Έτσι Είναι η Φάτσα του Σκύλου σου Όταν Παλεύει να Νικήσει Έναν Αγώνα

Κείμενο: Αντώνης Κωνσταντάρας 

Την Κυριακή που μας πέρασε βρέθηκα στον αθλητικό πολυχώρο «Αθλόπολις», στην Ανθούσα, για να παρακολουθήσω τον καλοκαιρινό διαγωνισμό Agility, τον οποίο διοργάνωσε, για δεύτερη χρονιά, ο Όμιλος Agility Αθήνας (Agility Addicts). Πρόκειται για αγώνες στους οποίους συμμετέχουν ομάδες που αποτελούνται από έναν άνθρωπο (χειριστή) κι ένα σκύλο. Οι διοργανωτές στήνουν στον αγωνιστικό χώρο ράμπες και εμπόδια και στη συνέχεια οι συνοδοί των τετράποδων φίλων μας μπαίνουν (χωρίς τη συνοδεία των σκύλων τους) για λίγα λεπτά σε αυτόν, με σκοπό να ελέγξουν τη διαδρομή. Όπως μου αναφέρει ο Χρήστος Πρινιωτάκης, εκπαιδευτής σκύλων και προπονητής της ομάδας GL: «Πρόκειται για ένα διαγωνισμό ευκινησίας, ευφυΐας και ταχύτητας. Πρέπει ο σκύλος να κάνει την υπερπήδηση των εμποδίων, την εισαγωγή μέσα στα τούνελ, αλλά και να περάσει πάνω από μια τραμπάλα, ένα άλφα και μια πασαρέλα, κάνοντας αυτό που λέμε επαφές. Δηλαδή, εκτός από ταχύτητα, να υπάρχει ο πλήρης έλεγχος του σκύλου, να έχουμε δηλαδή την πλήρη υπακοή του». Αν ο σκύλος ρίξει το εμπόδιο ή κάνει κάποια λάθη στη διαδρομή, παίρνει ποινές (που σημαίνουν έξτρα δευτερόλεπτα στον τελικό του χρόνο), ενώ αν κάνει σοβαρό λάθος προβλέπεται αποκλεισμός. Στο τέλος κερδίζει το ζευγάρι με τον καλύτερο χρόνο.

Όλα είναι έτοιμα για τον πρώτο αγώνα και όντας περίεργος, μιας και δεν είχα ξαναδεί τέτοιους αγώνες από κοντά, παίρνω θέση για να παρακολουθήσω τι θα συμβεί. Το αποτέλεσμα, εκτός από εντυπωσιακό, είναι και υπερβολικά cute. Δεν υπάρχει πιο γλυκό πράγμα από το να βλέπεις ένα μικρό σκυλάκι με ποδαράκια ύψους λίγων εκατοστών να υπερπηδάει τα εμπόδια λες και τρέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η αλήθεια είναι πως στον δρόμο για το event αναρωτιόμουν αν η συγκεκριμένη δοκιμασία είναι επίπονη ή αγχωτική για τα σκυλιά, όμως έχοντας και ο ίδιος σκύλο μπορώ να πω ότι η συμπεριφορά τους έδειχνε το αντίθετο (ειδικά οι κουνιστές ουρές). Σκύλοι, χειριστές και εκπαιδευτές περνάνε υπέροχα. Πράγμα που μου επιβεβαίωσαν όλοι οι συμμετέχοντες με τους οποίους μίλησα. Επίσης, αξίζει να αναφερθεί πως δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή έντασης, νεύρων ή έντονου ανταγωνισμού. Όλοι ήταν χαρούμενοι που συμμετείχαν και έκαναν χαβαλέ μεταξύ τους.

Η πίστα άλλαζε μορφή ανάλογα με το επίπεδο των διαγωνιζόμενων και σ' αυτήν αγωνίστηκαν σκυλιά κάθε ράτσας και μεγέθους. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο Ορφέας, ένα δεκατετράχρονο αγόρι που διαγωνίστηκε με το ημίαιμο λαμπραντόρ του, τον Massimo. Οι δυο τους τα πήγαν πολύ καλά και, φυσικά, ο πιτσιρικάς ήταν ο πιο νέος χειριστής που πήρε μέρος στον διαγωνισμό. Αξίζει επίσης να αναφερθεί πως στο event συμμετείχαν και κάποιοι ξένοι χειριστές, όπως η Ιβάνα από τη Σερβία, αλλά και κάποιοι Έλληνες που σύντομα θα μεταβούν στην Ισπανία για τον αντίστοιχο παγκόσμιο διαγωνισμό.

Όσο περνούσε η ώρα το επίπεδο ανέβαινε και οι δοκιμασίες γίνονταν όλο και πιο δύσκολες. Ειλικρινά, μέχρι κι εγώ δυσκολευόμουν να καταλάβω μερικές. Ένα έντονο άρωμα σιτρονέλας –απαραίτητη για τη προστασία των σκύλων από τα κουνούπια– είχε κατακλύσει την ατμόσφαιρα και με τη δύση του ηλίου οι πρώτες κρύες μπίρες έκαναν την εμφάνισή τους. Όλα έβαιναν καλώς και σίγουρα αυτή η καλοκαιρινή νύχτα ήταν ό,τι έπρεπε για να μπουν σε κλίμα διακοπών οι εκπαιδευτές και οι τετράποδοι αθλητές τους. Ψήνω να ξεκινήσω από σήμερα εκπαίδευση στον δικό μου σκύλο, τον Garfield. Βέβαια, πιο πιθανό είναι να με εκπαιδεύσει αυτός να του μαγειρεύω ανθρώπινο φαγητό παρά να του μάθω να μένει ακίνητος πάνω σε μια ράμπα. Θα το προσπαθήσω πάντως.

Περισσότερα από το VICE Όσα Μάθαμε για τα Ναρκωτικά στην Ελλάδα από τη Δίωξη

Οι Ιερόδουλες στη Θεσσαλονίκη Αισθάνονται Ανεπιθύμητες

Γιατί οι Έφηβοι στην Ελλάδα Θέλουν να Φύγουν από τα Σπίτια τους;