Η πρόσκληση έλεγε «19.00 στο θέατρο Χυτήριο», όταν έφτασα όμως εκεί στις 18.55, το θέατρο ήταν ήδη σχεδόν ασφυκτικά γεμάτο. Χρησιμοποιώντας ενα συνδυασμό αγκωνιών και αστικής ευγένειας, κατάφερα να φτάσω μέχρι την εξέδρα, όπου οι φωτογράφοι χάζευαν (και φωτογράφιζαν) τον κόσμο και ο κόσμος τους φωτογράφους.Το ερώτημα που βασάνιζε το μυαλό μου ήταν αν θα με θυμηθεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου, μιας και έχουμε ξανασυναντηθεί στο παρελθόν. Ήταν Ιανουάριος του 2015, λίγο πριν τις εκλογές που έφεραν στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ, ημέρα Σάββατο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece
Με ένα χανγκόβερ που είχα την εντύπωση πως ήταν ορατό από το διάστημα, τρέκλιζα στην λαϊκή αγορά της οδού Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια, όταν ξαφνικά, είδα μπροστά μου την Ζωή Κωνσταντοπούλου να μου χαμογελά όσο πιο πλατιά γίνεται, ενώ το χέρι της μου έκανε πάσα ένα προεκλογικό φυλλάδιο του ΣΥΡΙΖΑ.Δυστυχώς, δεν ήμουν σε κατάσταση ούτε να το πάρω και να φύγω, ούτε να αρνηθώ ευγενικά, ούτε καν να αρθρώσω λέξη. Πιθανότατα μούγκρισα κάτι ακατάληπτο και προσπάθησα να την αποφύγω καθόλου διακριτικά. Τότε ήταν που κατάλαβα το νόημα της φράσης «Οβιδιακή μεταμόρφωση», καθώς μέσα σε λιγότερο από μια στιγμή, η ψηλή κυρία με το φωτεινό χαμόγελο είχε μεταμορφωθεί σε κάποιου είδους υπερβολικά βλοσυρό Danny Trejo, ενώ μια φωνή έλεγε ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ: «Aαα, δεν θα πάρετε φυλλάδιο ε;».
Αυτές οι αναμνήσεις με βασάνιζαν καθώς περίμενα να εμφανιστεί η πρώην (παντοτινή για το κοινό της) πρόεδρος της Βουλής. Μιας και η Ζωή μας έστησε πάνω απο μια ώρα, είχα αρκετή ώρα για να περιεργαστώ τους οπαδούς της. Καταρχήν, σε αντίθεση με μια μέση πολιτική εκδήλωση του κόμματος Χ, στην οποία ο μέσος όρος ηλικίας είναι περίπου 90 χρονών, υπήρχαν κάποιοι νέοι άνθρωποι. Λίγοι, άλλα υπήρχαν. Είδα εναν και μόνο έναν ανθρωπο με τζίβες και λουκ «εξωκοινοβουλευτική αριστερά και γυμνισμός στην Γαύδο», η γενικότερη φάση του κοινού θύμιζε πιο πολύ Ποτάμι, παρά αριστερό αντιμνημονιακό κόμμα. Την ίδια στιγμή, μέτρησα πάνω από πέντε ανθρώπους οι οποίοι φορούσαν κοκκάλινα γυαλιά με κατακόκκινο σκελετό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν τελικά εμφανίστηκε η Ζωή, ο DJ της εκδήλωσης βιάστηκε να «σφάξει» το κομμάτι του Παύλου Σιδηρόπουλου που έπαιζε εκείνη τη στιγμή και να βάλει το People Have the Power της Patti Smith. Ο κόσμος χειροκροτούσε, το τιμώμενο πρόσωπο χαμογελούσε, κούναγε το κεφάλι της στο ρυθμό της μουσικής, έσφιγγε χέρια και ενίοτε σήκωνε την αριστερή της γροθιά ψηλά.Την εκδήλωση προλόγισαν ένας νεολαίος, η Πέπη Ρηγοπούλου ντυμένη νυφούλα για κάποιον άγνωστο λόγο κι ένας Γάλλος από το «αριστερό κόμμα» του Ζαν-Λυκ Μελανσόν.
Με τα πολλά, έφτασε η στιγμή που όλοι περιμέναμε, στο βήμα του ομιλητή ανέβηκε η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ξεκίνησε να πυροβολεί:«Δημιουργούμε ένα κόμμα που θέλουμε να αποτελέσει συστατικό κύτταρο ενός κινήματος και ενός μετώπου, στο οποίο θα συναντηθούμε με κινηματικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, με τις οποίες θα μας συνδέουν κοινές αφετηρίες, αξίες και στόχοι. Δεν είμαστε κόμμα στελεχών, σύμπραξης ή ανακύκλωσης προσωπικοτήτων. Δεν είμαστε κόμμα μηχανισμών ή εσωτερικών ισορροπιών. Φιλοδοξούμε να είμαστε κόμμα - κίνημα, μέσα από την κοινωνία, μέσα από τις ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις και τους ζωντανούς ανθρώπους, που δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν υποτάσσονται, αντιστέκονται, διεκδικούν, νικούν».
Κατά τα άλλα, επιτέθηκε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, χωρίς όμως να αναφέρει ονόματα (η μόνη φορά που ακούστηκε το όνομα «Τσίπρας», ήταν όταν την ανέφερε ο Γάλλος προσκεκλημένος στην ομιλία του), ενώ μας εξήγησε πως το σήμα του κόμματος, το καραβάκι δηλαδή με τα έξι τρίγωνα ιστία, παραπέμπει στη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, τη διαφάνεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη διαγραφή χρέους και τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών. Κάπου εκεί ήταν που έριξε και την πυρηνική βόμβα της βραδιάς, όταν σημείωσε πως θα παλέψει για την διεκδίκηση αποζημιώσεων από την Γερμανία, όχι μόνο για τον Β', αλλά και για τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμo. Ναι, όντως το είπε, το άκουσαν κι άλλοι, ενώ επειδή μια πολιτικός οφείλει να είναι crowd-pleaser, χρησιμοποίησε την λέξη «επονείδιστος» τουλάχιστον μια φορά κατά την διάρκεια της ομιλίας της.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η αποχώρηση απο το Χυτήριο ήταν δύσκολη λόγω της πολυκοσμίας. Κάποια στιγμή έπεσα πάνω σε έναν κύριο, ο οποίος δεν διαμαρτυρήθηκε. Τον ρώτησα που είναι η έξοδος και μου την έδειξε, καθώς ξεκινούσα λοιπόν προς τα εκεί, μια ηλικιωμένη κυρία είπε: «Καλά νεαρέ, δεν θα βγάλεις μια φωτογραφία τον κύριο Κωνσταντόπουλο;». Δυστυχώς το κινητό μου είχε μείνει απο μπαταρία και έτσι χάθηκε η ευκαιρία για μια μυθική selfie, όμως τουλάχιστον πήρα εκδίκηση από την Ζωή Κωνσταντοπούλου για εκείνο το bullying που μου έκανε στη λαϊκή των Εξαρχείων καιρό πριν, πατώντας -κατά λάθος έστω- το πόδι του πατέρα της. Thug Life λέμε.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
