Εικόνες που Αποτυπώνουν Άψογα την Ωμότητα του Νορβηγικού Black Metal

Το άρθρο αρχικά δημοσιεύτηκε στο VICE Sweden.

Το πιο νορβηγικό πράγμα που υπάρχει είναι το black metal. Και μόνο που ακούς κάποιον να ξεστομίζει τη λέξη Νορβηγία, σου έρχεται αμέσως στο μυαλό η εικόνα ενός ανθρωπόμορφου troll που ουρλιάζει μέσα σε μια σπηλιά, υπό τον κολασμένο ήχο των ντραμς που βαράει με ταχύτητα φωτός. Απόλυτα δικαιολογημένη εικόνα θαρρούμε. Άλλωστε, το black metal είναι το νούμερο ένα εξαγώγιμο μουσικό προϊόν της χώρας.

Όταν ακούω τη λέξη Νορβηγία σκέπτομαι μπάντες σαν τους Mayhem, τους Burzum και τους Darkthrone. Σκέπτομαι τη δολοφονία του Euronymous, του κιθαρίστα των Mayhem, ένα έγκλημα που διέπραξε ο Varg Vikernes των Burzum. Σκέπτομαι τους εμπρησμούς εκκλησιών που συνδέθηκαν με μπάντες του χώρου. Έχουν περάσει 20 χρόνια από αυτά τα γεγονότα και πλέον το black metal είναι πιο mainstream από ποτέ.

Αυτή η δυνατή σχέση μεταξύ της Νορβηγίας και του black metal κέντρισε το ενδιαφέρον του Νορβηγού φωτογράφου Jonas Bendiksen. Για τη νέα του σειρά «Singing Norwegian Singers», ένα project που του ανατέθηκε από τη Leica, o Bendiksen μάζεψε μερικούς τραγουδιστές της εγχώριας black metal σκηνής και τους φωτογράφισε ενώ ούρλιαζαν κοιτάζοντας κατάματα τον φακό του. Οι φωτογραφίες είναι άβολα κοντινές: διακρίνεις τα αγριεμένα ρουθούνια, το σάλιο στη γλώσσα τους, οτιδήποτε αποτυπώνεται από το κρύο φως του φλας.

Επικοινώνησα με τον Bendiksen για να μάθω περισσότερα για τον φόρο τιμής του στο blackmetal της χώρας του, για το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει μέσα σε αυτήν τη σκηνή ο σατανισμός, για την έλλειψη γυναικών σε όλο αυτό και γιατί αυτό το project δεν φτιάχτηκε σαν ένα who-is-who του blackmetal.

VICE: Γεια σου, Jonas. Τι σε έκανε να ασχοληθείς με τους τραγουδιστές της black metal σκηνής;
Jonas Bendiksen: Πάντα με συνάρπαζε το πόσο διαδεδομένο είναι το νορβηγικό blackmetal σε όλο τον κόσμο. Έχω πάει σε χωριά και πόλεις σε όλο τον κόσμο, από το Μπαγκλαντές μέχρι τη Βενεζουέλα, και πάντα συναντάω κόσμο που μου λέει: «Α, Νορβηγία! Ω ναι!». Και μετά αρχίζουν και μου λένε για όλους αυτούς τους τύπους και τις ιστορίες τους. Τους ξέρουν. Είναι ίσως το μόνο πράγμα που ξέρουν για τη Νορβηγία. Είναι μια σκηνή με τεράστια απήχηση. Εδώ στη Νορβηγία λέμε ότι είναι το μεγαλύτερο πολιτιστικό εξαγώγιμο προϊόν μας. Αν βάλεις κάτω τα νούμερα των πωλήσεων και των εξαγωγών σε όλο τον κόσμο, είναι κάτι τεράστιο. Δεν είναι κάτι που αφορά λίγους˙ υπό μια έννοια, είναι ακόμα πιο μεγάλο εκτός Νορβηγίας. Και στα πιο περίεργα μέρη.

Βλέπεις black metal στην τηλεόραση της Νορβηγίας; Είναι πάντα στην πρώτη γραμμή;
Εξαρτάται. Άλλες περιόδους ναι, άλλες όχι. Το θέμα είναι πως τη δεκαετία του '90, όταν πρωτοεμφανίστηκε, ήταν αρκετά σοκαριστικό σαν φαινόμενο. Μερικές από τις πρώτες μπάντες, όπως οι Mayhem, ήταν από τα πιο σοκαριστικά πράγματα που μπορούσες να φανταστείς: ένας από τους τύπους αυτούς αυτοκτόνησε, ένας άλλος σκότωσε ένα μέλος μιας άλλης μπάντας, ένας συνελήφθη για φόνο, άλλοι έκαψαν εκκλησίες, όλα αυτά.

Οπότε τα πράγματα έχουν μαλακώσει κάπως πια;
Υπό μια έννοια έχει γίνει πιο mainstream. Έχει γνωρίσει μεγάλη εμπορική επιτυχία. Υπάρχουν πολλά άτομα που θεωρούν πως αυτό δεν είναι καλό, ότι έχει νερωθεί όλη η φιλοσοφία της σκηνής. Τέλος πάντων, επειδή έχει απλωθεί τόσο, ήθελα να κάνω κάτι που καταπιανόταν με αυτό ακριβώς. Οι περισσότεροι τύποι που φωτογράφισα δεν είναι όλοι απαραίτητα στο «παραδοσιακό» black metal, μιας και υπάρχουν πολλές υποκατηγορίες. Πολλοί «οπαδοί της καθαρότητας» λένε πως «υπάρχει μόνο ένας σωστός τρόπος και όλοι οι άλλοι είναι ψεύτικοι». Οπότε υπάρχει το black metal, το death metal, το thrash metal και βασικά ήθελα να φωτογραφίσω την ακραία μουσική της χώρας μου με έναν ακραίο τρόπο.

Αυτό το project λοιπόν είναι ένας φόρος τιμής στις μπάντες αυτές;
Ίσως και να είναι, ναι. Ένας φόρος τιμής στην ενέργεια που βγάζει αυτή η μουσική. Υπάρχει κάτι που ζει μέσα σε αυτήν τη σκληρή νορβηγική μουσική που αγγίζει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και ήθελα να το φωτογραφίσω με κάποιο τρόπο.

Οι Mayhem και οι Burzum είναι ίσως οι πιο γνωστές μπάντες της σκηνής. Ποια είναι όμως η θέση αυτών των νεαρότερων παιδιών που φωτογράφισες στον γενικότερο χάρτη της σκηνής;
Κάποιοι είναι εκπρόσωποι της παλαιότερης εποχής, αλλά ναι, έχω φωτογραφίσει και πολλούς νεότερους. Κατά μια έννοια, αυτό που ξέρει ο κόσμος στο εξωτερικό ως black metal συνδέεται με τους πρώτους εκπροσώπους, τύπους όπως ο Varg Vikernes και όλους αυτούς που ασχολήθηκαν με τον σατανισμό καίγοντας εκκλησίες. Αλλά στην πραγματικότητα οι περισσότεροι τύποι που ασχολούνται με τη φάση σήμερα –ακόμα και άτομα από την πρώτη περίοδο πλέον– έχουν παιδιά, πάνε εκδρομές το Σαββατοκύριακο και οδηγούν ωραία αμάξια.

Υπάρχει λοιπόν όλο αυτό το σκηνικό του σατανισμού πια;
Υπάρχει, αλλά… σίγουρα υπάρχει και μερικοί από αυτούς τους τύπους σίγουρα ακολουθούν αυτό τον δρόμο (γελάει), αλλά πολλοί από αυτούς δεν το κάνουν. Μερικοί από αυτούς που είναι πιο «παραδοσιακοί» λένε πως αν δεν έχεις ένα σατανικό μήνυμα τότε δεν είναι black metal, αλλά υπάρχουν και αυτοί που λένε ότι δεν χρειάζονται τέτοια στοιχεία. Πλησίασες κάποιους από τους παλαιότερους εκπροσώπους του blackmetal;
Ναι, μερικούς ναι. Κάποιοι δεν μπορούν να βρεθούν καθόλου εύκολα. Κάποιους τους βρήκα αλλά δεν ήθελαν να πάρουν μέρος στο project. Για εμένα δεν ήταν ένα project στο οποίο ήθελα να αποτυπώσω τους καλύτερους performers στην ιστορία της σκηνής. Απλώς ήθελα να φωτογραφίσω άτομα που είχαν πάθος για τη μουσική τους. Δεν είχα κάποια κάψα να δείξω τους πιο διάσημους.

Κάτι που προκαλεί εντύπωση είναι η απουσία frontwomen. Οι γυναίκες είναι μέρος αυτής της κουλτούρας;
Υπάρχουν πολλές γυναίκες που υποστηρίζουν τη σκηνή, αλλά δεν υπάρχουν πολλές performers. Είναι μια αρκετά αρσενική σκηνή και υπήρχε κάτι σε αυτή την αρσενική φύση της που με ιντρίγκαρε.

Περισσότερα από το VICE

Μιλήσαμε με τον Άνθρωπο που Πέθανε στις 19 Αυγούστου 2011

Βρεθήκαμε στα Γυρίσματα μιας από τις Ελάχιστες Eλληνικές Tαινίες Θρίλερ

Τα Προσόντα του Καλύτερου Escort του Κόσμου Δεν Περιορίζονται στο 25 Εκατοστών Πέος του