Οι Εξομολογήσεις Ενός Μασέρ

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Tonic.

Είναι γυμνή κάτω από τα σεντόνια, ξαπλωμένη μπρούμυτα. Νιώθω σαν να έχω κάποια εξουσία, επειδή δεν μπορεί να με δει. Χωρίς κανένα βλέμμα πάνω μου, είμαι αόρατος.

Καθώς κατεβάζω τα χέρια μου προς την πλάτη της, κοιτάζω τις οικογενειακές φωτογραφίες στη συρταριέρα της κρεβατοκάμαρας. Είναι ασπρόμαυρες, σχεδόν σε τόνο σέπια και είναι μέσα σε σκαλιστές, ασημένιες κορνίζες, που τυλίγουν τις εικόνες με περίτεχνα σχήματα. Αναρωτιέμαι πόσες γενιές στην οικογένειά της έχουν απολαύσει τέτοιο πλούτο.

Είναι μία μέρα πριν από την Ημέρα των Ευχαριστιών και εγώ βρίσκομαι στο Μανχάταν. Είμαι μασέρ και εργάζομαι κυρίως για μια εταιρεία που κλείνει ραντεβού στα σπίτια των πελατών. Η εταιρεία προμηθεύει το τραπέζι, τα σεντόνια, τα αιθέρια έλαια, τις λοσιόν και ένα σκαμπό – όλα όσα χρειάζομαι για να κάνω μασάζ στην άνεση του σπιτιού του πελάτη. Εκείνοι πληρώνουν για την άνεσή τους, εγώ πληρώνομαι για αναστέλλω τη δική μου για 60 με 90 λεπτά τη φορά.

Μέχρι στιγμής, το σώμα της είναι κάτι που έχω νιώσει ξανά. Έχει μια γενική χαλάρωση, με εξαίρεση τα «βραχώδη σημεία» προς τους ώμους της. Τα μακριά της μαλλιά είναι λυμένα και δεν δείχνει να την ενοχλούν τα λαδωμένα δάχτυλά μου, όταν μπλέκονται στις άκρες τους. Την έχω ήδη δει γυμνή, μιας και γδύθηκε εντελώς, όταν μου εξηγούσε ποιες περιοχές την ενοχλούν περισσότερο.

Αρέσει πολύ αυτό στις πλούσιες γυναίκες του Upper East Side του Μανχάταν. Τους αρέσει να αφήνουν ελεύθερα τα μαλλιά τους και να μένουν γυμνές προτού βγεις από το δωμάτιο. Το 'χει η περιοχή. Οι άνθρωποι είναι παράξενοι, άσχετα με την οικονομική τάξη στην οποία λένε ότι ανήκουν.

Δεν είναι μόνο οι γυναίκες με τον ελεύθερο χρόνο τις καθημερινές από το Μανχάταν που νιώθουν αυτήν την άνεση μαζί μου. Μια Παρασκευή απόγευμα, την περασμένη άνοιξη, βρέθηκα στο οικογενειακό διαμέρισμα μιας χασιδίτισσας στο Γουίλιαμσμπεργκ – ένα από τα τελευταία προπύργια του εβραϊκού πληθυσμού, καθώς η γειτονιά έχει κατακτηθεί από χίπστερς

Την πρώτη φορά που ήρθα εδώ, η γυναίκα βρισκόταν στην κρεβατοκάμαρα, όπου μία Ασιάτισσα της έκανε πεντικιούρ και αποτρίχωση με κερί. Μου ζήτησε να στήσω τον πάγκο του μασάζ ανάμεσα σε δύο τεράστια κρεβάτια, περιτριγυρισμένος από βαριά, ξύλινα κομοδίνα. Είχα ελάχιστα εκατοστά ελεύθερου χώρου για να κινηθώ γύρω από το τραπέζι. Αρνήθηκα να πάω άλλη φορά.

Όμως, πήγα: την επόμενη φορά, βρέθηκα σε ένα παιδικό δωμάτιο. Είχαν μαζέψει κάποια παιχνίδια και είχαν μετακινήσει μερικά έπιπλα, οπότε ο χώρος ήταν άπλετος. Όλα αυτά, επειδή η πελάτισσα ήθελε να την επισκεφτώ και πάλι εγώ προσωπικά και κανένας άλλος. Εκτιμώ την προσοχή που μου έδινε, όμως για έναν περίεργο λόγο ένιωθα άβολα.

Αυτή η πελάτισσα γδύνεται αφού φύγω από το δωμάτιο. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας, φωνάζει μιλώντας Γίντις, για να απαντήσει στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας που της κάνουν ερωτήσεις πίσω από την κλειδωμένη πόρτα.

Το σώμα της είναι μαλακό και απαλό και μου δίνει την αίσθηση ότι πλάθω ζυμάρι. Η πλάτη της δεν είναι σχεδόν καθόλου τσιτωμένη. Η μοναχική ζωή της πρέπει να τη γλίτωσε από τα άγχη της Νέας Υόρκης. Νιώθω έναν μικρό κόμπο στη δεξιά ωμοπλάτη της και τον ώμο. Πάλι καλά, έχει και κάποιες ατέλειες.

Ξαπλώνοντας ανάσκελα, μου ζητάει να εστιάσω στην κοιλιά της. Οι περισσότερες Αμερικανίδες δεν ζητάνε μασάζ στην κοιλιακή χώρα, είναι πολύ καταπιεσμένες για να το κάνουν αυτό. Με εκπλήσσει που αυτή η αυστηρή χασιδίτισσα θέλει να το κάνω. Καθώς τα χέρια μου κάνουν κυματιστές κινήσεις στην κοιλιά της, αναρωτιέμαι αν η οικογένειά της ξέρει ότι το κάνει αυτό. Ίσως αυτή να είναι η μοναδική φορά που μπορεί να νιώσει απαλλαγμένη από τις παραδοσιακές αρχές της – γυμνή, ξένοιαστη, ανοιχτή.

Τα τελευταία λεπτά, με ρωτάει αν μπορώ να της κάνω μασάζ στο κεφάλι, πάνω από τη μαντίλα της. Την ώρα που το κάνω, κοιτάζω το πρόσωπό της. Ένα μικρό, αλλά εμφανές χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της την ώρα που ο ουρανός σκοτεινιάζει έξω. Όταν δύσει ο ήλιος και η Παρασκευή τελειώσει, δεν θα μου επιτρέπεται να παραμείνω άλλο στον κόσμο της.

Αναρωτιέμαι, αν ξέρουν ότι τις παρακολουθώ. Ότι τις ακούω.

Παρατηρώ τα πάντα στο σπίτι των πελατών μου, σαν να έχω ακτίνες Χ. Ένα κρύο σαββατιάτικο απόγευμα του Οκτώβρη, δεν έχω κανένα σπίτι για να παρατηρήσω. Ο πελάτης είναι μεγιστάνας της αγοράς των ακινήτων, το όνομά του είναι γραμμένο έξω από το κτίριο (όχι, δεν είναι ο Τραμπ), που ανήκει στο συγκρότημα κατοικιών του ΟΗΕ. Βρίσκομαι στο υπόγειο, όπου υπάρχει γυμναστήριο, δωμάτιο για χαμάμ και σάουνα, αποδυτήρια και πισίνα. Υπάρχει επίσης ιδιωτικό δωμάτιο για μασάζ, αντίστοιχο με αυτά που διαθέτουν τα πολυτελή σπα. Κάτω από τα ηχεία που παίζουν μουσική, υπάρχει ένα τραπέζι με σεντόνια, καντηλάκια με αιθέρια έλαια, προμήθειες και ένα ψυγείο με μπουκαλάκια νερού. Δεν θα μπορούσαν να είναι πιο εύκολα τα πράγματα για εμένα.

Είναι μικρότερος από όσο είχα φανταστεί και φοράει ρόμπα. Ευτυχώς, το πρόωρο ξεγύμνωμα των πλούσιων κατοίκων του Μανχάταν είναι δημοφιλές μόνο στις γυναίκες. Μου λέει ότι του αρέσει η έντονη πίεση στην πλάτη, όμως μου ζητάει να βάλω λιγότερη δύναμη στους ώμους και τον λαιμό. Μου κάνει εντύπωση, μιας και ο κόσμος συνήθως ζητάει μεγαλύτερη πίεση στο πάνω τμήμα της πλάτης. Δικό του το μασάζ, δικοί του οι κανόνες. Η πλάτη του είναι σαν τσιμέντο. Δεν έχει κόμπους, είναι σαν μια απλωμένη κόλλα που είναι παντού σφιγμένη. Φαντάζομαι ότι μόνο οι άνδρες που έχουν τα ονόματά τους γραμμένα στα πλαϊνά κτιρίων είναι έτσι. Επίσης, είναι δύσκολο να καταλάβω πού χρειάζεται να αλλάξω την πίεση στην πλάτη και αρχίζω να αγχώνομαι. Έχει αρκετά χρήματα για να μπορεί να είναι επιλεκτικός, όμως δεν ξέρω αν εγώ έχω αρκετή υπομονή για να τον ευχαριστήσω.

Σύντομα, σταματάω να προσπαθώ να τον ευχαριστήσω. Αρχίζει να αλλάζει θέσεις στο τραπέζι και να βγάζει περίεργα μουγκρητά. Με τις κινήσεις που κάνει, μοιάζει περισσότερο να τρίβεται στο τραπέζι και μου έρχονται στο μυαλό συνάδελφοι που μου είχαν πει πώς να καταλαβαίνω ότι ένας τύπος προσπαθεί να τη βρει την ώρα του μασάζ. Δεν είμαι σίγουρος, έτσι απλώς ασκώ εντονότερη πίεση –η συνηθισμένη μου τακτική– μέχρι να σταματήσει να κουνιέται. Όταν πλέον φτάνω στα πόδια του, τον έχει πάρει ο ύπνος. Έχω σταθεροποιήσει την πίεση προς το μέτριο και για το υπόλοιπο 90λεπτο προσπαθώ να απασχολώ το μυαλό μου παρακολουθώντας το ρολόι και αγνοώντας τα τιτιβίσματα των πουλιών, τους παφλασμούς των κυμάτων και το ασιατικό φλάουτο που ακούγονται πάνω από το κεφάλι μου.

Εκείνος κοιμάται στη διάρκεια του υπόλοιπου μασάζ. Πάντα αναρωτιέμαι τι κερδίζει ο κόσμος μ' αυτό. Στο τέλος, δεν ξέρω αν έμεινε ευχαριστημένος, μιας και όταν επιστρέφω στο δωμάτιο, έχει φύγει. Αρπάζω το 100δόλαρο που άφησε και το χώνω στην τσάντα μου. Εκτιμώ το γενναιόδωρο φιλοδώρημα, όμως δεν μου αρέσει ο τρόπος που με κοιτάζει το διπλωμένο χαρτονόμισμα από τον πάγκο. Το να αφήνεις λεφτά στο τραπέζι, όπως θα έκανες με μία ιερόδουλη, με ενοχλεί λίγο. Επίσης, δεν μου αρέσει να μου αφήνουν μετρητά, επειδή πιστεύουν ότι θα τα δω και θα δουλέψω ακόμη πιο σκληρά – αν και η πικρή αλήθεια είναι ότι το κάνω.

Την ημέρα που δούλευα στο διαμέρισμα στο Μανχάταν, ανακάλυψα μερικά ακόμη πράγματα για την πελάτισσά μου. Τα πόδια της ήταν εντελώς αποτριχωμένα και ενυδατωμένα, όμως για κάποιον λόγο, τα πέλματά της ήταν ξεραμένα και ταλαιπωρημένα, λες και διοχέτευε όλη τη δυσφορία του σώματός της στο χαμηλότερο άκρο του. Δεν ήταν μόνο αυτό: Η μέση της ήταν αδύναμη και χαλαρή, δυο όροι που δεν μπορούν να μεταφραστούν από τα χέρια μου, ώστε να γίνουν κατανοητοί από άλλους ανθρώπους – μπορώ μόνο να την περιγράψω ως ανήσυχη. Αναπήδησε λίγο, όταν πίεσα τους αντίχειρές μου στη βάση της σπονδυλικής της στήλης και οι γοφοί και οι μηροί της ήταν κρύοι, κάτι που συνήθως υποδηλώνει μπλοκάρισμα ή πιθανώς κάποιο τραύμα.

Καθώς δούλευα με τα χέρια της, άρχισα να παρατηρώ και πάλι τον χώρο. Κάτω από ένα περίτεχνο βάζο με αποξηραμένα, φθινοπωρινά λουλούδια, πρόσεξα αρκετά βιβλία αυτοβοήθειας στο κομοδίνο, ένα εκ των οποίων έγραφε πώς να ζεις σε 12 βήματα.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι πολύς κόσμος νιώθει ασφάλεια στα χέρια μου – ίσως να έχουν περισσότερο ανάγκη αυτήν την ασφάλεια παρά το θεραπευτικό μασάζ. Βρίσκομαι εκεί για να δω την κρυφή τους συλλογή από μυστικά μέσα σε 60 με 90 λεπτά τη φορά. Βρίσκομαι εκεί για να δω το κάθε άτομο και να νιώσω το κάθε κορμί, όπως πραγματικά είναι – για να δω τι κρύβεται πίσω από τα λουλούδια, τα μεγάλα ονόματα και τους πολιτισμικούς εγκλωβισμούς.

Είμαι εκεί για να τους δω γυμνούς και για να τους επισκεφτώ ξανά και ξανά, αν το θελήσω. Είμαι εκεί για να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ.

Περισσότερα από το VICE

«Είσαι Ένας Τίμιος Άνδρας. Δεν Είσαι Γκέι»: Η Ιστορία του Νουρ που Ξέφυγε από το ISIS και Ζει στην Αθήνα

Πρώην Κρατούμενοι Περιγράφουν με Λεπτομέρειες πώς Είναι η Πρώτη Μέρα στη Φυλακή

Οι Επιστήμονες Δημιούργησαν ένα Έμβρυο που Είναι Μισό Άνθρωπος και Μισό Γουρούνι - Σωστό ή Λάθος;