Το Τρέξιμο μου Κατέστρεψε τη Ζωή Όταν Έγινε Εθισμός

«Μωρό μου, είδες τα sneakers μου…τα πορτοκαλί;».

Ο άντρας μου σήκωσε το βλέμμα από το κινητό του και κοίταξε ολόγυρα. Εντόπισε δύο παράταιρες κάλτσες, σαγιονάρες, τα σκούρα μπλε adidas μου και μια μισανοιγμένη ομπρέλα, αλλά τα πορτοκαλί αθλητικά μου πουθενά. Δεν έχω χρόνο γι’ αυτό, σκέφτηκα. Με ένα νεογέννητο μωρό, η μέρα μου είναι παιχνίδι, ταΐσματα και ύπνοι. Επιπλέον η εθνική μετεωρολογική υπηρεσία έχει εκδώσει προειδοποίηση: η ατμόσφαιρα ήταν χάλια και σύμφωνα με την εφαρμογή μου ήταν πιθανή η θερμοπληξία και η εξάντληση. Φόρεσα το σορτσάκι μου, το ένα πόδι αξύριστο. Ήπια ένα ποτήρι χλιαρό νερό, πήρα τα κλειδιά μου, το iPhone και τα ακουστικά, φόρεσα άλλα sneakers. Δεν είχα χρόνο να βρω τα άλλα, τα καλύτερα. Καλά ήταν κι αυτά.

«Γυρίζω σε λίγο», φώναξα, αλλά ήταν ψέμα. Το ενάμιση χιλιόμετρο έγινε τρία και τα τρία, έξι και πριν το καταλάβω είχα βρεθεί στην άλλη άκρη του νησιού μας επειδή έχω πρόβλημα. Τεράστιο πρόβλημα. Είμαι εθισμένη στην άσκηση και συγκεκριμένα στο τρέξιμο.

«Συχνά δεν γίνεται διάγνωση του εθισμού, επειδή δεν αναγνωρίζεται ως πρόβλημα», είπε η Alyssa Williamson, ψυχοθεραπεύτρια από το Ντάλας, που ειδικεύεται σε διατροφικές διαταραχές. «Θεωρούμε κάποιον με διατροφικές διαταραχές ως κάποιον που είναι αποστεωμένος αλλά δεν σκεφτόμαστε ποτέ ότι μπορεί να περιλαμβάνονται ελίτ αθλητές ή ο τύπος που μιλάει για CrossFit και τρώει αβοκάντο». Σύμφωνα όμως με μια μελέτη του 2011, το 3% των ενηλίκων στις ΗΠΑ ασκούνται περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε και η Williamson είπε στο VICE ότι το νούμερο αυτό μπορεί να είναι ψηλότερο.

«Εξιδανικεύουμε το να είναι κάποιος αθλητικός και λεπτός, έτσι πολλοί δεν θεωρούν τη σχέση τους με την άσκηση πρόβλημα μέχρι που αρχίζουν οι σωματικές επιπλοκές, όπως προβλήματα καρδιάς, αυξημένα τραύματα, απώλεια σωματικής πυκνότητας, προβλήματα στον κύκλο της περιόδου», είπε η η Williamson. Και αυτό συνέβαινε με εμένα. Είχα και έχω υγιές μέγεθος και βάρος. Τα μπούτια μου ήταν γυμνασμένα αλλά γεμάτα. Τα μάγουλά μου στρόγγυλα, όχι ρουφηγμένα και τα πλευρά μου δεν φαίνονται κάτω από το λίπος. Οι περισσότεροι με θεωρούσαν δρομέα μεγάλων αποστάσεων, που ασκούνταν πολύ, προπονούνταν σκληρά και ήταν αφοσιωμένη. Με επαινούσαν για την επιμονή μου και το σθένος μου. Αλλά οι πράξεις μου δεν είχαν κίνητρο το πάθος ή την επιθυμία να είμαι fit. Έτρεχα επειδή έπρεπε. Το χρειαζόμουν.

Όπως οι περισσότεροι εθισμοί, ξεκίνησα ήπια. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου αντιμετώπιζα ψυχικές ασθένειες και διαπίστωσα ότι το τρέξιμο με έκανε πιο ήρεμη και χαρούμενη. Όταν ήμουν στον δρόμο, είχα λιγότερο άγχος. Οι φωνές φόβου και μίσους για τον εαυτό μου σώπαιναν από τη φασαρία του μετρό και της κίνησης. Αλλά το τρέξιμο έγινε πρόβλημα μόνο. Αν δεν έτρεχα, ένιωθα ότι έβαζα σε κίνδυνο την ψυχική και συναισθηματική μου υγεία.

VICE Video: Άννα Μαρία "The Gun"

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Κανείς δεν έλεγε ότι οι συμπεριφορές μου ήταν καταστροφικές ή επικίνδυνες. Κανείς δεν μου είπε ότι η άσκηση ήταν ή θα μπορούσε να είναι κακή. Μάλιστα, ο ψυχίατρος και ο γιατρός μου με συνέχαιραν για την αφοσίωσή μου. Ο πρώτος μάλιστα έβαλε το τρέξιμο στο γενικότερο πλάνο ευεξίας μου και είχε καλό λόγο που το έκανε. Πολλές μελέτες έχουν αποδείξει ότι η άσκηση βελτιώνει τη διάθεση.

Αλλά μετά από οκτώ χρόνια ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Έτρεχα πιο μακριά και πιο πολλή ώρα. Αν συνέβαινε κάποια απρόσμενη καταιγίδα ή αν γινόταν κάτι και αναστατωνόταν το πρόγραμμά μου πάθαινα πανικό και ένιωθα να με ελέγχει όλο αυτό.

Συνέχισα να αθλούμαι, με χιονοθύελλα και τρομερή ζέστη. Όταν ήμουν χαρούμενη, λυπημένη, θυμωμένη, φοβισμένη ή μόνη. Έληξα σχέσεις, έχασα φιλίες και έχασα μπραντς, γεύματα, δείπνα και ραντεβού για να τρέχω. Απέφευγα διακοπές και άλλαζα τα προγράμματα στα ταξίδια. Απέρριψα δουλειές και έτρεχα ακόμη και άρρωστη ή τραυματισμένη και μπορώ να σας πω πώς είναι να φτάνεις το σώμα σου πέρα από τα όριά του. Στραμπούλιξα τον αστράγαλό μου δύο φορές και έσκισα τον Αχίλλειο τένοντα άλλες δύο. Έτρεχα ενώ πονούσαν οι μύες μου, είχα τραβήγματα και πελματιαία απονευρωσίτιδα και μια φορά έπεσα. Μελάνιασε η γάμπα μου και ο γοφός μου, σκίστηκε το γόνατό μου αλλά συνέχιζα.

Τη μέρα που δεν έβρισκα τα πορτοκαλί μου sneakers έτρεξα 15 χιλιόμετρα πριν γυρίσω σπίτι. Και σήμερα έτρεξα μέχρι που έπαθα μπλακ άουτ και λιποθύμησα. Καθώς ο ήλιος ανέβαινε στον ουρανό ανέβαινε και η χολή στον οισοφάγο μου και δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό μου. Το αλμυρό μίγμα ιδρώτα και δακρύων αντιμαχόταν την πίκρα που ανέβαινε στο λαιμό μου.

Φυσικά δεν ήμουν και δεν είμαι μόνο εγώ έτσι. «Πολλοί μυικοί και σκελετικοί τραυματισμοί οφείλονται στην υπερβολική άσκηση», είπε στο VICE η Alice Holland, γιατρός φυσικοθεραπείας και διευθύντρια του Stride Strong Physical Therapy στο Πόρτλαντ. Επιπλέον, εφόσον ο εθισμός στην άσκηση δεν αναγνωρίζεται ακόμα από το Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV), το πρόβλημα επιμένει. Όμως η Hillary Cauthen, διδάκτωρ ψυχολογίας και μέλος του συμβουλίου του Association for Applied Sport Psychology, εξήγησε τη διαφορά ανάμεσα σε μια υγιή άσκηση και μια δυσλειτουργική: το κίνητρο. «Για τους εθισμένους η άσκηση είναι ψυχαναγκασμός, επιθυμητή συμπεριφορά… πρέπει να το κάνουν», αν και η Cauthen σημείωσε ότι υπάρχουν κι άλλα συμπτώματα. Εκνευρισμός, άγχος και αγανάκτηση είναι συνηθισμένα –ιδίως αν/ όταν ο εθισμένος πρέπει να κάνει μια διακοπή– όπως και οι εμμονικές σκέψεις.

Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ όταν δεν τρέχω, νιώθω κενή, χαμένη. Πονάω. Τα πόδια μου τρέμουν συνέχεια. Νιώθω σαν να είμαι σε κίνηση ενώ δεν είμαι και ξέρω να μετράω τη ζωή όχι με στιγμές, αλλά με χιλιόμετρα. Η απουσία άσκησης μου προκαλούσε άγχος. Και τότε ήξερα ότι η αυτοθεραπεία μου είχε περάσει τα όρια. Αντί να μου κλείνει τις πληγές, τις προκαλούσε.

Τα social media επίσης μπορεί να επηρεάζουν τη σχέση μας με την υγεία μας, την κατάστασή μας και την άσκηση. Χαμογελάμε, ιδρώνουμε και καταγράφουμε χιλιόμετρα και γύρους για να δουν οι followers μας. To Facebook μου ήταν και είναι γεμάτο φωτογραφίες από το FitBit μου, όχι την οικογένειά μου. Αλλά πίσω από κάθε fitness blog, Facebook posts και Insta stories βρίσκεται ένα άτομο και αυτό που βλέπουμε είναι σπάνια αυτό που ισχύει.

«Τα social media όπως το Instagram, εντείνουν τη μανία και την εμμονική κουλτούρα που αφορά το να δείχνεις και να νιώθεις σούπερ», είπε η Holland. «Ένας διαρκής φόβος ότι κάτι χάνεις ή ότι πρέπει να ανταποκρίνεσαι σε ιδανικά κάνει τον εθισμό χειρότερο».

Τα πράγματα έχουν βελτιωθεί. Δεν έχω τρέξει (ή ολοκληρώσει) διψήφιο αριθμό χιλιομέτρων από τον Απρίλιο. Είμαι ειλικρινής: με τον εαυτό μου, τον ψυχολόγο μου και τον ψυχίατρό μου. Έχω πρόβλημα. Ο εθισμός μου είναι είχε βγει εκτός ελέγχου και έμαθα να κάθομαι με τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου. Αλλά το τελευταίο είναι δύσκολο καθώς το μυαλό μου ακόμα παίρνει χιλιάδες στροφές. Ακόμη πονάω αν είμαι ακίνητη. Επίσης νιώθω ότι θα έπρεπε να το κάνω. Υπάρχει μια φωνή στο κεφάλι μου που μου λέει ότι δεν είμαι αρκετά καλή ή αρκετά δυνατή, ότι είμαι τραγική και άχρηστη, μια φωνή που σκέφτομαι ότι μπορεί να σώπαινε αν έκανα μερικά χιλιόμετρα ακόμα. Αλλά δεν το κάνω. Προσπαθώ να μείνω στο παρών και να αφήσω τον εαυτό μου να νιώσει αγανάκτηση, θυμό, θλίψη και πόνο. Συνεργάζομαι με τον γιατρό μου για να νιώσω άνετα. Κάνουμε εναλλακτικές θεραπεία, γράφω ή κάνω διαλογισμό για να κάνω χώρο για τον εαυτό μου. Ο ψυχαναγκασμός μου υπάρχει ακόμα. Χθες υπέκυψα και πήγα για τρέξιμο. Δεν θεωρώ ότι θεραπεύτηκα και μπορεί και να μη θεραπευτώ ποτέ. Αλλά προσπαθώ να ζω τη στιγμή.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

Έξι Gamers Συνελήφθησαν για Στημένους Αγώνες στο Counter Strike στην Αυστραλία

Το Budget της Φοιτητικής σου Ζωής

Η Ελληνίδα που Φωτογραφίζει την Underground Νυχτερινή Ζωή της Μαδρίτης