα paw paw, για παράδειγμα, μοιάζουν με πατάτες, έχουν γεύση πουτίγκας από μάνγκο και φυτρώνουν σε δέντρα των ΗΠΑ. Όταν έμαθα για αυτά, εκτίμησα λίγο περισσότερο τη χώρα μου.

Ένα από τα αγαπημένα μου βίντεο είναι με ένα φρούτο που ονομάζεται calabash. Αυτό το πράγμα είναι σαν μια μεγάλη πράσινη μπάλα μπόουλινγκ και όταν αναπτύσσεται πάνω στο δέντρο τα κλαδιά δεν μπορούν να το συγκρατήσουν γιατί είναι πολύ βαρύ. Όταν ήμουν στις Φιλιππίνες, είδα ένα τέτοιο δέντρο στην αυλή κάποιου. Εκείνη την περίοδο χρησιμοποιούσα τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά βγήκα από το λεωφορείο, χτύπησα την πόρτα του σπιτιού και ρώτησα για το δέντρο. Η οικογένεια ήταν πολύ φιλόξενη και ευγενική. Έκοψαν ένα φρούτο από το δέντρο, με προσκάλεσαν στο σπίτι τους, μου έδειξαν πώς το προετοιμάζουν μαγειρεύοντάς το και στύβοντάς το για να φτιάξουν χυμό. Μου έδωσαν ένα μπουκάλι για να το πάρω μαζί μου στο ξενοδοχείο. Ένιωθα να μαθαίνω τόσα πολλά για τον τρόπο που χρησιμοποιούνταν τα φρούτα εκεί και ταυτόχρονα ήρθα κοντά με ανθρώπους από ένα άλλο μέρος του κόσμου.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Munchies.

Περισσότερα από το VICE