Με Σαμπάνη Εκτελεστή, Ζήσαμε μια από τις πιο Άβολες Στιγμές της Ελληνικής Τηλεόρασης (και Μουσικής)

Πριν από δύο μέρες πραγματοποιήθηκε ο τελικός του talent show «Rising Star». Δεν είχα προλάβει να παρακολουθήσω το συγκεκριμένο τηλεοπτικό πρόγραμμα πιο πριν, αλλά η «συνταγή» του ήταν η κλασική - μια κριτική επιτροπή η οποία απαρτίζεται από διάσημους, που σε συνδυασμό με το κοινό, βγάζει τον τελικό νικητή. Ο νικητής ίσως δεν θα κάνει καριέρα, σε αντίθεση με κάποιον που έχει αποχωρήσει νωρίτερα αλλά έχει αυτό που λένε και οι γιαγιάδες μας στο χωριό, star quality. Δεν καταλαβαίνω γιατί θέλει κάποιος να κερδίσει ένα τέτοιο παιχνίδι. Η πρώτη θέση είναι σαν την «κατάρα» των ηθοποιών που παίζουν τον Ιησού - κανείς δεν κάνει καριέρα. Αυτό βέβαια είναι μια άλλη ιστορία. Στο εν λόγω κείμενο δεν θα ασχοληθώ με το «Rising Star» και τους συμμετέχοντές του, αλλά θα σταθώ στην εμφάνιση του τραγουδιστή Γιώργου Σαμπάνη, η οποία απασχόλησε ιδιαίτερα τον κόσμο των ελληνικών social media. Όπως είναι φυσικό, αυτή η κινητικότητα τράβηξε την προσοχή μου κι έτσι αποφάσισα να παρακολουθήσω την επίμαχη «σκηνή» για να βγάλω τα συμπεράσματά μου.

Σε περίπτωση που αναρωτιέστε ποιος είναι ο Γιώργος Σαμπάνης, η απάντηση είναι η εξής: Είναι από αυτούς τους τραγουδιστές που, ενώ έχεις ακούσει το όνομά τους, δεν γνωρίζεις ούτε ένα κομμάτι τους. Αν μιλούσαμε για ροκ μπάντα, θα ήταν οι OneRepublic - όλοι έχουμε πετύχει βίντεο-κλιπ τους στην τηλεόραση, πιστεύοντας πως υπάρχει κόσμος που τους ακούει. Όμως, στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα γκρουπ το οποίο κάνει καριέρα επειδή κανείς δεν έχει εκμυστηρευτεί στον κύκλο του ότι δεν του αρέσουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τον συγκεκριμένο Έλληνα τραγουδιστή. Όλοι πιστεύουμε ότι είναι ο αγαπημένος κάποιου άλλου και τελικά έφτασε να τραγουδά στον τελικό ενός τεράστιου τηλεοπτικού σόου. Βάζω στοίχημα πως αν έλεγαν «κυρίες και κύριοι, ο Γιώργος Σαμπάνης» κι έβγαινε στη θέση του κάποιος άλλος, μπορεί κανείς να μην είχε καταλάβει τη διαφορά. Τέλος πάντων, ας ρίξουμε μια ματιά στην εμφάνιση που προκάλεσε για λίγες ώρες μεγαλύτερο χαμό κι απ' το «Survivor».

Όπως μπορείτε να δείτε στο παραπάνω βίντεο, η είσοδος του Σαμπάνη στη σκηνή πραγματοποιήθηκε με το πιο χλιαρό χειροκρότημα που έχει ακουστεί ποτέ σε τελικό τέτοιου σόου. Ο ίδιος βέβαια είναι συνηθισμένος σε τέτοιου είδους καταστάσεις, μιας και όταν βγαίνει να τραγουδήσει, φαντάζομαι ότι οι παρέες κοιτάζονται μεταξύ τους και χειροκροτούν «μουδιασμένες» έχοντας συνειδητοποιήσει πως έκλεισαν τραπέζι σε λάθος μαγαζί. Στην πορεία, όμως, περνούν καλά επειδή όλοι πιστεύουν ότι οι υπόλοιποι έχουν πάει εκεί όντως γι' αυτόν. Έτσι, για να μη φανούν χαζοί, όλοι προσποιούνται ότι είναι fans και κάνουν «χαμό» εξασφαλίζοντας το μεροκάματο του συμπαθέστατου κατά τα άλλα τραγουδιστή.

Πίσω στη σκηνή του Rising Star, τώρα, ο Γιώργος κάνει την εμφάνισή του φορώντας λευκό παντελόνι -επικίνδυνη επιλογή- και δερμάτινο μπουφάν. Αρχικά, οι τηλεθεατές τσαντίστηκαν, επειδή τον πέρασαν για παίκτη και δεν έβλεπαν πουθενά τις λεζάντες με τους κωδικούς για να τον ψηφίσουν (όχι οι ίδιοι φυσικά, οι άλλοι που τους αρέσει).

Μέχρι εκείνη τη στιγμή πάντως, δεν είχε συμβεί τίποτα περίεργο. Με το που ξεστόμισε τους πρώτους στίχους, όμως, άρχισα να αναρωτιέμαι αν έχει καταπιεί βρεγμένο χαρτί τουαλέτας ή αν τραγουδάει σε κάποια διάλεκτο που δεν καταλαβαίνω. Αυτό, σε συνδυασμό με τον μεταλλά κιθαρίστα που έδινε «πόνο» από τις πρώτες νότες, ελέγχοντας παράλληλα όλους τους μουσικούς με ύφος «αρχηγού», με μπέρδεψαν. Ειλικρινά, ο μόνος στίχος που κατάλαβα από το πρώτο τραγούδι ήταν το «μην ανησυχείς» και αυτό ίσως να είναι εντελώς ψυχολογικό, μιας και αυτός ήταν ο τίτλος του κομματιού. Στο «σβήσιμο» του Μην Ανησυχείς ξεκίνησε να λέει κάτι μισόλογα, τα οποία μου θύμισαν εμένα όταν με παίρνει μεθυσμένο ο ύπνος και προσπαθώ να πείσω τους γύρω μου πως δεν κοιμάμαι. Ειλικρινά, βάλτε το βίντεο στο 4:20 και δείτε τον. Είναι σαν να τον έχει πάρει κι αυτόν ο ύπνος και να τον πειράζουν οι φίλοι του για πλάκα, ενώ παραμιλάει. Αφού ευχαρίστησε τη στιχουργό του νέου του κομματιού -η οποία λογικά του έδωσε ένα χαρτί με μουτζούρες και διάσπαρτες λέξεις- μπήκε στο δεύτερο κομμάτι. Όπως είχα προβλέψει, το κοινό χειροκρότησε πιο δυνατά σε αυτό, καθώς είχαν μπει στη φάση «ωχ, δεν είναι διαγωνιζόμενος, χειροκρότα και μη ρωτάς, δεν θέλω να μας πούνε κι αγράμματους».

Εδώ, ο μεταλλάς κιθαρίστας συνέχισε ακάθεκτος το αρχηγικό του έργο, «σκανάροντας» τους υπόλοιπους μουσικούς με σκοπό την αποφυγή λαθών. Είμαι σίγουρος πως ο τύπος είναι ο μόνος μουσικός από την μπάντα του Σαμπάνη και ότι οι υπόλοιποι είναι οι μουσικοί της εκπομπής. Θεώρησε, λοιπόν, πως έχει το «χρίσμα του εκλεκτού» και φρόντισε να μην πάει τίποτα στραβά, προσπαθώντας παράλληλα να τραβήξει και την προσοχή του τραγουδιστή για να πάρει αργότερα και τα εύσημα. Τον φαντάζομαι την επόμενη μέρα να κρατάει ένα ποτήρι ουίσκι και να λέει με χαλαρό ύφος, «ναι μωρέ, τα παιδιά δεν ξέρανε. Πάλι καλά που ήμουν κι εγώ εκεί».

Πάντως, το πιο περίεργο πράγμα συνέβη στο τρίτο κομμάτι, κατά τη διάρκεια του οποίου ο τραγουδιστής άλλαξε φωνή. Ναι, μιλάω κυριολεκτικά και δεν κάνω πλάκα. Ξαφνικά άρχισε να τραγουδάει σαν να τον είχε κυριεύσει το πνεύμα της Τζάνις από τα «Φιλαράκια». Οφείλω να ομολογήσω πως σκάλωσα σε τέτοιο σημείο που πίστεψα ότι από στιγμή σε στιγμή το κεφάλι του θα κάνει στροφή 180 μοιρών, με τον ίδιο να φωνάζει «Οh, Μy God».

Στην συνέχεια, πάντως, τα πράγματα έγιναν πιο ροκ, με τον τραγουδιστή να επιδίδεται σε ένα άβολο air guitaring και να αλλάζει δύο-τρεις φωνές ακόμη, σαν να είναι Furby που του τελειώνουν οι μπαταρίες. Το «μην ανησυχείς» παραμένει ο μόνος στίχος που έχω καταλάβει, αλλά ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ο τύπος είναι διάνοια. Γνωρίζει ότι όλοι τον βλέπουν κατά λάθος και τραγουδάει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι για να μπορεί να ακολουθήσει και ο κόσμος. Νομίζω, μάλιστα, πως το κόλπο πιάνει διότι θα ορκιζόμουν ότι σε κάποια πλάνα που έκανε ο σκηνοθέτης στο κοινό, είδα άτομα να τραγουδάνε αυτολεξεί τους παρακάτω στίχους: «τζεστεμένα, πυροκάλι, ζασταμέν, μιρανάλι». Ναι, κάτι τέτοιο έλεγε και ο Σαμπάνης εκείνη τη στιγμή. Αν ισχύει αυτό του δίνω όλα τα respect του κόσμου. Κάπου στη μέση του σετ λοιπόν, έρχεται και η καθιερωμένη στιγμή του μεταλλά κιθαρίστα ο οποίος απελευθερώνει ένα επικό σόλο. Πιστεύω ότι αν δεν τον άφηναν να το εξαπολύσει εκείνη τη στιγμή, ο τύπος ίσως και να έπαιρνε φωτιά. Εκεί που «δίνει» ο φίλος μας λοιπόν, με τρόμο συνειδητοποιώ πως η φάση γυρίζει προς τους Led Zeppelin. Δεν έκανα λάθος, η μπάντα έπαιζε τις πρώτες νότες του «Whole Loatta Love».

H πρώτη μου αντίδραση ήταν να φωνάξω «Don't do it Fedon», αλλά δυστυχώς ήταν ήδη αργά. Η Δέσποινα Βανδή έσφιξε τα χείλη της τύπου «ροκ» και ο τραγουδιστής των Onirama που είναι στην κριτική επιτροπή -μπορεί να είναι και αυτός από τις Μέλλισες, δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω- πήρε ύφος, «ναι, ο τομέας μου. Άραγε αυτό είναι Deep Purple ή Black Sabbath; Πάλι καλά που δεν χρειάζεται να μιλήσω, ας σφίξω κι εγώ τα χείλη μου σαν την Δέσποινα, κάτι θα ξέρει αυτή». Για την ιστορία, το τραγούδι το έστησαν στα 11 μέτρα και το εκτέλεσαν. Σε κάποιο σημείο η Βανδή έδειχνε τον Σαμπάνη, τύπου «ξέρω τι κάνεις» και την ίδια στιγμή αυτός τραγουδούσε το ρεφρέν του κομματιού, «αλαχολαλολό». Επειδή όμως το «ροκ» είναι για λίγους, η φάση επέστρεψε στο κλασικό στιλ του Σαμπάνη, το οποίο μάλιστα γνωρίζει μεγάλη άνθιση τα τελευταία χρόνια. Μιλάω για το «σκυλάδικο χωρίς μπουζούκι, για να πιάσουμε όσους δεν θέλουν να τους λένε λαϊκούς». Δύο τραγούδια μετά τους Led Zeppelin, ερμήνευσε το «Θες» του Δημήτρη Μητροπάνου -respect- και η αλήθεια είναι πως ήταν το μόνο κομμάτι που πραγματικά έδειχνε να του πηγαίνει.

Αφού τελείωσε το μαρτύριο, «έσκασε» ο Γιώργος Λιάγκας και κάπου εκεί άρχισαν όλοι να λένε μπράβο μεταξύ τους. Μου θύμισαν παρέες μεσήλικων που όταν έρχεται ο λογαριασμός στην ταβέρνα σηκώνονται όλοι και προσπαθούν να πληρώσουν, παίζοντας ουσιαστικά μια άτυπη «ρώσικη ρουλέτα» αφού κανείς δεν θέλει πραγματικά να πληρώσει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, βέβαια, ο στόχος είναι να είσαι ο τελευταίος που θα πει καλό λόγο για τον άλλον ώστε να φανείς συμπαθής στο κοινό. Η μεγάλη στιγμή του Γιώργου Σαμπάνη είχε φτάσει στο τέλος της κι εγώ είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία σκεφτόμουν, πως, αν τον ακούσω να τραγουδάει έστω και ένα λεπτό παραπάνω θα σπάσω την τηλεόραση και από την άλλη, αισθανόμουν άσχημα επειδή φαίνεται πολύ συμπαθητικός τύπος.

Περισσότερα από το VICE

Άνθρωποι που Κέρδισαν στο Ξυστό Εξηγούν τι Ακολούθησε

«H Ζωή Είναι Ωραία» Ακόμα κι Όταν Παλεύεις με τον Καρκίνο

«Είσαι Γλειφτρόνι και Φυτό» - Η Ζωή μου ως Αριστούχος στο Λύκειο