Γυναίκες Σηκώνουν τις Φούστες τους Πάνω από Συντριβάνια της Πόλης

Στον τέταρτο όροφο του κτιρίου ΤΤΤ (της προπολεμικής εταιρείας Ταχυδρομείου, Τηλεγραφημάτων και Τηλεφωνίας), στη Σταδίου 15, τον κεντρικό εκθεσιακό χώρο της 6ης Μπιενάλε της Αθήνας, ΑΝΤΙ, υπάρχει ένα δωμάτιο με εικόνες που δείχνουν γυναίκες να σηκώνουν τη φούστα τους ή να φορούν μόνο τα εσώρουχά τους, καθώς στέκονται πάνω από δημόσια σιντριβάνια. Είναι η φωτογραφική δουλειά της Γαλλίδας Marianne Maric, με τίτλο Femmes Fontaines - οι γυναίκες με τα συντριβάνια.

Στα δέκα της χρόνια, όταν είδε το Ένα Αγρίμι στην Πόλη του François Truffaut, το έσκασε από το παράθυρο και τη βρήκαν την επόμενη μέρα. Τότε αποφάσισε ότι θα γίνει καλλιτέχνης και ότι δεν θα μοιάζει με τους άλλους. Γενικά, δεν κάνει τα πράγματα με συμβατικό τρόπο. Φωτογραφίζει το γυναικείο σώμα εντελώς διαφορετικά από τον τετριμμένο φωτογραφικό «αισθησιασμό» και όταν τη συναντήσεις μπορεί να σε ξεγελάσει η εικόνα της. Είναι ήσυχη, διακριτική και χαμογελαστή, όμως κρύβει έναν δυναμισμό και μια μαχητικότητα.

VICE: Πώς προέκυψε η ιδέα για τις Femmes Fontaines, τις γυναίκες με τα σιντριβάνια; Ποιος είναι ο συμβολισμός του σιντριβανιού στη δουλειά σου;
Marianne Maric: Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η μυθολογία και το μυστήριο γύρω από τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Στο μουσείο Prado στη Μαδρίτη, υπάρχει ένας πίνακας που μου αρέσει πάρα πολύ, το Θαύμα της Γαλουχίας του Αγίου Βερνάρδου, του Alonso Cano. Είναι η εικόνα μιας παρθένας που τσιμπάει τη θηλή της και πετάγεται ένας δυνατός, πυκνός πίδακας γάλακτος που προσγειώνεται ακριβώς στο στόμα του Αγίου Βερνάρδου. Η σειρά φωτογραφιών με τα σιντριβάνια είναι αναμφισβήτητα ένα κλείσιμο του ματιού στο La Dolce Vita του Fellini, που είναι μια ταινία που αγαπώ. Για μένα το La Dolce Vita βρίσκεται παντού στους δρόμους, αρκεί να υπάρχει ένα σιντριβάνι και ένα κορίτσι. Στη σειρά των φωτογραφιών, που είναι ένα έργο σε εξέλιξη, είδα με κάποια καχυποψία τα νέα σιντριβάνια που εγκαταστάθηκαν στη Μιλούζ. Είναι ένα απλό σύστημα με τζετ που εκτοξεύουν νερό, κάτι που μου θυμίζει αρχιτεκτονική εκσπερμάτιση.

Στο ταξίδι σου στην Αθήνα, είδες κάποια σημεία -ίσως ακόμη και σιντριβάνια- που σου τράβηξαν την προσοχή; Είναι η Αθήνα μια πόλη ελκυστική για έναν φωτογράφο;
Ναι, την πρώτη μέρα που ήρθα, ερωτεύτηκα ένα σιντριβάνι κοντά στο Hilton. Βρίσκω την Αθήνα πολύ ελκυστική. Είναι σαν ένα τεράστιο στούντιο. Ένα κομμάτι της είναι κλασικό και ένα άλλο είναι λίγο τσιγγάνικο. Νομίζω ότι και εγώ είμαι κάπως έτσι: Από τη μια λατρεύω την αρχαία και κλασική τέχνη, ιδιαίτερα τα αγάλματα, αλλά σε όλα τα άλλα νιώθω εντελώς τσιγγάνα - φταίει ότι έχω σέρβικο και ρώσικο αίμα. Μ’ αρέσει να δουλεύω στον δρόμο, να φωτογραφίζω κορίτσια που περπατάνε. Είδα πολύ ενδιαφέροντα πρόσωπα και όμορφο κόσμο και εννοείται ότι θέλω να γυρίσω ξανά, για να φωτογραφίσω.

VICE VIDEO: Δύο Έλληνες Καλλιτέχνες Μιλούν για την Athens Biennale 2018

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Βγάζεις φωτογραφίες του γυναικείου σώματος με έναν πολύ ιδιαίτερο και προσωπικό τρόπο. Από την άλλη πλευρά, το σώμα είναι ένα θέμα πολύ συχνά φωτογραφημένο. Πόσο διαφορετική είναι η δική σου ματιά;
Για μένα το σώμα είναι αρχιτεκτονική και η δουλειά μου περιγελά τους συμβολισμούς. Αποδομώ τα στερεότυπα και βγάζω φωτογραφίες των φίλων μου σαν να είναι ζωντανά γλυπτά. Αντιμετωπίζω τα σώματα σαν να είναι έργα αρχιτεκτονικής. Όταν δουλεύω, είμαι σαν δαιμονισμένη, αλλά δεν αντιμετωπίζω το σώμα σαν σεξουαλικό αντικείμενο.

Πόσο σημαντική είναι η σεξουαλικότητα στις φωτογραφίες σου;
O Marcel Duchamp είχε πει «ο θεατής είναι που κάνει όλη τη δουλειά».

Πώς ταιριάζει η δουλειά σου με την Μπιενάλε της Αθήνας (ΑΝΤΙ);
Ταιριάζει απόλυτα. Έχω προβλήματα στη μόδα, επειδή τα κορίτσια μου είναι «πολύ χοντρά» - για τους άλλους. Έχω προβλήματα στο φωτορεπορτάζ, επειδή φωτογραφίζω χώρους όπου υπάρχουν νάρκες, μέρη με πολιτική δράση και κορίτσια, όμως χωρίς να δείχνουν μίζερα. Έχω πρόβλημα, επειδή δεν θέλω να εκμεταλλευτώ τις ρίζες μου. Η αδελφή μου πέθανε στον πόλεμο και μια μεγάλη γκαλερί με πλησίασε, για να το κάνω θέμα. Έχω πρόβλημα, επειδή πρέπει να απαντάω για τη σεξουαλικότητά μου. Έχω πρόβλημα, απλώς επειδή είμαι ειλικρινής. Έχω πρόβλημα, επειδή δεν μ’ αρέσει να φλερτάρω με συλλέκτες σε ανόητα δείπνα. Έχω πρόβλημα, επειδή τα κορίτσια μου έχουν τρίχες. Έχω πρόβλημα, επειδή χρησιμοποιώ φιλμ και δεν κάνω Photoshop. Έτσι κάνω στον εαυτό μου την ερώτηση, «Τι θα γινόταν, αν ήμουν άνδρας;». Φλερτάρω με το πολιτικό ρίσκο, όταν φωτογραφίζω σε ναρκοπέδια στο Σαράγιεβο. Αποκηρύσσω τον αποκλεισμό των αστέγων με performance στο μετρό του Παρισιού και στήνω παιχνίδια με τα μοντέλα μου - βάζω τη Lydia Lynch να γλύφει καθρέφτες για μένα. Με αυτές τις performance, είμαι ΑΝΤΙ.

Πόσο διαφορετικά βλέπεις την πραγματικότητα του κόσμου μέσα από το φωτογραφικό φακό;
Πιστεύω ότι χρησιμοποιώ την πραγματικότητα σαν να είναι ο περίγυρος το δικό μου, μεγάλο στούντιο. Όλος ο κόσμος είναι ένα μεγάλο στούντιο, όμως στο μικρότερο κομμάτι που χρησιμοποιώ, βάζω τα δικά μου μαγικά.

Θα έβλεπες τον εαυτό σου να φωτογραφίζει μια εμπορική καμπάνια μόδας;
Ναι, γιατί όχι; Ο Guy Bourdin, ο Steichen, ο Avedon, ο Man Rey το έκαναν - και έχω πολλές ιδέες για να το κάνω.

Περισσότερα από το VICE

Τι Έμαθαν οι «The Zero Won» στον Έναν Χρόνο Ζωής Τους;

Αυτή η Συνέντευξη Έπρεπε να Γίνει σε Μπουρδέλο, Κυριλέ Ξενοδοχείο ή την Disneyland

Το «Ερεθιστικό» Βιβλίο για τους Rotting Christ Λέει Πράγματα που Δεν Έχουν Ειπωθεί Ξανά