Όταν οι Γονείς μου με Έπιασαν στα Πράσα να Κάνω Ναρκωτικά

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Οι κακόμοιροι οι γονείς σας. Σκεφτείτε λίγο: σας δημιουργούν, σας μεγαλώνουν, σας κρατούν ζωντανούς και ζωντανές με φαγητό. Και μετά; Μετά γίνεστε 13 και αρχίζετε και τους γκαρίζετε ότι είναι άδικοι επειδή δεν σας αφήνουν να ταξιδέψετε μέχρι τη Γαλλία με ένα άτομο που γνωρίσατε στο Ίντερνετ. Μετά γίνεστε 14 και ξεκινάτε να τους απογοητεύετε με τις περισσότερες αποφάσεις σας. Μετά γίνεστε 15 και όλα πάνε στο διάολο, μέχρι που φτάνετε σε μια ηλικία που αντιλαμβάνεστε πως οι γονείς σας δεν θέλουν να πεθάνετε και κυρίως θέλουν το καλό σας. Από εκεί και πέρα, όλα στρώνουν πάλι.

Αλλά μέχρι να φτάσετε εκεί, τα πράγματα είναι δύσκολα.

Μιλήσαμε σε μερικούς φίλους και φίλες για εκείνα τα δύσκολα χρόνια και τις στιγμές που οι γονείς τους, τους έπιασαν στα πράσα με ναρκωτικά και απογοητεύτηκαν.

Υπήρξαν φορές που έχω πάρει τηλέφωνο τον πατέρα μου έχοντας κάνει acid ή που τον έχω βοηθήσει στον κήπο ενώ είχα πάρει 2cb, αλλά η χειρότερη φορά από όλες και αυτή που μου έχει μείνει –ή μάλλον δεν μου έχει μείνει, διότι δεν θυμάμαι τίποτα, έπαθα black out και έπρεπε να μου καλύψουν τα κενά μετά– είναι αυτή που θα σας πω. Είχα περάσει ένα «βαρύ» βράδυ.

Είχα πάει σε ένα πάρτι έχοντας πάρει MDMA, κόκα, ποτό και χόρτο. Είχαμε φύγει από το πάρτι στις 9.00 ή στις 10.00 το πρωί της επόμενης ημέρας. Αισθανόμουν ακόμα απαίσια και ένας από τους φίλους μου, μου έδωσε να πάρω ένα περίεργο, ροζ «super valium» –το οποίο το είχε πάρει από το Διαδίκτυο– λέγοντάς μου ότι ήταν σούπερ δυνατό, οπότε κι εγώ είπα να πάρω καμιά χούφτα. Και μετά άλλα τρία. Όντας ακόμα εξαιρετικά τσιτωμένος και χωρίς να έχω κοιμηθεί καθόλου, πήγαμε στο σπίτι, όπου οι γονείς μου μιλούσαν για τον κήπο πίνοντας καφέ, απολαμβάνοντας το θαυμάσιο κυριακάτικο πρωινό. Μετά ξύπνησα με τα ρούχα στο κρεβάτι μου, ήταν 6.00 το απόγευμα και ενημερώθηκα για το τι είχε συμβεί λίγο αργότερα.

Είχα αποφασίσει λοιπόν –όπως μου είπαν– να δείξω στους φίλους μου ό,τι είχε μέσα το γκαράζ και πέρασα μερικές ώρες βγάζοντας τα πάντα από τα κουτιά και παρουσιάζοντάς τα σε αυτούς, αλλά και στη μάνα μου. Βρήκα ένα κουτί με ερωτική λογοτεχνία από τη δεκαετία του '50 και ξεκίνησα να απαγγέλλω δυνατά. Σε κάποια φάση έλουσα το laptop μου με τσάι προσπαθώντας να πηδήξω πάνω από ένα τραπέζι. Βασικά συμπεριφέρθηκα σαν εκείνους τους τύπους που συναντάς καμιά φορά στις 5.00 το πρωί, που το έχουν χάσει τελείως, μιλούν ακαταλαβίστικα, κάνουν περίεργους θορύβους, κυλιούνται στα πατώματα και τέτοια - και όλα αυτά τα έκανα ενώ οι γονείς μου προσπαθούσαν να διαβάσουν τις εφημερίδες και να φάνε ένα σάντουιτς.

Φαντάζομαι υπάρχουν και άλλα που δεν μπορώ να σας εξιστορήσω επειδή δεν μου τα είπαν, ίσως για να διατηρήσω τα μυαλά μου, αλλά όλοι ήταν πολύ περίεργοι μαζί μου για αρκετό καιρό μετά.

Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας το έμαθα από τους φίλους μου. Η μητέρα μου έδειχνε να το διασκεδάζει κάπως, με τον πατέρα μου να είναι πιο σιωπηλός και να λέει ένα πιο στωικό «λοιπόν, πώς είμαστε σήμερα;» όταν μου μίλησε το επόμενο πρωί. Σίγουρα υπάρχουν πράγματα που έχω ξεχάσει, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να ρωτήσω τους γονείς μου. Βασικά, μη φάτε το ροζ βάλιουμ.

- Jan

Νομίζω ότι αυτό συνέβη ένα χρόνο περίπου πριν φύγω για το πανεπιστήμιο. Πήγα σε ένα πάρτι με τον γκόμενό μου και τους φίλους του και έγινα τόσο λιώμα που πήγα να τον φιλήσω και κατέληξα να σπάω το μπροστινό μου δόντι πάνω στο δικό του. Μου έφυγε ένα κομμάτι από το δόντι και με έπιασε υστερία. Όλο το ποτό, τα δάκρυα και το χόρτο συνωμότησαν και μου φούσκωσαν τόσο πολύ τα μάτια, που αποφάσισα να βγάλω τους φακούς μου. Το θέμα βέβαια ήταν πως ήμουν τόσο χάλια που δεν ήξερα τι έκανα και απλώς γραντζουνούσα τα μάτια μου.

O γκόμενός μου, λοιπόν, τηλεφώνησε στον πατέρα μου, ο οποίος ήρθε και με μάζεψε στις 4.00 το πρωί για να με πάει στο νοσοκομείο, προφανώς όχι με την καλύτερη διάθεση. Με είχε δει μεθυσμένη και άλλες φορές, αλλά αυτήν τη φορά ήμουν ερείπιο. Στο αμάξι, με ρώτησε αν είχα περάσει καλά με το «χόρτο της χαράς» και εγώ ΑΓΑΝΑΚΤΟΥΣΑ ότι δεν έκανα τέτοια πράγματα. Αποφάσισα λοιπόν να το πάω ένα βήμα παραπέρα και να προσπαθήσω να τον πείσω ότι ήμουν εντελώς «στεγνή» και ότι απλώς είχε γίνει μαλακία με τους φακούς μου. Τέλος πάντων, περάσαμε πολλές ώρες στο νοσοκομείο. Χρειάστηκε να φορέσω επιδέσμους στα μάτια για τρεις μέρες και ο πατέρας μου δήλωσε πως «δεν είμαι νευριασμένος, απλώς απογοητευμένος». Το χειρότερο είναι πως μετά δεν είπε τίποτα γι' αυτό, το οποίο ήταν κλασική συμπεριφορά του πατέρα μου.

- Rachel

Εγώ και τα αδέρφια μου ανεβήκαμε στο Manchester για μια συναυλία και κανονικά θα μέναμε στο σπίτι της ξαδέρφης μας, που ήταν πιο μεγάλη. Είχαμε μοιραστεί μερικά γραμμάρια MDMA πριν ξεκινήσουμε - δεν το είχαμε κάνει ξανά. Σε κάποια φάση η ξαδέρφη μου έγινε τόσο λιώμα που τη χάσαμε και δεν είχαμε πού να πάμε, οπότε πήραμε τον πατέρα μας να έρθει να μας πάρει, αναγκάζοντάς τον να οδηγήσει μια ώρα για να μας μαζέψει. Το χειρότερο είναι πως ήμασταν όλοι λιώμα σε όλη τη διαδρομή. Ήμουν 17 ετών. Όλη η φάση ήταν πολύ ντροπιαστική και αγχωτική και δεν ήξερα καν αν η ξαδέρφη μου ήταν ζωντανή ή νεκρή. Δεν μπορούσα να σταματήσω να μιλάω. Εξήγησα στον πατέρα μου πως το σαγόνι μου κινούνταν από μόνο του και επαναλάμβανα συνεχώς πόσο φοβερή ήταν η συναυλία.

Στην αρχή δεν του το είπαμε, αλλά με ντάντευε υπερβολικά και ρωτούσε διαρκώς «είσαι καλά, αγαπούλα μου;», Εντέλει ο αδερφός μου «έσπασε» και του είπε: «Μπαμπά, είναι τίγκα στο MDMA», με τον πατέρα μου να απαντάει «αχ ρε Rosie» και να γελάει αρκετά. Πρέπει να του φαινόμουν πολύ αστεία, με τα μάτια μου έτσι γουρλωμένα. Η αλήθεια ήταν πως ήταν πολύ κουλ με όλο αυτό, αλλά η μάνα μου τρελάθηκε όταν γυρίσαμε σπίτι. Σε μένα δεν είπε πολλά, αλλά η αδερφή μου και ο αδερφός μου τα άκουσαν για τα καλά, μιας και ήμουν η πιο μικρή. Επαναλάμβανε συνέχεια πως θα μπορούσα να είχε χαθεί όπως η ξαδέρφη μου ή να είχα χτυπήσει. Τελικά βρήκαμε και την ξαδέρφη μου την επόμενη μέρα˙ είχε χάσει τις αισθήσεις της και είχε περάσει όλο το βράδυ στο περίπτερο της ιατρικής βοήθειας.

- Rosie

Ήμουν 18 και ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς. Πήγαινα σε ένα ρέιβ πάρτι σε μια κατάληψη κάπου στο Shoreditch, αλλά ήταν 23.45 όταν έφτασα εκεί και δεν είχα πιει σταγόνα, οπότε με είχε πιάσει ένας πανικός. Είχα πολλούς Ρώσους φίλους εκείνη την περίοδο και όταν έφτασα εκεί, ένας από αυτούς είχε φέρει μαζί του από την πατρίδα ένα μπουκάλι βότκα με 80% περιεκτικότητα σε αλκοόλ. Σε αυτά τα ποσοστά δεν νιώθεις καμιά γεύση και ήμουν 18 και ηλίθια, οπότε ξεκίνησα να πίνω. Δεν ξέρω πόσο ήπια από δαύτην, αλλά όταν έφτασε η ώρα της αντίστροφης μέτρησης στην αλλαγή του χρόνου, ήμουν χάλια και βρισκόμουν σε φάση με έναν 30άρη. Λίγο μετά, όλο το δωμάτιο άρχισε να γυρνάει και εγώ να ξερνάω δίχως αύριο. Προσπάθησα να βγω έξω να πάρω λίγο καθαρό αέρα, αλλά ξέρασα στις σκάλες. Δεν θυμάμαι πολλά ύστερα, μέχρι που κάποιος από τους φίλους μου, μου είπε ότι είχε καλέσει τον πατέρα μου για να έρθει να με μαζέψει.

Αυτό θα ήταν φανταστικό γενικά, μόνο που οι γονείς είναι εξαιρετικά αυστηροί μουσουλμάνοι που δεν ξέρουν να πίνουν. Ο πατέρας μου έφτασε, οι φίλοι μου με μετέφεραν στο αυτοκίνητο και από εκεί και πέρα –και για όλη τη διαδρομή μέχρι το σπίτι– συνέχισα να ξερνάω από το παράθυρο και να μουρμουράω κάτι μαλακίες περί δηλητηρίασης, την ώρα που διάφοροι περαστικοί που με έβλεπαν μου φώναζαν «ΕΤΣΙ, ΜΑΝΑ ΜΟΥ. ΒΓΑΛ' ΤΑ ΟΛΑ». Η επιστροφή κατά τα λοιπά ήταν ήσυχη, με τον πατέρα μου να μη λέει κουβέντα. Οι γονείς μου ήταν γενικά απογοητευμένοι μαζί μου παρά οτιδήποτε άλλο, μιας και δείχνουν γενικά να έχουν μια άρνηση γι' αυτό το κομμάτι της ζωής μου. Ήμουν σε τόσο άθλια κατάσταση όταν γύρισα που δεν βρήκα καν τον μπελά μου. Ο πατέρας μου δεν το ανέφερε ποτέ ξανά και εγώ πέρασα δύο ημέρες στο κρεβάτι ξερνώντας συνέχεια και μη μπορώντας να φάω, έχοντας τελικά πάθει ελαφριά δηλητηρίαση από το αλκοόλ. Από τότε δεν έχω ακουμπήσει ποτέ ξανά βότκα και το ότι πίνω αρκετά βαριά παραμένει μυστικό από τους γονείς μου.

- Zania

Περισσότερα από το VICE Τι Σκέφτεται ο Κόσμος την Ώρα που Κάνει Στοματικό Έρωτα

Μια «Βουτιά» στον Κόσμο των Καλτ Αθλητικογράφων που μας Κρατούν Συντροφιά στα Τοπικά Κανάλια

Δικηγόροι Μιλούν για Υποθέσεις που τους Έμειναν Αξέχαστες